جاس كوڭىلىم ءوز ەركىنشە جۇرمەك ەدى،
دۇنيەدە سولاي ءومىر سۇرمەك ەدى.
ءبىر اللادان باسقاعا باس يمەگەن،
قالپىنشا قارا جەرگە كىرمەك ەدى.

جاس جۇرەك جالباقتاۋدى سۇيمەس ەدى،
ۇستىنە ريا تونىن كيمەس ەدى:
بار عالام ءبىر جاق بولسا، ءوزى ءبىر جاق
كوڭىلدىڭ سول قالپىنا تيمەس ەدى.

جاقتاسا، ءوز ەركىنشە جاقتار ەدى،
ماقتاسا، ءوز ەركىنشە ماقتار ەدى.
اسپاننان توبەسىنە وق جاۋسا دا،
سەرتىنشە ادىلدىگىن ساقتار ەدى.

بوقتاسا، ەز ەركىنشە بوقتار ەدى،
توقتاسا، ءوز ەركىنشە توقتار ەدى.
جاقسىلىققا، جاردەمگە جانىن بەرىپ،
جاماندىققا مىلتىعىن وقتار ەدى.

كولگىرلىكتىڭ كوزىنە تۇرتپەك ەدى،
حاق تامشىسىن كوزىنە سۇرتپەك ەدى.
كوڭىل، جۇرەك وسىعان قول سوعىسىپ،
دەنەنى سول ىزىمەن جۇرتپەك ەدى.

كوڭىل، جۇرەك قارىنعا دەدى بارىپ:
«ءبىز تۇرمىز سونداي-سونداي ويعا قالىپ»،
قارىن: — جاقسى، بۇلارىڭ ماقۇل،— دەدى،
سوزدەرىن تىڭداعان سوڭ قۇلاق سالىپ.

بۇل ۇشەۋ، جوعارعى ويعا ءمورىن باستى
دوس بولىپ قول سوعىستى، قۇشاقتاستى.
«ا، قۇداي! بۇرىنعىمدى كەشە كور»، دەپ
توبا قىپ قارىن سوندا توكتى جاستى.

ءبىراق بۇل سوزدەردى ايتقان ۋاقىتتا:
قارىن جاقسى توق ەدى
ءىشى تولعان ب... ەدى.
تىعىزدالىپ كەرىلىپ تۇرعان سوڭ،
ءبندى اشار دەگەن ويى جوق ەدى.

ءبىر ۋاقىتتار بولعاندا:
باياعى تويعان توق كەتتى
قارىنداعى ب... كەتتى.
قارىن تاستاپ توباسىن
تاز قالپىنداي بوپ كەتتى.


ارتىنان ىلە-شالا كوڭىل كەتتى،
ال سوندا دەسەڭىزشى جۇرەك نەتتى؟
امالسىز ايتقان سەرتىن تاعدىر بۇزىپ،
كۇنى-تۇنى ازاپ شەگىپ زار ەڭرەپتى.

بەرمەسىن بۇل ازاپتى ءتىرى جانعا:
ادامزات، پەرى، شايتان، حايۋان، مالعا.
جۇرەككە ول ازاپتى كوتەرگەننەن،
مىڭ ەسە ءتۇسۋ ارتىڭ «جاھاننامعا»،

ول ازاپ باتار سولاي ءبىر وزىڭە،
بيت شاققانداي بىلىنبەس جۇرت كوزىنە،
سىرتى ۇجماق بولعانمەن، ءىشى دوزاق
ءتۇتىنسىز جانعاندار كوپ نان سوزىمە!

---