مەشىت كوزگە كوركەم، ءوزى بيىك
تۇرادى جۇماسىنا جۇرت جيىلىپ.
عيبراتتانىپ بورىشىمدى وتەيىن دەپ،
مەن باردىم شاتتىقپەنەن كوڭىلىم ءسۇيىپ.
قاسىرەتتى قارا تولقىن قايعى كەرىپ،
قان قايناپ ازەر شىقتىم، ءىشىم كۇيىپ.

بىلمەيمىن ول نە نارسە تۇرعان زارلاپ،
قۋلارداي قۇرت جينايتىن حالىقتى الداپ.
جۇرت وتىر ۇيىقتايىن دەپ قالعىپ-شۇلعىپ،
تۇسىنبەي داۋىستى ەستىپ ايتقان سارناپ.

سارنادى، ماڭىرادى، داڭعىرادى،
كەيۋاقىت ۋاتا-ۋاتا ساڭعىرادى.
اندا-ساندا تارتادى قاتتى-قاتتى،
كوڭىلىم سەزبەي، باستارىم قاڭعىرادى.

جۇرت وتىر جۋان سوزعان داۋىستى اڭدىپ،
ءبىر ءسوزدى دە ۇعا الماي تەككە قاڭعىپ.
قارعا ما قارقىلداعان، ياكي بۇلبۇل،
بىلە الماي مەن وتىردىم بۇعان تاڭ عىپ.

ايتتىم دەپ ول ويلايدى قۇداي ءسوزىن،
ايتتى ما، الدادى ما جۇرتتىڭ كوزىن،
تۇسىندىرمەي، سىرنايشا قۇر اندەت دەپ،
قۇداي قاشان سايلاپتى ونىڭ ءوزىن؟

ىشىمنەن مەن ويلادىم: «قۇداي،— دەدىم،
مىنە ميللەت رۋحى بىلاي،— دەدىم.
سارناۋعا قانشا ۋاقىت ىسىراپ بولىپ.
ءومىر قارعا، ءوتتىڭ بە جىلاي»،— دەدىم.

بۇل ءومىر ءھامما يسلام جەرلەرىندە.
بەگىرەكتە ساحراداعى ەلدەرىندە.
مادەنيمىن دەپ جاڭارعان شاھارلاردىڭ
قالعان جوق اسۋلى ءجۇر بەلدەرىندە.

---