InfoHub Logo

         بۇرىنعى وتكەن زاماندا ءۇش جىگىت جولاۋشى ءجۇرىپ، قونالقا اۋىلعا جاقىنداعاندا، ءبىر مالشىعا جولىعىپ:

         — مىنا كورىنگەن اۋىل كىمنىڭ اۋىلى؟ – دەپ ءجون سۇراپتى. مالشى:

         — ماماي باتىردىڭ اۋىلى، – دەپتى. ودان ءجۇرىپ كەتىپ تاعى ءبىر مالشىعا جولىعىپ:

         — مىنا اق اۋىل كىمنىڭ اۋىلى؟ – دەپتى. مالشى:

         — ماماي باتىردىڭ اۋىلى، – دەپتى. سونىمەن بۇلار توعىز اۋىلدىڭ مالشىسىنان سۇراعاندا، توعىزى دا ماماي باتىردىڭ اۋىلى بولىپتى. كۇن باتا ونىنشى اۋىلعا كەلىپ، ءبىراق ءۇيدىڭ ارتىنا ءتۇسىپ، ءبىر جىگىتتەن ءجون سۇراپ:

         — بۇل كىمنىڭ اۋىلى، قونۋعا بولا ما؟ – دەپتى. جىگىت:

         — ماماي باتىردىڭ اۋىلى. مەن بارىپ اقساقالدان ۇلىقسات سۇراپ كەلەيىن، – دەپ كەتتى. جولاۋشى جىگىتتەر: «بۇل ماماي دەگەن كىسى مە، جوق ءبىر ەل مە؟» – دەدى ءوزدى-وزى. جىگىت تە كەلىپ:

         — سىزدەرگە ۇلىقسات، قونسىن دەدى، – دەپتى. سونىمەن ءۇش جولاۋشى الگى ۇيگە ءتۇسىپ، سالەم بەرىپ كىرىپ كەلدى. كەلسە، تورگە كورپە-جاستىق تاستاعان توسەكتە ساقالى بەلۋارىنا تۇسكەن اپپاق قۋداي ءبىر شال وتىر.

         — ە، قوناعىم، جوعارى شىق، – دەدى شال. سونىمەن قوناقتار تورگە شىعىپ بارىپ وتىردى. سالەمدەسىپ وتىرعان سوڭ شال:

         — يا، جىگىتتەر نە ەستىپ بىلگەندەرىڭ بار؟ – دەدى. وتىرعان قوناقتار شالعا سۇراق قويدى:

         — وسى ماماي باتىر كىسى مە، جوق، بولماسا، ءبىر تايپا ەل مە؟ ءبىز جولدا كەلە جاتىپ توعىزىنشى اۋىلدان ءوتىپ، ونىنشى اۋىلعا كەلىپ وتىرمىز. بارلىعىن ماماي باتىردىڭ اۋىلى دەيدى، – دەيدى. سوندا توسەكتە وتىرعان شال:

         — ەي، بايبىشە! مەنىڭ استىمداعى كورپەنى قوناقتاردىڭ قاسىنا سالشى. مەن قوناقتارىما اڭگىمەمدى ايتايىن، – دەپ، بايبىشەسىنە كورپەنى سالدىرىپ، قوناعىنىڭ قاسىنا وتىرىپ: «ە، بالالار، سول ماماي باتىرىڭ مەن. ايتقان توعىز اۋلىڭ مەنىڭ توعىز ۇلىم بار، سولاردىڭ اۋىلى. وزىممەن ونىنشى اۋىل، – دەدى شال ماماي. سوندا قوناقتار:

         — ويپىر-اي، اقساقال-اي. سىزدە دە ارمان بار ما ەكەن؟ – دەدى. سوندا ماماي باتىر:

         — وي، بالالار. ول نە دەگەنىڭ، مەنى قارتايتقان سول ارمان عوي، – دەدى.

         — اي، اقساقال-اي! ءسىزدى ارمان قارتايتسا، باسقا ەل ارماننان ءولىپ قالماي بوسقا ءجۇر ەكەن، – دەدى انالار.

         سوندا ماماي باتىر ايتتى:

         — مەن سەندەرگە ارمانىمدى ايتىپ سىناتايىن. مەنى ەكى ارمان قارتايتتى، – دەدى ول. — ءبىرىنشى ارمان: توعىز ءۇيدىڭ ورتاسىندا جالعىز قىزىم بولدى. اتى بيكەش ەدى. و جالعىز قىزىم ۇل بولىپ، توعىز ۇلىم قىز بولمادى»، – دەدى. قوناقتار:

         — نەگە ۇيدەيسىز؟ – دەدى. ماماي ايتتى:

         — مەنىڭ اكەمنىڭ اكەسى دە، مەنىڭ اكەم دە ءۇشارال دەگەن جەرگە اڭ اۋلاپ بارىپ، جوق بولىپ كەتىپتى. سودان مەن ەرجەتتىم، ات جالىن تارتىپ ءمىندىم. ءسويتىپ جۇرگەندە، ماعان وي ءتۇستى. «مەنىڭ اكەلەرىم ءۇشارالعا بارىپ ءولدى. وندا قاندايلىق پالە بار، بارىپ كورەيىنشى»، – دەپ ويلادىم. ەلىمىزدە ءبىر بالگەر ادام بار ەدى، سونى شاقىرتىپ الىپ ءجونىمدى ايتتىم. ول قوبىزىمەن ويناپ-ويناپ جىبەرىپ، ماعان بىلاي دەدى: «ءتىل الساڭ، بارما، اكەلەرىڭ دە سوندا ءولدى، سەن دە سوندا ولەيىن دەپ پە ەڭ؟» – دەدى. وعان دا بولمادىم. نە بولسا دا قۇدايدىڭ سالعانىن كوردىم دەپ، بايگە كۇرەڭ اتىم بار ەدى، سوعان ءمىنىپ تاۋەكەل دەپ، ءۇشارالعا ءجۇرىپ كەتتىم. سونىمەن بىرنەشە كۇن ءجۇرىپ، ءۇشارالعا كەلىپ جەتتىم. جەرى شۇيگىن، نەشە ءتۇرلى اڭدارى دا، قالىڭ توعايلارى دا كوپ ەكەن. ەكى-ۇش كۇن اڭ اتىپ جەپ ءجۇردىم، ءوزىمدى-وزىم كۇزەتىپ، ەش نارسە كورىنبەدى. «بۇل مەنىڭ اكەلەرىمدى قۇرتىپ جۇرگەن پالە قايدا؟» – دەپ ويلادىم. «سونىمەن قانشا جۇرە بەرەيىن، قوي قايتايىن»، – دەپ ءبىر اڭدى اتىپ الىپ، باقىرعا سالىپ، جەپ كەتەيىن دەپ ءپىسىرىپ وتىر ەدىم، الدەن ۋاقىتتا ارقانداۋلى تۇرعان اتىم وسقىرىنىپ قويا بەردى. جۇگىرىپ قاسىنا بارسام، اتىم دىرىلدەپ، قان ءسيىپ تۇر ەكەن. «ە، ءبىر پالە بار ەكەن، ەتىمدى جىلدام ءپىسىرىپ جەپ كەتەيىن»، – دەپ، اسىپ وتىرعان باقىرىمنىڭ قاسىنا كەلىپ وتىرا بەرگەندە، ءبىر نارسە زۋىلداپ كەلە جاتتى. قاراسام، ۇزىن بويلى قاراسۇر ايەل. ەكى قولى قۋسىرۋلى، ەكى كوزى ىشىپ-جەپ بارا جاتىر. كەلىپ اسۋلى تۇرعان ەتتىڭ قاسىنا وتىردى. مەن دە ەكى كوزىمدى ودان ايىرمادىم. ءبىر قولىما مىلتىعىمدى ۇستاپ، ءبىر قولىممەن ەتتىڭ استىنا وت جاعىپ وتىرا بەردىم. و دا كوزىن مەنەن ايىرمايدى. ەت ءپىستى. ول كەتەتىن ەمەس. ءبىر قولىمدا مىلتىق، ەتتى ءتۇسىرىپ، شانىشقىمەن جەپ وتىرمىن. ءبىر جىلىكتىڭ باسىن شانىشقىمەن الىپ، ۇسىنىپ ەم اۋزىن اشتى. اۋزىنا سۇيەك-مۇيەگىمەن اساتىپ ەدىم، ول ءبىر-اق تولعاپ، سۇيەگىمەن جۇتا سالدى. سونىمەن مەن دە وتىردىم. ول دا جاۋاپ قاتپادى. مەن دە ەتتى جەپ بولدىم. كوزىمدى ودان ايىرعام جوق. «ەگەر كوزىم اۋىپ كەتسە، قاعىپ جىبەرەدى ەكەن»، – دەپ ويلادىم.

         سونىمەنەن ءبىرازدان سوڭ تۇرىپ، ءجۇرىپ كەتتىم. «قوي، مەنىڭ اكەلەرىمدى قۇرتىپ جۇرگەن سول ەكەن»، – دەپ، ەندى كەتەيىن دەپ، اتىمدى اكەپ ەرتتەپ ويلانىپ تۇرىپ: «بۇ قالاي، مەن ەلگە بارعاندا نە كوردىم دەپ بارامىن. بۇگىن قۇداي ساقتاعاندا، تاعى ساقتار. وسى جەرگە قونايىن»، – دەپ، قايتا ويلاندىم. مۇنىڭ ارتىنان تاعى بايقايىن دەپ، تۇندە ءوز بويىممەن بىردەي جۋان تەرەك كەسىپ اكەپ، ەر-توقىمدى باسىما جاستاپ، ۇستىنە قارا شاپانىمدى ايقارا جاۋىپ، كىسى قۇساتىپ جاتقىزىپ، ءوزىم بيىك تالدىڭ باسىنا شىعىپ، مىلتىعىمدى ۇستاپ، ۇيىقتاماي قاراپ وتىردىم. اي جارىق ەدى. ءبىر ۋاقىتتا اتىم تاعى دا وسقىرىنىپ قويا بەردى. قاراسام، الگى قاتىن كەلە جاتىر ەكەن. شاپان جامىلىپ جاتقان مەن ەكەن دەپ، كەلە سالا اعاشقا ءمىنىپ الىپ، جۇلمالاي باستادى. مەن مىلتىقپەن تاق وكپەدەن دالدەپ باسىپ سالدىم. تۇرا جونەلدى. مەن دە جىلدام اتىمدى ەرتتەپ مىنە ساپ، ىزىنە ءتۇسىپ كەلەمىن. جۇرگەن جەرىنەن قان جوسىپ كەلەدى. ءبىر جەرگە كەلگەندە، قالىڭ توعايدان اتىم جۇرە المادى. سوڭىنا ءتۇسىپ، جاياۋلاپ كەلسەم، قالىڭ تالدىڭ ىشىندە بالاعانى بار ەكەن. سوعان كىرە قۇلاپ ولگەن ەكەن. ەكى قولىن كەسىپ الدىم. قولى پىستەدەي تەمىر، جەزتىرناق ەكەن. بالاعاننىڭ توبەسىندە اق بالتا جارقىلداپ تۇر ەكەن. سونى قوسا الدىم دا اتىما ءمىنىپ، ءجۇرىپ كەتىپ، قايتىپ ۇيىمە كەلدىم. كەلىسىمەن، باياعى بارما دەگەن باقسىنى شاقىرتىپ الىپ:

         «مىنە، مىناۋ – جەزتىرناقتىڭ قولى، مىناۋ – بالتاسى. سەن بارما دەپ ەڭ، مەن بارىپ اكەلەرىمدى ولتىرگەن دۇشپانىمنان كەك الدىم»، – دەدىم. سوندا باقسى وتىرىپ:

         — بۇل كوكتىرناق ادامدى ۇساتىپ جىبەرەدى جانە بۇل ەرلى-بايلى ەكەۋ ەدى. سەنىڭ ولتىرگەنىڭ دۇرىس. ءبىراق بالتانى الماۋ كەرەك ەدى. ەندى مۇنىڭ ەرى بار. ول وسى بالتا قايدا تۇرسا، سونى ىزدەپ تاۋىپ، اۋىلىڭمەن ۇگىپ كەتەدى، – دەدى. — بالتانى بەكەر الدىڭ، بۇل ءۇش ايدا بولماسا، ءۇش جىلدا قايدان بولسا دا تابادى. وعان دەيىن بوساعادا ۇيىقتاماي قاراپ وتىرۋىڭ كەرەك. ەگەر بىلمەي قالساڭ، اۋىلىڭنىڭ شەتىنەن اياعىنا دەيىن تۇگەل قىرادى. جانە ونىڭ ءوز بالتاسى بولماسا، وزگە نارسە ونىڭ باسىن كەسە المايدى، – دەدى.

         سونىمەن باقسىنىڭ سوزىنەن شوشىپ، قورقىپ، ءتۇن بولسا ۇيىقتاماي، اق بالتانى الىپ بوساعادا قاراپ تۇراتىن بولدىم. ءسويتىپ جۇرگەندە، جالعىز قىزىم بيكەشتى كۇيەۋگە بەرىپ، قالىڭمالى بىتكەن سون ۇزاتپاق بولدىم. باسىنا ءۇي تىگىپ، قانشا مال بەرىپ:

         — ال، بيكەش، مەنەن نە سۇرايسىڭ؟ جالعىز قىزىم ەدىڭ، سەنەن نە سۇراساڭ دا ايامايمىن، – دەدىم. سوندا قىزىم ايتتى:

         — ماعان بەرگەن مالىڭ، ءۇيىڭ كەرەك ەمەس. مەنى قىزىم دەسەڭ، جەزتىرناقتى ءولتىرىپ اكەلگەن اق بالتاڭدى بەر، باسقا تۇك تە سۇرامايمىن، – دەدى. مەن ساستىم:

         — ءاي، بالام-اۋ، ونى قالاي بەرەمىن، ساعان بەرسەم، مەن ولمەيمىن بە؟ – دەدىم. وعان قىزىم بولمادى.

         — ونى بەرمەسەڭ، قىزىم دەمە، – دەپ، جىلاپ وتىرىپ الدى. قايتەيىن، جالعىز قىزىم جىلاعان سوڭ، كوڭىلىن قيماي امالسىزدان اق بالتانى بەردىم. قىزىم ىرزا بولدى. سونىمەن اپارىپ سالىپ، قىزىمدى ورنالاستىردىم. ءسويتىپ ءوز بالتامدى الىپ، ۇيىقتاماي قاراپ وتىراتىن بولدىم. ەندى قىزىما كەلەيىن. بارعان سوڭ قىزىم ءوزىنىڭ اق وتاۋىن اۋىلدىڭ قيا ءبىر شەتىنە تىككىزىپ، ءتۇن بولسا اق بالتانى قولعا الىپ، ۇيىقتاماي بوساعادا قاراپ تۇراتىن بولدى. وعان كۇيەۋى دە سەنبەي ايەلىنەن قورقىپ، و دا ۇيىقتامايتىن بولدى. كۇيەۋى بيكەشتەن سىر سۇراسا، وعان سىرىن ايتپايدى. سىرىمدى كەيىن ايتامىن دەيدى. ءسويتىپ قىزىم بىرنەشە كۇن ۇيىقتاماي كۇزەتىپ وتىردى. ءبىر كۇنى تۇندە اي جارىق ەدى، اۋىلدىڭ كوپ ءيتى شۋلاپ، ءۇرىپ، سىرتقا قاراي جونەلدى. بيكەش تە ۇرگەن جاققا كوز جىبەرسە، ءبىر ۇزىن ادام كەلە جاتىر. يت ۇرسە، وتىرا قالادى. يتتەر وندا جاي-جايىنا كەتەدى. ونان كەيىن قايتا تۇرىپ جۇرەدى. تاعى يت ۇرسە، تاعى دا وتىرا قالادى. تاعى كورىنبەي كەتەدى. سوندا يتتەر جاي-جايىنا كەتەدى. سونىمەن اۋىلدىڭ شەتىنە جەتىپ، شەتكى ۇيدەن كىرىپ، ارالاپ، بارلىق ۇيلەردەن ءوتىپ، بيكەشتىڭ ۇيىنە كەلدى. بيكەش تە كورىپ، اق بالتانى قولىنا الىپ دايىندالىپ تۇردى. ول دا كەلىپ، ەسىكتەن ۇيگە كىرە بەردى. اق بالتانى قاق باستان سالىپ جىبەرگەندە، باسى ۇشىپ جەرگە تۇسەدى.

         بيكەش توسەكتە جاتقان كۇيەۋىن وياتىپ:«مىنا جاتقاندى كور»، – دەپ، بارلىق سىرىن ايتىپ بەردى. ەكەۋى جەزتىرناقتىڭ كىرگەن ۇيلەرىنە بارسا، بارلىعىن، ءۇي ىشىمەن ءبىرىن قالدىرماي ولتىرە بەرىپتى. سونىمەن ەكى ات الدىرىپ ءمىنىپ، كۇيەۋىمەن ەكەۋى جەزتىرناقتىڭ قولىن كەسىپ الىپ، باسىن الىپ جانە اق بالتانى الىپ، قىزىم ماعان كەلدى.

         — اكە، ءما، قيماعان اق بالتاڭدى وزىڭە بەرەيىن. مەن اق بالتانى العاندا، ءوزىم ولەيىن، توعىز اعايىم مەن ءسىز امان قالسىن دەپ الدىم. ەگەر ءسىز بالتانى بەرمەگەنىڭىزدە، توعىز ۇلىڭىزدى ءولتىرىپ، ءوز باسىڭىز جالعىز امان قالعاندا، كىمگە تۇلعا بولاسىز. مەن ولسەم ءوزىم ولەيىن، اعالارىم ولمەسىن دەپ بالتاڭىزدى العانىم سول ەدى. مىنە، قيماعان بالتاڭىزدى وزىڭىزگە بەرەيىن، – دەپ وزىمە بەردى.

         مىنە، ءبىر ارمانىم وسى، بالالار. توعىز ۇلىم قىز بولىپ، جالعىز قىزىم ۇل بولمادى دەپ ارمان ەتەمىن. وسى ارمان با، جوق ارمان ەمەس پە، قوناقتار؟ – دەدى ماماي باتىر.

         — ەكىنشى ارمانىم، – دەدى ماماي باتىر. — وسى كوكتىرناقتاردى ءولتىرىپ، اكەلەرىمنىڭ ءوشىن الىپ، كوڭىل جايلانىپ، سونىمەن ۇيدەن شىقپاي، ون بەس-جيىرما جىل جاتتىم. سودان كەيىن ءبىر كۇنى وي ءتۇسىپ، قۇباجون دەگەن جونىم بار ەدى. سالقىن سامال سوعىپ تۇرۋشى ەدى، جوتاسىنا شىعىپ قاراعاندا، شىڭىراۋ دەگەن قۇدىعىم بار ەدى، سۋى كوك ءمولدىر ءزامزام سۋىنداي ەدى، وسىلاردى ساعىنىپ، سەيىلگە ءبىر شىعىپ، كوڭىل كوتەرىپ كەلەيىن دەپ، جايداقكەر دەگەن بايگە اتىما ءمىنىپ، قۇباجونىما شىعىپ، جان-جاققا كوزىم سالىپ قاراسام، باياعى شىڭىراۋ قۇدىعىمنىڭ باسىندا كوپ قوسار تىگۋلى تۇر. اپپاق اق قايىڭداي ءبىر توپ قىزدار قۇدىق باسىندا ويناپ ءجۇر. «بۇل نە عاجاپ، بۇرىن باسىندا ءدال وسىنداي ۋاقيعا بولعان جوق ەدى، مەن باردا قورقىپ ەشكىم كەلمەۋشى ەدى، مەنى ءولدى دەپ ساناپ، قۇدىعىمدى يەمدەنگەن ەكەن»، – دەپ ويلادىم.

         «ال، ەندى قالاي ەتۋ كەرەك، بارايىن»، – دەپ ەم، قورىقتىم. قارتايىپ قالدىم. بارسام ءولتىرىپ كەتىپ، «ماماي باتىردى جاۋ ءولتىرىپ كەتتى»، – دەپ، ەل مازاقتاي ما دەپ تە ويلايمىن. مۇنى قالاي ەتسەم، ەلگە قايتىپ، كىسى جيناپ كەلەم بە؟»  – دەپ ويلانىپ تۇرىپ، ءبىراق مۇنى بويىما ار كوردىم دە ەرلىك نامىسىم قوزىپ كەتتى. قوي، ەلگە بارىپ ايتقانىممەن، ماماي باتىر قارتايىپ كەتكەن ەكەن، ءوزى قورقىپ كەلىپ، قول جيناپ اپاردى دەر. ودان دا ولسەم ءوزىم بارىپ كورەيىن، تاۋەكەل دەپ، شىڭىراۋ قۇدىققا قاراي جەلە جورتىپ كەلە جاتىرمىن. كۇدىققا تاقاعاندا كۇدىق ماڭىندا ويناپ جۇرگەن كوپ قىزدار الدىمنان شىعىپ، كەلە اتتىڭ شاۋجايىنان الىپ: «كۇيەۋ كەلدى»، – دەپ جابىلىپ، مەنى اۋدارىپ الىپ قالدى. قالعان قىزدار ءبىرى ساقالىمنان جۇلىپ، ءبىرى مۇرنىمنان تارتىپ، ءبىرى يىعىما ءمىنىپ، ءبىرى قويعىلاپ، جۇلمالاپ، «كۇيەۋ-كۇيەۋ» – دەپ اكەپ، ءبىر ۇلكەن اق قوسقا كىرگىزىپ، استى-ۇستىمە كورپە ساپ، توسەپ، نەشە ءتۇرلى تاعامدى الدىما اكەپ قويدى. وزدەرى بىرگە وتىرىپ، «كۇيەۋجان، ءىش»، – دەپ بارلىعى قويعىشتاپ ەسىمدى شىعاردى. ءبىر وڭكەي سۇلۋ قىز. مۇنىڭ قايسىسى مەنىڭ ايەلىم ەكەنى بەلگىسىز. ايتەۋىر، «كۇيەۋ» دەيدى. سول كەزدە وتىز بەستەگى قالىبىما ءتۇستىم. ءسويتىپ كۇن باتتى، ءتۇن بولدى. بىر-ەكى قىز كەلىپ، ۇيدەگى قىزدارعا: «كۇيەۋ ۇلكەن ۇيگە كىرىپ، وتقا ماي قۇيسىن، تاماق ءىشسىن دەيدى»، – دەپ كەلدى. سول-اق مۇڭ ەكەن، كوپ قىز قول-اياعىمدى جەرگە تيگىزبەي جۇلقىلاپ، «كۇيەۋ» دەپ جۇلمالاپ اكەپ، ۇلكەن اق قوسقا كىرگىزىپ، قولىما ماي قۇيعان باقىر بەرىپ: «وتقا ماي قۇي، كۇيەۋ»، – دەدى. مەن باقىردى الىپ، كۇيەۋ ىرىمىن جاساپ، وتقا ماي قۇيدىم. تورگە شىعارىپ، التىن تاقتىڭ ۇستىندە ۇلدە مەن بۇلدەگە بولەنگەن اي مەن كۇندەي ءبىر سۇلۋ قىزدىڭ قاسىنا اكەپ، ماعان دا التىن ورىندىق بەرىپ وتىرعىزدى. ە، مەنىڭ جارىم وسى ەكەن دەپ، سول كەزدە جيىرما بەستەگى قالپىما ءتۇستىم. ءبىر ۋاقىتتا نەشە ءتۇرلى تاماق اكەپ قويىپ، شىنتاقتاپ وتىرىپ، شاي ىشۋگە اينالعاندا، الگى التىن تاقتاعى قىز دا كەلىپ، مەنىڭ قاسىما شىنتاقتاپ كەلىپ وتىرىپ شاي ءىشتى. كوپ قىزدار «كۇيەۋ» دەپ، جۇلقىلاپ جاتىر. مەن جاساڭعىراپ، باياعى جاستىق قالپىما كەلدىم. شايدى ءىشىپ بولعان سوڭ، قاسىمدا شىنتاقتاپ جاتقان قىز قۇربىلارىنا:

         «بارىڭدار، جاقسىلاپ توسەك سالىڭدار»، – دەپ بۇيىردى. قىزدار بارىپ توسەك سالىپ كەلىپ: «تاقسىر، توسەك دايىن»، – دەپ پاتشا قىزعا حابارلادى. پاتشا قىز: «ال، ولاي بولسا»، – دەپ، بارلىعىمىز دا سوندا باردىق. بارساق، توسەكتى بەلدەن عىپ سالىپتى. الگى پاتشا قىز: «بارىڭدار»،— دەپ، قىزداردىڭ بارلىعىن تاراتىپ جىبەرىپ، ءوزى مەنىڭ قاسىمدا قالدى. سونىمەن ەكەۋىمىز وڭاشا قالدىق. مەن شەشىنىپ توسەككە جاتتىم. قىز وتىردى. سونان كەيىن ەركەكتىك ەتىپ كورەيىن دەپ، قىزدى قولىنان تارتىپ ەدىم، ماعان قىز ايتتى: «جوق، ءقازىر بولمايدى، ساعان سەرت قويامىن، سەن تاڭ اتقانشا، مىنا شامعا قاراپ، ۇيىقتاماي وتىراسىڭ»،— دەدى. سونىمەن «جارايدى» دەپ، تاڭ اتقانشا كىرپىك قاقپاي قاراپ وتىرىپ، ءبىر كەزدە تالىپ ۇيىقتاپ قالىپپىن. تاڭ اتقاندا شوشىپ ويانا كەلسەم، باسىمدا اتىم بايلاۋلى، مىلتىعىم قاسىمدا، باسقا تۇك جوق، تۇگەل كوشىپ كەتىپتى. جالعىز-اق استىما ءبىر كورپەنى تاستاپ كەتىپتى. ورنىمنان ۇشىپ تۇرىپ، استىمداعى كورپەنى جۇلىپ السام، ءبىر جاپىراق قاعاز جازىپ، تاستاپ كەتىپتى. الىپ وقىسام، مىناداي ءسوز جازىپتى: «مەن پەرىنىڭ پاتشاسىنىڭ قىزى ەدىم، اتىم ءمۇھىريا. سەن ماماي باتىر ءۇشارالداعى ەرلى-بايلى كوكتىرناقتى ءولتىردى دەگەن سوڭ، ادام بالاسىندا دا وسىنداي باتىر بولادى ەكەن دەپ، مەن ساعان عاشىق بولىپ، ىزدەپ تابا الماي، بىرنەشە جىل ءجۇردىم.

         سونىمەن كەيىن ەستىپ، مامايدىڭ قۇباجون دەگەن جونى بار، شىڭىراۋ قۇدىق دەگەن قۇدىعى بار، سوعان بارساڭ، تاباسىڭ دەدى. ول جەرگە ماماي باتىر ولمەسە، ءبىر كەلەدى دەدى. سونىمەن مەن سەنى ىزدەپ، وسى جەرگە كوشىپ كەلگەنىمە سەگىز جىل بولدى، ءتىرى بولسا ءبىر كەلەر دەپ، ءسويتىپ، عاشىق بولىپ توسقان جىگىتىم، سەن كەلدىڭ. كورسەم، قارتايىپ قالىپسىڭ. سوندا دا ويلانىپ، ءبىر بالا ۇرپاق بەرەر ءحالى بار ما ەكەن دەپ، سەنى سىنادىم. ەگەر سەن كىرپىك قاقپاي تاڭ اتقانشا شامعا قاراپ وتىرعاندا، مەن ساعان تيەر ەدىم. سويتسەم، سەن قارتايعان ەكەنسىڭ. ەندى ساعان جوقپىن. مەنەن ءۇمىت ەتپە دەپ، مىنا كورپەنى استىنا سالىپ وتىرسىن دەپ بەرگەن كوزىم»، – دەپتى دە ۇشىپ كەتىپتى.

         — مىنا استىمداعى كورپە سونىڭ بەرىپ كەتكەن كورپەسى، – دەپ قوناقتارعا كورسەتىپ:

         — بۇل ارمان با، جوق پا؟ ارمان بولسا، مەنى قارتايتقان، مىنە، وسى ەكى ارمان، – دەدى ماماي باتىر.

         قوناقتارى: — يا، مىناۋ ۇلكەن ارمان ەكەن، – دەيدى.

---