عازيز باسىم قۇتىلا الماي جالادان،
جاۋدىڭ قولى بوساماي تۇر جاعادان.
جۇرەكتى جانشىپ، جانعا تۇسكەن اۋىر تاس،
اشۋ تاسىپ، تامىردى قۋىپ تاراعان.
«قارا قۇلاق - قاسقىردىڭ شامى» دەگەندەي،
«مىناۋ سولاي» - دەگەنگە وعىن قاداعان.
لاج بار ما بولعان سوڭ زامان وسىلاي،
شاق بولىپ تۇر سۇڭقاردى قۇزعىن تالاعان.
جۇيرىك قيال دۇنيەنى اينالىپ،
دامىل تاپپاي دارتكە دارمەن قاراعان.
مۇڭىن شاعىپ قالدى «ازامات» ۇمىتكەر،
تۇسىنەر دەپ كوڭىلىندە ساۋلە بار ادام.

---