«سەرىگىم – جالعىز ءاۋپىش قاسىمداعى،
ەرتەدەن جولداسىمسىڭ جاسىمداعى.
تازا جۇرەك، ويىڭدا ارامدىق جوق،
قايعىمدى سەن ۇعاسىڭ باسىمداعى.

نەشە جىل بىرگە جاتتىڭ مەنىمەنەن،
ويلاسام، ەركىڭدى مەن الدىم نەگەن؟
ەلگە بار، رۇحسات بەردىم ىرزالىقپەن،
قوش، ءاۋپىش! ايرىلىسام سەنىمەنەن».

ول ايتتى: «كەتەم دەگەن ويىمدا جوق،
كيىم ءبۇتىن، قايعىسىز، تاماعىم توق.
بىرگە ءجۇرىپ، ءبىر جۋساپ، ءۇيىر بولدىم.
ايرىلسام، جۇرەگىمدە جانباي ما شوق».

«ادالسىڭ، جۇرەگىڭدى ايتپاي بىلەم،
ەلسىزدە ەندى جالعىز ءوزىم جۇرەم.
ادام ەركىن بايلاۋدى ار سۇيمەدى،
ولگەنشە ەڭبەك ەتىپ، ءومىر سۇرەم».

مىنەزىمدى بىلەتىن ادال جولداس
ايتقانىما «قۇپ» دەدى، بۇرمادى باس.
اتتاندىرىپ سالاردا امانداسىپ،
ەرىكسىز شىعىپ كەتتى كوزىمنەن جاس.

ونىڭ جوق تىلەگىنىڭ الالىعى،
مەنىمەن بىرگە وتكەن بالالىعى.
ىقتيارسىز كوزىمنەن جاس شىعارعان –
قاياۋسىز ىدىسىنىڭ تازالىعى.

قايراتى زور، بىلمەيتىن ەرىنۋدى،
نە اسىپ، نە ماقتانىپ جەلىگۋدى؟
ەڭبەگىمەن كۇنەلتكەن، سىرعا بەرىك،
ۇناتپايتىن ورىنسىز ەلىگۋدى.

اۋپىشتەر عوي وسىرگەن مالىن بايدىڭ،
ەڭبەگى – جەمى بولعان قوماعايدىڭ.
«ادالدىق – بورىشىم» دەپ سانايتۇعىن،
بار نيەتى ءاۋپىش پەن توم اعايدىڭ.

كوزىمە ەلەستەيدى قۇلدىق ءداۋىر،
ادامدى «قۇل» دەگەن ءسوز ماعان اۋىر.
شىن ويلاسام ەكەۋىن سالىستىرىپ،
توم اعايدان ءاۋپىشتىڭ نەسى ءتاۋىر؟

توم اعايدى ساتادى بازارعا ايداپ،
كونبەسە، باسىن الار، قىلىش قايراپ.
ەركىن بايلاپ وتىرمىن مەن دە ءاۋپىشتىڭ،
بوساتتىم ونى ەلگە وسىنى ويلاپ.

ءاۋپىشتى ۇمىتپايمىن ولگەنىمشە،
نە ونى، نە ول مەنى كومگەنىنشە.
بارلىعىن شارۋامنىڭ ءوزىم قىلام،
قاجىمايمىن كارىلىك جەڭگەنىنشە.

«ءاۋپىش اعا» دەيدى ونى بالالارىم،
سىيلايدى دەپ تەك اتا-انالارىم.
جانىنىڭ سىرىن ولار سەزە المايدى،
مەن كورەم ونىڭ ارتىق باعالارىن.

ءبىلۋ قيىن سىرلاسپاي ءبىزدىڭ جايدى،
كولەڭكەگە پىشكەن تون جاراسپايدى.
ادام ءۇشىن ارىمەن ويلاماعان
جۇكسىز، ويسىز جۇكتىمەن ساناسپايدى.

تاتۋ تۇرسا، ادامعا دۇنيە كەڭ،
ەڭبەك ەت، جەر جەتكىلىك بەرەدى كەن.
ادامنىڭ ادال ۇلى بولام دەسەڭ،
الدىمەنەن ءوزىڭنىڭ ءناپسىڭدى جەڭ.

---