
- 07 ءشىل. 2015 00:00
- 421
تاپقىر قويان
اڭداردىڭ پاتشاسى ارىستان بايگە جاريالاپتى. ءبىر قازان سۋدى قايناتتىرىپ قويىپ:
— وسى سۋدى كىم ءىشىپ قويسا، كوپ سىيلىق بەرەمىن، – دەگەن شارت قويىپتى.
اڭدار بىرىنەن سوڭ ءبىرى كەلىپ، قانشا وجەتتەنسە دە قايناپ تۇرعان سۋدى ىشۋگە باتىلدارى بارماپتى.
ەڭ سوڭىندا قويان كەلىپ، قىپ-قىزىل شوقتا تۇرعان قازاندى كوتەرىپ الادى دا:
— ىستىقتاي ءىشۋدى وتە جاقسى كورەمىن، – دەپ جان-جاعىنا قارايدى.
— ەندەشە، ىشە عوي، – دەيدى اڭدار اڭتارىلىپ.
قويان ۇزىننان-ۇزاق قاز-قاتار ءتىزىلىپ تۇرعان اڭداردى جاعالاي ءجۇرىپ:
— مىنەكي، دوستارىم، مىناۋ ىستىق سۋ. كوزدەرىڭمەن كورىڭدەر! – دەپ، باس-باسىنا كورسەتىپ شىعادى.
ءسويتىپ، قويان اڭداردى باسىنان اياعىنا دەيىن ارالاپ شىققانشا، قازانداعى سۋ سۋىپ قالادى. سول كەزدە قويان سۋدى باسىنا ءبىر-اق كوتەرىپ، ءسىمىرىپ سالادى. شوشىنعان اڭدار اۋىزدارىن اشىپ، كوزدەرىن جۇمىسادى.
ال الدانعان ارىستان پاتشا قويانعا كوپ-كوپ سىيلىقتار بەرگىزىپ:
— مىنە، ناعىز ەر! – دەپ ماقتاپتى.