InfoHub Logo

جوشى حاننىڭ ماڭدايىنا بىتكەن جالعىز ۇلى قۇلان اۋلاۋعا قۇمار ەكەن دەيدى. «قۇلان اۋلاۋ قويان اۋلاۋ ەمەس، قاۋىپ-قاتەرى كوپ» دەپ حان ونى اڭعا جالعىز جىبەرمەيدى ەكەن. كۇندەردىڭ كۇنىندە حانزادا اكەسىنەن ۇرلانىپ، اڭعا ءبىر ءوزى شىعىپ كەتەدى، ءبىر جەرلەرگە كەلگەندە جايىلىپ جۇرگەن ءبىر ءۇيىر قۇلاندى كورەدى. قۋانعاننان ەكى كوزى جايناپ، قورامساعىنان سۇر جەبەسىن سۋىرىپ الادى دا، جازىقسىز جانۋارلاردى قىناداي قىرادى. قىرۋدىڭ قىزىعىنا ءتۇسىپ كەتكەن ول، وعىنىڭ تاۋسىلعانىن دا بىلمەي قالادى، حانزادانىڭ قاۋقارسىز ءحالىن سەزگەن كوسەم قۇلان ونى قوس وكپەدەن قوس اياقتاپ تەۋىپ، ايدالادا ءولتىرىپ كەتەدى.

ۇلى حابار-وشارسىز كەتكەن سوڭ، ءبىر سۇمدىقتى بىلگەن حان جاماناتتى ەستۋگە ءداتى بارماي بىلاي دەپ جار سالادى: «كىمدە-كىم بالامنىڭ ولگەنىن ەسىتتىرەر بولسا، اۋزىنا قورعاسىن ەرىتىپ قۇيامىن». مۇنداي ءسوزدى ەستىگەن سوڭ جامان حاباردى بارىپ ايتۋعا كىمنىڭ باتىلى جەتسىن! ەشكىم ءتىل قاتىپ، ءتىس جارمايدى.

ءبىر كۇنى تاقتا وتىرعان حاننىڭ الدىنا قىزمەتشىسى جۇگىرىپ كەلەدى: «الديار تاقسىر، حانزادانىڭ حابارىن بىلەم دەپ ەسىك الدىنا ءبىر كىسى كەلىپ تۇر» دەيدى ول. حان: «كىرسىن!» دەپ ءامىر ەتەدى. ىشكە قولىندا دومبىراسى بار ءبىر كىسى ەنەدى. حان: «جولاۋشىم، بىلگەنىڭدى جاسىرماي تۇگەل ايت!» — دەيدى. سوندا كۇيشى قولىنا دومبىراسىن الىپ: «مەنىڭ بىلگەنىمدى ەكى شەك پەن ءبىر تيەك ايتىپ بەرەدى»، — دەپ كۇمبىرلەتىپ جونەلەدى.

كۇيدىڭ العاشقى شۋماقتارىنان شاپقان اتتىڭ تۇياق ءدۇبىرى ەستىلگەندەي بولادى. كوزىنىڭ قاراشىعىنداي جالعىزى ءۇي جانىنا كەپ قالدى ما دەپ جۇرەگى تۋلاپ قويا بەرەدى. حاننىڭ جۇزىنە قان جۇگىرىپ شىرايلانا تۇسەدى. ءبىراق وسى مەزەتتە ۇستىڭگى شەكتەن جان دۇنيەڭدى الەم-تاپىرىق ەتكەن ورنى تولماس وكىنىش پەن قايعىنىڭ سۇمدىق سارىنى قۇلاققا كەلگەن ەدى. دومبىرا ادامشا جىلاپ، ادامشا ەگىلدى. حان قاباعىن دەمدە قارا بۇلت جايلاپ، ەڭسەسى ءتۇسىپ قويا بەرەدى. قول سوزعان جاقسى ءۇمىتى كوزدەن عايىپ بوپ، كوڭىلىن قاپالىقتىڭ اۋىر مۇڭى باسادى. ەندىگى ساتتە كۇيشى قۇلاندى كورگەن حانزادانىڭ قۋانا سالعان ءانىن، اجال الىپ زۋىلداي ۇشقان سۇر جەبەنىڭ دىبىسىن، ولىمنەن قاشقان اڭداردىڭ تۇياق ءدۇبىرىن سۋرەتتەگەندە، حاننىڭ ويى وتىزعا بولىنەدى. كۇي ءتىلىن ءتۇسىنۋدى بۇعان نەسىن جازدى ەكەن ءتاڭىرى! كۇي شارىقتاپ شىرقاۋ شەگىنە جەتتى — كەنەت ارىنداعان ەكپىن كىلت ءۇزىلدى دە، دومبىرا كومەيىنەن جان ءتاسىلىم ەتكەن جاننىڭ اقىرعى دەمى ەستىلگەندەي بولدى. حاننىڭ ءوڭى سازارىپ قويا بەردى دە، ورنىنان اتىپ تۇردى. ەكى كوزىنە قان تولىپ، بارماعىن تىستەلەي بەردى. كۇيشى بۇل كەزدە باستاپقى قارالى تاقىرىپقا قايتا ورالىپ، كۇي ەكپىنى السىرەپ، قايراتى كەمىپ، دۇنيەدەن كوشىپ بارا جاتقان پەندەنىڭ جەتە الماي كەتكەن ارمانىن ايتىپ، جانارى ءسونىپ بارا جاتقانداي ەدى. حان جاس جۋعان ءجۇزىن ەكى الاقانىمەن باسىپ وتىرىپ قالدى. ءبىراق ەسىن تەز جيناپ الدى دا، ءوز ءامىرىن ەكى ەتپەي ورىنداماقشى بوپ: «جالعىز ۇلىمنىڭ جاپاندا مەرت بولعانىن ەستىرتتىڭ، جازاڭدى ال ەندەشە»، — دەيدى دە، — «جاقسىنى دا، جاماندى دا ايتپاسىن، وسىمەن ءومىر باقي ءۇنى ءوشسىن» دەپ دومبىرانىڭ
كومەيىنە بالقىعان قورعاسىن قۇيدىرادى.

---