اسسالو-و-وۋمالەيكۇم!
وقىرماندارىمنان كۇنىنە وتىز-قىرىق حات الاتىن، تەلەفون سوققاندارمەن سويلەسەم دەپ گازەت وقىپ ۇلگىرمەيتىن كەزىم كەلمەسكە كەتتى. مەنىڭ پاتەرىمدە كەشكىلىكتە ورىندىق، قاسىق، شانىشقى جەتپەي جاتاتىن كۇندەر دە كەلمەسكە كەتتى.
راس، كەيدە كەتكەننىڭ قايتىپ ورالاتىن ءساتى دە بولادى...
مەن مىناداي ءبىر زاڭدىلىقتى بايقاپ ءجۇرمىن: رەداكسيا الەمىمەن بايلانىسىم باسەڭدەي باستاسا، گازەت-جۋرنالداردا شىعارمالارىم كورىنبەۋگە اينالسا،— ۇيىمە كەلۋشىلەردىڭ سانى كۇرت ازايادى؛ تەلەفون مەن ەسىك قوڭىراۋلارىنىڭ بەزىلدەگەنى باسىلادى؛ جايشىلىقتا اقشا سۇراپ، اقىل سۇراپ اينالاقتاپ ماڭىمنان شىقپايتىن جولداس-جورالارىم كوشەدە ماعان ۇشىراسپاۋعا تىرىسادى، جولىعا قالساق بايقاماعانسىپ، جىلىستاپ كەتۋگە اسىعادى، ءسىرا، بۇل اقشا سۇرار، جۇمىسقا ورنالاستىر دەپ ەسىمىزدى شىعارار دەپ جۇرەكسىنەدى-اۋ دەيمىن...
ال، ەگەر ونى-مۇنىم جاريالانا باستاسا، ءبارى دە كەرىسىنشە بولا قالادى: اقىلگويلەر — اقىل سۇراپ، تيىنىن كەمىرگەندەر — اقشا سۇراپ جەتىپ كەلەدى...
دۇنيەنىڭ ءبۇيتىپ اۋمالى-توكپەلى بولىپ تۇرعانىن استە تەرىس كورمەۋشى ەدىم، ءبىراق تابانى تايعاناق تانىستارىم بۇگىندە نەسيە بەرەتىن ءوسىمقورلارعا اينالىپ مىسىمدى قۇرتىپ ءجۇر.
تۇرمەدەن سوڭعى جولى شىققاننان كەيىن مەنىڭ تاعدىرىم جوبامەن مىناداي بولدى... «ايتاسىڭ-اق،— دەيسىزدەر ماعان،— ءبىرىنشى جولىڭ دا، بەسىنشى جولىڭ دا ەمەس، ۇيرەنەتىن بولدىڭ عوي...» — «جوق،— دەيمىن مەن،— وعان ءتىپتى مىڭىنشى رەت بولسا دا ۇيرەنە المايسىڭ! سەنىڭىزدەر ماعان!..»
ءباباالى كوشەسىمەن ورگە قاراي ەنتىگىپ ارەڭ كەلە جاتتىم. بۇل ورگە زىمىراپ جۇگىرىپ شىعاتىن كەزىم قايدا؟.. كوشەنىڭ بىرەر اتتام وسى تۇسى الىنباس قامالعا اينالىپ بارا ما دەپ قالعاندايمىن... قيىلىسقا جەتتىم دە، ەنتىگىمدى باسۋ ءۇشىن توقتادىم. سول ارەدىكتە قارسى ءوتىپ كەلە جاتقان جۇرتتىڭ اراسىنان ەسكى كوز تانىسىمدى كوردىم. ول ماعان قۇرمەتپەن قارايتىن، قاشاپ دا بول سىن قوشەمەتتەپ جۇرەتىن. مەنى كورە قالعان جەردە قۇراق ۇشا ۇمتىلىپ: «اسسالو-و-وۋماعالەي-كۇم! حال-احۋالىڭىز قالاي؟..» دەگەندەي بىردەڭەلەردى شۇبىرتىپ، داۋرىعا داۋىستاپ امانداساتىن. قۇشاعىن ايقارا اشىپ كەپ قۇشاقتاپ، يىعىمنان ايانباي قاققىلاپ، بەتىمنەن سۇيەتىن، سونسوڭ قولىمدى الىپ سىلكىلەپ تۇرىپ سامپىلداپ كەپ سويلەي بەرەتىن، سويلەي بەرەتىن، سويلەي بەرەتىن. ءوز باسىم ءويتىپ دوستىق-سىيلاستىق كورسەتكەندى ۇناتپايتىنمىن، ءبىراق سىيعا — سىي، سىراعا — بال: ەرىكسىز باسسالىپ قۇشاقتاپ، يىعىنان قاققىلاپ، قولىن سىلكىلەپ، داۋرىعا جاۋاپتاسىپ تۇراتىنمىن.
ءقازىر دە ەندى سول ادەتىمىزدى شىپ-شىرعاسىن شىعارماي قايتالايتىنىمىزدى سەزدىم... بۇرىنىراق قامتىعىم كەلدى. ارامىزدا ون شاقتى قادامداي عانا قالعاندا قۇشاعىمدى ايقارا اشىپ، داۋرىعا سالەم بەردىم: «اسسالو-و-وۋماعالەيكۇم! كورمەگەلى...» تانىسىم كوز قيىعىمەن عانا قاراپ، بۇلت ەتىپ بۇرىلىپ، اينالىپ ءوتىپ كەتە باردى. ونىڭ دا مەنى ءاۋ باستا كورگەنىن انىق بايقاعان ەدىم، ەندى تاڭدانىپ تۇرىپ قالدىم. ىلگەرى وتكەندەر توبى مەنى ىلەستىرىپ كوشەنىڭ ورتاسىنا جەتكىزىپ كەتسە كەرەك، الدىمدا قىزىل شام جاعۋلى ەكەنىن، جان-جاعىم زۋلاعان ماشينا ەكەنىن ءبىر-اق كوردىم... ءوزىمنىڭ الدەنە دەپ ايعايلاپ، ەكى قولىمدى بىردەي سەرمەپ، ءبىر ورىندا سەكەڭدەپ تۇرعانىمدى اڭعاردىم... اقىلىمنان اداسقاندايمىن، ءبىراق ءوز قىلىعىمنىڭ كەلەڭسىزدىگىن، ماسقارالىعىن انىق سەزىندىم. «قۇداي-اۋ، مىناۋ قالانىڭ ءدال ورتاسى عوي! تولىپ جاتقان تانىستارىمنىڭ قايسىسى كورسە دە، مەنى جىندانىپ كەتكەن ەكەن دەيدى-اۋ» دەپ ويلادىم...
وزىمە ءوزىم يە بولا الار ەمەسپىن. ءجۇز تانىستارىمنىڭ بىرەۋىن كەزدەستىرە گور، باس سالىپ قۇشاقتاپ، مۇڭىمدى شاعىپ، ماۋقىمدى باسايىن، دەپ ىشتەي قۇدايعا جالبارىنىپ تۇرمىن. شىنىندا جىندانۋعا شاق قالعاندايمىن...
قىزىل شام ءسوندى، پوليسەي الا تاياعىن تومەن ءتۇسىردى، جۇرت ماعان قارسى تاعى اعىلدى. مەن ءارقايسىسىنىڭ بەتىنە ءۇڭىلىپ قارايمىن. ولار مەنى وراعىتىپ وتەدى. ءبارىنىڭ دە سوڭدارىنا بۇرىلىپ قاراپ، ماعان باعزى ءبىر «سالەمدەرىن» جولداپ بارا جاتقاندارىن توپشىلايمىن...
و، ءتاۋبا! قارسى الدىمدا ەگدە جاستاعى ءبىر ايەل كەلە جاتىر. ءجۇزى تانىس! قاتەلەسكەن جوقپىن! تانيمىن! توسىپ تۇرمادىم، تۇرا ۇمتىلدىم! داۋرىعا داۋىستاپ: اسسالو-و-وۋماعالەيكۇم! كورىسپەگەلى نەشە جىل! حال-احۋالىڭىز قالاي؟» دەدىم. ونى بارار جاعىنا ەمەس، كەلگەن جاعىنا قاراي سۇيرەلەپ، ارقاسىنان قاققىلاپ، بىردەڭەلەردى ايتىپ كەلەم، ايتىپ كەلەم... بەيشارانىڭ شوشىعاندىقتان ءتىلى بايلانىپ قالدى-اۋ دەيمىن.
تروتۋارعا جەتە بەرگەنىمىزدە ماشينالار سيگنالدارىن باج-باج ەتكىزىپ تاعى زۋلادى. مەن كەمپىردى قۇشاقتاپ سويلەپ تۇرمىن، سويلەپ تۇرمىن. ءوتىپ بارا جاتقان جۇك ماشيناسىنىڭ تەرەزەسىنەن شوفەر جىگىت بىزگە ۇمسىنىپ قاراپ تاڭداي قاقتى. قايتادان شام جاندى...
پوليسەيدىڭ: «تەز ءوتىڭىز!» —دەگەن اشۋلى داۋىسى ەستىلدى. ءسىرا، ماعان ايتسا كەرەك جانە ءبىرىنشى رەت ايتقانى بولماسا كەرەك...
كەمپىردى قۇشاعىمنان بوساتپاعان كۇيى تاعى دا ءۇش مينۋتتاي سۇيرەلەدىم. اقىرىندا: «ساۋ بول! جولىققانشا!» دەپ تۇرا جونەلدىم. بەيشارانى دومالاتىپ كەتە جازدادىم.
ءبىر ءۇيدىڭ قاقپاسىنىڭ قالقاسىندا جارتى ساعاتتاي جاسىرىنىپ تۇردىم. جاڭاعى ايەلدى قايدان كورگەنىمدى ەسىمە ءتۇسىردىم: ول وسىدان بەس جىل بۇرىن ءبىر رەداكتوردىڭ قىزمەتشىسى بولاتىن.
سول قىلىعىما كۇنى بۇگىنگە دەيىن قينالىپ ەسىم شىعىپ ءجۇر.
ورىسشادان اۋدارعان عابباس قابىشيەۆ
You Might Also Like
-
تۇنگى باردا باسىمنان كەشكەن سول ءبىر وقيعانى ءتىپتى ۇمىتا الار ەمەسپىن.
