ءبىر حاننىڭ كەۋدەسىنە جارا شىققان...
ءبىر حاننىڭ كەۋدەسىنە جارا شىققان
وعان ەم تابىلماپتى تامام جۇرتتان.
ايتقانى قاتە كەتپەس ءبىر بالگەردى
اكەپتى ەستىگەن سوڭ داڭقىن سىرتتان.
ول ايتتى: – بۇل جارانىڭ ەمى بولەك،
تابىلسا، العىزىڭىز قۇنىن تولەپ.
ماڭدايىندا قاز-قاتار ءۇش مەڭى بار
ون بەستەگى بالانىڭ ءوتى كەرەك.
حان ەلگە سۇيىكتى ەكەن ادىلەتتى،
سوندىقتان ەلى الگىنى ىزدەپ كەتتى.
ءبىر كەدەيدىڭ بالاسى سونداي ەكەن،
بالاسىن، اتا-اناسىن الىپ كەپتى.
ەل جالىندى اتا مەن اناسىنا،
«كوپ مال ال،– دەپ،– بالانىڭ باعاسىنا».
ءجۇز مىڭ ءدىلدا الدى دا كەدەي ساتتى،
«شىدادىم،– دەپ،– بالانىڭ قازاسىنا».
حان سۇرادى قازىدان موينىپ بۇرىپ:
– ەمدەگەن دۇرىس پا،– دەپ،– كىسى ءولتىرىپ؟
– جاس ۇلدىڭ اتا-اناسى رازى بولسا،
دۇرىس،– دەدى كىتاپقا قاراپ تۇرىپ.
سول بالاعا ءبىر جەندەت كەلىپ قالدى،
ولتىرگەلى قانجارعا قولىن سالدى.
ءدات ايتۋعا پاتسادان بالا تىلەپ،
مىنا ءسوزدى ايتۋعا رۇحسات الدى:
– اتا-اناسى كوتەرەر بالا نازىن،
زورلىق كورسەم، قۇتقارار ءادىل قازىم.
قايعىمدى شاعاتۇعىن حانىم دايار،
ءبىر پالەگە كەز كەلىپ بولسام جازىم.
ارداقتاعان اتا-انام مالعا ساتتى،
قازى بۇزدى ۇيالماي شاريعاتتى.
حان مەنى ءوز جانى ءۇشىن قۇربان قىلدى،
ەندى كىمگە ايتايىن مۇڭ مەن ءداتتى؟
ۇشەۋى دە اياماي وقپەن اتتى،
ماعان دا ەمەس پە ەكەن جانىم ءتاتتى؟
«ادامدا ادىلەت پەن مەيىرىم بار» دەپ،
ەستىلەر مۇنى بىلمەي نەگە شاتتى؟
حان قايتتى مۇنى ەسىتىپ ەسكى بەتتەن،
قۇشاقتاپ سول بالانى ءسۇيدى بەتتەن:
– جازاسىز قىرشىن جاستى قيناعاننان،
ءجون ەدى بىزدەي زالىم ءولىپ كەتكەن.
مۇنان قانداي گۇل تەردىك، وقىعاندار،
قۇر جازۋعا قاراما، سىرىن اڭعار.
ءبىرى ءولتىر دەپ بالاسىن مالعا ساتىپ،
ءبىرى ولىمگە شىداعان نەتكەن جاندار؟
وعان ەم تابىلماپتى تامام جۇرتتان.
ايتقانى قاتە كەتپەس ءبىر بالگەردى
اكەپتى ەستىگەن سوڭ داڭقىن سىرتتان.
ول ايتتى: – بۇل جارانىڭ ەمى بولەك،
تابىلسا، العىزىڭىز قۇنىن تولەپ.
ماڭدايىندا قاز-قاتار ءۇش مەڭى بار
ون بەستەگى بالانىڭ ءوتى كەرەك.
حان ەلگە سۇيىكتى ەكەن ادىلەتتى،
سوندىقتان ەلى الگىنى ىزدەپ كەتتى.
ءبىر كەدەيدىڭ بالاسى سونداي ەكەن،
بالاسىن، اتا-اناسىن الىپ كەپتى.
ەل جالىندى اتا مەن اناسىنا،
«كوپ مال ال،– دەپ،– بالانىڭ باعاسىنا».
ءجۇز مىڭ ءدىلدا الدى دا كەدەي ساتتى،
«شىدادىم،– دەپ،– بالانىڭ قازاسىنا».
حان سۇرادى قازىدان موينىپ بۇرىپ:
– ەمدەگەن دۇرىس پا،– دەپ،– كىسى ءولتىرىپ؟
– جاس ۇلدىڭ اتا-اناسى رازى بولسا،
دۇرىس،– دەدى كىتاپقا قاراپ تۇرىپ.
سول بالاعا ءبىر جەندەت كەلىپ قالدى،
ولتىرگەلى قانجارعا قولىن سالدى.
ءدات ايتۋعا پاتسادان بالا تىلەپ،
مىنا ءسوزدى ايتۋعا رۇحسات الدى:
– اتا-اناسى كوتەرەر بالا نازىن،
زورلىق كورسەم، قۇتقارار ءادىل قازىم.
قايعىمدى شاعاتۇعىن حانىم دايار،
ءبىر پالەگە كەز كەلىپ بولسام جازىم.
ارداقتاعان اتا-انام مالعا ساتتى،
قازى بۇزدى ۇيالماي شاريعاتتى.
حان مەنى ءوز جانى ءۇشىن قۇربان قىلدى،
ەندى كىمگە ايتايىن مۇڭ مەن ءداتتى؟
ۇشەۋى دە اياماي وقپەن اتتى،
ماعان دا ەمەس پە ەكەن جانىم ءتاتتى؟
«ادامدا ادىلەت پەن مەيىرىم بار» دەپ،
ەستىلەر مۇنى بىلمەي نەگە شاتتى؟
حان قايتتى مۇنى ەسىتىپ ەسكى بەتتەن،
قۇشاقتاپ سول بالانى ءسۇيدى بەتتەن:
– جازاسىز قىرشىن جاستى قيناعاننان،
ءجون ەدى بىزدەي زالىم ءولىپ كەتكەن.
مۇنان قانداي گۇل تەردىك، وقىعاندار،
قۇر جازۋعا قاراما، سىرىن اڭعار.
ءبىرى ءولتىر دەپ بالاسىن مالعا ساتىپ،
ءبىرى ولىمگە شىداعان نەتكەن جاندار؟
