ءبىر حاندا ەكى ۇل بوپتى ءبىر تۋىسقان،
كۇندەسىپ، ارازداسىپ، بۇزىلىسقان.
بيلەگەن ەلىن ەكى ءبولىپ الىپ،
سوعىس اشىپ، بولىپتى قاتتى دۇسپان.

اراشالاپ باي بارعان، حان دا بارعان،
نە شەشەن، بىلگىش دەگەن جان دا بارعان.
«اسكەر قانىن اعىزباي قويمايمىز» دەپ،
بيگە دە توقتاماپتى تاڭداپ العان.

بار ەكەن توعىز كەدەي شومشەك تەرگەن،
وتىن ساتىپ، ەڭبەكپەن كۇنىن كورگەن.
قىرىلىسىپ جاتىر دەپ ەسىتكەن سوڭ،
ەلدى اياپ اراشاعا سولار كەلگەن.

سوعىستىڭ ورتاسىنا كەتكەن كىرىپ،
تيمەپتى جارلى ەكەنىن سولدات ءبىلىپ.
ءبىر كەدەي ۇران سالىپ ايعايلاپتى،
«حان قايدا؟ ءبىتىم! ءبىتىم!» دەپ اقىرىپ.

مۇنى ەستىگەن ەكى جاقتان حان كەلىپتى،
ءسوز تىڭداۋعا ءبىرتالاي جان كەلىپتى.
قولىندا ايعايلاعان وتىنشىنىڭ
ۋىستاۋلى ۇيىعان قان كورىپتى.

جارلى ايتىپتى سوندا ەكى حانعا قاراپ:
«قان توگىپ قايتپەكسىڭدەر ەلدى تالاپ؟
ىزدەگەنىڭ ماقتان مەن مال ەمەس پە،
شىن ايتپاساڭ، كەتەمىن قانمەن ساباپ؟

مىناۋ قان سەن سياقتى جاستىڭ قانى،
سەندەر ءۇشىن قيىلعان قىرشىن جانى.
تويىمسىز قوس توبەتتىڭ قۇرمەتى ءۇشىن،
ءجون بە ەكەن كوپ اسكەردىڭ قىرىلعانى؟

ەي، سولدات! جاراتۋشىڭ بۇلار ما ەدى،
قىرشىن جانىڭ ولىمگە قۇمار ما ەدى؟
ەكى حانعا ءبىز ءۇشىن سەن ءول دەسەڭ،
سەندەر ءۇشىن ولۋگە شىدار ما ەدى؟

حان تويمايدى الەمدى تالاسا دا،
وي جىبەرشى وسىنداي تاماشاعا.
ەكى جۋان سىيمايدى جەر جۇزىنە،
توعىز كەدەي سيادى الاشاعا.

ءبىر نان تاپساق، ورتاقپىز وتىن تەرىپ،
اشىمىزعا توعىمىز ءبولىپ بەرىپ.
ولگەنشە جۋانداردىڭ كوزى تويماس،
بار الەمدى جۇرسە دە ول مەڭگەرىپ».

بۇل ءسوزدى جاس سولداتتار ۇعىپ الدى،
«سوعىسپاي توقتالىق» دەپ ايعاي سالدى.
ەكى جاقتىڭ اسكەرى قايتىپ كەتىپ،
حانداردىڭ ارام ويى ادىرا قالدى.

اسكەر قانعا بويايدى وزدەرى-وزىن،
زور ۇكىمەت سيقىرلاپ بايلاپ كوزىن.
ويلانىپ وسى كەزدە كىم تىڭدايدى
الگى التىنمەن جازارلىق جارلى ءسوزىن؟

---