- 03 قار. 2020 00:00
- 403
مىسىق
ەرتەڭ اۋىلعا بارامىن. اۋىلدا تىرشىلىك توقتاپ قالعان. كۇندەلىكتى كۇيبەڭنەن وزگە اۋىلداعى ادامداردى ەش نارسە تولعاندىرمايدى. ول جەردەگى ماحابباتتىڭ ءوزى جايباراقات. ەشكىمنىڭ ەسى كەتىپ، دۇنيەنى تالاق ەتپەيدى. بارلىعى ءبىرقالىپتى، ءوزىنىڭ شارىقتاۋ شەگىنە ەنجار جەتىپ، سىرعىپ تۇسەدى دە ءتامامدالادى. نە تويمەن، نە بولماسا باستاپقى قالپىنا قايتا ورالادى. قالاداعى ارپالىس، اعىلعان ماشينالار قانىڭدى قىزدىرىپ، جۇرەگىڭنىڭ سوعىسىن جىلدامداتادى. سوندىقتان تەزىرەك اۋىلعا كەتۋ كەرەك. ءبىر نارسە بۇلىنبەي تۇرعاندا، وزىڭنەن دە، ومىردەن دە جيىركەنىپ بەزىپ كەتپەي تۇرعاندا اۋىلعا جەتىپ الۋ كەرەك.
ونىڭ مىسىعى بار. ەرەسەك تارتا باستاعان، ۇيپا-تۇيپا ۇرعاشى مىسىق. بالالىعى قالماعاندىقتان، ارا-تۇرا جۇگىرىپ ويناپ الادى. ءبىراق كوبىنەسە ماڭعازدانىپ، سەن جاققا مەنسىنبەي كوز تاستاپ جاتادى. ول ماعان باسىندا ۇنايتىن. توسەككە قيسايا قالساڭ، قاسىڭا جەتىپ كەلىپ ىڭعايلانىپ جايعاسا باستايدى. سودان كەيىن تۇرىپ كەتۋ مۇمكىن ەمەس. كوڭىلىن قيماي جاتاسىڭ.
ول مىسىعىن جاقسى كورەدى..
كۇز اياقتالا باستاعان كەزدە، مىسىق تۇلەۋگە كىرىستى. جەر دۇنيەنىڭ بارلىعى ءجۇن، تالشىق. شاي ءىشىپ وتىرىپ،تاماعىڭا كەپتەلىپ قالعانىن سەزەسىڭ. جۇرەگىڭ اينيدى. بولمەگە كۇن تۇسكەن كەزدە شاڭمەن ارالاسىپ، قالقىپ جۇرگەن اپپاق تالشىقتاردى كورەسىڭ. مەن “مىسىقتى اپارىپ تاستا” دەدىم. ول باسىندا قارسى بولعان. ءبىراق مەنىڭ شىنىمەن دە قينالىپ جۇرگەنىمدى كورگەننەن كەيىن كەلىستى. ونىڭ ۇستىنە وعان ءبىرتۇرلى، جامان قاراي باستادىم. جانۋاردىڭ كىناسى جوق ەكەنىن ءبىلىپ تۇرسام دا، كەۋدەمدە ورنىعىپ العان جيىركەنىش جان-دۇنيەمدى جەگىدەي جەپ ءبىتتى. سودان كەيىن ونىڭ مىسىققا دەگەن ەرەكشە مەيىرىمى دە جىنىمدى كەلتىرە باستادى. بىردە جۇمىسىنان تەلەفون شالىپ، مىسىقتىڭ حال-جاعدايىن سۇراعان.
— ءقازىر عانا وقتاۋمەن باسىنان ءبىر ۇردىم، — دەدىم مەن قالجىڭداپ.
— نەگە؟
داۋىسى وزگەرىپ كەتتى..
— داستارحانعا شىققان سوڭ... ۋايىمداماي-اق قوي. كىشكەنە قيمىلسىز جاتتى دا، تۇرىپ كەتتى. تەك باسىن سىلكي بەرەدى.
— مەن سەنى ولتىرەمىن.
— نەمەنە؟
— ولتىرەمىن.
— ولتىرەمىن، — دەدى ول قايتالاپ. داۋىسىندا ىزعار بار. دەنەم تىتىركەنىپ كەتكەن.
شىدامىم تاۋسىلىپ ءبىتتى. ۇيدە تاماق ىشۋدەن قالدىم، اقىرى ول مىسىعىن الىپ كەتتى. دوسىنىڭ ۇيىنە. سودان كەيىن ۇيگە كەش كەلەتىندى شىعاردى. بارا-بارا بۇنىسى ءتىپتى جيىلەپ كەتتى. بار ايتاتىن ءۋاجى “مىسىقتى بارىپ كورىپ ءجۇرمىن”. شىنىمەن دە ول دا ءبىر تىرشىلىك يەسى ەمەس پە. ءاتى-جونى جوق دالاعا لاقتىرىپ تاستاۋعا بولمايدى.
— قايتا الىپ كەلەمىن دەسەڭ، الىپ كەل، — دەدىم مەن وعان ءبىر كۇنى، — تۇلەپ بىتكەن شىعار.
ول مىسىقتىڭ ارى-بەرى جۇرگەننەن قاتتى قورقاتىنىن، سوندىقتان جانۋاردى بۇلاي قيناي بەرگەننىڭ وبال ەكەنىن ايتتى. سونىمەن، بارلىعى ورنىنا كەلگەن سياقتى ەدى. ءبىراق بۇگىن ءتورتىنشى كۇن ول جوق.
دوسىنىڭ ۇيىنە حابارلاسقانىمدا ولار ونىڭ مىسىقتى الىپ كەتكەنىن ايتتى. قايدا ەكەنىن بىلمەيمىز دەدى. ەش جەردە جوق..
مەن اۋىلعا كەتەمىن دەپ شەشىم قابىلدادىم. ءبىراق ەشقايدا بارعان جوقپىن. ونى كۇتىپ ءجۇرمىن. بىرەۋلەر ونىڭ مىسىق جەتەكتەپ جۇرگەنىن ساياباقتان كورىپتى. سول جەرگە باردىم. ءبىر كۇنى كەزدەستىردىم دە. ول ۇزىن بويلى، دەنەلى جىگىت اعاسى. ءتۇرى دە ساليقالى، سالماقتى. قاربىعاۋ تاعىپ، جىپپەن مىسىق جەتەكتەپ جۇرگەنى الىستان كۇلكىلى كورىنەدى ەكەن. قاستارىنا جاقىنداپ، مىسىقتى قولىما الدىم.
— قايدا ءجۇرسىڭ؟
— وسىندا پاتەر جالداپ تۇرىپ جاتىرمىن.
— ۇيگە جۇرمەيسىڭدەر مە؟
ول ماعان سىناي قارادى.
— سەن مىسىقپەن بىرگە تۇرا المايسىڭ عوي.
— تۇرا الامىن.
ول باسىن شايقادى.
مەن ۇيگە جالعىز ورالدىم. مىسىق كوپ دەگەندە جيىرما جىل ءومىر سۇرەدى. سودان كەيىن ونىڭ جاعدايى نە بولادى؟ بىلمەيمىن.