ارابتىڭ نابەك دەگەن جالعىز اتى -
سول ەكەن بولعان مالى، مۇلكى، زاتى.
وزبايتىن شاپسا جىلقى اسقان جۇيرىك،
بىتپەگەن وزگە اتتارعا ءتۇر-سيپاتى.
كۇن سايىن جال-قۇيرىعىن ءسۇزىپ تاراپ،
سۋارىپ مەزگىلىمەن، جەمدەپ، قاراپ،
وتكىزبەي كۇندىز ىستىق، تۇندە سۋىق،
ادامنان اتىن ارتىق كۇتەدى اراب.
بار ەكەن دايىر دەگەن ءبىر اسقان باي،
مالى كوپ، ءتۇرلى بۇيىم بارىنە ساي.
مۇڭى زور: سونشا بايلىق ورتاسىندا
اتى جوق جىلقىسىندا جارلى اتىنداي.
ال دەدى، ايامادى مالىن، زاتىن،
المادى، بەرمەدى دە نابەك اتىن:
اتقۇمار اتىن قيماس، جانىن قيار، -
اتىنان ەش نارسە جوق وعان جاقىن.
دايىردا كۇندىز كۇلكى، تۇندە ۇيقى جوق،
جارلىداي جالعىز اتتى، باي سيقى جوق.
الماققا نابەك اتىن امالمەنەن،
ويلادى الدايىن دەپ ءبىر پاقىر بوپ.
جۇرەتىن نابەك ھامان جولىن ءبىلىپ،
ۇستىنە سالقام-سالقام كيىم ءىلىپ،
اۋرۋ، ءحالى مۇشكىل مۇساپىرشە،
وتىردى جول شەتىندە اھ-ۋھىلەپ.
وڭاشا، جولداسى جوق، جالعىز ءوزى
نابىكتى كەلە جاتقان كوردى كوزى.
وتەردە ناق قاسىنان بيشاراسىپ،
ىڭقىلداپ، مىنە، دايىر ايتقان ءسوزى:
«ە، جانىم!
مەن جولاۋشى، جولىم الىس،
ادام جوق بۇل ماڭايدا ماعان تانىس.
اۋرۋ، ءدام تاتپاعان ءۇش كۇندەي اش،
ورنىمنان جىلجۋ ماعان قيىن جۇمىس.
اتىڭمەن اناۋ ەلدىڭ ورتاسىنا
جەتكىزسەڭ، بەرەر ەدىم كوپ-كوپ العىس!»
توقتاتىپ، باسىن تارتىپ، نابەك اتتى:
«جارايدى، مىنگەسە عوي، كەل!» - دەپ ايتتى.
سويلەيدى تاعى دايىر جىلامسىراپ:
«ءحالىم جوق، مىنە المايمىن، دەرتىم قاتتى».
اتىنان، بۇل ءسوزدى ەستىپ، ءتۇستى نابەك،
كوتەرىپ مىنگىزدى ەرگە سۇيەپ، دەمەپ.
ءتيۋى تىزگىن قولعا مۇڭ-اق ەكەن،
جونەلدى، ءبىر تەبىنىپ،
داكەڭ شۋ دەپ.
شىعىپ اپ وق بويى جەر، قاراپ كەيىن،
ويلايدى: بىردەمە وعان دەپ كەتەيىن.
«ءاي، نابەك!
كىم ەكەنىم ءبىلدىڭ بە ەندى؟
اتىڭنەن قوشتاس، اڭقاۋ، سورلى اقپەيىل!»
«تۇرا تۇر، - نابەك ايتتى، - توقتاپ سولاي،
اتىما اسىق ەدى ادام تالاي.
تىلەيتىن جالعىز سەنەن تىلەگىم سول -
ادامعا ايتا كورمە - الدىڭ قالاي؟»
«بۇل نە ءسوز؟ نە تىلەك؟» - دەپ باي تاڭداندى،
ءمانىسىن بىلەيىنشى دەپ ويلاندى:
«ايتپا دەپ سونشا ءوتىنىپ، جالىناسىڭ،
كورەرسىڭ ايتسام ونان نە زالالدى؟»
«ويلاما، - نابەك ايتتى - اربايدى دەپ،
قول جەتپەي، ءتىلىن قۇراپ، جالعايدى دەپ.
وقيعا بۇل سەكىلدى شىقسا اۋزىڭنان،
بىلگەيسىڭ جايىلماي، جاي قالمايدى دەپ.
قالايشا العانىڭدى جۇرت ەستىسە،
قاراسپاس شىن پاقىرعا، الدايدى دەپ».
مۇنى ەستىپ، دايىر جىلدام اتتان ءتۇستى:
ۇققانعا ادال سوزدەن بار ما كۇشتى!
قۇلاشىن جايىپ، قوينىن اشىپ كەلىپ،
نابەكتى ءسۇيىپ دايىر، موينىن قۇشتى.
ەبى كوپ، دورباسى جوق قايىرشىلار،
ەبىنە قۇداي كونسە، بايىر شىعار.
ارىماي الدىرعانعا نابەكشىلەپ،
ادام از ايتقاندى ۇعىپ دايىرشىلار.
جاقىن بوپ، جاقىندىقتى ەبىم دەيدى،
بەرگەندى الدىم ەپپەن تەگىن دەيدى.
قايتارماي قارىز الىپ كەيبىرەۋلەر،
الدادىم، بەرمەي كەتتىم، جەدىم دەيدى.
وسىنداي ەر باسىنا ءىس كوپ كەلەر،
بىلمەسپىز كىمگە قالاي، كىم ءدوپ كەلەر!
سۇمدىعى سۇراۋشىنىڭ ازايماسا،
نە ءجون بار قايىرسىز دەپ جۇرتقا وكپەلەر.

---