پايعامبار مۇسا جولىقسا،
سويلەسiپ كوڭiلiم ورنىقسا:
«اداستى جەبiرەي،– دەر ەدiم،–
ءتاۋراتتى قايتا تولىقتا!»

ءداۋiتتi كورسەم، ءان سالىپ،
قۋانار ەدiم قارسى الىپ:
«اقىندا قالدى يمانىڭ،
تاعى ۇيرەت،– دەر ەم،– بiر بارىپ».

زاردوشكە ايتسام كەزi كەپ:
«ۇيرەتتiڭ اقىل نۇر عوي دەپ.
ۇعا الماي وتقا شوقىنىپ،
بۇزىلدى ەلiڭ بوعىن جەپ».

بۋددانىڭ ۇستاپ بiلەگiن،
ايىرىلماي بiرگە جۇرەمiن:
«ءجادiگوي، باقسى، لاماعا،
شوقىندى ەلiڭ، بiلەمiن».

ايسانى كورسەم ەگەر مەن:
«ءتىرىل،– دەر ەدىم،– قايتا سەن.
سەنi قۇداي دەدi دە،
ايىرىلدى حالقىڭ دiنiنەن».

مۇحاممەتتi كورە السام،
ءسوز ايتىپ، جاۋاپ بەرە السام:
«اداستى مولدا،– دەر ەدiم،–
قۇرانىڭدى ۇيرەت، كەلە الساڭ».

بۇل كۇندە دۇرىس يمان جوق،
شاتاق دiن ءناپسi تىيعان جوق.
اقىلى ساۋدىڭ ويىنا،
الدامشى دiندەر سىيعان جوق.

انىقتى ەشكiم تاپقان جوق،
Iزدەمەي قاراپ جاتقان جوق.
ءالiمدi زالىم قىلاتىن،
شاتاق دiندەي قاقپان جوق.

اقىل دا بەزدi ولاردان،
Iز قاراپ ءجۇر سوناردان.
بايقاماي كوبi اداستى،
كوڭiلگە بiراق سول ارمان.

كورمەدi سىناپ دۇنيە iسiن،
بiلمەدi قۇدiرەت كيەسiن.
دەنەگە جاندى جەڭگiزiپ،
تابا الماي قويدى يەسiن.

زاتشىلدىق كوزiن بايلادى،
اداستىرىپ ايدادى.
جان بيلەمەي، ءتان بيلەپ،
اقىلدىڭ سورى قاينادى.

عىلىم دەپ ۋدى جەگiزدi،
دەنەسiز زات جوق دەگiزدi.
دالەلسiز پانمەن پەردەلەپ،
تاپقىزباي قويدى نەگiزدi.

---