جاندىم-كۇيدىم، سەنى ويلاپ، دامىل كورمەي،
ەش جانعا سەنەن باسقا كوڭىل بەرمەي.
سەن - ءبىر جاق، جالعان - ءبىر جاق، قاتار قويىپ،
سەنى ىزدەدىم، جالعاننان قولىم سەرمەي.
قايعى جۇتتىم، «اھ» دەسەم، شىقتى جالىن،
سىرتىم - ساۋ، ىشىمدە - ءورت جانعان قالىڭ.
كۇيدىرگەن قالىڭ ءورتتىڭ زاردابىنان
ولگەلى تۇر سۇمىرەيىپ سورلى جانىم.
ءسوزىم، كوزىم ايتىپ تۇر سۇيگەنىمدى،
قۋارعان، سارعايعان ءجۇز، كۇيگەنىمدى،
تالعان جۇرەك، جۇدەگەن، سولعان دەنە -
ءسۇيۋدىڭ قولىنا ەن تيگەنىمدى.
كۇنى-تۇن سەنى ىزدەدىم، قايعى جەدىم،
«وتقا تۇسكەن سورلىڭدى ءسۇيشى»،- دەدىم.
توگىلگەن كوز جاسىما ءبىر يىمەي،
دەنەڭدى اۋلاق سالدىڭ، قوسپاي جىگىڭ.
جان ۇردىم، جانىم قيدىم، قايرىلمادىڭ،
ومىرىڭشە «كەت ارمەننەن!» ايرىلمادىڭ.
شىرىلداپ كوز الدىندا وتتا جاندىم،
تىلىڭمەن دە ءبىر اياپ قايعىرمادىڭ.
كۇن بولعان كوڭىلىمدە سەنىڭ ساۋلەڭ،
بولىپ ەم ومىرىمشە سورلى اۋرەڭ.
مىنە، مەن سەنى تاستاپ كەتپەكشىمىن،
قوش ەندى، جانىپ-كۇيىپ سۇيگەن ساۋلەم.
مەن تاپتىم، سۇيمەسەڭ دە، وزىمە جار،
كەرەگىڭ جوق، مەيىرىمسىز جولىڭا بار.
ماعان ەندى ول جارمەن تىنىش، راقات،
ءبارىبىر جازى-كۇزى جاۋسا دا قار.
ومىرىنشە بىرگە، تاستاپ كەتپەگى جوق،
سەن سىقىلدى قايعىلى ەتپەگى جوق.
وزگەرمەس ءبىر قالىپتا كەڭ تىرشىلىك،
بىردە شاتتىق، بىردە مۇڭ جەتپەگى جوق.
قوش، سوۋلەم، بەرمەن قارا، سورلىڭدى كور،
امانداس، مەن كەتەيىن، قولىڭدى بەر.
الدىمدا قۇشاق جايىپ قارسى الاتىن
سۇيگەن جارىم - مەيىرىمدى ول قارا جەر!

---