اكەڭنىڭ اۋىزى...
شىندىقتى ايتا الماعان ءارقايسىمىز رۋحاني قىلمىسكەرمىز
اياگۇل مانتاي
ول اتا-انالار جينالىسىنان جانارتاۋداي تۇتەگەن كۇيدە ءبىر بولمەلى ۇيىنە كىرە سالا، ىشىندەگى نازىن توگە باستادى. ايەلى ونىڭ مىنەزىن ايناداي بىلەتىندىكتەن ىدىس-اياق جۋعان قالپىن بۇزباي ءىسىن جالعاستىرىپ جاتتى.
— ءبىزدىڭ جۇگىرمەك نە مينيسترلەردىڭ بالالارى وقيتىن مەكتەپتە ءبىلىم الادى ما؟ نەمەنە اي سايىن نە اناعان، نە مىناعان دەگەن سىلتاۋلارمەن قان سورعان ماساداي قاراجاتقا قادالادى. جارايدى، ەگەر جينالىستا بالا تاربيەسى نەمەسە وقۋ ۇلگەرىمى جايلى ءسوز بولسا عوي، جوق قوي ول ماسەلەدە «ءلام-ميم» دەپ جاق اشىلمايدى. سونداعىسى قاراپايىم ورتا مەكتەپتە وقيدى، مەيلى، گيمنازيا بولسا ايانبايسىڭ عوي... — دەگەن سىندى ىشكى قارسىلىعىن اقتارا باستادى.
ايەلى جۋىلعان ىدىستاردى ستولدىڭ ۇستىنە توڭكەرىپ قويىپ، كۇيەۋىنىڭ سىرىن تىڭداۋ ءۇشىن جايعاسىپ وتىردى. ول بولسا، تابانىمەن شوق باسقانداي ءبىر جەردە تۇرا الماي ساندالۋمەن بولدى. مەكتەپ جۇيەسىنەن ەلدەگى احۋالدارعا كوشتى. سول كەزدە جۇبايى شىداي الماي:
— تىنىش، قابىرعانىڭ دا قۇلاعى بار. ەرتەڭ، قارسىلىعىڭ جايلى بىرەۋ ەسىتىپ ونى جوعارى جاققا جەتكىزسە قايتەسىڭ، اۋىزىڭدى كۇيدىرەدى.
جارىنىڭ سوزىنەن كەيىن جىنىن قاعىپ العانداي مومىن بولا قالدى. ءسات بۇرىن لاۆاداي لاپىلداعان ول، ءبىر دەمدە تىنىشتالا قالدى.
— تاماق ىشەسىڭ بە؟
سۇيگەنىنىڭ سوزىنە ءتىل قاتپاي باسىن شايقادى دا جاتىن بولمەگە كىرىپ كەتتى. توسەككە باسىن قويىپ جاتارعا ورىن تاپپاي قويدى. دوڭبەكشىلەپ جاتىپ كوزى ىلىنگەنى سول ەكەن
— سويلەڭىز — دەدى، قارالىعى كيىمىنە شەيىن شىعىپ كەتكەن سوت. ول يىعىن قيقان ەتكىزدى دە قويدى. جاۋاپ بولماعان سوڭ، زاڭ باسشىسى:
— مەكتەپ جۇيەسى كوڭىلىڭىزدەن شىقپايدى دەيدى، سول راس پا؟
ول بولسا، ىشىندەگى نارازىلىعىن جەتكىزۋدىڭ ورىنىنا، ساباققا دايىندىعى جوق وقۋشىداي باسىن سالبىراتىپ جەڭىن جۇلمالاي بەرەدى.
— جالپى، ەگەر قارسى بولساڭىز، ءوز ويىڭىزبەن سوڭعى سوزىڭىزدە بىزبەن بولىسە وتىرىڭىز. بالكىم بولىسەرسىز، ءسىزدىڭ كوزقاراسىڭىزدى بىلەيىك.
ول اۋزىنا قۇم قۇيىلعانداي ءۇنسىز. باسىن كەسىپ الاتىن جاعداي تۋسا دا، جۇمعان اۋىزىن اشقان ەمەس. كۇزگى قايىڭنىڭ جاپىراعىنداي ۇزىلگەلى تۇرعان قالپى قالتىرادى دا تۇردى.
— ءوزىڭىزدى اقتاۋعا دايەكتەرىڭىز بولماسا، ءبىز ءسىزدى ايىپتى دەپ بىلۋىمىزگە تۋرا كەلەدى.
ول ءسال اۋىزىن جىبىرلاتتى دا قويدى. ءۇن قاتاتىن شىعار دەپ ءبىر ءسات بەرىلدى، ول ۇندەگەن جوق. سوت ورىنداۋشى ونى ايىپتى ساناپ، ۇكىمىن جاريالادى
— ايىپتالۋشى، ءوزىنىڭ جاساعان كىناسىن مويىنداعان جوق، ءارى داتتاعان دا جوق. بارلىق جايتتى ەسەپتەپ، ازاماتتى باس بوستاندىعىنان ايىرۋ ۇكىمىن جويىپ. ءومىرىنىڭ سوڭىنا دەيىن ونىڭ اۋىزىنان ايىرۋ شەشىمىن شىعاردى. ءبارىبىر ول وعان كەرەك ەمەس! - دەپ، بالاعاسىن تارس ەتتى دە زالدان شىعىپ كەتتى. ول بولسا، سوندا دا ۇندەمەدى.
سول كۇنەن باستاپ ونىڭ اۋىزىنىڭ ورىنى جوق. ول حابار بالاسىنىڭ مەكتەبىنە جەتتى. وقۋشىلار ونىڭ ۇلىنا ساۋساقتارىن شوشايتىپ «اكەڭنىڭ اۋىزى جوق» دەپ كەلەمەجدەپ جاتتى.
كوپكە سوزىلعان جوق، ۇيقىسىنان قارا تەرگە شومىلىپ وياندى. ونىڭ جان ايقايمەن ويانعانى جايلى تەك ءبىر بولمە ىشىندەگى وتباسى مۇشەلەرى ەمەس، كوپ قاباتتى ۇيدەگى كورشىلەر دە حاباردار بولدى.
— مەن سويلەي الامىن! مەنىڭ اۋىزىم ماعان كەرەك! كەرەك بولسا، ۇيدەن تىس جەردە دە پىكىرىمدى ايتامىن — دەپ ساندىراقتاپ بارىپ: - ءبىراق... اكەسىنىڭ اۋىزى — دەپ كۇمبىلەپ، تەرىس قاراپ جاتا قالدى.
You Might Also Like
-
ءبىر كۇنى قارىنى جارىلارداي تويعان مىسىق، اس تارقاتۋ ءۇشىن كوشە بويلاپ قىدىرىپ كەلە جاتسا، جولىندا تەرىسى قابىرعالارىنا جەلىممەن جاپسىرىپ قويعانداي، اشتىقتان بۇرالعان ءيتتى كەزدەستىرىپ قالدى. ۇندەمەي ...
