InfoHub Logo

مەكتەپتىڭ ەسىگىن قوندىرتىپ، ءىشىن سىلاتىپ، ەدەنىن تەگىستەتكىزدىم. تاقتا جاساتقىزدىم. ۇلكەن ءۇش دوڭگەلەك ۇستەل قويدىرعىزدىم (بالالاردى اينالدىرا وتىرعىزىپ وقىتۋ ءۇشىن). قابىرعالارعا ارىپتەر جازىلعان كەستەلەر، كورنەكى قۇرال، سۋرەتتەر قاداپ، وزىمشە ەداۋىر رەتكە كەلتىردىم.

توڭىرەكتەگى اۋىلدى ارالاپ، وقىعىسى كەلەتىن بالالاردىڭ ءتىزىمىن دە الدىم. مەنىڭ ويىمشا، مەكتەپ ماڭىنداعى اۋىلدىڭ بالالارى تۇگەل وقىعانى دۇرىس ەدى. ويتكەنى الىستاعى اۋىلداردىڭ بالالارى قىستىگۇنى وقۋعا كەلە الماي قالۋى ىقتيمال.

مەن مەكتەپتە، كۇندەگى ادەتىم بويىنشا، وقۋ جابدىقتارىن رەتتەپ ءجۇر ەدىم، ءبىر بالا كەلىپ:

— بولىس كەلدى، بايدىڭ ۇيىنە ءتۇسىپ، قىمىز ءىشىپ وتىر. ءسىزدى شاقىرادى، — دەدى.

— ءقازىر قولىم تيمەي جاتىر، كەيىن بارارمىن — دەدىم مەن. ءبىراق بارعام جوق.

ءبىرازدان كەيىن بولىس، انادا كورەتىن ستارشىن مەن وسپان دەگەن شارۋا، بولىستىڭ حاتشىسى، باي جانە بىرنەشە ادامدار كەلدى. بولىس جۋاڭ قىسىق كوز، قارا ساقالدى بىرتيعان ادام ەكەن. سالەمدەسكەننەن كەيىن:

— قايىرلى بولسىن مەكتەپ ساڭعىرلاپ تۇر ەكەن — دەدى بولىس.

— نەسىن ايتاسىڭ؟.. — دەدىم مەن كەكەپ.

كەكەپ ايتقانىمدى بولىس تۇسىنگەن جوق. ستارشىن تاعى دا مەكتەپتى ماقتاي الا جونەلدى.

— ءسىرا، بۇل ماڭدا مۇنداي مەكتەپ بولماس! — دەپ اياقتادى ول ماقتاۋ ءسوزىن.

مەنىڭ قاي ەلدىڭ ادامى ەكەنىمدى، اتا-تەگىمدى، قايدا وقىعانىمدى سۇراستىرا كەلىپ:

— قارادان حان بولدىم دە... — دەپ بولىس ىرجيىپ ءبىر كۇلىپ قويدى.

— حان دا ەمەسپىن بولىس تا ەمەسپىن ۋچيتەلمىن — دەدىم مەن.

— بۇل جىگىت ءازىلدى كوتەرە المايدى، ازىلدەپ بىردەمە ايتساڭ، شامدانىپ قالادى، — دەدى باي بولىسقا قاراپ.

— جاس ادامنىڭ باس اساۋى بولادى عوي، — دەدى بولىس.

— ارينە، بىلايشا ايتقانىم عوي... — دەپ باي مىرس ەتىپ ءبىر كۇلىپ قويدى.

— كانى، — دەدى بولىس حاتشىسىنا قاراپ، — مىنا وقىتۋشىعا وقيتىن بالالاردىڭ ءتىزىمىن بەر.

حاتشى تەس قالتاسىنان الىپ ءتورت بۇكتەۋلى ءبىر قاعازدى ۇسىندى. ءتىزىم ەكەن. بىردەن «جاسى نەشەدە» دەگەن سىزىقشاعا كەزىم ءتۇستى. بۇل سىزىقشادا... «15، 20، 25، 30» دەگەن سيفرلار جازۋلى ەكەن. مەن حاتشىعا قاراپ:

— مىنا «20، 25، 30» سيفرلارى بالالاردىڭ جاسى ما؟ — دەدىم.

— ءيا، — دەدى حاتشى ماعان تاڭدانعانداي.

— كەلىسكەن ەكەن! — دەدىم مەن.

بولىس ماعان اجىرايا ءبىر قارادى دا، شىعۋعا ىڭعايلاندى.

— بالا، سەن دە ءجۇر، — دەدى باي ماعان.

ۇيگە كەلىپ وتىرعاننان كەيىن بايدىڭ بايبىشەسى اس دايار بولدى دەدى. باي قاقىرىنىپ، ءبىر ىرعالىپ قويىپ:

— كانى، بالا، قۇمان الىپ، مىنا بولىستىڭ قولىنا سۋ قۇي، — دەدى ماعان قاراپ.

— جو-جوق... مەن قۇيامىن — دەپ شارۋا جىگىت تۇرەگەلدى.

— جوق، بالانىڭ ءوزى قۇيسىڭ — دەپ باي ونى قايتا وتىرعىزدى دا، — تۇر، شىراعىم، كىسىلەردىڭ قولىنا سۋ قۇي، — دەدى تاعى ماعان قاراپ.

— كەشىرىڭىز، باي. مەن مۇندا بولىستاردىڭ قولىنا سۋ قۇيۋعا كەلگەم جوق، بالا وقىتۋعا كەلدىم، — دەدىم دە ورنىمنان تۇرىپ شىعىپ كەتتىم.

— ءاي، مىنانىڭ كىسىمسىنۋىن قاراي گور! — دەگەن سوزدەردى قۇلاعىم شالىپ قالدى.

مەكتەپكە قاراي كەتىپ بارا جاتىر ەدىم، بىرەۋ جۇگىرە باستاپ، مەنىمەن قاتارلاسا بەردى دە:

— قايدا باراسىز؟ ءسىزدى شاقىرىپ جاتىر عوي، — دەدى. بۇرىلىپ قاراسام، وسپان دەگەن شارۋا ەكەن.

— كىم شاقىرىپ جاتىر؟

— باي دا، بولىس تا...

— قولعا سۋ قۇيۋعا ما؟

— جوق، بولىس مەنىمەن تاباقتاس بولسىن — دەيدى.

— راقمەت، — دەپ مەن ءارى قاراي جۇرە بەردىم. وسپان ىلەسە ءجۇرىپ:

— بارمادىڭىز با؟ بارساڭىز ەدى.. — دەپ كۇبىرلەپ قالا بەردى.

مەن مەكتەپكە كەلىپ كىردىم. بۇل جولى مەكتەپ شىنىندا دا ماعان ساڭعىرلاپ تۇرعان ساۋلەتتى سارايداي بولىپ كورىندى.

---