گۇلدەگەن، بىتكەن جاپىراق،
ءبۇتاقتارى سالبىراپ،
ۋاقىتى ەدى جەتىلگەن
كوز تارتارلىق بالبىراپ.
لەبىنە دە از جەلدىڭ
ۇيالىپ بۇققان قالتىراپ.

وزىنە بۇرعان ويىڭدى،
بالبىراتىپ بويىڭدى،
«ءيا، ءپىرىم-اۋ؛ بۇلار نە عاجاپ؟»
دەپ بۇرار ەڭ موينىڭدى.
ماۋجىراتىپ بويدى العان
انىنە قوستىم ويىمدى.

ءوسىپ ءبارى جەتكەندەي،
كوڭىلدى شات ەتكەندەي.
شوپتەر دە تۇر بالبىراپ،
كورسەڭ قايعى كەتكەندەي.
ءيىسى بار اڭقىعان
سارسىعىن جۇرەك تەپكەندەي.

جۇماقتى كىرىپ كەرگەندەي،
سايران ەتىپ جۇرگەندەي.
باسقانى جۇرەك ۇمىتىپ،
داۋرەندى سوندا سۇرگەندەي.
جاپىراقتار دا سىبدىرلاپ،
قارسى تۇرعان — تونگەندەي.
قۇشاقتاسىپ ايقاسقان،
جاپىراقتار باسىپ جايناسقان.
سالاسىنان اعاشتىڭ
شىمىرلاپ بۇلاق قايناسقان.
ءاربىر جاپىراق استىنان
قۇرتتار قونىس سايلاسقان.

كوڭىلدىڭ قوسىپ انىنە،
ءماز بولىپ جاپىراڭ سانىنە،
تۇر ەدى جانىم بالبىراپ،
جىلى جەل ءتيىپ تانىمە؛
كوزىمە ءتۇستى قۋ جاپىراق،
ويلادىم مۇنىڭ ءمانى نە؟

كوگەرىپ كوگى اشىلماي،
سارعايعان ءتۇسى باسىلماي.
تۇرعان جالعىز سورلىنى
كوك جاپىراقتار جاسىرماي.
سارعايسا دا بۇل سورلى
وزگەگە تۇر باس ۇرماي.

وزگەلەرى بۇرالىپ،
بىرىنە-بىرى ورالىپ،
جاپىراقتان كۇمبەز جاساپ تۇر.
باس، اياعى قۇرالىپ،
ارالاسپاي بۇلارعا،
سارى جاپىراق تۇر بوزارىپ.

ازاپقا تۇرمىس سالعانداي،
ەسى-دەرتى نالعانداي،
كوگەرەت دەيتىن ءۇمىت جوق،
قۇرت ءتۇسىپ قاتىپ قالعانداي.
دىرىلدەپ جەرگە قاراپ تۇر،
جالعاننان كوزى تالعانداي.

---