InfoHub Logo

— بول، تەنتەگىم، تۇر-تۇردان حابار كەلسە، ۇيقىدان مازا كەتەر، تۇرەگەل. زاتتارىڭنىڭ اشىعى اشىق، شاشىعى شاشىق قالدى. وشاقتاعى وت تا ءوشىرۋسىز، ۋاتىلعان سەكسەۋىل دە كىرگىزىلگەن جوق، بۇزاۋىڭ دا بايلاۋلى قالپىندا... اربا تۇسكىرى كەلىپ قاپ جۇرەر، مەن ەرتەرەك جونەلەيىن. ال، قاراعىم، دۇنيەلىكتەرىڭە ىقتياتتى بول...

وسىنداي تاپسىرمالارىن اسىعىپ ايتادى دا، شەشەم ۇيدەن شىعىپ كەتەدى. سوعىستان كەيىنگى قاربالاس كەزەڭ عوي. بۇل مەن ءۇشىن توسىن ەمەس، ۇيرەنشىكتى ادەت. كىشكەنە كەزىمنەن قۇلاق ۇيرەنىپ، جانىما سىڭگەن داعدىلى جاعداي. سوندىقتان بولار، شەشەم جۇكتەگەن «جۇمىستارىنىڭ» بارلىعىن دا جىلى كورپەگە تۇمسىعىمدى تىعىپ، ءتاتتى ۇيقىنى قيا الماعانداي بۇركەنىپ جاتىپ تىڭدايمىن. وياتقانى تەربەۋ سەكىلدى، كوپكە دەيىن ماۋجىراپ جاتا بەرگىم كەلەدى.

شەشەم بولسا، اسىعىپ-ۇسىككەندى كۇندەلىكتى ادەتىنە اينالدىرىپ العان. بۇل كىسى بارماسا، كولحوز جۇمىسى توقتاپ قالاتىنداي اپتىعادى دا تۇرادى. اسىرەسە نان جاۋىپ، نە بولماسا كىر جۋعان كۇنگى ابىگەرى ءتىپتى تىعىل-تاياڭ. اسىپ-ساسىپ، ءۇيدىڭ ءىشىن جيناۋسىز تاستاپ، قولعاپ، پىشاق سەكىلدى اساي-مۇسەيلەرىن قولتىعىنا قىسىپ، جونەلە بەرەدى. جۇرە قيمىلداپ، شەلەك-قۇماندارعا سۇرىنە ءجۇرىپ، تاڭەرتەڭگى ورازاسىن اشاتىن كەزى بولادى. تەگىندە، ول كىسىنىڭ جايباراقات، ىرعالىپ-جىرعالىپ ۇيدەن شىققانىن ءالى ءبىر رەت تە كورگەن ەمەسپىن. باياعى ءبىر ءورت وشىرگەندەي ەلگەزەك كۇيى سول كۇيى؛ ءقازىر دە باسىنداعى جاۋلىعىن جولشىباي تارتىپ، قولىنداعى كەتپەن، قالاعىن سۇيرەتە-مۇيرەتە ۇلكەن جولدىڭ ارعى بەتىندەگى ءجۇمىسشىلاردى كۇتكەن ارباعا قاراي كەتىپ بارادى. بەلىنە بۋىناتىن بەلبەۋىن دە ۇمىت قالدىرىپتى، ويتكەنى ۇستىندەگى كويلەگىن الدان ەسكەن سامال كەۋلەپ، قوڭىلتاق كورسەتەدى. بەلىمنىڭ جەلى بار دەۋشى ەدى، اپىل-عۇپىل ءجۇرىپ ۇمىتىپ كەتكەنى عوي... بار اسىعىس، بار ابىگەرىنىڭ تىنشۋى اربانىڭ ۇستىنە شىعىپ، قوڭىر جەلگە ءجۇزىن قاقتاپ، جۇمىسقا قاراي بەت الۋ بولسا، سوناۋ ارادان قايتا ورالىپ كەلۋگە مۇرشاسى بار ما؟!

ورامالدارىن ماڭدايىنا تۇسىرە شارت ءتۇيىپ، بەت-جۇزدەرىن قويۋ قوڭىر توتىق باسقان، تەرلەپ-تەپشىپ باتپاقتى قىزىلشانى جاپىراعىنان ارىلتىپ تىنىم تاپپايتىن جولداستارىنىڭ اراسىندا بولۋ — شەشەم ءۇشىن دۇنيەنىڭ راقاتى. جارىقتىق، ۇستىندەگى ەسكى بەشپەتىن لاقتىرىپ تاستاپ، قوس بىلەگىن ءتۇرىنىپ الىپ، قىزۋ جۇمىسقا كىرىسكەندە، ورمەكشى تورىنداي شيماي ءاجىم جازىلا ءتۇسىپ، توتىققان جۇزىنەن جىگەر نۇرى ۇشقىنداپ، توكپە اقىنعا شابىت كەلگەنى سياقتى قۇلپىرىپ كەتەدى. كارىلىك جەتسە دە تىزە بۇگىپ، بەلىن بەرمەي قايراتتى ءجۇرۋىنىڭ ءوزى ىسكە دەگەن تاۋسىلماس ءلاززاتىنىڭ جەمىسى بولار. ءيا، ونىڭ بۇل قۇشتارلىعى كوزى اشىلىپ، ەسى كىرگەننەن بەرى قانىنا ءسىڭىپ، قۋاتىمەن عانا ءومىر ءسۇرىپ جۇرگەنىنە، ەڭبەككە دە¬گەن سۇيىسپەنشىلىگى ولشەمگە سىيماس الىپ ەكەندىگىنە ەشقانداي كۇمانىم جوق. اسىلىندا، ءبۇل ادامنىڭ ماحابباتى ومىرمەن بىتە قايناسقان قاسيەتتى ماحاببات قوي دەپ ويلايمىن.

مىنە، ول ءقازىر قىرقادان شىققان ەرتەڭگى كۇننىڭ ءالسىز ساۋلەسىنە الاقانىن كولەگەيلەپ، وزىنە ءتيىستى قىزىلشا دەستەسىنىڭ جيەگىندە ءتۇر. قىزىلشا جاپىراعىنداعى تاڭعى شىقتار مارجانى جۇمساق شۋاققا بۋسانىپ، ونىڭ جانارىنداعى قىزۋلى شابىتتاي جىلتىلدايدى. وزىنە تانىس شىق بۋى مەن جاپىراق ءيىسىنىڭ تىنىسىن سەزىنۋ دە عانيبەت قوي، شەشىنىپ جىبەرىپ، كەشە عانا ءۇيىپ كەتكەن ءۇيىندىنىڭ قاسىنا وتىرادى. العاشقى قارقىنمەن ەڭسەرىپ تاستاماققا وڭتايلانىپ، جۇمىس مولشەرىن كوزبەن شولادى. «ءيا، كوز قورقاق، قول باتىر. ءبىسسىمىللا، بەرەكە...»

سونىمەن باستاپ تا جىبەرەدى. وسىدان قارا كەشكە دەيىن... ءجا، مەن شامالى كىدىرەيىنشى، اڭگىمە باسى ارىدەن بولسىن.

...ءبۇل ءوزى وتان سوعىسىنىڭ سوڭعى جىلدارىنداعى وقيعالار ەدى. ەل تۇرمىسىنىڭ قوڭىر جايداق، تىقىر كەزى. ءبىزدىڭ ءومىرىمىز جىراقتا جاتقان «كەربۇلاق» اتتى كىشىگىرىم كولحوزدا ءوتىپ جاتتى. سوعىستىڭ بار اۋىرتپالىعى بەلى ەڭكەيگەن كارىلەر مەن بۇعاناسى بەكىمەگەن جاس وسپىرىمدەر موينىندا. ول كەزدەگى سالت باستى جاس كەلىندەر اۋىل ءىشىنىڭ تىرەگى سەكىلدى، قاي ارادا قيىن جۇمىس بولسا، سولاردىڭ قولىنان ءوتىپ جاتادى.

مەن بولسام، ءتۇننىڭ ءبىر جارىمىنا دەيىن كوزىمدى ىلمەي، شەشەمنىڭ كەلۋىن كۇتەمىن. ءۇي سۋىق، جالعىزبىن. تىستا كۇزدىڭ سۋىق جەلى سۇيەك شاعارداي ىزعارىمەن ۇليدى دا تۇرادى. ءىشىم بۇرالىپ، كوزىم قاراۋىتىپ، سىرت ەتكەن دىبىسقا قۇلاعىمدى تىگىپ ەلەڭدەيمىن دە وتىرامىن. ۇيدە ەڭ قۇرىسا قوس ۋىس ۇن جوق، مەنىڭ نان جەگىم كەلەدى.

ءبىر ۋاقىتتا سىرتقى ەسىك سارت اشىلىپ، ۇيگە شەشەم كىرىپ كەلدى.

— ەلجىرەگەن جۇرەگىم مەنىڭ، ءالى توسىپ وتىرمىسىڭ؟

اياعى قىپ-قىزىل شيەدەي قان، تارام-تارام بوپ جوسىلىپ ءتۇر. ءبۇل ماعان ۇيرەنشىكتى كورىنىس، سۋ سۋارعان كۇنى كۇزدىڭ جۇقا مۇزى بالتىرىن تىلگىلەپ، جوسا-جوسا قىلاتىن.

— نان تاۋىپ بەر، نان جەگىم كەلەدى.

— قۇلىنىم-اۋ، نەعىلعان نان، قاتىقسىز قارا سۋ بولسا دا، قۇداي دەنساۋلىعىن بەرسىن. مىنا گەرماندى جەڭىپ...

— قارنىم اشتى، نان جەگىم كەلەدى، نان.

شەشەم مەنىڭ الدەنەگە قاتۋلانىپ، كوزىمنىڭ قاراۋىتىپ وتىرعانىن كورىپ، باۋىرىنا قىسىپ، ايمالاعىسى كەلدى.

— ەشتەڭەنىڭ كەرەگى جوق، نان تاۋىپ بەر.

— تەنتەگىم-اۋ، جوق نارسەنى قايدان تابايىن؟!

— نان جەگىم كەلەدى، نان، نان، نان...

— كوزىڭنەن اينالايىن جىلتىلداعان، وزەگىڭ تالدى ما؟

مەن ورنىمنان اتىپ تۇرىپ، ەسىكتىڭ الدىندا تۇرعان شەشەمدى يتەرىپ جىبەرىپ، دالاعا جۇگىرىپ شىقتىم. شىرتتاي قاراڭعىداعى قىراۋلى جەل بەتىمە، سيراعىما ورالىپ، ارقامنان يتەرىپ قۋا جونەلدى. نە سەبەپتەن شىعىپ، قايدا بارارىم بەلگىسىز بولسا دا، الدەنەگە تاس ءتۇيىن بوپ، بەت الدىما جۇگىرە بەردىم. ءبىر ۋاقىتتا اياعىم ءبىر نارسەگە ءتيىپ ءسۇرىنىپ كەتتى دە، ەتپەتىمنەن قۇلادىم. سودان قايتا تۇرعانىم جوق، كوزىمنەن ءبىر تامشى جاس تا شىقپادى، ۇستىمدەگى شولاق كويلەگىمدى سۋىق جەل كەۋلەپ، ارقامدى قارىعان كۇيى جاتا بەردىم. ءبىرازدان كەيىن مەنى ىزدەپ زار يلەگەن شەشەمنىڭ داۋسى ەستىلدى. تۋرا ۇستىمنەن تۇسكەنشە تىستەنىپ، ءۇن-تۇنسىز جاتا بەردىم.

ۇيگە كەلگەننەن كەيىن ءلام دەمەستەن بۇك ءتۇسىسىپ جاتىپ قالدىق. شەشەم دە ءتىس جارىپ ەش نارسە ايتپادى، دىرىلدەگەن الاقانىمەن تىكىرەيگەن شاشىمدى سيپاپ ءۇنسىز جاتتى. الدەكىمگە وشىككەندەي تىستەنىپ، جەلكەمە تامشىلاعان ىستىق جاستىڭ استىندا جاتىپ مەنىڭ دە كوزىم ءىلىنىپتى.

كەيىن باقسام، ءبۇل مەنىڭ بالالىعىم ەكەن. مۇمكىن، مەنىڭ مايدانعا بەرگەن قان مەن تەرىم — كۇڭگىرت وتكەن سابيلىگىم شىعار. جوق نارسەنى تاۋىپ بەر دەپ جازىقسىز شەشەمدى جابىرلەۋىم — سوعىسقا ايتقان قارعىسىم بولار. ءبىراق اينالىپ كەتەيىن شەشەمنىڭ سول كەزدەگى سا-بىرلىلىعى ەسىمنەن كەتپەس. ەرتەڭىندە تۇرعاننان كەيىن دە، تۇندە ەشتەڭە بولماعانداي-اق، قارنى توق، كويلەگى كوك ادامشا:

— كوزىڭنىڭ قاسپاعىنان اينالايىن، ءبىر جاپىراعىم مەنىڭ، تۇرەگەلشى. جاقسىلاپ بوكپەن باسىپ قويدىم، — دەپ ساتپاق-ساتپاق بەتىمنەن ءسۇيدى. ءسابي جۇرەگىنە اقاۋ ءتۇسىپ، كوڭىلىم تارىقپاسىن دەگەنى مە، ايتەۋىر، جوقشىلىق پەن مەحناتتى كۇندەردىڭ ەشقايسىسىنا دا قاباق شىتىپ كەيىس بىلدىرمەدى. قاشان بولسا دا جەل قاعىپ، قوڭىرقاي تارتقان جۇزىنەن جاڭا اتقان تاڭنىڭ جۇمساق شۋاعىنداي مەيىرىمدى جارقىراۋ جىلىلىق كورەتىنمىن. مەنى اجەپتاۋىر كىسى ساناپ: «مىنانى بىلاي ىستەپ جىبەرسەك، قالاي بولار ەدى»، — دەپ كەڭەس تە سۇراپ قوياتىن. جانە كادىمگىدەي جىگەر بەرىپ: «ءبۇل دا بولسا باسقا تۇسكەن كۇنىمىز عوي، شىداپ باعالىق»، — دەپ اقىلىن ايتادى.

مەن ىستىق بوكپەندى وڭەشىمدى كۇيدىرە-مۇيدىرە قاربىتىپ، ەرتەڭگى اسقا قويعا شاپقان قاسقىرشا تيىسەمىن، ءبۇل كورىنىس تە انا جۇرەگىنە وڭاي تيمەيدى، — الدەنەگە رەنىش كەيپىن ءبىلدىرىپ، وسى كۇيگە تۇسىرگەن سوعىسقا لاعىنەت ايتقانداي ەكى كوزىن ءبىر نۇكتەگە قاداپ، ءۇنسىز وتىرىپ قالادى. سالدەن كەيىن ورنىنان ۇشىپ تۇرەگەلىپ، بىلەۋلەنىپ ءىسىنىپ كەتكەن جاراسىن بايلاپ، جۇمىسىنا جينالادى.

— اياعىڭ تاعى قانايتىن شىعار، سۋعا نەسىنە شىعاسىڭ؟

— نە قىلار دەيسىڭ، جۇمىس تاڭدار ۋاقىت پا ءقازىر؟ اكەلەرىڭ تىزەسىنەن قان كەشىپ جۇرگەندە، ءبىزدىڭ ءۇي جۇمىسىنان تارتىنعانىمىز جاراسپاس. ەلگە تىنىشتىق ورناسا، ءبارى دە ءبىر كۇنگىدەي بولار دەيمىسىڭ؟!

* * *

شەشەمدى كورمەگەلى ءبىر اپتانىڭ ءجۇزى بولىپ قالدى. كەيىنگى كۇندەرى كولحوز جۇمىسى ءتىپتى قاۋىرت بولىپ، جيىن-تەرىن ناۋقانى مويىن بۇرعىزبايتىن. قىزىلشاشى ايەلدەر ءۇيىم بار دەپ قايتۋدى ۇمىتتى. بوزامىق اي ساۋلەسى استىنداعى تىنىمسىز تىرلىكتەن كەيىن بىرەر ساعات كوز شىرىمىن الىپ، كۇزگى تاڭنىڭ ەلەڭ-الاڭ، ادام تانىماس ۋاعىندا جۇمىس باسىنا قايتا جوسىلادى. اۋدان باسشىلارىنىڭ ءجيى كەلىپ: «قىزىلشا قار استىندا قالىپ جۇرمەسىن»، — دەپ ەسكەرتۋىنەن سەسكەنە مە، جوق، الدە ەل باسىنا تۇسكەن ناعىز ءقاۋىپتى شىن جۇرەگىمەن سەزىنىپ، ادال پيعىلىمەن قابىلداعانى ما، جۇمىس دەسە، بۇرا باسپاي، جانىن سالاتىن. بارلىعى دا پىسىپ-كونگەن قاجىرلى جاندار ەدى. قولى قالتىراعان كەمپىرلەردىڭ وزدەرى ادامى جوقتاردىڭ بىردى-ەكىلى قوي-ەشكىلەرىن ساۋىپ بەرىپ، ولاردى ءپىسىرىپ، ۇيىتىپ قويۋ سياقتى ارەكەتتەرىمەن قولعابىس كورسەتەتىن.

...شىرت ۇيقىدا جاتىر ەكەنمىن، قالاي ويانعانىمدى قايدام، اۋىزعى ۇيدەگى ابىر-سابىردان كوزىمدى اشتىم. تاڭ بوزارىپ اتىپ قالىپتى. تەرەزەگە جابىسىپ، تومەن قاراي سورعالاعان سۋعا قاراعاندا، جاڭبىر جاۋىپ تۇرعانى بايقالادى. «جاقسى بولدى، جاۋىندى كۇنى شەشەم ۇيدە قالاتىن شىعار»، — دەپ ويلادىم. ەكىنشى بولمەدەن ماعان بەيتانىس، بوگدە ادامداردىڭ داۋسى شىعىپ جاتتى:

— جاعدايىڭىز جاقسى دەڭىز، كىشكەنتايلارىڭىزدىڭ قارنى اشىپ قالعان جوق پا، بالاڭىز نەشەۋ ەدى؟

— ءبىر عانا تەنتەگىم بار، اماندىق بولسا، ەرجەتىپ تە قالدى، اناۋ-مىناۋ قيىندىققا بوي بەرەر دەيمىسىز، جىگىت قوي...

— ونىڭىز جاقسى ەكەن، ايتسە دە اشىعىپ قالماسىن، قازىرگى تاپقانىمىز — مايدانداعى اسكەر مەن اۋىلداعى جاس وسپىرىمدەر ءۇشىن عوي، قامبالاردا قالعان ازىن-اۋلاق بيدايدى جاس بالالى ۇيلەرگە ءبولىپ بەرگەلى جاتىرمىز، سولاردىڭ ءتىزىمىن الۋعا ەرتەلەپ جۇرگەن بەتىمىز وسى. شامالىدان سوڭ كەڭسەگە كەلەرسىز.

— كوپ بالالى ۇيلەر بولماسا، جالعىز-جارىم بالالارىمىزدى ءويتىپ-بۇيتىپ ءوزىمىز دە اسىراي الامىز عوي، سوندايلارعا كوبىرەك كوڭىل بولسەڭىزدەر جاقسى بولار ەدى.

— ونىڭىز دا اقىل، سوندا دا كەڭسەگە كەلىڭىز، اقىلداسىپ كورە جاتارمىز. از شىداپ باعىڭدارشى، از شىداساڭىزدار، فاشيستەردىڭ وزدەرى دە بىت-شىت بولعالى وتىر، — دەپ الگى كىسىلەر شىعىپ كەتتى. مەن: «بۇلار كىم بولدى ەكەن، قانداي جاقسى ادامدار ەدى» دەگەن ويمەن ءۇنسىز جاتتىم. ءبىرشامادان سوڭ شەشەم ۇيگە كىردى.

— اپا، جاڭاعى كىسىلەر كىم؟

— اۋداننان كەلگەن وكىلدەر عوي، اۋىلدىڭ جاي-كۇيلەرىن بىلگەلى كەلىپتى. نەمىستەر جەڭىلىپ جاتىر دەيدى. كوپ ۇزاماي اكەڭ دە ورالىپ قالار، — دەپ بەتىمنەن ءسۇيدى.

* * *

اراسىنا اي سالىپ پا، اپتا سالىپ پا، اۋىل ءىشىن دۇرلىكتىرگەن سۋىق حابار ارالايدى. «وي، قايران ازاماتىم-اي، ارىستانداي ايبارىم ەدىڭ، ارماندا كەتتىڭ-اۋ» دەگەن كۇرسىنۋ سوزدەرىنەن ادام قابىرعاسى سوگىلىپ تۇسەردەي ەدى. مەنىڭ بىلەتىنىم: بىرەۋگە قارا قاعاز كەلىپ، قايتىس بولعاندىعى بىلىنسە، شەشەم اۋىزعى ۇيدەن كۇبىرلەپ: «ءاي، دۇنيە-اي، قۋراپ قالعىر قۋ گيتلەر، قاشان عانا جىلانىڭ قايتار ەكەن... جۇتتىڭ-اۋ بوزداقتاردى»، — دەپ ىستىق جاسىنا تۇنشىعىپ، وكسىپ-وكسىپ جىلاپ الادى. جايشىلىقتاعى كۇندەردە دە ارتىنان بىرەۋ اڭدىپ جۇرگەندەي، سىبىر ەتكەن دىبىسقا ۇرەيلەنە قاپ، اۋىلعا قاراي قاتتى جۇرگەن جۇرگىنشىگە دە شوشىنا قاراپ، كوز جانارىن شىنى ۇگىندىسىندەي جاسقا مولدىرەتىپ، دەگبىرسىزدەنە باستايدى. جۇمىس ۇستىندە ونشا سەزىلە قويمايتىن، ال قولى بوس كەزىندە ءوزىن قويارعا ورىن تاپپايدى. «جاتا تۇرشى، سيىر قورانى تازالاپ كەلەيىن»، — دەپ، ۇيدە دە وتىرا الماي، الدەنەنى الدانىش ەتكىسى كەلىپ، كولحوز شارۋاسىنا كەتەدى. بەلگىسىز ۇرەيدى وشىرگىسى كەلە مە، قيت ەتسە بولدى، كولحوز جۇمىسىنا جۇگىرەتىن.

اۋىلعا ءبىزدىڭ جاقىن تۋىستارىمىزدىڭ ءبىرى ىزدەپ كەلىپ قالسا، اۋىل ادامدارى شەشەمنىڭ ەسىمىن اتاپ: «وي، قوي ونى، ۇيدە وتىرا الۋشى ما ەدى، ەرمەك پەن ەڭبەكتى بىرگە جاراتقان عوي، ونى كولحوز جۇمىسىنىڭ اراسىنان ىزدەڭىز»، — دەسەتىن.

شەشەم كۇتكەن ءۇمىت ساۋلەسى ۇشى-قيىرسىز سوزىلا بەردى، سوزىلا بەردى. اۋىرلىق ارقالاعان جارالى جىلدار دا ءوتىپ كەتتى. قايعى بۇلتى ىدىراپ، ءاربىر كوشەدە بەيبىت ءومىردىڭ وتى جۇگىردى. ءبىراق مەنىڭ اكەم ورالعان جوق. شەشەمە ءبۇل ءقايتىپ قانا وڭاي سوقسىن، باتپاي تۇرعان جارىق جۇلدىزى سونگەن عوي ول. الىستا بولسا دا مەدەۋ تۇتىپ، ارقا سۇيەنگەن اسىل ازاماتى حابار-وشارسىز قارا ءۇزىپ قالىپ وتىرسا، قاي ادامنىڭ جۇرەگىنە جەڭىل تيەر دەيسىز. ءبىراق مەنىڭ شەشەم سىر بەرگەن جوق، جۇرەگىندە جاتقان ۇلكەن ماحابباتى مەن ۇندەمەس ۋايىمىن تىسقا شىعارماي، ىشىندە ءسوندىردى.

مىنەكي، بار اينالا قارا كولەڭكە جامىلىپ، ەسكەرتۋسىز تۇرعان جىرتىق اي جۇزىنە رەڭ كىرە باستادى. ءبۇل كەش بەلگىسى. انە، الىستان اربا ۇستىنەن شىرقالعان ءان ەستىلدى. ءبۇل جۇمىستان قايتقان قىزىلشاشى ايەلدەر عوي. ارينە، ءان ايتىپ كەلە جاتقان سەن ەمەسسىڭ، قايران انام، بولسا دا ول — جاستار جاعى. ءبىراق سەنىڭ قاجىماس كوڭىلىڭ مەن جازيرا جۇرەگىڭ ەڭبەك جىرىن توگىپ كەلەدى. سەن، قاراپايىم ەڭبەككەر، جالىنداعان ءۇننىڭ الديىندە كەلەسىڭ. سەن — الىپسىن،، كولحوز ومىرىنە كىرگەن ب ا ق پەن داۋلەتتىڭ، قىدىر مەن ىرىستىڭ بارلىعىندا سەنىڭ ۇلەسىڭ جاتىر، سونىڭ كوبى سەنىڭ جۇمىسكەر قولىڭنان وتكەن. شاشىڭ اققا بويالىپ، ءوڭىڭدى ءاجىم ورنەگى شيمايلاپتى. بەتىڭدەگى سانسىز سىزىق — الىپ دالاعا ءنار بەرىپ جاتقان سانسىز ارىقتاردىڭ سۇلباسى سياقتى. و، التىن اپام، قاجىمايتىن، تالمايتىن اسىل انام، جولىڭا قىزعالداقتىڭ بوياۋى توگىلىپ، تاڭعى ارايدىڭ نۇرى شاشىلسىن!..

---