شوقاي «بولىس»
كۇن سۇرعىلت سالقىن ەدى. ءتۇرسىز بەتپاق بۇگىن تىم ءتۇرسىز ەدى...
سۇلۋ ەكەۋىمىز ءبىر كۇنى الگى اقبەرگەن دەگەن جىگىتتىڭ اۋلىنا كەلدىك. مۇنىڭ اۋلى ەكى-ۇش ءۇي ەكەن. اقبەرگەن الگى مادىبەكتەرمەن اقمولاعا بارىپ، ەل سوڭىنان ءبىر قوس بولىپ كەلگەن بەس كىسىنىڭ ءبىرى. سۇلۋ ەكەۋىمىز اتتان ءتۇسىپ، اتتارىمىزدى ءۇيدىڭ بەلدەۋىنە بايلاپ، اقبەرگەننىڭ ۇيىنە سالەم بەرىپ كىرىپ كەلدىك.
كۇن سۇرعىلت سالقىنداۋ ەدى. وت پەنەن ەت كەرەك كۇن ەدى... كىرىپ كەلسەك، ۇيدە قازان اسۋلى، قازان استىندا مازداپ قىزىپ بايالىش وتى جانۋلى، ءبىر جاستاۋ ايەل وت جاعىپ وتىر. شىمىرلاپ قايناعان قازاننان بەتپاق قويىنىڭ ءدامدى ەتىنىڭ ءيىسى شىعادى. وت باسىندا اقبەرگەن وتىر. اقبەرگەن ءبىر جۋانتىق بىزبەن بىردەمەنى شۇقىلاپ ىستەپ وتىر. اقبەرگەننەن جوعارى، توردە قازىقشا شانشىپ، ءىشى اۋىرعان كىسىشە سىزداپ، ءبىر ورتا جاستان اسقان كىسى وتىر. اقبەرگەن ۇشىپ تۇرەگەلىپ بىزبەن امانداسىپ:
— جوعارى شىعىڭدار! — دەپ كۇلىمدەپ قالدى.
توردەگى شيراتىلعان كىسىدەن ءبىز تومەنىرەك وتىردىق. ول بىزبەن اسىقپاي عانا شيراتىلىپ، جوعارىدان تومەن قاراپ امانداستى. سۇلۋ مەن اقبەرگەن بىر-بىرىنە جىمىڭداپ قاراپ سويلەسەدى. مەن توردەگى كىسىگە قارايمىن. ورتا بويلى، سوپاقتاۋ، اشاڭداۋ بەتتى، قىشا مۇرىندى، سارى قۇبا كىسى. ۇستىندە قوڭىر كۇپى، جاعاسى تۇلكىنىڭ پۇشپاعى. باسىندا ەسكىلەۋ، كىرلەۋ تۇلكى تىماق. ءوزى شارتا جۇگىنىپ وتىر. مەن بەتىنە قادالا قاراسام، ءتۇسىن سۋىتىپ، شيراتىلىپ، كورىنە ماڭىزدانىپ، ءسال قوزعالىپ، كوزىن جۇمىپ قويادى. كەيدە ءتىپتى كوزىن ەداۋىر جۇمىپ وتىرادى.
مەن ىشىمنەن: «مىناۋ نە پالە تاعى دا!.. بۇل بەتپاقتا مۇندايىنا «ءتاڭىر بۇتى» بولادى ەكەن-اۋ!.. بۇ دا الگى نۇرماعامبەت سياقتى ءبىر «پاڭ-اۋ!» — دەپ قويام.
«ءبىراق بۇل نۇرماعامبەتكە ءسال كەلىڭكىرەمەيدى-اۋ!» — دەيمىن تاعى ىشىمنەن.
— مىنا بالا كىم؟ — دەدى. اقبەرگەن:
— بۇل الگى ساكەن دەگەن بالاڭىز وسى! — دەدى. «پاڭ» تەرەڭ ويلى جۇزبەن، «ماعىنالى» ۇنمەن جاي كوزدەرىن كىشىرەيتىڭكىرەپ، باسىن يزەپ، داۋسىن سوزىپ:
— ا، ا، سول ما!.. — دەدى.
سونى ايتىپ «پاڭ» وتە شيراتىلىپ ماڭىزدانىپ قوزعالىپ قويدى.
مەن دە اقبەرگەننەن «ءتاڭىر بۇتى»، «پاڭدى» سۇرادىم.
— بۇل كىسى كىم؟ — دەدىم.
اقبەرگەن بەتىن جۇقالاۋ كۇلىمدەتىپ:
— بۇل كىسى ءبىزدىڭ اكەمىزبەن ءبىر تۋىسقان كىسى، ەستيتىن شىعارسىز، بولىس... شوقاي دەگەن كىسى. بۇل كىسىنى بولىستىققا بەكىتكەن بۇيرىعىن انەۋگۇنى مەن اقمولادان الىپ كەلىپ ەدىم. بۇل كىسىنى بولىستىققا بەكىتكەن بۇيرىق قاعازىن جاڭا عانا ءوز قولىنا تابىس قىلىپ وتىر ەدىم. مىنا ويىپ وتىرعانىم بۇل بولىستىڭ ءمورى ەدى!.. — دەدى.
اقبەرگەن بىزبەن شۇقىپ ويىپ وتىرعان، ءبىر دوڭگەلەكتەگەن كىشكەنتاي قايراقتاستى كورسەتتى.
مەن ەندى ازداپ انداي باستادىم.
— بولىس، الگى ءسىزدى بەكىتكەن قاعازىڭىزدى مىنا ساكەنگە وقىتىڭىزشى! — دەدى اقبەرگەن.
«بولىس» باپتانىپ، ءتوس قالتاسىنان ءبىر بۇكتەۋلى قاعازدى الىپ ماعان بەردى. مەن قاعازدى الىپ اشىپ قاراسام: ورىسشا جازۋلى ءبىر ءمور باسىلعان ءبىر تاراق قاعاز. ءمور — اقمولانىڭ ءبىر ەسكى سۋدياسىنىڭ بۇرىن بىرەۋدى جاۋاپقا شاقىرعان شاقىرۋ قاعازى ەكەن.
مەن «بۇ قالاي؟..» — دەگەندەي اقبەرگەنگە قارادىم. اقبەرگەن ماعان:
— الگى، اقمولادان مەن اكەلگەن، ويازدىڭ مىنا كىسىنى بولىس قىلىپ بەكىتىپ جىبەرگەن بۇيرىعى عوي! — دەدى. ول ۇيدەگەندە بولىس ماعان:
— وقىپ ەستىرتىپ ايت! — دەدى.
مەن وقىدىم. ورىس سوزدەرىن ەستىگەندە شوقاي بولىس بۇرىنعىدان دا ارمان قوقيلانىپ، سۇلۋعا ءبىر قاراپ، اقبەرگەنگە ءبىر قاراپ، ماعان ءبىر قاراپ وتىردى.
— «بولىستىققا» بەكىنگەن بۇيرىعىڭىز قايىرلى بولسىن! — دەپ، مەن قاعازدى بولىستىڭ وزىنە بەردىم.
بولىس بولىستىق قاعازىن الىپ قايتادان باپتاپ بۇكتەپ، قالتاسىنا سالدى. ءسويتىپ وتىرعاندا دۇبىرلەتىپ ءبىر اتتى كىسى ءۇيدىڭ سىرتقى بوساعاسىنا كەلدى. وت جاعىپ وتىرعان ايەل تىسقا شىقتى. ۇيدەن شىققان ايەل مەن اتتى كىسى قىسقا-قىسقا ءسوز قاتىسىپ، ءبىر اۋىر نارسەنى تۇسىرگەندەي دۇرسىلدەتىپ ءتۇسىرىپ، ءتۇسىپ، بەلدەۋگە اتىن با، جوق باسقا بىردەمەسىن بە، بايلادى. ءسويتىپ، تەز ەسىكتى اشىپ، ءبىر جىگىت پەن ۇيدەن شىققان ايەل ءبىر تايىنشاداي سەمىز قارا قوڭىر قۇنان قويدى ماي قۇيرىعىن شايقالتىپ ۇيگە الىپ كىردى.
اقبەرگەن جىگىتكە قاراپ، قويعا قاراپ: ءا-ا، اكەلدىڭ بە!.. قانى، ەندى، باتا قىلدىرىپ سويىپ جىبەر!.. باتا قىلىڭىز، بولىس! — دەپ قولىن جايىپ، بولىسقا قارادى.
بولىس قورازدانىپ ماعان ءبىر قاراپ، سۇلۋمەن، اقبەرگەنمەن قوڭىر قۇنان قويعا ءبىر قاراپ، يشانشا سالماقتانىپ، قولىن كوتەرىپ باتا قىلدى. قوڭىر قويدى ىركىلدەتىپ، جىگىت پەن قاتىن تۇعجىڭداسىپ جىعىپ، باۋىزداپ سويۋعا ءسال ساسقالاق تاسىپ جاتىر.
سۇلۋ اقبەرگەنگە:
بولىسقا قويىڭنىڭ ءبىر تاڭداۋلىسىن سويايىن دەپ جاتىر ەكەنسىڭ! — دەدى. اقبەرگەن كۇلىمدەپ:
بولىستىڭ سىباعاسى ءالى كەيىن بولادى. بولىستىڭ قازىرگى تۇستىگى مىنا قازاندا قايناپ جاتىر. ال مىنا قوي سىزدەرگە بۇيىرعان، ناعىز ادال ورنىنا جۇمسالعان قوي بولىپ وتىر. بۇل... جاڭاعى، مەن ويازدان اكەلىپ بەرگەن بولىستىڭ قاعازىنىڭ سۇيىنشىسىنە بولىستىڭ ماعان بەرىپ وتىرعان ءسۇيىنشى قويى، — دەدى.
مەن دە تاڭىرقاپ اۋزىمدى اشتىم، سۇلۋ دا: «ءاھ، سولاي ما؟» دەپ، ءىشى قىزعانعانداي نەمەسە ىشىنە كۇنشىلىك كىرگەندەي اۋزىن اشىپ، قوزعالاقتاپ قالدى.
— ا، ا، بولىستىڭ سۇيىنشىگە بەرگەن قويى ەكەن عوي!.. ءاي، بولىس مىرزا-اۋ! — دەدى كوتەرىڭكى داۋىسپەن.
كوپ اڭشىلاردىڭ ىشىندە بىرەۋى ءبىر قىزىل التاي تۇلكىنى جايناتىپ اپپاق قاردىڭ ۇستىنە ۋماشتاپ الىپ جاتسا، كوپ مەرگەندەردىڭ ىشىندە بىرەۋى ءبىر مارقاسقا تەكەنى اتىپ جىعىپ دومالاتىپ جاتسا، وزگەلەردىڭ كوزدەرى قىزىعىپ، ىشتەرىنە كۇنشىلىك كىرىپ، ىشتەرىنەن تاعدىرعا وكپەلەي قالاتىن سياقتى بولاتىن ەدى. سۇلۋ دا سونداي كۇيگە تۇسە قالعانداي بولدى. ءقايتسىن ەندى سۇلۋ بايعۇس! سۇلۋ جالاڭاش كەدەي ادام. تەك، ايتەۋىر ەتى ءتىرى ادام. ايتەۋىر سۇلۋ. ءبىراق سۇلۋلىق اس بولا ما! سۇلۋلىقتى بەرگەن تاعدىر بايلىقتى نەگە ايادى ەكەن؟ مىناۋ اقبەرگەن دوڭگەلەك جاقسى ورتاشا اۋقاتتى، مالى ءوز كەرەگىنە جەتەتىن جىگىت. بۇل اش ەمەس. بۇل ونشا سەمىز قويعا مۇقتاج ادام ەمەس. سۇيتسە دە، تاعدىر مۇنىڭ «سالۋى» اۋزىنا، «ىرىستى» نەسىبەسىنە مىنا شوقايدىڭ ماي قۇيرىق قوڭىر قويىن ءتۇسىرىپ وتىر. ال سۇلۋدىڭ ۇيىندەگى قارا كوجەسىنىڭ قاتىعى جوق. سوندا دا سۇلۋدىڭ «سالۋسىز» اۋزىنا شوقايلار كەزدەسپەيدى. شوقايلاردىڭ سەمىز شەلدى قويلارى اقبەرگەن سياقتىلارعا بۇيىرادى!.. ءمىنى، سۇلۋدىڭ كوڭىلىنە وسى «وكپەلەر» كىردى عوي دەيمىن!
ەندى ەت پىسكەنشە سويلەسىپ، كۇلىسىپ وتىردىق. جىگىت پەن قاتىن مايلى بۋىن بۇرقىراتىپ، ىركىلدەتىپ قوڭىر قويدى سويىپ جاتىر. قارايمىن: قويدىڭ سۇبە مايىنىڭ قالىڭدىعى ءۇش ەلى. قويدىڭ تەرىسى مەن سەمىز شەلدى قىرتىسىنىڭ اراسىنداعى سۇيىق مايىن تۇسىرىلگەن تەرىسىنە ىركىپ، شۇڭقىر توستاعانعا قۇيىپ الىپ جاتتى.
اقبەرگەن ءموردى تۇتىنگە ۇستاپ، قالتاسىنان ءبىر قاعاز الىپ، ءموردىڭ ىستالعان قارايعان بەتىن دەمىمەن دەمدەدى، قاعازعا باستى. ءموردىڭ تاڭباسىن ءوزى كورىپ، شوقايعا بىلدىرمەي ماعان كوزىن قىسىپ قويىپ: «مىنا بولىستىڭ ءمورىن كورشى، ءمىنى، جاقسى بولعان جوق پا؟» — دەدى.
قولىنداعى ءمور باسىلعان قاعازدى جانە باندادان بەرى بىزبەن شۇقىلاپ وتىرعان جاڭا قاعازعا باسقان دوڭگەلەك تەكشەلەۋ كىشكەنە تاستى ماعان كورسەتتى.
سۇلۋ ەكەۋىمىز اقبەرگەن ويعان بولىستىڭ ءمور تاعىن جانە قاعازعا تۇسكەن تاڭباسىن كوردىك. شىنىندا، بولىستىڭ ءمورى ءتىپتى ادەمى بولىپ ويىلىپتى. ءموردىڭ ءوزى جانە ۇستاۋعا تىم ىڭعايلى، ءموردىڭ بەتىندەگى ويىلعان سوزدەرى كەستەدەي بولىپ ادەمىلەنىپ ويىلعان. ويىلعان، قاعازعا تۇسكەن سوزدەرى «شوقاي بولىس» دەگەن سوزدەر.
بولىستىڭ ءوزى بىزگە:
— جاقسى ويىلىپ پا؟ — دەدى. مەن:
— ادەمى بولىپتى! — دەدىم.
— ەندى بولدى ما؟ — دەدى اقبەرگەنگە. اقبەرگەن:
— ەندى بولدى! — دەدى. شوقاي ماعان:
— ءقانى! — دەپ سۇرادى.
«بولىس» قاعازداعى ءمور تاڭباسىن كورىپ، مەنەن ءمورىن الدى دا، ۇستاپ اينالدىرىپ قارادى دا، ءتۇسىن بۇرىنعىدان دا جامان سۋىتىپ، ماڭىزدانىپ، جاي قيمىلداپ، قالتاسىنان ورامالىن الىپ، شەتىنە ءمورىن ءتۇيدى دە سول ءتوس قالتاسىنا سالدى.
اقبەرگەن بولىسقا:
— قايىرلى بولسىن ەندى! — دەدى. سۇلۋ دا جىميىپ:
— قايىرلى بولسىن! — دەدى.
بولىس شارتا جۇگىنىپ وتىرعان بويىمەن زور مانمەن نىعىزدانىپ:
— ايتسىن! — دەدى دە، وتىرعان بىزدەردەن بيىك جوعارى كوتەرىلۋگە قيالعا بەرىلگەندەي، كوزىن جۇمدى...
مەن ىشىمنەن كۇلىپ:
«ايقاي، شىركىن، بەتپاقدالا-اي، مۇنداي دا بالاڭ بار ەكەن- اۋ!» — دەدىم.
اقبەرگەن تاعى دا شوقايعا بىلدىرمەي، ماعان كوزىن قىسىپ قويىپ:
— ساكەن، سەن بۇل بولىستى سىرتتان بىلەتىن شىعارسىڭ. بولىستىڭ «اقلاق»، «بەسقىرقا» دەگەن ەكى بايگى اتىنىڭ دا داڭقى ءسىزدىڭ ەلدەرگە بارىپ جاتاتىن شىعار؟ — دەدى.
مەن ەندى اقبەرگەننىڭ ىمبالىمەن:
— ءيا، بولىستى مەن سىرتتان ەستيتىنمىن. ەكى اتىنىڭ دا جۇيرىكتىگى دۇڭكىلدەپ ەستىلىپ جاتۋشى ەدى! — دەدىم.
مەن سۇيدەگەندە، بولىس كوزىن اشىپ ماعان قارادى دا:
— «اقلاق» ات كوبىرەك ەستىلە مە، «بەسقىرقا» كوبىرەك ەستىلە مە؟ — دەدى. مەن:
— «اقلاق» اتىڭىز كوبىرەك ەستىلەدى! — دەدىم. بولىس:
— دۇرىس، دۇرىس! «اقلاق» اتتىڭ ارۋاعى ارتىق... ءبىراق شىنىندا، ودان دا «بەسقىرقا» جۇيرىك! — دەدى. اقبەرگەن جىمىڭداپ، ماعان:
— «بەس قىرقانى» بولىس ءقازىر ءمىنىپ كەلىپ وتىر، سەن سىنشىسىڭ عوي، ەت جەگەن سوڭ كورىپ سىناپ بەر! — دەدى. مەن:
— جارايدى، كورەيىك!.. بولىستىڭ «اققال» اتىن دا كورسەك، ول ءقازىر سەمىز شىعار؟ — دەدىم. اقبەرگەن:
— يا، اققال اتتى كورىپ سىناپ بەر... ءبىراق ول ءقازىر سەمىز ەمەس... جازداي ونى بولىستىڭ بۇيەن باي دەگەن باتىر بالاسى ءمىنىپ سەمىرتپەدى! — دەدى. مەن:
— بولىستىڭ بالاسى باتىر ما؟.. — دەدىم. اقبەرگەن:
— ويباي، باتىر! — دەدى. مەن:
— كادىمگىدەي، نايزا ۇستاپ جاۋ تۇسىرە مە؟ — دەدىم.
اقبەرگەن:
— جاۋ كوپ كەز بولمايدى، ايتپەسە ءبىر جاۋدى جىبەرمەس ەدى... ءوزى ەگەسكەن جەردەن بارىپ مال الىپ كەلەدى! — دەدى. مەن:
— ءبىراق بولىستىڭ بالاسىنىڭ ەسىمى كەلىسىمسىز ەكەن... باتىرلاردىڭ ەسىمدەرى دە وزگە كوپشىلىكتەن بولەكتەۋى جاراسادى عوي، مىسالى: تارعىن... قامبار... الپامىس... سايىن دەگەن ەسىمدەر باتىرلارعا لايىق بولىپ تۇرادى، «بۇيەن باي» دەگەن ءسال كەلىسىمسىز دەۋ ەكەن! — دەدىم.
بولىس كوزىن اشىپ ماعان قاراپ:
— مىنا ءۇيسىن دەگەن ەلدە ءبىر بۇيەن باي دەگەن اتاقتى ۇرى بولدى. ءبىزدىڭ ەل مىنا شۋعا كەلىسىمەن ول قاسقىرشا ءتيىپ، ەلدى ىلعي شۋلاتىپ جاتۋشى ەدى. بالاعا ىرىم قىلىپ سونىڭ اتىن قويعان ەدىم! — دەدى.
مەن ۇلكەن حيكمەتكە تۇسىنگەندەي باسىمدى يزەپ:
— ادا!.. — دەدىم.
ەت ءتۇسىرىپ، ەت جەپ بولعان سوڭ شوقاي بولىس اتتاندى. ول اتتانۋعا تىسقا شىققاندا، ءبىز دە بولىستى اتتاندىرىپ، «بەس قىرقاسىن» كورۋگە تىسقا شىقتىق. بولىستىڭ «بەس قىرقاسى» ءبىر ناشارلاۋ، سولەكەتتەۋ قارا كەر ات ەكەن. ءبىز كورگەننەن كەيىن، بولىس تاعى دا «كوزدەرىن سۋارسىن» دەگەندەي، «بەس قىرقاعا» ءمىنىپ الىپ شىرەنىپ تۇردى.
مەن ەندى قايتەر ەكەن دەپ:
— انىقتاپ قاراعاندا، مىنا «بەس قىرقا» دەگەنىڭىز ونشا ماقتاۋعا تۇراتىن ات ەمەس ەكەن! — دەدىم. شوقاي بولىس ماعان الا كوزىمەن قاراپ:
— ادا؟ — دەدى.
مەن تاعى دا:
— اتىڭىز قۇر اشەيىن ءبىر جامان تۇعىر ەكەن! — دەدىم.
شوقاي بولىس ماعان: «ەكە، سەن نە بىلەسىڭ!» — دەگەندەي جانە «بەندەنى ەلەمەيمىن» دەگەندەي قاباقپەن ىزبارلانىپ قارادى دا كوزىن جۇمدى...
شوقاي كەتكەن سوڭ سۇلۋ ەكەۋىمىز كۇلىپ، اقبەرگەندى جاۋاپقا الدىق:
مەن: «ءاي، بۇل نە دەگەن ادام؟.. سويعان سەمىز قويدى شىن سول بەردى مە؟.. بۇل ۇيات ەمەس پە، مۇنىڭ نە؟.. جانە اكەممەن ءبىر تۋىسقان ادام دەيسىڭ عوي؟.. ءوزىنىن ءۇيىنىڭ ادامدارىنىڭ ءبارى دە وزىڭدەي عوي شاماسى؟.. ءا، سولاي ما؟.. بالاسى دا ءوزىنىڭ سىڭارى عوي،ءسىرا؟.. ءبىراق سەنىڭ مىناۋىڭ ءتىپتى وزگە ەلدەن ۇيات ەمەس پە؟» — دەدىم.
اقبەرگەن مەن سۇلۋ كۇلدى:
— ونىڭ نەسى ۇيات!.. ءوزى اجەپتاۋىر باي... سەن جەمەسەڭ دە ءبارىبىر بىرەۋ جەيدى ونى... ونان دا ءوستىپ ويىن قىلىپ، كىسىنىڭ ءوزى جەگەنى جاقسى... ءبارىبىر ول ءوستىپ جاراتىلعان سوڭ، ءوستىپ كەتەدى، — دەستى.
اقبەرگەن: «ءبىراق ءوزى قوجاناسىر سياقتى قۋ! بالاسى دا وزىندەي جانە ونىسى قۋ ەمەس، جۋاس، قورقاق. بالاسىن جۋاس دەمەي، ادەيى وتىرىك «ۇرى، باتىر، مىقتى، وجەت...» — دەپ، جۇرتقا «بولماعاندى بولدى» دەپ ءجايىپ جۇرەدى. ونىسى — جۇرت قورقىپ قايمىعىپ ءجۇرسىن، مالىما تيمەي ءجۇرسىن دەگەنى. جانە الگى اتتارىن دا وتىرىك جۇيرىك دەپ ماقتاپ. «اققال»، «بەس قىرقا» دەپ جۇرگەنى دە قۋلىق.
«ويباي، ونىڭ اتتارى جۇيرىك، بالاسى ۇرى، بالاسى باتىر» دەپ، جۇرت سىرتتان قايمىعىپ ءجۇرسىن دەگەن قۋلىعى! — دەدى.
Meن ىشىمنەن ويلانىڭقىراپ، ازىراق تاڭ بولىپ تۇردىم.
الدە مۇنىڭ وتىرىك بولىس بولىپ، سەمىز قويىن بەرۋى دە قۋلىق پا ەكەن؟.. ونى جۇرت بالاشا الداسا، بالاشا كەلەمەج قىلسا، ول قوجاناسىرشىلاپ جۇرتتى مازاق قىلىپ، «قۋلىعىن اسىرىپ» جۇرمەي مە ەكەن؟.. — دەگەن وي دا كەلىپ كەتتى...
ناق وسى «بولىستىقتىڭ» سوعان تيەتىن پايداسى جوق پا وسى؟ — دەدىم اقبەرگەن مەن سۇلۋعا.
ويباي، ول: «مەن بولىسپىن، — مەنىڭ الىمىم، سىباعام قايدا؟» — دەپ، جازعىتۇرىم ۋاقىتتا ۇيلەردەن سەمىز جىلقىنىڭ قازىلارىن، سەمىز قويلاردىڭ جامباستارىن جيناپ الىپ جۇرەدى!.. — دەدى ەكەۋى.
سولاي ما؟.. ءا-ا، باسە! ايتقانىم كەلسىنشى!.. — دەدىم مەن.
سۇلۋ تاڭىرقاي-تاڭىرقاي تومسارىپ:
— بىلتىر مەنىڭ كوزىمشە التىبايدىڭ ۇيىنە كەلىپ: «مەنىڭ سىباعام قايدا؟» — دەپ وتىرىپ الدى. سونسوڭ التىبايدىڭ سارى قاتىنى «بولىستىڭ سىباعاسى» دەپ ءبىر سەمىز قوس قازىسىن الىپ شىعىپ، شوقايدىڭ اتىنىڭ قانجىعاسىنا بايلاپ بەردى. «بولىس» سەمىز قازىنى قانجىعاسىنا بايلاپ بەرگەن سوڭ، اتىنا ءمىنىپ جاعالاپ ءجۇردى:
— ءمىنى، مەن «بولىس بولعالى» التىباي ءۇيى جىل سايىن جازعىتۇرىم ءوستىپ سىباعامدى بەرىپ وتىرادى. ال بۇل ءۇيدىڭ ماعان قويعان سىباعاسى قايدا؟ — دەپ باسقا ۇيلەردەن دە الىپ ءجۇردى، — دەدى.
— جۇرت بەرە مە مۇنىڭ ءۇيتىپ سۇراعانىنا؟ — دەدىم.
— جۇرتتىڭ كوبى ايتەۋىر بەرەدى... مۇنىڭ «بولىسپىن» دەگەنىن قىزىق كورىپ، ويىن قىلىپ ەركەلەتىپ قويا بەرەدى مۇنى، — دەدى اقبەرگەن...
— باسە، شوقايدى جۇرت ويىن قىلسا، شوقاي جۇرتتى ويىن قىلىپ جۇرگەنى عوي ول! — دەدىم...
«ماڭگى جاساعان، قوجاناسىر!.. سەن بەتپاقتا دا ءجۇر ەكەنسىڭ عوي!» — دەدىم ىشىمنەن.
You Might Also Like
