اللانىڭ ءامىرى
قازىعۇرتتىڭ باسىندا كەمە قالعان،
ول اۋليە بولماسا نەگە قالعان؟
حالىق جىرىنان.
ءتور كورپەنiڭ ءۇستiنە جامباستاي جانتايعان نۇھ پايعامبار وڭ قولىنا قىسا ۇستاعان سىرلى توستاعانداعى سۋسىننان ءالسiءن-السiن ۇرتتاپ قويىپ، ءۇن-تۇنسiز ويعا شومىپ وتىر. باسىنا سۇر جىلانداي سۋماڭداعان سۋىق ويلاردىڭ بiرi كiرiپ، بiرi شىعىپ، ەڭسەسiن ەزە تۇسەدi. بiر ۋاق بويىن سەرگiتiپ، كوڭiلiن تىنىشتاندىرعىسى كەلگەنiمەن، جانى جاي تابا الار ەمەس. تار بولمەدە اۋا جەتپەي تۇرعانداي جۇرەگi قاعىپ، تىنىسى تارىلا باستادى. كۇرسiنiسi دە كۇشەيە تۇسكەن. قولىنداعى توستاعاندى قالاي قاتتى قىسىپ جiبەرگەنiن ءوزi دە بايقاماي قالسا كەرەك، بىرت ەتiپ سىنىپ كەتكەندە شوشىنا سەلك ەتە ءتۇستi.
— ءوي، نە بولدى ساعان؟! — دەدi كۇيەۋiنiڭ كوڭiل-كۇيiن قاس-قاباعىنان تانيتىن ايەلى باجىرايا قاراپ. — وسىنشا كۇڭiرەنەتiندەي باسىڭا نە iس ءتۇستi؟! وتباسىڭ امان، وشاعىڭ ورنىندا عوي...
— زاماننىڭ سۇرىنان قورقام. ەلدiڭ بەتالىسى جامان، — دەدi پايعامبار قاباعىن كiرجيتiپ. — جۇرەگiم بiر جاماناتتى سەزەتiن سياقتى. سونى ايتسام، تىڭدار قۇلاق، ۇعار كەۋدە از. تىم از.
— قايداعىنى ءتوندiرمەي جايىڭا وتىرشى. ءسوزiڭدi ۇعار ادام بولماسا نەسiنە قۇر وكپە بولاسىڭ. ودان دا بويىڭداعى سول كۇش-قۋاتىندى پايدالى iسكە جۇمسامايسىڭ با؟!
— سوندا مەن پايداسىز iسپەن اينالىسىپ ءجۇرمiن بە، سورلى-اۋ؟! — دەدi تۇلا بويىن اشۋ كەرنەگەن نۇھ ايەلiن كوزiمەن اتىپ. — بايعۇس-اۋ، سەن نە بiلەم دەيسiڭ!
— مەن بiلسەم، ءدال وسى ءجۇرiسiڭنەن ەشتەڭە شىقپايدى. سەن ەل كەزiپ، كەزبە اتانعالى قاي زامان!.. سودان تاپقان پايداڭ قايسى؟! نە شىقتى، ال. ماڭايىڭا اننان-مۇننان قاشقان پاقىرلاردى جيناپ العانىڭ بولماسا. سولار سەنi پۇشپاققا شىعارار دەگەن، ءتايiرi! وداندا ءوز قامىڭدى كۇيتتەپ، ەل قاتارلى تىنىش ءومiر سۇرمەيسiڭ بە! بولماسقا ارىپ-اشقان مىنا ءجۇرiسiڭ نە ەندi؟!.
— جەتەر، تارت تiلiڭدi سۋماڭداتا بەرمەي! مەن ەرiككەننەن ەل كەزiپ ءجۇر دەيسiڭ بە؟! اللا ايان بەرiپ، امانات ارقالاپ ءجۇرمiن. ءومiرiمدi قۇداي جولىنا باعىشتايمىن. ماڭدايىمدى تاۋعا ۇرايىن، تاسقا سوعايىن، العان بەتiمنەن قايتپايمىن، باعىتىمنان اينىمايمىن. ەندi مەنiڭ اياعىما ورالعى بولما! — پايعامبار اشۋىن سابىرعا جەڭدiرiپ، سالماق ارتا سويلەدi. — اينالايىن-اۋ، ءوزiڭ دە كورiپ ءجۇرسiڭ عوي ادام بالاسىنىڭ قالاي ازعىنداپ بارا جاتقانىن. سىرتتاي قولدان جاساپ العان پۇتتارىنا تابىنىپ-سىيىنعاندارىمەن، iستەرiڭدە بەرەكە، سوزدەرiندە ءپاتۋا، اۋىزدارىندا يمان جوق!..
— سوندا سولاردى سەن جونگە سالام دەيسiڭ بە؟! قولىڭنان نە كەلەدi؟!
— مەن بiر اللانىڭ ءامiرiمەن iس قىلىپ ءجۇرمiن. اللا ءوزi قولدايدى!
— اكە! — دەدi ءدال وسى ءسات ۇلكەن ۇلى حام سوزگە ارالاسىپ. داۋىسى قاتقىلداۋ شىقتى. — اللا سiزگە ايان بەرiپ، پايعامبارلىققا تاڭداپ العانى راس بولسا، بiزدi نەگە كورمەيدi، بiزدi نەعىپ جارىلقامايدى؟!
— اكەمiزدiكi دۇرىس! — دەدi ورتانشى ۇلى سام ورنىنان اتىپ تۇرىپ، — ايتقانىنىڭ ءبارi شىندىق ەمەس پە؟!
— ءيا، شىندىق ەكەنiن ءبارiمiز بiلەمiز. بiراق وسىعان وسىنشالىق كۇيiپ-پiسiپ، جۇيكە جۇقارتۋدىڭ قاجەتi قانشا؟ — دەدi كەنجە ۇلى يوفەس سابىرمەن ءسوز ساپتاپ. — ءومiر بولعان جەردە جاقسىلىق پەن جاماندىق قاتار جۇرمەي مە؟!
— سوندا ءبارiنە كوز جۇما قاراۋ كەرەك پە؟!
— اكە، سiز مەنi دۇرىس ءتۇسiنiڭiز. نيەتiڭiزدiڭ ءتۇزۋ، پەيiلiڭiزدiڭ اق ەكەنiنە ەش كۇمانiم جوق. بiراق كەرi كەتكەندەردiڭ بارلىعىن قۇداي جولىنا سالۋ سiزدiڭ قولىڭىزدان كەلە قويار ما ەكەن؟!
— كەلەدi! — پايعامبار قولىن سەرمەي سۇق ساۋساعىن شوشايتتى. — كەلەدi! اللانىڭ قۇدiرەتi ءبارiنە جەتەدi!
وسى كەزدە سىرت جاقتان:
— ۇستاز، جۇرت جينالىپ قالدى، — دەگەن الدەكiمنiڭ قارلىعىڭقى داۋىسى ەستiلدi.
نۇھ پايعامبار ورنىنان جايمەن كوتەرiلiپ، تىسقا شىقتى. كۇن ساۋلەسiن مولىنان شاشا شاقىرايىپ تۇر. كوزiن قولىمەن كولبەي الدىڭعى جاققا بiر قارادى دا، جۇرەكسiنە باسىپ جۇرە بەردi. كۇن-انانىڭ نۇرىن توگە ەرەكشە جادىراپ تۇرعانىن جاقسىلىققا جورىسا دا، كوڭiلiن كۇپتi ەتكەن كۇدiكتi ويلار اندىزداي انتالايدى: “تاعى دا ءسوز تىڭداماي، بالاعاتتاپ، تاس لاقتىرسا قايتپەكپiن! جارايدى... اللا باسقا سالعاندى كورەرمiز!” — دەپ iشتەي كۇبiرلەپ قويادى.
تاۋ ەتەگiندەگi تاس قۇدايلارعا تابىناتىن الاڭقايعا ادام كوپ جينالىپتى. ۋ-شۋ ەتiپ ۇلارداي شۋلاسىپ تۇر. اراگiدiك ايباتتانا ايعايلاعان داۋىستار ەستiلەدi.
— ەلدi ءدۇرلiكتiرiپ جۇرگەن تاعى دا نۇھ پا؟!
— ءيا، سول سابازىڭ!
— ءاي، بۇيرەكتەن سيراق شىعارعىش بەزبۇيرەك-اي!
— شاماسىنا قاراماي تىنىش جۇرە المايدى ەكەن ءوزi!
— وسى جولى مىقتاپ تويتارىس بەرۋ كەرەك!
— ءۇنiن مۇلدە ءوشiرۋ كەرەك!
— اۋزىنا قۇم قۇيۋ كەرەك!
— انە... انە... مايمىلداي مايماڭداي باسىپ كەلە جاتقانىن قاراشى!.. — دەدi ورتادا تەرەكتەي سورايىپ تۇرعان قارا جiگiت قارعاداي قارق-قارق ەتiپ. — پايعامباردىڭ ءتۇرiن...
جينالعان جۇرت قىران-توپان كۇلكiگە كەنەلiپ، بiر جىرعاپ قالدى. وزدەرiنشە قىر كورسەتكەندەي مىرس-مىرس ەتiپ، ميىقتارىنان كۇلiسiپ قويادى.
پايعامبار ەشتەڭەنi ەلەڭ قىلماستان اياعىن جىلدامداتا باسىپ كەلدi دە، ورتاعا وزا بەرiپ:
— ەي، قاۋىمىم! — دەدi سابىرلى قالپىندا ءسوز باستاپ. — سەندەر مىنا تاس پۇتتاردى ءوز قولدارىڭمەن قاشاپ جاسادىڭدار. ولاردىڭ جاي-اشەيiن قۇر تاس ەكەنiن دە بiلەسiڭدەر. سويتە تۇرا ولارعا باس ۇرىپ، تابىناسىڭدار. قانە ايتىڭدارشى، وسىلارىڭ ءجون بە؟ — نۇھ كوپتi كوزiمەن كوكتەي بiر شولىپ ءوتتi دە، سۇراعىنىڭ جاۋابىن كۇتپەستەن ءسوزiن قايتا جالعادى: — بiلە بiلسەڭدەر، اللادان باسقا ءتاڭiر جوق. اللاعا قۇلشىلىق ەتiڭدەر. دۇنيەنi جاراتۋشى دا، الەمنiڭ ءامiرشiسi دە — اللا. سەندەردi دە اللا جاراتتى... ريزىق بەردi. جالعىز جاراتۋشى — اللاعا سىيىنىڭدار! تاس پۇتتارعا تابىنۋدى توقتاتىڭدار!..
الدىڭعى جاقتا تۇرعان قاباساقالدى جiگiت اعاسى موينىن سوزا ءتۇسiپ:
— شىنىندا دا، بۇل ءجون ءسوز-اۋ! مىنا تاس ءمۇسiندەر نە سويلەمەيدi، نە قوزعالمايدى، نە بiر تىلسىم قۇدiرەت-كۇشi جوق. ەندەشە، بۇلار قالاي قۇداي بولماق! — دەپ ەدi اعىنان جارىلا. جانىندا تۇرعان بۇكiر شال ونى يىعىمەن قاعىپ:
— تارت تiلiڭدi، اقىماق! — دەدi كوزiن باعجاڭ ەتكiزiپ. — ولاي دەۋگە قالاي اۋزىڭ باردى. بۇلار بiزدiڭ اتا-بابالارىمىز سىيىنعان قۇدايلارىمىز ەمەس پە؟!
— ءيا، سولاي! — دەدi تاپال سارى شالدىڭ ءسوزiن iلiپ اكەتiپ، — بiز ولاردان ەشقاشان باس تارتپايمىز. ءوز ءسالت-داستۇرiمiزدi بەرiك ساقتايمىز!
— نۇھتىڭ ءوزi كiم، ءسوزi كiم؟! بiزگە اقىل ايتاتىنداي كiم ول ءوزi؟!
— جارىماي جۇرگەن كەمباعال ەمەس پە ەدi؟!
— اقىماقتى تاپقان ەكەن!
— ونىڭ ەسi دۇرىس ەمەس!
— راسىندا دا، اقىلىنان الجاسقان-اۋ، شاماسى!..
بويلارىنا جەلiك بiتiپ جەلiككەن توپ بiرiنiڭ ءسوزiن بiرi قايتالاي شۋىلداسىپ قويا بەردi. ازان-قازان، ۋ-شۋ بولدى دا كەتتi. ءسوز تىڭدايتىن تۇرلەرi جوق. لەپiرە ەلiرiپ، جىن سوققانداي قۇتىرىپ العان.
وسىنداي ۇرىمتال ءساتتi كۇتiپ تۇرعان تايپا كوسەمi ورتاعا سۋىرىلىپ شىعىپ:
— ەي، نۇھ، — دەدi كارiن توگiپ. جۇرتتىڭ ءسوزi ساپ تيىلىپ، ءتوڭiرەك قۇلاققا ۇرعان تاناداي تىنا قالدى. — سەنiڭ ەسiڭ دۇرىس ەمەس. ىلعي دا ادامنىڭ اقىلى جەتپەيتiن بiردەڭەلەردi ايتاسىڭ دا جۇرەسiڭ!
— مەن — اللانىڭ شىن ەلشiسiمiن. سەندەرگە ءتاڭiردiڭ اماناتىن جەتكiزۋشiمiن. اللا ءوزi ايان بەرiپ، اداسقانداردى اقيقات جولىنا سالۋدى تاپسىرعان. مەن سەندەردiڭ بiلمەيتiندەرiڭدi بiلەمiن. قيامەتتiڭ ازابىنا ۇشىراي ما دەپ قورقامىن. سودان ساقتاندىرىپ، الدىن الا ەسكەرتۋ ءۇشiن، اللانىڭ شاپاعاتىنا بولەنۋلەرiڭ ءۇشiن ءسوز ارنايمىن.
— اللانىڭ تاڭداۋى نەلiكتەن ساعان تۇسكەنiن بiز بiلمەيمiز. ءتۇسiنە دە المايمىز. سەن جارىماعان جانسىڭ عوي. ءتاڭiرi ءوزiنiڭ ەلشiسi ەتiپ جiبەرەتiندەي سەنiڭ بiزدەن قاي جەرiڭ ارتىق؟!
— مەن ءوزiمدە قۇدايدىڭ قازىناسى بار دەمەيمiن، عايىپتى بiلۋشi ەدiم دەپ تە ايتپايمىن، پەرiشتە ەدiم دەگiم دە كەلمەيدi. قولىم قىسقا بولعانىمەن، اللاعا شىن بەرiلگەن ادال جانمىن. جاراتقان ادامداردىڭ جۇرەگiندەگiسiن بiلەدi. ءوزiنە شىن بەرiلگەن ءسۇيiكتi پەندەلەرiنە ەكi دۇنيەنiڭ ساۋابىن جازادى، نۇرىن توگiپ، راحىمىنا بولەيدi. ەگەر مەنi كەدەي دەپ كوزگە iلگiلەرiڭ كەلمەسە، بايلىق پەن بالانى بەرگەن اللانى نەگە ارداقتامايسىڭدار؟ اللا سەندەردiڭ داۋلەتتەرiڭدi مولايتتى، اۋلەتتەرiڭدi كوبەيتتi. بارلىققا كەنەلتتi. ەمiن-ەركiن داۋرەن ءسۇرiپ، الاڭسىز ءومiر سۇرۋلەرiڭ ءۇشiن جۇمىر جەردi مەكەن ەتiپ بەردi.
— سەنiڭ بۇل ءوتiرiگiڭە ەشكiم دە سەنبەيدi. مەن بايلىقتى دا، بالانى دا ءوزiم جاسادىم، ءسويتiپ، باقتىڭ سارايىن ءوز قولىممەن تۇرعىزدىم! — كوسەم قوقيلانا تۇسكەن.
— استاپىراللا، — دەدi پايعامبار جاعاسىن ۇستاپ، — قالاي-قالاي سويلەيسiڭ. مىنا قالپىڭدا اۋىر ازاپعا دۋشار بولاسىڭ-اۋ! جاماعات، اللانىڭ قاھارىنا ۇشىراماي تۇرعاندا ءتاۋباعا كەلiڭدەر. قۇدايعا عيبادات ەتiڭدەر، ماعان بوي ۇسىنىڭدار! سەندەردiڭ كەيبiر كۇنالارىڭ مەن قاتەلiكتەرiڭدi اللا كەشiرەدi. اللا كەشiرiمدi ءھام قاتال!..
— بiز ءبارiبiر ساعان سەنە المايمىز. سەن ناعىز سۋ جۇقپاس سۋايتسىڭ. سەن بار-جوعى كەۋدەسiندە جانى بار بiز سياقتى جۇمىر باستى پەندەنiڭ بiرiءسىڭ. سونىمەن قويماي بiزدەن ۇستەم بولعىڭ كەلەدi. ەگەر اللا شىنىمەن پايعامبار جiبەرگiسi كەلسە، پەرiشتەلەردi جiبەرەر ەدi عوي!
— سەندەر بارىپ تۇرعان كورسوقىرسىڭدار! اقيقاتتى ەستي، شىندىقتى كورە المايسىڭدار. ءتاڭiردiڭ ءوزiنە كۇمان كەلتiرەسiڭدەر. سوڭعى رەت ايتامىن، اللانىڭ كارiنە ۇشىراماي تۇرعاندا تەرiس جولدان بۇرىلىپ، ءتۇزۋ جولعا ءتۇسiڭدەر! اللادان مەدەت تiلەڭدەر!
— ەي، نۇھ! سەن بiزدi ىلعي اللانىڭ ازابىمەن قورقىتپاق بولاسىڭ. ەگەر ايتقانىڭ راس بولسا، كورسەتشi سول قۇدiرەتiڭدi. قاھارىڭدى توگiپ باقشى!
— ونى ەگەر قالاسا اللا عانا كورسەتە الادى. سەندەر ودان قاشان بولسا دا قاشىپ قۇتىلا المايسىڭدار. سەندەردiڭ جاراتۋشىلارىڭ — اللا، ءبارiڭ دە ونىڭ ەركiنە باراسىڭدار.
— جەتەر ەندi؟ — دەدi اشۋى تەرiسiنە سىيماي كەتكەن تايپا كوسەمi باقاداي باقىلداپ. — ەگەر ەندiگارi بۇل ساندىراعىڭدى قويماساڭ، بiز سەنi تاسپەن اتىپ ءولتiرەمiز! بiزدەن اۋلاق ءجۇر! مازاسىن الما مىنا جۇرتتىڭ! ايتپەسە سەنi دە سول اللاڭنىڭ قاسىنا جiبەرەمiز! ال بiز ءوز پۇتتارىمىزعا سىيىنا بەرەمiز!
— وسى ءسوز — ءسوز! — دەپ قويداي جامىراپ قويا بەردi ەلiرگەن توپ. — امانىڭدا بۇل جەردەن تابانىڭدى جالتىرات! بۇل ناسيحاتىڭدى قويماساڭ، جانىڭدى جاھاننامعا جiبەرەمiز!
Iستەر امالى تاۋسىلىپ، دىمى ابدەن قۇرىعان نۇھ پايعامبار ەندi ەشتەڭە ءوندiرە الماسىن سەزiپ:
— ەي، جۇرتىم! ەگەر سەندەردi اللا ءسوزiمەن ساقتاندىرعانىم كۇنا بولسا، مەن قويدىم، ءوز بiلگەندەرiڭدi iستەي بەرiڭدەر. تەك سولارىڭ ءوز باستارىڭا تاياق بوپ تيiپ جۇرمەسiن. ماعان دا ويلارىڭداعىنى جاساڭدار. مەن سىيىمدى اللادان كۇتەمiن، اللاعا عانا قۇلشىلىق ەتەمىن! — دەدi دە كەرi بۇرىلا بەردi.
— ەي، نۇھ، — دەدi پۇتقا تابىنۋشىلار ارتىنان ايعايلاپ، — ەگەر سەن ايتقانىڭنان قايتپاساڭ، ءسوز جوق، تاسپەن اتىپ ءولتiرiلگەندەردiڭ بiرi بولاسىڭ!
قاۋىمىنان مۇلدە كوڭiلi قالىپ، جۇرەگi شايلىققان نۇھ پايعامبار وڭاشالاۋ شىعىپ، ءوزiنiڭ جەبەۋشiسi اللاعا جالبارىنا تiل قاتتى:
— و، ءتاڭiرiم! مەن ءوز قاۋىمىمدى كۇندiءز-تۇنi يمانعا ۇندەپ، جار قۇلاعىم جاستىققا تيمەي ۋاعىز ايتتىم. بiراق ولار ءسوزiمە قۇلاق اسپاي، بويلارىن مەنەن اۋلاق سالدى. كۇن-تۇن دەمەي ناسيحاتىمدى اشىق تا، جاسىرىن دا جۇرگiزدiم. ونىمنان جارىتىپ ەشتەڭە شىقپادى. و، ءتاڭiرiم، ەندى ءوزiڭ قول ۇشىن بەرە گور! دۇنيەنi شىنىمەن تازارتقىڭ كەلسە، جەر بەتiندە بiردە-بiر دiنسiزدi قالدىرا كورمە! ولارعا اقيرەتتiك ازابىڭدى جiبەرمەسەڭ، ازعىنداردىڭ جەر بەتiندە قاپتاپ كەتەرi ءسوزسiز... ال ءوزiڭە يمان ايتقان ادال پەندەلەرiڭدi اق جولىڭا باستاي گور، جاماندىعىڭنان ساقتاي گور! — دەپ اللادان مەدەت تiلەدi.
— ەي، نۇھ، — دەدi اللا تاعالا، — سەن وعان باسىڭدى قاتىرماي-اق قوي. مەن جەر بەتiنە توپان سۋ قاپتاتامىن دا، ساعان ەرگەن ءمۇمiندەردەن باسقالاردىڭ ءبارiن قۇردىمعا جiبەرەمiن. سەن ەندi سوعان دايىندال! بۇگiننەن باستاپ كەمە جاساۋعا كiرiس!..
نۇھ پايعامبار اللانىڭ ءامiرiن ەكi ەتسiن بە، قاسىنداعى سەرiكتەرiمەن كۇندiءز-تۇنi جان اياماي جانتالاسىپ، از عانا ۋاقىتتىڭ iشiندە الىپ كەمە جاساپ شىقتى. ولاردىڭ جۇدىرىقتاي جۇمىلا ەڭبەكتەنiپ جاتقاندارىن كورگەن دiنپەزەرلەر:
— ەي، نۇھ، سەن كەشە عانا ءوزiڭدi اللانىڭ ەلشiسiنە بالاپ، بiزگە ۋاعىز ايتىپ ءجۇر ەدiڭ. ەندi اعاش شاۋىپ، كەمە جاساۋعا كوشكەنسiڭ بە؟! تاقۋالىقتان اعاش جونۋدى ارتىق كورگەنسiڭ-اۋ، شاماسى! وسىنىڭ دۇرىس! — دەپ مازاققا اينالدىرىپ، كەلەكە قىلىپ ءجۇردi.
— ەگەر بۇگiن بiزدi تابالاساڭدار، ەرتەڭ ءدال وسىلاي بiز دە سەندەردi تالكەك قىلامىز. كور ازابىن كiمدەردiڭ تارتاتىنىنا، توزاق وتىنا كiمدەردiڭ شىجعىرىلاتىنىنا كوپ ۇزاماي-اق كوزدەرiڭ جەتەدi، — دەيتiن نۇھ پايعامبار دا ولارعا قىر كورسەتiپ، — ءازiرشە، ازىراق اسقاقتاي تۇرىڭدار. سوسىن كورەسiڭدەر كورەسiندi!..
پايعامبار ايتسا ايتقانداي، كۇن وتكەن سايىن ازعىنداردىڭ ءومiرi قىسقارىپ كەلە جاتتى.
— كەمە دايىن! — دەدi ءازىق-تۇلiك تيەپ بiتكەن كۇنi تاستاي ءتۇيiنگەن نۇھ اللا تاعالاعا الدىن الا ەسكەرتiپ. — بiز دە دايىنبىز! نە بۇيىراسىز؟
— ەڭ الدىمەن جەر بەتiندەگi جان-جانۋارلار مەن ءجاندiكتەردiڭ ءارقايسىسىنان بiر-بiر جۇپتان ەنگiز، — دەدi اللا ءامiر ەتiپ، — سودان سوڭ سوڭىڭا ەرگەندەر كiرسiن!..
پايعامبار مۇميندەرiن ەرتiپ، جان-جانۋارلاردى بiرتiندەپ جۇپ-جۇبىمەن كiرگiزە باستادى. بiرiنشi بولىپ شىرىلداۋىق شەگiرتكە سەكiرiپ شىقتى. سونان كەيiن جىبىرلاپ قۇمىرسقا كiردi. ءسويتiپ، ءتورت ءتۇلiك باستاتقان جان-جانۋارلار بiرتiندەپ كەلiپ، جۇپ-جۇبىمەن كەمەگە جايعاسىپ الادى. ەسەكتiڭ iشكە كiرمەي، قۇلاعى سالپيىپ دالادا تۇرىپ قالعانىنا ىزاسى كەلگەن نۇھ پايعامبار:
— ءاي، مالعۇن، نەگە قاقيىپ تۇرسىڭ! كiر بول! — دەپ ايعاي سالادى. سويتسە، شايتان ەسەكتiڭ قۇيرىعىنان مىقتاپ ۇستاپ الىپ، تىرپ ەتكiزبەي تۇرسا كەرەك، پايعامبار اقىرىپ قالعاندا ول دا زىپ بەرiپ كەمەگە كiرiپ كەتەدi. ونى بايقاپ قالعان نۇھ جانىنا جەتiپ بارىپ:
— ءاي، شايتان، ساعان بiزدiڭ ارامىزدا ورىن جوق! نەگە كiرەسiڭ. شىق، جانىڭ بارىندا! — دەيدi قاھارلانىپ.
— ءوزiڭiز “كiر مالعۇن!” دەپ شاقىردىڭىز عوي!
— مەن سەنi ەمەس، ەسەكتi شاقىردىم.
— مالعۇن دەپ ەسەكتi ەمەس، مەنi اتايدى عوي! — دەيدi شايتان تابان استىندا موپ-موماقان بولا قالىپ.
پايعامبار سوزدەن ۇتىلعانىن ءتۇسiنiپ، قاپەلiمدە نە ايتارىن بiلمەي توسىلىپ قالادى دا، “بۇل جالعىز، بiز كوپپiز. نە iستەر دەرسiڭ؟!” دەگەن ويمەن ءۇن-تۇنسiز كەرi بۇرىلا بەرەدi.
پايعامباردىڭ جانىنا ەرتكەن سەرiكتەرi كەزەكپەن كەلiپ بوس تۇرعان ورىندارعا جۇبايلارىمەن جايعاسادى. ەڭ سوڭىنان ايەلiن الدىعا سالىپ، ەكi ۇلى مەن جالعىز قىزى كiرەدi.
سول-اق ەكەن، جەر بەتi شۇرق تەسiلiپ كەتكەندەي، ءار تۇستان سۋ اتقىلاپ شىعا باستايدى. Iلە-شالا كوك اسپاندا قاراقوشقىل بۇلتتار قاپتاپ، ءتوڭiرەك كۇڭگiرت تارتىپ، اۋا-رايى اياق استىنان بۇزىلىپ سالا بەرەدi. كۇن شاتىر-شۇتىر كۇركiرەپ، جارق-جۇرق ەتiپ نايزاعاي ويناپ، جاڭبىر شەلەكتەپ تۇرىپ قۇيادى.
لەزدە-اق جەر دۇنيەنiڭ ءبارiن سۋ الىپ، تەڭiزدەي تولقىندانىپ، دەڭگەيi تەز-اق كوتەرiلiپ كەلە جاتتى. ءدال وسىلاي بولار دەپ ويلاماعان دiنپەزەرلەر جاندارىن شۇبەرەككە ءتۇيiپ، جاندالباسالاپ تاۋعا قاراي اعىلادى.
نۇھ پايعامبار كوپپەن بiرگە جانتالاسا سۋ كەشiپ بارا جاتقان ۇلكەن ۇلىنا جانى اشىپ:
— بالام، يمانسىزدارعا ەرمە، كەمەگە مiن! — دەيدi ايعايلاپ. — بۇگiن اللانىڭ راقىمى تۇسپەگەن بiردە-بiر پەندە تiرi قالمايدى!
— جارىعىم، قايدا باراسىڭ... بiزدەن ءبولiنiپ. كەلسەڭشi بەرi! — دەدi شەشەسi دە شىج-بىج بولىپ، — قايت... قايت دەدiم عوي! قۇلىنىم... بوتام...
حام ءلام-ميم دەپ جاۋاپ تا قاتقان جوق، ارتىنا بۇرىلىپ تا قارامادى. كەۋدەسiن ۇرعان اساۋ تولقىندار الدى ەركiنە قويماي تەربەتە باستاسا دا، قايرىلىپ قاراعىسى كەلمەدi، رايىنان قايتا قويمادى.
كەنەت كۇشتi داۋىل سوقتى دا، جال-جال تولقىن كوككە شاپشىپ، حامدى جۇتىپ جiبەردi. بالاسىنىڭ سۋعا كەتكەنiن ءوز كوزiمەن كورiپ تۇرعان نۇھ پايعامبار ءوزiنiڭ دارمەنسiزدiگiنە كۇيiنiپ، وزەگi ورتەنiپ بارا جاتتى. Iشiنەن دۇعاسىن وقىپ، اللاعا جالبارىنىپ، مiءناجات ەتتi:
— و، جاراتقان جاپپار يەم! بالام مەنiڭ ءناسiلiمنەن ەدi، قۇتقارا گور! سەن ءبارiن بiلiپ، ءبارiن كورiپ تۇراتىن راقىمدىلاردىڭ راقىمدىسىسىڭ عوي! — دەپ زار قاقتى.
— ەي، نۇھ، — دەدi اللا، — سەن ءوزiڭ بiلمەيتiن نارسەگە كيلiگiپ، ورىنسىز مiءناجات ەتۋشi بولما! اقيقاتىندا يمانسىز ۇل سەنiڭ ۇممەتiڭنەن ەمەس!..
ءوزiنiڭ بۋىنسىز جەرگە پىشاق ۇرعانىن ءتۇسiنگەن نۇھ امالسىزدان اللاعا مويىنسىنىپ، ءتاۋباسىنا كەلدi:
— و، جاراتقان يەم! ناعىز بiلگiر، ناعىز دانا ءوزiڭسiڭ. سەنiڭ ۇكiمiڭنەن اسقان ءادiلەت جوق. بiزدi اق جولىڭا باستاي گور! — دەدi قايعىسىن اقىلعا جەڭدiرiپ، — سەنىڭ قۇدiرەتiڭ كۇشتى عوي! بiزدi ەڭ قۇتتى قونىسقا قوندىر! بۇكiل ماداق ساعان عانا لايىق!
كەمە سۋ بەتiندە قالىقتاي ءجۇزiپ كەلە جاتتى. ارىڭدى، اساۋ تولقىندار كەمەنi سوعىپ شايقاعان سايىن iشiندەگiلەردiڭ زارە-قۇتتارى قالماي، اللاعا مiءناجات ەتىپ، جالىنىپ-جالبارىنا ءتۇستi.
كۇن وتكەن سايىن اعىس كۇشەيiپ، جولداعى تاۋ-قىراتتار سۋ استىندا كومiلiپ قالا بەردi. بiرتە-بiرتە توپان سۋ بيiك شىڭداردىڭ ۇشار باسىنا دەيiن كوتەرiلiپ، كەمە اسپانمەن استاسىپ بارا جاتتى.
كۇن-تۇن دەمەي ۇزاق ءجۇرiپ، وزەكتەرi تالعان كەمەدەگiلەردiڭ iشiپ-جەۋدەن قولدارى بiر بوسامادى. كەمەنiڭ iشi دارەتكە تولىپ، اياق الىپ جۇرگiسiز لاستانىپ كەتتi. ساسىعان يiس جەر-كوكتi الىپ، تىنىستارىن تارىلتا ءتۇستi. قانداي قايلا قىلارىن بiلمەي ساسقان نۇھ پايعامبار تاعى دا اللاعا جالبارىندى:
— و، جاراتقان جاپپار يەم! كەمەنiڭ iشi بىلعانىپ ءبىتتى. نە iستەسەم ەكەن؟ — دەدi جاردەم تiلەپ.
— ەي، نۇھ، — دەدi اللا، — پiلدiڭ ارقاسىن سيپا!
پايعامبار پiلدiڭ ارقاسىن سيپاپ قالۋى مۇڭ ەكەن، ونىڭ سالاقۇلاش مۇرنىنان دوڭىز دومالاپ ءتۇسiپ، ەدەندەگi ءناجiستەردi قوماعايلانا جەي باستايدى. ءاپ-ساتتiڭ iشiندە كەمەنiڭ iشi تازارىپ سالا بەرەدi. مۇنى بايقاپ قالعان شايتان جاي جاتسىن با، «نە بولار ەكەن؟» دەگەندەي، دوڭىزدىڭ ارقاسىن سيپاپ كەپ جiبەرەدi. سول سول-اق ەكەن، دوڭىزدىڭ تاڭقى تاناۋىنان تىمپيعان تىشقان ىتىپ شىعادى دا، تiمiسكiلەنiپ ءجۇرiپ كەمەنiڭ اعاشىن كەمiرiپ، ەدەنiن تەسiپ تاستايدى. سول تۇستان جىلىمداپ سۋ كiرە باستاعاندا نۇھ اللادان قايىرا اقىل سۇرايدى. اللا وعان:
— بۇل تىشقاننىڭ iسi. جولبارىستىڭ ارقاسىن سيپالا! — دەپ نۇسقاۋ بەرەدi.
پايعامبار جولبارىستىڭ ارقاسىن سيپاعان ساتتە ونىڭ تۇمسىعىنان مىسىق مياۋلاي اتىپ شىعىپ، تىشقانعا تاپ بەرەدi. دوڭىز سياقتى ونىڭ دا اش وزەگiنە ءتۇسiپ كەتسە كەرەك، تىشقاندى تiسiنە قىسىپ العان كۇيi بۇرىش جاققا الىپ بارىپ، شايناپ-شايناپ قىلعىتىپ جiبەرەدi. سويتسە، نۇھ پايعامبار وسى ۇشەۋiن كەمەگە كiرگiزبەي قويعان ەكەن. دوڭىزدىڭ پارىقسىزدىعىنان جيiركەنiپ، تىشقاننىڭ سۇعاناقتىعىنان قاۋiپتەنiپ، مىسىقتىڭ تiلەۋiنەن قورىقسا كەرەك.
كەمەنiڭ استىڭعى قاباتىنا بiرتە-بiرتە سۋ تولا باستايدى. نۇھ قاسىنداعىلاردى جيناپ الىپ:
— سۋدى قالاي توقتاتۋعا بولادى؟ — دەپ اقىل-كەڭەس قۇرادى. ىس-ىس ەتiپ، باسىن قاقشيتىپ العان شۇبار جىلان:
— تەسiكتi بەكiتiپ، سۋدى توقتاتسام نە بەرەر ەدiڭiز؟ — دەيدi ايىر تiلiن سۋماڭداتىپ. — نە سۇراساڭ، سونى بەرەمiن! — دەيدi امالى قۇرىپ، تاعاتى تاۋسىلعان پايعامبار دەگبiرسiزدەنiپ.
— كiمنiڭ قانى ءتاتتi بولسا، سونى بەرiڭiز!
— جاقسى. قالاۋىڭ بولسىن!
پايعامباردىڭ باتاسىن الىپ، كوڭiلi مارقايعان جىلان يرەلەڭدەپ سۋعا سۇڭگiپ كەتەدi دە، تەسiكتi قۇيرىعىمەن بiتەي جاتا قالادى. قالعاندارى قاراپ تۇرماي، جيىلعان سۋدى سارقا توگiپ، كەمە iشiن تاپ-تۇيناق ەتەدi دە، اعاشتان تىعىن جاساپ، مىق شەگەدەي مىقتاپ بەكiتەدi.
پايعامباردىڭ قولداۋىنا، اينالاسىنداعىلاردىڭ قولپاشتاۋىنا يە بولىپ، كوپ ۇزاماي ارام ويىنىڭ iسكە اساتىنىنا ماساتتانعان شۇبار جىلان ورەكپiگەن كوڭiلiن باسا الماي كەمەنiڭ ەدەنiن تiلiمەن جالاپ، ايناداي جالتىراتادى دا، سول ەكپiنمەن پايعامبارعا كەلiپ:
— ال ەندi ۋادەڭiزدi ورىنداڭىز! — دەيدi جالاڭداپ.
“ۋادە قۇداي ءسوزi” ەكەنiن بiلەتiن نۇھ ماسانى شاقىرتىپ الىپ، كiمنiڭ قانى ءتاتتi ەكەنiن بiلiپ كەلۋگە جۇمسايدى. ول زىرىلداپ ءجۇرiپ ءبارiنiڭ قانىن تاتىپ كورەدi دە، ءوز ويىن ايتۋعا قايتىپ كەلە جاتادى. ونى سىرتتاي تورۋىلداپ ءجۇرiپ جولدان توسىپ العان قارلىعاش الدىن كەس-كەستەپ توقتاتادى دا:
— كiمنiڭ قانى ءتاتتi ەكەن؟ — دەپ سۇرايدى تۇك بiلمەگەنسiپ.
— ادامدiكiنەن ارتىعى جوق قوي! — دەيدi ماسا اعىنان جارىلىپ.
— ونى ءبارiمiز دە بiلەمiز. مەنiڭ ساعان ەلشi بولىپ كەلiپ تۇرعانىم دا سول. سەن قازiر پايعامباردىڭ الدىنا بارعاندا جىلاننىڭ كوزiنشە «باقانiكiنەن ارتىعى جوق ەكەن» دەپ ايتاسىڭ.
— قالايشا؟
— سوندا ادامنىڭ ساعان دا مەيiرiمi ءتۇسiپ، قايىرىم جاسايدى.
— جوق، مەن ادام بالاسىنان كوپ تەپەرiش كوردiم. تالاي مارتە تۇمسىعىمدى بۇزىپ، اياعىمدى سىندىردى. جاڭا دا بiرەۋiنiڭ قانىن سورىپ ءدامىن كورiپ جاتقاندا جالپاق الاقانىمەن بiر ۇرىپ، ءولتiرiپ قويا جازدادى. ايتەۋiر، ءاۋپiرiمدەپ امان قالدىم. سوندىقتان ادامعا بولا ءوتiرiك ايتا المايمىن.
ماسانى ايتقانىنا سوزبەن كوندiرە الماسىن سەزگەن قارلىعاش:
— قانە، تiلiڭدi شىعارشى، مەن دە بiر جالاپ كورەيiن! — دەيدi ايلاعا كوشiپ. ماسا اۋزىن اڭقيتىپ اشىپ تiلiن شىعارا بەرگەندە، قارلىعاش ونى ءتۇبiمەن جۇلىپ الادى. جانى شىعا شىرقىراعان ماسا نۇھ پايعامبارعا قاراي زىمىراپ الا جونەلەدi. سوڭىنان قارلىعاش تا قالماي ۇشىپ كەلەدi. پايعامبار ماسانىڭ بۋلىعىپ سويلەي الماي تۇرعانىن كورiپ:
— ەي، نەعىپ قىرىلداپ تۇرسىڭ. كiمنiڭ قانى ءتاتتi ەكەن؟ — دەيدi اشۋ شاقىرىپ. سول كەزدە قارلىعاش ءسوزدi iلiپ الىپ:
— الگىندە عانا ماعان «باقانىڭ قانى ءتاتتi ەكەن» دەپ كەلە جاتقان، — دەيدى شيقىلداپ.
نۇھ پايعامبار جانىندا جايلانىپ جاتقان جىلانعا بۇرىلىپ:
— باقانىڭ قانىن سور! — دەيدi بۇيىرا.
اشۋى بەتiنە شىعىپ، جارىلارداي iسiنiپ كەتكەن شۇبار جىلان قارلىعاشقا ىسىلداي تاپ بەرەدi. قارلىعاش قاشا جونەلiپ، جىلان ونىڭ قۇيرىعىنىڭ ەكi ورتاسىنداعى قاۋىرسىندى عانا تiستەپ قالادى.
كەمەدەگi ۇزاق ءجۇرiستەن قاجىعان، ءارi جەر بەتiندە بiردە-بiر دiنسiزدiڭ تiرi قالماعانىنا كوزi انىق جەتكەن نۇھ پايعامبار اللاعا جالبارىنىپ، توپان سۋدى توقتاتۋدى سۇرايدى.
اللا تاعالا كوككە جاڭبىر جاۋدىرۋدى قويدىرىپ، جەرگە سۋدى سiڭiرiپ الۋدى تاپسىرادى. سول-اق ەكەن، جاۋىن جاۋۋىن توقتاتىپ، سۋ تارتىلا باستايدى.
كەمە جىلدامدىعىن باياۋلاتا كەلiپ، قازاق جەرiندەگi قازىعۇرت تاۋىنىڭ باسىنا توقتايدى. نۇھ پايعامبار تەرەزەنiڭ پەردەلەرiن اشىپ، سىرتقا كوز سالادى. شاشىراي تۇسكەن كۇن ساۋلەلەرiن كورگەندە كەمەدەگiلەر دە جامىراي شۋلاسىپ قويا بەرەدi.
— نۇھ، تەزiرەك ەسىك اش! دالاعا شىعايىق! جەرگە تۇسەيىك! — دەيدى تاعاتسىزدانا.
— ءسال شىداي تۇرىڭدار! — دەيدi نۇھ سابىرعا شاقىرىپ. — الدىمەن جەر جاعدايىن بiلiپ الايىق! كانە، كiم بارىپ جەر شولىپ قايتادى. ايتپەسە، سازعا وتىرىپ قالۋىمىز مۇمكiن!
— مەن بارىپ كەلەيiن! — دەيدi قارعا قارق-قارق ەتiپ.
— ساعان بiرەۋ كەپiل بولسىن! — دەيدi وعان پايعامبار ونشا سەنiڭكiرەمەي.
— مەن كەپiلدiك بەرەمiن! — دەيدi قوراز قوقيلانىپ.
— جارايدى، ەندەشە!..
نۇھتىڭ كۇپتi كوڭiلi الداماپتى. قارعا سول كەتكەننەن مول كەتەدi. سۋ تارتىلعان، اينالا سازبالشىق، تەڭكيiپ-تەڭكيiپ جاتقان ءولiكتەر تiپتەن كوپ. قارعا ولەكسەلەرگە قۇنىعىپ، كەلگەن شارۋاسىن مۇلدە ۇمىتىپ كەتەدi. كەپiلدiك بەرگەن سورلى قوراز كەمەنiڭ ءۇستiنە شىعىپ، قانشا قىت-قىتتاپ شاقىرعانىمەن، قارعا قايتىپ ورالمايدى. بۇعان قاتتى كەيiگەن نۇھ پايعامبار قارعىس اتقىر قارعانى قارعاپ، قورازدىڭ قاناتىپ قيىپ ۇشا المايتىن ەتiپ تاستايدى. اشۋى تارقاماعان كۇيi كوك كەپتەردi شاقىرىپ الىپ:
— سەن بارىپ، جەر شولىپ كەلەسiڭ! قارعا سياقتى جوعالىپ كەتپەي، تەزiرەك قايت! — دەپ قاتاڭ ەسكەرتەدى.
— ايتقانىڭىزدى ەكi ەتپەي ورىندايمىن! — دەپ كوك كەپتەر ۇشا جونەلەدi. تومەن قۇلديلاي كەلiپ قاراسا جەر قۇرعاعان سياقتى. بايقاپ كورمەك بولىپ جەرگە قوناقتاسا، ءالi سىزداۋىتتاۋ ەكەن. جالما-جان كەرi بۇرىلىپ، كەمەگە قايتىپ كەلەدi.
— جەر ءالi كەبە قويماپتى! — دەيدi كەلە-سالا.
— مەن ساعان جەرگە قونبا دەپ ەدiم عوي! — دەيدi پايعامبار كەيiپ.
— قونعان جوقپىن عوي! — دەيدi كوك كەپتەر اقتالعان بولىپ.
— نەگە جالعان سويلەيسiڭ! اياقتارىڭداعى باتپاقتى كورمەيدi دەيسiڭ بە؟! ءوتiرiك ايتقانىڭ ءۇشiن اياقتارىڭداعى باتپاق جابىسقان جەردiڭ ءبارiن تۇك باسسىن! — دەپ ءوز كەسiمiن ايتادى.
كەمەدەگiلەردiڭ “قاشانعى شىدايمىز! ەسiكتi اش!” دەپ ۋلاپ-شۋلاعانىنا قاراماستان نۇھ پايعامبار ساقتىق جاساپ، ەشكiمدi سىرتقا شىعارمايدى. از كۇن وزدىرىپ، بارلاۋعا اق كوگەرشiندi جiبەرەدi. وعان ءتاتپiشتەپ ەشتەڭە ايتپايدى، ەشقانداي ەسكەرتۋ جاسامايدى. ويتكەنi، اق كوگەرشiننiڭ ءوزi-اق تاپسىرمانى ويداعىداي ورىنداپ كەلەتiنiنە نىق سەنىمدi ەدi.
پايعامباردىڭ سەنiمi بويىنا قۋات بiتiرگەن اق كوگەرشiن ءتوڭiرەكتi تۇگەل شولىپ، تەز-اق قايتىپ كەلەدi. اۋزىنا تiستەگەن بiر تال جاپىراعى بار.
— جەر ابدەن قۇرعاپتى! — دەدi جەمساۋى بۇلك-بۇلك ەتiپ. — انا بiر تاۋدىڭ ار جاعىندا جالعىز بايتەرەك جايقالىپ ءوسiپ تۇر. سiزگە كورسەتەيiن دەپ بiر تال جاپىراقتى جۇلىپ الىپ ەدiم، سول جەردەن سۋ سورعالاي باستادى. تەر باسىپ ءشولiركەپ تۇر ەدiم، جايلاپ ۇرتتاپ كورسەم، تiپتi تiلiمدi ءۇيiرiپ بارادى. ءدامi بال تاتيدى، شىرىن دەرسiڭ! — دەدi تامسانىپ. — قانعانىمشا جۇتىپ، سiمiرە بەرiپپiن... بويىم سەرگiپ، كوزiمنiڭ شىراداي جانعانى-اي!..
— وندا سول جەرگە بارىپ، شاتىرىمىزدى تiگەمiز!
وسىنداي شەشiم قابىلداعان نۇھ پايعامبار اق كوگەرشiنگە ريزا بولىپ:
— سەنiڭ ءومiرiڭ ادامدارمەن بiرگە بولسىن! ادامدار ءوز ورتالارىنان ساعان ورىن بەرسiن! — دەپ اق باتاسىن بەرiپ، موينىنا التىن القا تاعادى.
ءتونiپ تۇرعان ەشقانداي قاۋiپ-قاتەردiڭ جوقتىعىنا كوزi ابدەن جەتكەن نۇھ پايعامبار كەمەنiڭ ەسiگiن اشىپ، جەرگە تۇسەدi. ەكi ۇلىنىڭ دەمەۋiمەن سۇيرەتiلiپ اياعىن ارەڭ باسىپ كەلە جاتقان ايەلi:
— بالام حام... جانىمدى وتقا وراپ كەتتiڭ عوي!.. وسپەي جاتىپ، ءوشتiڭ عوي، قۇلىنىم! جانباي جاتىپ ءسوندiڭ عوي، بوتام! — دەپ زار قاعادى.
— “بولعان iسكە بولاتتاي بەرiك بول!” دەگەن. تاعدىر سولاي بولسا، امالىمىز قايسى! اللا ءوزi بەردi، ءوزi الدى. سابىرعا كوش، اقىلعا كەل! اللانىڭ جازۋى سولاي! — دەپ پايعامبار جۇبايىن جۇباتسا دا، iشiنەن ءوزi بiلدiرمەي ەگiلiپ تۇردى.
ال سەرiكتەرiنiڭ ويلارىندا ەشتەڭە جوق، قۋانىشتارى قويىندارىنا سىيماي، جۇزدەرi شاتتىقتان بال-بۇل جايناپ، قوسىلا ءان شىرقاپ، ىرعاتىلا بي بيلەپ بارادى. جان-جانۋارلار مەن ءجاندiكتەر كەمەدەن تۇسە سالا جان-جاققا تارىداي شاشىراپ، تاۋ-تاستى ساعالاپ، جوندەرiمەن جونەي بەردi.
نۇھ تاۋدان تۇسە بەرە ساي جاقتان ءوزiنە قاراي بەتتەپ كەلە جاتقان اقجاۋلىقتى انانى كوزi شالدى.
— بۇل كiم بولدى ەكەن؟ — دەدi تاڭدانىپ، جەر بەتiندە بiزدەن باسقا تiرi جان قالماپ ەدi عوي!..
جاقىنداپ كەلگەندە اۋىلىنداعى قارا كەمپiردi جازباي تانىدى. “بۇل قايدان ءجۇر؟ قالاي كەلدi؟ قايتiپ تiرi قالدى؟” دەگەن سانسىز ساۋالدار وي-ساناسىن وسىپ-وسىپ ءوتتi. ەڭ العاش ءوزiنiڭ پايعامبار بولاتىنىن ايتقان وسى كەيۋانا ەدi. ول كەزدە نۇھتىڭ پايعامبار بولۋ ءوڭi تۇگiل ءتۇسiنە دە كiرمەيتiن. كەمپiر بايقۇس جالعىز سيىرىن ساۋىپ، ءسۇتiن نۇھقا ءوزi اكەپ بەرەتiن. ىلعي دا بەرگەن پۇلىن الماي، قولىن كەرi يتەرiپ:
— سەن ءالi اللا قولداپ، پايعامبار بولاسىڭ. ادامداردىڭ نيەت-پيعىلدارى بۇزىلا باستاعاندا جەر دۇنيەنi توپان سۋ باسىپ، ازعىندار اجال قۇشادى. سەنi اللا كەمە جاساتىپ، ادال پەندەلەرiمەن بiرگە امان الىپ قالادى. سول كەزدە مەنi دە، سيىرىمدى دا ۇمىتپاي، وزدەرiڭمەن بiرگە الا كەتەرسiڭ! — دەيتiن. نۇھ سول كەزدە ونىڭ ايتقاندارىنا سەنە قويماسا دا، سيىرىنىڭ ءسۇتiن اقىسىز اكەپ بەرەتiنiنە شىن كوڭiلمەن رازى بولىپ، ۇمىتپاۋعا ۋادە بەرەتiن. سول جالعىز سيىردىڭ ءسۇتiمەن-اق قۇرساقتارىنا ەل قوندىرىپ، وزەك جالعاعان كۇندەر دە باستارىنان وتكەن. الباستى باسىپ، الا تايداي ءبۇلiنگەن ساپىرىلىس كەزiندە سول كەمپiردi تارس ەسiنەن شىعارىپ الىپتى. نۇھ پايعامباردىڭ ەكi بەتi الاۋلاي قىزارىپ كەتتi. “ۇيالعان تەك تۇرماستىڭ” كەبiمەن:
— قالاي امان قالدىڭىز؟ — دەدi ساسقالاقتاي.
— اللادان سۇرا! — دەدi كەمپiر قولىنداعى شەلەك تولا ءسۇتتi ۇسىنىپ جاتىپ. — اشىققان شىعارسىڭ؟!
— راحمەت، شەشەي! — دەيدi نۇھ باسىن يiپ، — ايىپ مەنەن!
— جوق... قايتا ساعان راحمەت! سيىرىم ەكەۋمiزدiڭ امان-ەسەن وسى جەرگە جەتۋiمiزدiڭ بiردەن-بiر سەبەپكەرi ءوزiڭسiڭ؟
— قالايشا؟
— اللاعا ايان! — كەمپiر كەتۋگە ىڭعايلانىپ، كەرi بۇرىلا بەردi.
— شەشەي، قايدا باراسىز؟
— بiر اللا بiلەدi!
— سiزگە ايتار العىسىمىز شەكسiز! — دەدi نۇھ پايعامبار كەمپiردiڭ جاقسىلىعىن قايىرا ەسiنە الىپ. — اللا رازى بولسىن!
— ساعان دا اللانىڭ نۇرى جاۋسىن! ەكi دۇنيەنiڭ قىزىق-راحاتىن كورۋگە جازسىن! ءاماندا الدىڭ اشىق بولسىن! — دەپ باتاسىن بەردi دە، كەلگەن iزiمەن ءجونiنە كەتە باردى.
نۇھ پايعامبار بۇكشەڭدەي باسىپ ۇزاپ بارا جاتقان بۇكiر كەمپiردiڭ سوڭىنان كوپكە دەيiن كوز الا المادى. قاريا ءوزiمەن بiرگە تۇتاس بiر ءداۋiردi ارقالاپ اكەتiپ بارا جاتقانداي كورiندi. ويىنا وتكەن ءومiرi ءتۇسiپ، كوڭiلi بوساپ، كوزiنە جاس iركiلدi.
— و، جاراتۋشى جاپپار يەم! — دەدi قولىن جايىپ. — ساعان عانا قۇلشىلىق ەتiپ، سەنەن عانا مەدەت تiلەيمiز! بiر ءوزiڭ جار بولىپ، پالە-جالاڭنان ساقتاي گور!..
— ەي، نۇھ، — دەدi اللا، — سەندەر ءۇشiن جەر بەتiنە ريزىق تاراتتىم! يگiلiگiن كورiڭدەر!
— و، جاراتقان! — دەدi نۇھ پايعامبار بەتiن سيپاپ. — بەرگەنiڭە دە، العانىڭا دا شۇكiر!
اسپان شايداي اشىق. كۇن قاسقايىپ تاس توبەگە كوتەرiلگەن. ءلۇپ ەتكەن جەل جوق. كوك ءجۇزiندە قالىقتاپ اق كوگەرشiن ۇشىپ بارادى...
* * *
مiنە، وسىلاي نۇھ پايعامباردىڭ كەمەسi قاسيەتتi قازىعۇرت تاۋىنىڭ باسىنا قايىرىلىپ، ادامزات بالاسىنىڭ توپان سۋدان كەيiنگi ءومiرi كيەلi قازاق دالاسىنان باستالعان.
You Might Also Like
-
بالاعا ات قويۋعا كەلگەندە قازاقتان وتكەن «ناحال» ەشكىم جوق. ولار دۇنيەجۇزىلىك ەسىمدەردىڭ قوجاسىنداي ونىڭ توبەسىنە شىعىپ وتىرىپ الادى دا، «مىناۋ انانىكى ەكەن، مىناۋ مىنانىكى ەكەن&ra...
