امەڭگەرلىك ازابى
(بولعان ءبىر وقيعادان)
1
جەر ءۇي تەرەزەسىنىڭ، قارىن جاماعان سىنىق ءتورت كوزىنەن بەلگى بەرگەن تاڭ، الا-ساۋلەلەنىپ، قاپ-قارا تۇنجىراعان ءتۇندى جامىلعان دالا بوزامىقتاۋ، قاراكولەڭكە تۇرگە اينالا باستادى. سوقپا پەشتىڭ تۇبىندە جاماۋلى جاباعى بوستەكتى جامىلىپ بىرىلداپ ۇيىقتاپ جاتقان تىلەگەن سول كەزدە وياندى دا:
— قاتىن تۇر! — دەدى ايەلى ساقىپتى وياتىپ. — قاپشىقتارىڭدى دايارلاپ پا ەدىڭ؟ ازىن-اۋلاق بيدايدى قالاعا اپارىپ ۇكتىرىپ اكەلەيىن. اتتى سۋارىپ جەگەيىن. وعان شەيىن كەرەك-جاراقتى دايارلاپ قوي!
ساقىپ دۋدارلانعان شاشىن جيىپ، كونەتوز كيمەشەگىن باسىنا ءىلدى دە، اياعىنا ءماسىسىن كيدى. ول تۇرا بەرىپ ەدى، نەگە ەكەنىن بىلمەدى، باسى اينالىپ، كوزى قاراۋىتىپ كەتتى. ورنىنان شىنتاقتاپ تۇرا بەرگەن ساقىپ بۋىندارى دىرىلدەپ قۇلاپ قالا جازدادى.
— ءوي، مۇنىڭ نە؟! — دەدى ساقىپتىڭ بۇل ءحالىن سەزگەن تىلەگەن.
— باسىم اينالىپ، جۇرەگىم ورەكپىپ بارادى، — دەدى ساقىپ ماڭدايىن سيپاپ، — تەر دە شىعىپ كەتۋىن قاراشى!..
— نەگە؟! — دەپ تىلەگەن ساقىپتىڭ ماڭدايىن ۇستاپ ەدى، سۋىق تەر شىپشي قالعان ەكەن.
— جارىقتىعىم، مۇنىڭ قالاي؟! — دەدى تىلەگەن. — ساپ-ساۋ سياقتى ەدىڭ عوي، نە پالە كەپ قالدى اپ-ساتتە؟!
— سۇراعاننىڭ اعاسى-اي، بىلمەيمىن نە بولعانىمدى! جاڭا ويانعاندا دا ساپ-ساۋ سياقتى ەدىم. جۇرەگىم اكەتىپ بارادى.
تىلەگەن ساسايىن دەدى. نەگە ەكەنىن ءوزى دە بىلمەي، ەسىك جاققا جۇگىرە باسىپ باردى دا، قايتا كەلىپ ساقىپتىڭ باسىن ۇستادى.
— قالايسىڭ؟ — دەدى ول.
بويىم كىشكەنە جادىرايىن دەدى. قۇسقىم كەلىپ ەدى، باسىلىڭقىرادى. جۇمىسىڭنان قالما، اتىڭدى سۋارىپ كەلىپ كوجەڭدى ىسىتىپ قويايىن.
تىلەگەننىڭ ساسقان جۇرەگى ورنىنا تۇسەيىن دەدى. ول جىلى ءجۇن كۇپىسىن كيدى دە، بەلىن بۋىپ، باسىنا تىماعىن كيىپ شىقتى. اتىن سۋاردى، وتكەن كۇنگى جۇرىستەن دەنەسىنە قاتقان تەرىن، قىراۋىن قىرعىشپەن قىردى. كىشكەنە سۋىن باسسىن دەپ اتتىڭ باسىنا جارتى دوربا س ۇلى ءىلدى دە، شانا سايمانىن جەگەرلىك قىپ دايارلاپ، قايتادان ۇيگە كىردى.
— قاتىن، ءتاۋىرمىسىڭ؟ — دەدى ول.
— تاۋىرىرەكپىن. كوجە ىسىدى، ءقازىر ىشەسىڭ بە، اتىڭدى جەگىپ الىپ ىشەسىڭ بە؟
— اكەل، ءقازىر ىشەيىن.
شەتى كەتىلگەن سارى اياققا بۋى بۇرقىراعان تابان اياق ۇن كوجەنى ساقىپ قۇيدى دا، تىلەگەنگە ۇستاتتى. الدىنا مايلىق ورامال جايىپ، وتقا كومگەن ناندى اكەلىپ تۋرادى. تىلەگەن كوجە مەن نانعا تىڭقيا تويىپ الدى.
— قاشان قايتاسىڭ؟ — دەدى ساقىپ.
ايەلدىڭ «قانشا جۇرەسىڭ؟» دەپ جول جايىن سۇراۋى ەل ادەتىنشە «ەرسى» جۇمىس، سول ادەتپەن تىلەگەن ساقىپتىڭ ءسوزىن ۇناتىڭقىرامادى. دەگەنمەن تاتۋ وسكەن ايەلىنىڭ كوڭىلىن جىقپاي:
— جەل بولسا كۇندىز ۇكتىرەرمىن دا، تۇندە قايتىپ، ەرتەڭ ەرتە ورالارمىن،-دەدى.
— سەن تۇندە ءجۇرۋدى قويساڭ قايتەدى؟ — دەدى ساقىپ.
— ە، ماعان كىم تيەدى؟ — دەدى تىلەگەن.
— كىم بىلەدى، «ءبورى جوق دەمە، بورىك استىندا»، — دەگەن قايدا؟
— سەنىڭ تۇبىڭە ساليقا جەتەدى! — دەپ، ساقىپ تەرىس اينالىپ جىلاپ جىبەردى.
— ساقىپ، سەن ول ءسوزدى ەندى قوي! — دەدى تىلەگەن ەكىلەنىپ. بار مال دەگەنىڭ تىرتيعان كوك ات پەن ەكى بۇزاۋلى سيىر. جازعى ءۇيىڭنىڭ ءتۇرى اناۋ، توقىم قىلارلىق كيىزى جوق! قىسقى ءۇيىڭ مىناۋ! كور!.. ۇيىڭدە ءبۇتىن ءبىر توسەنىش تە جوق. اق ۇيىمەن، قورا-قوپسىسىمەن، مال -مۇلكىمەن جالعىز جانە جەسىر وتىرعان ساليقانى السام، قولىڭ جىلى سۋعا مالىنباي ما؟ سول مال سەنىكى بولماي ما؟ امەڭگەرىم دەپ تالاسىپ جۇرگەن سادەننىڭ جاراسى جەڭىل. از مالمەن اۋزىن جابام. كوپتى الام دەسە زاڭعا بارار، وندا ۇتىلادى، — مال يەسى ساليقا.
— بايعۇس-اۋ، مەن سەنى قىزعانبايمىن. رەتىن تاپ تا ال. ءبىراق، الدى-ارتىڭدى شامالا دەيمىن. كەشە ۇرقيا ايتىپ كەلدى، سادەن: «ساليقانى تىلەگەن الامىن دەۋىن قويار، وڭايلىقپەن جەسىرىمدى بەرمەسپىن. ەگەر، قويماسا، ول كەلىمسەكتى ۇيرەتەرمىن!» — دەپتى. ولار جاۋىز ادامدار. انا جىلى جولاۋشى التى ورىستى ءولتىرىپ، ولجا قىلعانىن ەستىپ ءجۇرسىڭ. ءوزى سويداۋىتتاي بەس اعايىندى جىگىت. سەن جالعىزسىڭ. ءوزىڭ بۇل اۋىلعا كىرمەسىڭ. مالى قۇرسىن! باياعىدان بەرى جالعىز ات، جالعىز سيىردان باسقا مال ءبىتىپ كورگەن جوق قوي. سوندا دا اشتان ولمەي، كوشتەن قالماي كەلەمىز. ءتىلىمدى الساڭ قوي وسىنى.
تىلەگەن بىربەت، ءوز دەگەنىنەن قايتپايتىن جىگىت ەدى، سوندىقتان ساقىپتىڭ ءسوزىن قۇلاققا اسپاي، كوجەسىن ءىشىپ، مۇرتىن ءسۇرتتى دە، كيىنىپ شىعىپ اتىن جەگىپ، ۇيىنە كەلدى. «ال، مەن ءجۇردىم» دەپ ول ەسىك جاققا بارا بەردى دە، بەسىكتە ۇيىقتاپ جاتقان سۇراعانىن سۇيگىسى كەلىپ كەتتى. بەسىكتىڭ ۇستىندە جابۋلى تۇرعان شاپاننىڭ ءوڭىرىن كوتەرىپ، بىرىلداپ ۇيىقتاپ جاتقان سۇراعاندى وياتىپ الارمىن دەدى دە، سۇيمەي، مۇرنىنىڭ ۇشىن عانا تاقاپ، جەڭىل يىسكەدى. جىبىرلاتقان مۇرتتان سۇراعانى ويانىپ كەتتى. تىلەگەن بويىن ەندى تەجەي الماي، سۇراعاندى شوپىلداتا ءسۇيىپ-سۇيىپ الدى. سول كەزدە نەگە ەكەنىن كىم ءبىلسىن، كوڭىلى قيماعانداي بولىپ، جايدان جاي جىلاعىسى كەلدى. ەكى شەكەسى تورسىقتاي، اپپاق سازانداي سۇراعان ۇيقىسىن اشىپ، تاڭعىشتان شىعىپ جاتقان كىشكەنە ساۋساقتارىمەن تىلەگەننىڭ مۇرتىن ۇستاپ، جىميىپ كۇلدى دە، كوزىن ۋقالادى. تىلەگەن تاعى دا ءسۇيىپ، الاقانىنان يىسكەپ، ماڭدايىنان ءبىر سيپادى دا، دالاعا شىقتى.
كۇن شىقپاعان مەزگىل، ۇسكىرىك سۋىق. اعاشتىڭ بۇتاقتارىن جەڭدى بىلەكتەي جۋانداتىپ ءيىپ تۇرعان اق قىراۋ. اۋىلدىڭ الدى ويانىپ، پەشكە وت جاعا باستاعان. سۋىققا توڭعان سياقتانىپ، قارا بۇيرا تۇتىندەر بۇيىعا ۇشىپ جاتىر...
كوك ات شيرىعىپ تۇر ەكەن. شاناعا تىلەگەننىڭ اياعى تيگەندە جەلە جونەلدى، تىلەگەن اپپاق كەبىندەي دالادا جىلانداي ءيىرىلىپ، سارعايىپ جاتقان قىسقى جىڭىشكە جولعا ءتۇسىپ، اۋىلدان شىعا بەردى دە. ارت جاعىنا ءبىر قاراپ: «وسى ساقىپ نەگە سونشا رەنجىدى؟!» دەپ ويىن ونىڭ سوزدەرىنە اۋداردى. كۇلگەن سۇراعان ەلەستەپ كەتتى ونىڭ كوزىنە. «اپىر-اي ءوز جۇرەگىم دە ورەكپىدى. تەك قايىرلى ساپار بولعاي-اق تا!» دەپ، اتتى قۇنتپەن ءبىر شىقپىرتىپ، موينىنداعى بوكەبايىنا تۇمسىعىن تىعىپ قالىڭ ويعا شومدى...
2
ماقارىپكەنىڭ كۇشىكپاي اۋلىنا قاراي سوزىلعان سارىتاپ قىسقى جولىنىڭ ۇستىندە ءتۇن جامىلىپ بىرەۋ كەلە جاتىر. ءتۇن اياز. قالىڭ قىراۋ. اي جارىق. شانانىڭ داۋسى سىرىلدايدى... قار سىقىرلايدى. اندا-ساندا «ءىشىت-اي، نو» دەگەن داۋىس، ارا-تۇرا:
— «بازاردان الىپ كەلگەن تەمىر استاۋ،
سۇراساڭ ءبىزدىڭ قالقا قيعاش قاستاۋ.
الىستان ات تەرلەتىپ كەلگەنىمدە،
ازىلگە جارامايدى قالقام جاستاۋ». —
دەپ اياعىن باياۋلاتىپ قايىرعان ءان ەستىلەدى.
بۇل ۇنىن ۇكتىرىپ الىپ، تۇندەلەتىپ قايتىپ كەلە جاتقان تىلەگەن ەدى. قىراۋدان تون جامىلعان اعاشتىڭ بۇتاقتارىن جەلپىگەن السىزدەۋ ازىراق جەل بار. جولداسسىز تۇنگى ءجۇرىس ادامدى جالىقتىرادى عوي. شانادا وتىرا بەرۋگە جالىققان تىلەگەن، ءبىرازدان كەيىن توڭازيىن دەدى. ول شانادان ءتۇسىپ، اتتىڭ بوجىسىن قاناتقا ءىلدى دە، سوڭىندا جاياۋ اياڭدادى. ورتا جولدا شىرپىلاۋ قالىڭ اعاش بار ەدى. جول كەسىپ وتەتىن، سوندا يت-قۇس كەز كەلەر دەپ، تىلەگەننىڭ ساقتىققا العان جولداعاشى بار.
جول قىزىلدىڭ ىشىنە كىرە بەرگەندە، تىلەگەن سەكىرىپ شاناعا ءمىندى دە، قولىنا جولداعىشىن الدى. جايدان جاي ۇرەيلەنگەن ول جان-جاعىنا الاقتاپ قاراي باستادى. سالبىراپ تۇقىرا اياڭداپ كەلە جاتقان اتى ءبىر زاماندا قۇلاعىن قايشىلاندىرىپ، اعاشتىڭ الدىڭعى جاقتاعى قويناۋىنا قارادى دا، كىسىنەپ قويا بەردى.
تىلەگەن سەلك ەتە ءتۇستى. جۇرەگى دۇرسىلدەي باستادى. الدىندا ءبىر كاتەر كۇتىپ تۇرعان ادامداي، جولداعاشىن وڭتايلانىپ، اتتىڭ، بوجىسىن جيناپ قولىنا الدى. سويتكەنشە بولعان جوق، اعاشتىڭ ءبىر قالتارىسىنان الدەنەلەر قاراڭ ەتە ءتۇستى. تىلەگەن اۋەلى اعاش شىعار دەسە دە، ارتىنان كوزىن توقىراتىپ سالتتى كىسىلەر ەكەنىن كوردى. ءا، دەگەنشە بولعان جوق، ءتورت سالت اتتى تىلەگەنگە لاپ قويدى. تىلەگەن اتتى ايداي جونەلدى...
ءبىراق، سالت اتتىلار شانالىنى جىبەرە مە؟ قۋىپ جەتىستى. بىرەۋى قابىرعالاسا كەلىپ، تىلەگەندى سويىلمەن قاراقۇستان سالىپ كەپ ءوتتى. تىلەگەننىڭ كوزى جارق ەتە ءتۇستى. سويىلىن سەرمەپ، قايرات قىلىپ ەدى، سالت اتتى اعىپ ءوتىپ، تيگىزبەدى. وتكىنشى رەت ءبىر سويىل ەمەس، ءتورت سويىل ۇدايىمەن كەلىپ ءتيدى.
— ءولتىر، وڭباعان قۇلدى! — دەگەن داۋىس قۇلاعىنا ساپ ەتە ءتۇستى. سادەننىڭ بەلگىلى بارىلداق داۋسى!..
ءتورت سالتتىعا شاماسى كەلمەۋىن كورگەن تىلەگەن، جالىنسام جانىم قالار ما ەكەن دەگەن كىسىشە «اعاتايلار-اي، قيىڭدار، قاسىقتاي قانىمدى! نە ايتقاندارىڭدى ىستەيىن»، — دەپ جىلاپ قويا بەردى. تالاي قاندى ۇرتتاپ، تالاي كىسىنى قولىنان باۋىزداعان سادەننىڭ راقىمسىز جۇرەگى بۇل سوزدەرگە بوساعان جوق. ءتورت سويىل تاعى دا تۇس-تۇستان ۇدايىمەن كەلىپ، تىلەگەننىڭ باسىنا شاق ەتە ءتۇستى. تىلەگەن شانادان ۇشىپ كەتىپ جولدىڭ جيەگىندەگى قارعا ەتبەتىنەن جىعىلدى. جاۋدىڭ كوڭىلى ءوستى. سادەن مەن ءىنىسى بادەن اتتان تۇسە قالىپ، تىلەگەننىڭ تىماعىن جۇلىپ الدى دا، قىل شىلبىردى موينىنا سالىپ قىلقىندىرا باستادى. تىلەگەن جانتالاسىپ الىستى. ءبىراق، كوپ قول شىداتا ما، — شيىرشىقتانعان قىل شىلبىردىڭ تۇزاعى موينىنان قايتا شىقپادى: سەگىز قولعا ەكى قول بوگەت بولا المادى، تىلەگەن سەكىرتپە بولعان قويداي ىشقىنىپ ءبىر سەكىردى دە، دىرىلدەپ بارىپ سىلق ەتە ءتۇستى.
ولىمگە ۇيرەنگەن سادەننىڭ بۇعان بۇيرەگى بۇلك ەتكەن جوق: «اتتى الىپ جونەل! — دەدى ول سەرىكتەرىنىڭ بىرەۋىنە، — وزگەمىز مىنانى اعاشتىڭ ىشىنە اپارىپ، قارعا كومەيىك!»
سادەندەر تىلەگەندى اق كەبىندى، قالىڭ ورماننىڭ ورتاسىنا الىپ باردى دا، بەلدەرىندەگى قالاقتارىمەن كۇرتىكتى ويىپ، تىلەگەندى تىعا ساپ، بەتىن جاۋىپ جۇرە بەردى.
ۇزاق ۋاقىت قار استىندا جاتقاننان كەيىن تىلەگەننىڭ توڭازىعان دەنەسىنە جان كىرە باستادى، ازدان كەيىن ىڭىرسىپ قيمىلدادى. ءۇستىن جاپقان الباستى كۇرتىك تىرپ ەتۋگە شاماسىن كەلتىرمەي، ءوزى تۇنشىعىپ جاتقان سورلىنى، ءبىرازعا دەيىن باسىپ جاتتى. سول كەزدە ونىڭ كوزىنە ساقىپ ەلەستەدى... ونى دا الدەكىم ءولتىرىپ جاتقان، ول شىڭعىرىپ جاتقان سياقتاندى...
جان ۇشىرعان تىلەگەن قاردى قوپارىپ تۇرەگەلدى. ءبىراق، ماس بولعان ادامداي تۇرىپ -جىعىلىپ، اياقتارىن باسا الماي-اق قويدى. السىزدىگىنە كوزى جەتكەن ول، «ۋا»، كىم بار، جانىمدى ساقتايتىن؟» دەپ داۋسى جەتكەنشە ايعاي سالدى...
سادەن سۇم «ءتىرىلىپ كەتەر» دەگەن قاۋىپپەن ماڭايدا اڭدىپ ءجۇر ەدى. داۋىستى ەستىگەننەن كەيىن جۇگىرىپ كەلسە، تىلەگەن تىپىرلاپ جاتىر ەكەن. سادەن قونىشىنداعى سارى كەزدىكتى الدى دا، تىلەگەننىڭ جاڭا شىققان شوقشا قارا ساقالىنان ۇستاپ، يەگىن كوتەرىڭكىرەپ، كەڭىردەكتەن ورىپ كەپ جىبەردى...
3
ءىڭىر بولعاننان-اق ساقىپتىڭ تاڭەرتەڭ قوبالجىعان جۇرەگى تاعى دا ورەكپىپ، قۇسقىسى كەلگەن ادامداي ءبىر جەردە وتىرا المادى. باسى اينالىپ، كوزى قارايدى. دومالاقتاۋ شويىن قۇمانعا شاي قايناتىپ، الدىنا ورامال توسەپ، ناننان ءبىر سىندىرىپ الىپ، شايىن ىشەيىن دەپ ەدى، ارجاعىنان بىردەمە يتەرىپ تۇرعانداي اس باتپادى.
سۇراعان ساقىپتىڭ الدىندا وتىر ەدى. انالىق مەيىرىمى ۇستاپ كەتىپ، سۇراعاندى ول بىرەسە قۇشىرلانا ءسۇيدى، بىرەسە باۋىرىنا باستى. سۇراعاندى ول كۇندە بەسىگىنە بولەپ ۇيىقتاتىپ ەدى. ۇرەيلەنىپ وتىرعان ساقىپ، سەگىز ايلىق قۇلىنىن ەس كورىپ، قوينىنا سالدى دا، قاسىنا قيسايدى. جاتار الدىندا ەسىكتەن وتكىزگەن ىزبا جىپكە ارقان جالعاپ، ورتاداعى اشاعا سىرەستىرە بايلاپ قويدى.
سۇراعان تەز ۇيىقتاعانمەن، ساقىپ كوپكە دەيىن ۇيىقتاي المادى. كوزىن جۇمايىن دەسە الدىنا سومپەيىپ، شاشىن جايعان قارا «الباستى» كەلىپ تۇرعان سىقىلداندى. جۇرەگىنىڭ ءدۇرسىلى مە، نەمەنە، ءۇيدىڭ اينالاسى دۇبىرلەگەن سىقىلدى بولىپ كەتتى.
از ۋاقىتتا ەسىك الدىنا بىردەمە تىقىرلاپ كەلگەن سياقتاندى. سيىرلارىن قوراعا قاماعان. شىعىپ كەتەتىن يمەس تە.
«تىلەگەن كەلدى مە ەكەن، ەسىك اشسام قايتەدى» دەپ ورنىنان تۇرا بەردى دە، «ول بولسا دىبىس بەرەر ەدى عوي» دەپ اشپادى. ەسىكتى بىرەۋ بىرەر رەت جۇلقىدى دا كەتىپ قالعانداي بولدى. اۋلىندا سەيتاق دەيتىن قىلجاقباس جىگىت بولاتىن ەدى، وڭاشا قالعان جاس ايەلدى اۋرەلەي بەرەتىن. تىقىرلاعاندا ساقىپ سول سەيتاق شىعار دەپ ورنىنا وتىرا بەرگەندە تەرەزە سالدىر ەتە ءتۇستى، الدەكىم باسىن سۇعىپ كىرە باستادى. ساقىپتىڭ جان داۋسى شىقتى. ۇشىپ ەسىكتىڭ الدىنا باردى؛ سول كەزدە سىرەڭكە جارق ەتكەندە ارتىنا جالت قاراسا تاڭقى دەيتىن وزىنە تانىس جىگىت. ونىڭ ارتىندا جانابىل! ەكەۋىنىڭ قولىندا دا بالتا. بۇلار سادەننىڭ جان اياسپاس دوستارى جانە جەسىر داۋىندا سونىڭ سويىلىن سوعىپ جۇرگەندەر... حالىنىڭ نەگە اينالعانىن ساقىپ سەزە باستادى... تاڭقى تىلەگەندى قۇرداسىم دەپ، ساقىپپەن ويناي بەرەتىن.
— «قۇرداس-اي، مۇنىڭ نە!» دەپ ساقىپ جىلاپ قويا بەرگەندە، «ءما، ساعان قۇرداس!» دەپ، تاڭقى ساقىپتى بالتامەن شاۋىپ كەپ قالدى.
ۇيىقتاپ جاتقان سۇراعان ۋ-شۋ داۋىستان شوشىپ باقىرىپ تۇرەگەلدى. اۋىر جارالى ساقىپ شىرىلداعان قۇلىنىن باسسالىپ، «وسىنى پانالاسام جانىم قالار ما ەكەن؟» دەگەن كىسىشە وڭ قولىمەن كوتەرىپ الا بەرگەندە، جانابىل كەلىپ تاعى شاپتى. كوتەرە بەرگەن سۇراعان ساقىپتىڭ قولىنان ۇشىپ كەتتى. ساقىپ تا قۇلادى...
ودان كەيىن حالىنىڭ نە بولعانىن ساقىپ بىلمەدى. تەك قانا بىلگەنى، — ەسى شالا-شارپى ەنە قالعان ءبىر شاقتا توسىندە ءبىر نارسە جىبىرلاعانداي بولعانعا قاراسا، سۇراعان ماماسىن سورىپ جاتىر ەكەن... ءۇي ءىشى الا-كولەڭكە — تەگى تاڭ بىلىنسە كەرەك...
ساقىپتىڭ كوز جاسى ىركىلدەپ، سۇراعانىن قۇشاقتايىن دەپ ەدى، شاماسى كەلمەدى. مەيىرىمدى انانىڭ قاندى سۇتىنە قوسا، بالاپانى ونىڭ جانىن دا سورىپ العانداي بولدى، — ساقىپ تەز جان ءتاسىلىم قىلدى.
تاڭەرتەڭ كورشىلەرى قىزىل جوسا قان بولىپ جاتقان ساقىپتى، توسىنە جابىسىپ قان ارالاس ءسۇت اققان ءماماسىن ەمىپ وتىرعان سۇراعاندى كوردى. اۋىل ساستى. كىمنەن بولعانىن ەشكىم بىلە المادى. قاستاسقان ادامىن ۇرپاعىمەن قۇرتپاي تىنبايتىن باي سادەننىڭ، مىقتى سادەننىڭ، باتىل سادەننىڭ، قانىشەر سادەننىڭ سول ءتۇنى ەكى ۇرىسىن جۇمساپ ساقىپتى جايراتقانىن، وزدەرى دالادا تىلەگەندى جايراتقانىن ەشكىم بىلگەن جوق.
ءبىر ءۇيلى جاننان ءبىر ءتۇننىڭ ىشىندە، ومىرلىك باقىتسىزدىققا ۇشىراپ، قاندى ءسۇت اققان ءماماسىن ەمىپ سۇراعان-اق قالدى.
اپرەل، 1928 ج.
You Might Also Like
