اپكەم، ايدىن جانە «قارا بەلبەۋ»
جۇرەگىم دۇرسىلدەي سوقتى. نەتكەن عاجاپ الەم. اققاعاز اپكەم كۇللى دۇنيەنى، ءبارىن-بارىن كوزى بادىرايعان، سىلىڭگىر قارا، ماي-ماي شوفەرعا ايىرباستاپ جىبەرگەنى مە؟ ءيا، ءبارى نەدەن باستالىپ ەدى...
سەندەر مەنىڭ اپكەمدى كوردىڭدەر مە؟ ناعىز بيداي ءوڭدى سۇيكىمدىنىڭ ءوزى. قاراشىعى ۇلكەن ويلى كوزدەرى سويلەگەن ساتتە جارقىل شاشىپ كۇلىمدەپ كەتەدى. اسىرەسە، ايدىنمەن تىلدەسكەن كەزدە باقىلاشى. وزىڭنەن-وزىڭ قۋاناسىڭ كەپ. ءبىراق ءوزىڭ سونى تۇسىنبەيسىڭ. قياقتاي قاسى، ءسۇپ- ءسۇيىر مۇرنى اق وڭىنە جاراسا كەتەدى. اپكەڭدى سونشا ماقتاعانىڭ نە دەپ سوگىپ جۇرمە. بالالار ەي، مەنىڭ اپكەم اققاعاز الەمدەگى ەڭ سۇيكىمدى قىز دەپ كەيدە داۋىستاعىم كەلەدى. شىنىم وسى. تالدىرماش قانا بويىنا قونا كەتكەن قولاڭ شاشى، تاقىلجىرىن سوققان شولپىلى قوس بۇرىمى. قاراي بەرگىڭ كەلەدى، قاراي بەرگىڭ كەلەدى.
ۇيدەن ۇزاپ شىعا مويىناعاشىن وڭ يىعىنا كيسايتا قوندىرىپ اققاعاز كوكيىرىمگە قۇلديلاعان ءيىر-يىر جالعىز اياق سوقپاقپەن تومەن قاراي جەدەلدەي ءجۇردى.
— اپكە، اپكەتاي...
— ءاۋ. — كەڭ اڭعاردى جاڭعىرتا «اپكە، اپكەتاي... ءاۋ» دەگەن ءۇن جاقپار-جاقپار جارتاستى، قيا-قيانى، تىلسىم ۇڭگىرلەردى ارالاپ وسى تۇسقا ورالدى. ءبىزدىڭ اۋىل ناعىز قىپ-قىزىل تاستى تاۋدىڭ ىشىندە عوي. اققاعاز سۇق ساۋساعىن ەرنىنە اپارىپ سىبىر ەتتى.
— بولەكتاي، اقىرىن...
— ە، نەگە؟ — دەيمىن. اققاعاز ەندى ەڭكەيىپ كەپ، قۇلاعىما سىبىرلادى.
— مىنا تاۋ-تاستىڭ ىشىنەن يت-قۇس شىعا كەلسە قايتەسىڭ؟
— تۇرا قاشامىن.
— مەنىڭ تاستاپ كەتەسىڭ بە؟
— ە، نەگە؟ سەن مەنىڭ اپكەم ەمەسسىڭ بە؟
— كىپ-كىشكەنتاي جۇرەگىڭنەن اينالدىم، سەنىڭ.
— تۋ، كورشى اپانىڭ بالاسى دا كەلىپ ۇلگەرىپتى عوي، — دەدى ءجۇزى بال-بۇل جانعان اققاعاز. پاي-پاي، اپامنىڭ ايتقانى ايداي كەلدى. «قىزدىڭ قۋلىعى قىرىق ەسەككە جۇك بولعان». اققاعازدىڭ تۇك بىلمەي، ءمۇلايىمسۋىن. اپكەمدى سىناعىم كەپ كەتتى.
— اپكەتاي، وسى ايدىن مەكتەپتە جامان وقىپتى عوي، — دەدىم ادەيى.
— ە، نەگە، — دەدى اپكەم جۇلىپ العاڭداي. ەل قاتارلى-اق وقىپ ۇلگەرگەن.
— ونى قايدان بىلەسىڭ؟ ايدىن سەنەن ءۇش كلاسس جوعارى وقىدى عوي. اققاعازدىڭ بيداي ءوڭدى ءجۇزى قىزارىپ سالا بەردى. «قولعا ءتۇستىڭ بە، بالەم» دەيمىن ىشىمنەن كۇبىرلەپ.
— باۋىرىم-اۋ، قىزىقسىڭ. اۋىلىمىز ارالاس، قويىمىز قورالاس. ءبىر-بىرىمىزدى تانىپ بىلمەي شوقىنشدىققا اينالىپ كەتكەن جوقپىز عوي. ونىڭ ۇستىنە كورشى، ءارى اعاي، — دەدى اققاعاز. ءسويتتى دە سىڭعىر ەتىپ كۇلىپ جىبەردى.
— وي، سول قاپ-قارا ايدىندى دا اعا دەپ، — دەدىم مەن دە اپكەمنىڭ ءسوزىن جوققا شىعارعىم كەپ.
— تسس، ەستىپ قويسا ۇيات بولادى، — دەدى اققاعاز سىبىرلاپ. سويتكەنشە قوڭىرتاي كىسىنەپ قويا بەردى. ايدىننىڭ قۇلىنىنان وسىرگەن سۇيىكتىسى. جالىن تارتىپ بىزگە كوزىنىڭ قىرىن سالعان ايدىنعا سىرتتاي قاراساق كۇلىپ جىبەرۋگە شاق قالاسىڭ. ادامدار ءبىر-بىرىن سونشا اسىعىپ كۇتەدى ەكەن-اۋ. تۇك بىلمەگەن سىڭايىن. اپام مەنى «جەتىباس» دەپ تەكتەن-تەككە اتاماسا كەرەك.
— «بەلبەۋىڭىز» قۇتتى بولسىن، اققاعاز، — دەدى قوڭىر تايدى بوس قويا بەرە ساپ، بىزگە بەتتەگەن ايدىن. اققاعاز جىمىڭ ەتتى.
— راحمەت، اعا، — دەدى سونان سوڭ.
— مىنا كۇن ىستىقتا «ۇيگە تاستاپ كەتەيىن» دەپ ەم، اپام كونبەي قويدى، — دەدى اققاعاز.
— ءوزى «ۇزىن» ەمەس پە؟ — دەدى ايدىن كۇلىمسىرەي ءۇن قاتىپ.
— ازىرگە «ۇزىندىعى» بايقالمايدى.
— سولاي دەڭىز. ونىسى دۇرىس-اق. «نەسى دۇرىس-اق. بەلبەۋ كورمەپ پە، بۇل شىركىن»دەيمىن ىشىمنەن.
— بولەكتاي تايعا مىنەسىڭ بە؟ — دەدى ايدىن. — اپكەمدى «قاسقىر» جەپ قويادى، — دەدىم دۇڭك ەتىپ. اققاعاز اقجارقىن كۇلكىمەن لەكىتە كۇلدى. ايدىن اڭ-تاڭ. «وسىلار مەنى بالا دەيدى-اۋ. الداعىسى كەلەدى. اپكەم ايدىنعا الدەنە دەپ سىبىر ەتىپ ەدى، جىگىتتىڭ كوزى ءبىر ءسات بادىرايىپ كەتتى دە، ارتىنشا ول دا قارقىلداپ جونەلدى.
— كەشىر، بولەكتاي، — دەدى ول سونان سوڭ.
— قوڭىرتاي ەكەۋىڭ بىر-بىرىڭە جاراسا كەتەسىڭدەر دەگەن ويىم عوي، — دەدى ول «اعىنان» اقتارىلىپ. «سەندەر دە بىر-بىرىڭە جاراساسىڭدار» دەگىم كەلدى دە، وزىمنەن-وزىم قويا كويدىم. بايقاۋىمشا مەنىڭ بۇل تىلەگىمدى اققاعاز بەن ايدىن سەزىپ قويعانداي بىر-بىرىنە جۇمباقتاي قاراستى.
قوڭىر تايدى ايدىن ماعان ارناپ ۇيرەتكەن سياقتى. قوڭىراۋداي سىڭعىرلاپ ۇشا جونەلۋى كادىمگىدەي-اق. قۇيرىعىن شانشىپ زۋلاعان كەزدە، قۋانىشتان بوركىمدى اسپانعا اتقىم كەلەدى. «ءاي،قوڭىرتاي ايدىن ايتپاقشى ەكەۋمىز بىر-بىرىمىزگە جاراسا كەتەمىز، ءا. ال ولار شە؟ ءسويتتىم دە اقجاردى اينالا بەرىپ تىزگىن تارتتىم... انە، انە ەكەۋىن قارا! اعاي مەن قارىنداستار...
گازەت قالپاق كيگەن ايدىن اققاعازعا جاقىنداپ كەپ، قۇلاعىنا سىبىرلادى. سويتكەنشە اپكەم قولىنداعى شەلەكتەگى سۋدى كۇمىستەي جارقىراتىپ، جىگىتكە شاشتى. وقىس قىلىق كۇتپەگەن ايدىن الدە نە دەپ داۋىستاپ جىبەرىپ، اققاعازدى قۋا جونەلدى. پاي-پاي.
قۇددى بالا-باقشانىڭ ەرەسەك ءبولىمىنىڭ بالالارى سياقتى. كەنەت ايدىن اققاعازدى قۋىپ جەتىپ موينىنان قۇشاقتاي كەتتى دە، ەكەۋى وڭقا-شوڭقا بوپ جىعىلدى. «مىنا ءباتيما اجەنىڭ بالاسى قايتەدى-ەي» دەگەن داۋىسىم شىعىپ كەتكەنىن ءوزىم دە بايقاماي قالدىم. تىزگىڭدى قويا بەرىپ، كونىرتايدى تەبىنىپ، جۇلدىزداي اقتىم. اشۋ بويىمدى كەرنەپ، وزىمە-وزىم سىيماي كەلەمىن. اتامنان ۇيرەنگەنىم بار، ايدىندى ساباي جونەلدىم.
— ءوي، سارى قاڭىلتىردىڭ ساتپاعى. قارا مۇنى ەي. اتتەڭ، دىراۋ قامشىنىڭ جوعى-اي. جونىڭنان تاسپا تىلەتىن. قورلىعى-اي، مىنانىڭ... مەنىڭ قارا ءتۇتىن ءجۇزىمدى كورگەن اققاعاز ورنىنان اتىپ تۇرىپ، سىڭقىلداي كۇلدى.
— بولەكتاي، مىنا كورشىنىڭ ۇلىن ساباپ سالدىم — دەدى ەنتىككەن كۇيى. ايدىن دا شالقاسىنان جاتقان كۇيى ىرجىڭ-ىرجىڭ ەتەدى.
— ءيا، ءيا. تەگىندە «بەلبەۋى» بار ادام مىقتى بولماي ما، — دەيدى. «وي شىرىك نەمە! ەركەك باسىڭمەن قىزدان جىعىلعانشا انا جەردىڭ تەسىگىنە كىرىپ كەتپەيسىڭ بە» دەپ ءبىر تۇردىم دا، اققاعاز وكپەلەپ قالار دەپ ۇندەمەدىم. مۇڭدايدا اتامنىڭ مىنەزى قىزىق ەدى عوي، مارقۇم. كۇرەستەن جىعىلىپ قالساڭ: «ىشكەن جەگەنىڭ بويىڭا جۇقپاعان بايعۇس. مۇرتتاي تۇسكەنى نەسى»، — دەپ جەردەن الىپ جەرگە سالاتىنى بار ەدى.
ال ايدىن جىعىلىپ قالسا دا ءماز. قوبىراعان «ايەل» شاشىن دۇرىستاي ورنىنان قارعىپ تۇردى. ءوڭى بال-بۇل جانىپ، كوزىن جالتىراتا ماعان قارادى.
— بولەكتاي، ءوزىڭ ويلاشى. مەنىڭ جازىعىم بار ما؟ تۇمانىڭ سۋىنىڭ تىستەن وتەتىنىن بىلەسىڭ. شاشىپ جىبەردى. كورمەيسىڭ بە؟ سونان سوڭ كۇرەسۋگە تۋرا كەلدى. اح... اح... نەسىنە ءماز ەكەن. اقتالعان ءتۇرىن. قوڭىر تايدان قارعىپ ءتۇسىپ، جەتەكتەي ايدىنعا جاقىن كەلدىم.
— ءما، تايىندى ال. دۇرىس شابا المايدى، — دەدىم بۇرق ەتىپ.
— مال يەسىنە تارتادى، — دەدى اققاعاز ساڭق ەتىپ.
— بولەكتاي، ساعان سىيعا تارتسام الاسىڭ با؟
— كەرەگى جوق.
— اقىسىن المايمىن. بوسقا بەرەيىن، — دەدى ايدىن. «پاح، پاح، بوسپەباي»
— ەلگە كۇلكى بولسىن دەيسىز بە، — دەدى سوزگە كيلىككەن اكقاعاز.
— بايگەدەن وزار بولسا ءبىر ءجون.
— مەن جەڭىلدىم، سەندەر جەڭدىڭدەر، — دەدى قولىمەن جەلكەسىن قاسىعان ايدىن.
— ءا، سولاي ما، ايدىن اعا! سويتكەنشە جار باسىنان جارىقشاق ءۇن ەستىلىپ قالدى.
— ءاۋ، بىرەۋ بايلاپ قويدى ما تۇگە، قايتىڭدار، — دەدى اپام داۋىستاپ.
— سەن قىزدى ما؟ ۇيگە كەلگەن سوڭ سازايىڭدى بەرەرمىن.
— ۇيات-اي، — دەدى اققاعاز كۇڭك ەتىپ. ەڭكەيە بەرىپ، مويىناعاشىنىڭ ىلگەگىن قوس شەلەككە ءىلىپ، لىپ ەتىپ ورنىنان كوتەرىلدى.
اپامنىڭ ايقاي-شۋى ەندى باستالدى. سوناۋ كۇنى قىزىلادىرداعى ناعاشى اتام بوكەنباي باستاعان ەكى-ۇش ۇيگە كەپ قونىپ كەتكەن. سۋىت كەلىپ، اسىعىپ اتتاندى.
— وت الا كەلىپ پە ەدىڭدەر. اۋناپ-قۋناپ بىر-ەكى كۇن جاتپادىڭدار ما، — دەگەنگە — ۋاقىت تىعىز. بولار ءىستىڭ اۋى مەن باۋى بار. اعايىن-جۇرتپەن اقىلداسۋ قاجەت، — دەپ بوكەنباي ناعاشىم اتىنا قوندى. ءسويتتى دە قايتا بۇرىلدى.
— قاليما-اۋ. جيەنگە كوز قىرىندى سال.
بودەنەنىڭ قۇيرىعىن ۇستاپ قالعانداي بولمايىق. تۋلايدى عوي. اپتىعىن باسۋعا تىرىس. مەنى بالا دەدى مە، ءتىپتى كوز قىرىن دا سالعان جوق. اڭ تاڭمىن. بودەنەسى نەسى. ىلعي ءبىر جۇمباقتاي سويلەگەن ادامدار.
ۇيگە كىرسەم اققاعازدىڭ كوزى بۇلاۋداي ىسىك. ستول ءۇستىن جيناپ جۇر.
— اپكە نە بولدى؟ — دەيمىن.
— مەن كۇيەۋگە تيەتىن بولدىم. قىزىلادىردىڭ ءبىر سۇلۋ جىگىتى ماعان عاشىق ەكەن. اققاعاز اڭگىمەسىن ارى قاراي جالعاستىرا المادى. «ءۇيبايىن» سان رەت قايتالاپ اپام كىرىپ كەلدى.
— ءاي، قاراپۇشىق ساباعىندى وقى، — دەپ ءبىر كىجىنىپ الدى. سودان بەرى اپامنىڭ تىرلىگى جاڭاعى. اققاعاز ەكەۋمىزدىڭ اتتاپ باسساق ادىمىمىزدى سانايدى. اناندايدان ۇرىسۋعا بار، ارتىنشا جايىلىپ جاستىق، ءيىلىپ توسەك.
— اققاعاز، سۋىڭ توگىلىپ كەلەدى، — دەدى ايدىن ويىمدى ءبولىپ.
— قاپ، سىعىر قىلعان قۇداي-اي، — دەدى وكىنگەن اپكەم. ايدىن جول شەتىنە بۇرىلا بەرىپ، كوك شالعىننىڭ ىشىنە سۇڭگىپ كەتتى دە، قايتا شىقتى. قولىندا قوس تال تۇيە جاپىراق.
— مەن امالىن تاپتىم، — دەدى ول. سونان سوڭ ەنتەلەي باسىپ كەپ، قوس شەلەك سۋدىڭ بەتىن بۇركەمەلەي جاپتى.
— راحمەت، قىزمەتىڭىزگە، — دەدى اپكەم جانارىن جارق ەتكىزىپ.
— بولەكتاي بىزگە ايدىن اعاڭ سياقتى ءبىر قىزمەتشى كەرەك-اق، ءا؟
— قۇزىرىڭىزعا قۇلدىق، — دەدى ايدىن.
— پاح-پاح. الىستان اربالاعانشا، جاقىننان دوربالا دەگەن وسى. اپكەم كۇلدى. ايدىن ءبىر ءسات ۇندەمەي قالدى دا باسىن كوتەردى.
— ۇلى باقىتتى پاديشام ۋادەگە بەرىكسىز عوي، — دەدى ايدىن كەنەت.
«قارا بەلبەۋ» تاعىنعان اپاسىنا جاعىنعان تابىلادى قىزمەتشىڭ كوكيىرىمنىڭ جانىنان.
— ايدىڭ الدەبىر اۋەننىڭ ىرعاعىمەن اندەتىپ بارىپ باسىلدى.
— تۋ، ايدىن اعا ءوزىڭىز اقىنسىز عوي. «بەلبەۋىمدى»-اق مازاقتاپ ءبىتتىڭىز. «تاقپايىن» دەسەم قيمايمىن ءوزىن، — دەدى اپكەم كوزىن ويناقشىتىپ.
— اپاڭ ۇرسادى عوي، — دەدى ايدىن
— ول دا مۇمكىن، — دەدى اققاعاز
— اقبەلگە بۇگىن بارۋ كەرەك. قىزىلادىرداعى — «دوس» بۇگىن ەرتەڭ «قوناققا» كەلسە، ەشقايدا شىعا الماي قالارمىن، — دەدى ايدىن كۇرسىنىپ.
— جولىڭىز بولسىن! — دەدى اپكەم.
— «كۇن بۇلتتانىپ» تۇر عوي. ابايسىزدا سۋعا مالشىنىپ قالماڭىز. كۇن كۇركىرەپ، نايزاعاي جارقىلداپ...
— ءبىر ءجونى بولار. بارىنە شىداۋ كەرەك، اققاعاز قارىنداسىم. «كوك قاسقانىڭ جەمىن جەگىزىپ»، بابىنا كەلتىرسەم جولدا قالدىرماس!
ەكەۋىنە كەزەك-كەزەك قارايمىن. اقبەلگە بارىپ قايتادى. قىزىلادىرداعى دوسى كەلسە ازىق-تۇلىك اراق-شاراپ اكەلمەك قوي. سىيلى قوناق بولدى. ءبىراق كۇن بولسا اشىق ەمەس پە؟ جاۋىن جاۋماعالى ەكى اپتا ءوتتى. مەنىڭ اپكەم تابيعاتتى بولجايتىنداي قانداي قۇدىرەتى بار. كوكقاسقا اتى جوق ەدى عوي، ايدىننىڭ... شىم-شىتىراق، تۇسىنىكسىز جۇمباق...
تاڭ اتىپ كەلەدى ەكەن. اپامنىڭ اششى ايعايىنان شوشىپ وياندىم. قولىنداعى شەلەگىن بوساعاعا قويا سالىپ تورگى ۇيگە ەنىپ، اۋىز بولمەگە قايتا شىقتى.
— جەرگە قاراتىپ كەتتى-اۋ، مىنا قانشىق. و، سورلى باسىم. ەلگە نە دەيمىن؟ ەنتەلەي باسىپ ماعان جەتتى دە جۇلقىلاي باستادى.
— ءاي، قاراپۇشىق. الگى قىز قايدا؟ — دەدى سونان سوڭ.
— كىم؟ — دەيمىن ۇيقىلى وياۋ.
— اققاعازدى ايتامىن، ويباي... — اپام اقىرىپ-باقىرىن جۇرەسىنەن وتىرا كەتتى.
— نە دەيدى؟ ءالى ۇيقىدان ارىلا الماي وتىرعان سياقتىمىن.
— ول قايدا كەتۋشى ەدى. اپام ءبىر ءسات تىندى دا، ماعان بادىرايا قارادى.
— ويباي-اۋ، بايعا. راپىلبەك، مۇراتاي، شاكەتاي. بەۋ، قۇداي-اي. قىرىلىپ قالدىڭ با، تۇگە. بالالارىن — مەنىڭ اعالارىمنىڭ اتىن اتايتىن وسىنداي ءبىر ادەتى بار بولاتىن.
— ءاي، قاراپۇشىق. تۇندە توسەگىندە جاتقانىن ءوز كوزىممەن كورگەنمىن. ەرتەڭگىسىن سيىرعا شىقسام...
ءىشىم قىجىلداپ سالا بەردى.
— ءاي، مەن كەتتىم، الگىلەرگە. ەندى سەن قاشىپ جۇرمە، — دەپ ماعان ودىرايا قاراپ اپام تابالدىرىقتان اتتادى.
مەڭ-زەڭ كۇيى كۇبىرلەي بەردىم: ءاي، سارى قاڭىلتىردىڭ ساتپاعى. اقىرى دەگەنىڭە جەتتىڭ بە؟ مايعا سۇققان قاسىقتاي جىلپىلداۋى كوبەيىپ كەتىپ
ەدى. تورى تايىنا مەنى مىنگىزىپ... جارتا تاستاپ كەتكەنىن قاراشى. ءاي، ماۋباس بولەكباي. ءبىراق، ءبىراق اققاعازدىڭ ءوزى دە كەت ارى ەمەس ەدى-اۋ. ونى كورسە بال بۇل جانىپ قۇلپىرىپ كەتۋشى ەدى. اناۋ كۇنى «كۇيەۋگە تيمەيمىن دەپ ەڭىرەگەنى قايدا؟» ورنىمنان قارعىپ تۇرىپ، ەڭدى كيىنۋگە بەت قويىپ ەم، جاستىعىمنىڭ استىنان ءبىر پاراق قاعاز سىرعىپ جەرگە ءتۇستى. جالما-جان جەردەن كوتەرىپ، ۇڭىلسەم اققاعازدىڭ مارجانداي تىزىلگەن جازۋى.
«قارا بەلبەۋ» اتانعان جانىم، باۋىرىم بولەكتاي» دەپ جازىپتى اققاعاز. «ءموپ-مولدىر كوزىڭنەن اينالدىم، سەنىڭ. مەنىڭ جان سىرىمدى سەن عانا ۇقتىڭ. ايدىندى، مەن سياقتى سەندە جاقسى كوردىڭ. بوتەن مىنەز دە تانىتپادىڭ. باۋىرىم! سەن كەشىر مەنى. اپام ماعان قىزىلادىردان باتىربەك دەگەن كۇيەۋ تاڭداپ قويعانىن سەزدىڭ بە، سەزبەدىڭ بە، ول جاعى بەيمالىم. ول كۇيەۋدىڭ مەن بەت-جۇزىن دە كورگەن ەمەسپىن. ال اپامنىڭ بۇيرىعىمەن كورمەگەن اداممەن قالاي عانا تۇرمىس قۇرۋعا ءتيىسپىن. اپام ءوزى جاقسى كورگەنىن قالايدى.
كوپ ويلانىپ، كوپ تولعاندىم. اقىرى ايدىن ەكەۋمىز بۇل دۇنيەدە قول ۇستاسىن، ءومىر كەشپەك بوپ شەشتىك، ارينە، سەن حاتتى وقي وتىرىپ، ءدال ءقازىر اشۋعا ءمىندىڭ. ول انىق. ءبىراق قىز بالا ءوز تاعدىرىن ويلاۋى كەرەك. مەنىڭ ويىمشا سەن دە ۇلكەن ءارى جاقسى جىگىت بولاسىڭ. اپانىڭ دا اعالارىنىڭ دا اشۋى باسىلار. ادىلدىك جەڭۋگە ءتيىس قوي. اپاڭ كارى ادام. ول دا ماعان جاقسىلىق ويلاعان شىعار. ۇلكەن كىسىنىڭ ادەتى — اعايىندى جاقىننان قاراستىرادى. باتىربەك ناعا-شىمىزدىڭ باۋىرىنىڭ بالاسى. سەن اپاڭا كومەكتەسۋگە ءتيىستىسىڭ. بار جۇمىستى ارتىمدا باۋىرىم بار دەپ وزىڭە تاستادىم. مويىما. ەرجىگىت ەمەسسىڭ بە.
ەندى جارتى ساعاتتان سوڭ، مەن وسى ءۇيدىڭ تابالدىرىعىن قىزى بوپ اتتاپ، ايدىننىڭ جارى بوپ ورالامىن. ءبىز كەلگەندە سەن رەنجىمەي قارسى ال. ۇلكەن ءۇيدىڭ يەسى سەن ەندى. اپاڭا بار جاعدايدى ءتۇسىندىر. ايتپاقشى سەنى «قارابەلبەۋ» اتاندىرعان مەن ەمەس، ايدىن جەزدەڭ. ءوسىپ ەر جەتكەندە ەسەسىن الارسىڭ.
اكپەڭ اققاعاز، سارى قاڭىلتىردىڭ ساتپاعى ايدىن».
توسەگىمە وتىرا كەتتىم. نە دەيىن ءىشىم قولقىلداپ بارادى. ءاي، ايدىن-اي، «قارا بەلبەۋىڭ» ءۇشىن اققاعازدى رەنجىتپەشى.
You Might Also Like
-
ق ر ءبىلىم جانە عىلىم ءمينيسترى اسحات ايماعامبەتوۆ بالاباقشا، مەكتەپ پەن كوللەدجدە قاعازباستىلىقتان ارىلاتىن كۇن كەلگەنىن مالىمدەدى.
-
اسىلدىڭ اتاسى اۋىلدا تۇراتىن. بوزقىراۋ ساقالى كەۋدەسىنە تۇسكەن، قىر مۇرىندى، قياق مۇرتتى، الىپ دەنەلى ادام. اۋىلدىڭ شەتىندەگى بيىك قاقپالى قورانىڭ ىشىندەگى ۇستاحانادا تەمىردى وتقا سالىپ قىزدىرىپ ءيى...
