(ي. ا. كرىلوۆتان)

قاراساڭ، تىم-اق كوپ
كورە الماس ءىشى تار.
نەسى ارتىق، بىزدەن دەپ،
سالىسپاق جۇرت تا بار.

سۋ ىشكەلى ءبىر وگىز
بارىپ ەدى بۇلاققا.
باقالار قورقىپ، تارباقتاپ
قاشىپ شىقتى ءار جاققا.

باقاعا وگىز تاۋمەن تەڭ،
¥شىپ كەتتى زارەسى.
ماقتانشاقتىڭ، سەن كورسەڭ،
باقادا ەكەن تورەسى.

وز-وزىنەن ءبىر باقا
كۇشەندى دە، ءبورتىندى.
قارنى ۇلكەيدى قامپايىپ،
وگىزدەي بولام دەپ ءىسىندى.

قاسىنداعى جولداسقا
"قاراشى،— دەدى،— سەن بىزگە!
قيىن با ەكەن ۇلكەيۋ،
جەتكەم جوق پا وگىزگە؟"

"ءىسىندىڭ، كەبىندىڭ،
سوندا دا نە پايدا؟
ءتۇرى جات وگىزدىڭ،
سەن قايدا، ول قايدا؟"

كۇشەندى كەپ كىجىنىپ،
كەلگەنىنشە شاماسى،
"ءوستىم عوي"— دەپ ءىسىنىپ،
دەيدى: "ەندى ءبىر قاراشى!"

قارادى دا،— "دانەمە
بولعان جوق قوي، قوي!"— دەدى.
قىزىپ العان انتۇرعان
ايتقان سوزگە كونبەدى.

ىڭقىل قاعىپ، تىپىرلاپ،
كۇشەندى دە، ءبورتىندى.
ءىش جارىلدى سىتىرلاپ.
ماقتانام دەپ ءوزى ءولدى.
تالاسپا، جانىم-اي،
قولىڭنان كەلمەسكە.
بولارسىڭ باقاداي،
كوپ تۇسسەڭ ەگەسكە.

---