تۇبىنە ءبىر ەمەننىڭ شوشقا كەلىپ،
جەمىسىن جەرگە تۇسكەن جەدى تەرىپ.
تويعان سوڭ كەلىستىرىپ ۇيىقتاپ الىپ،
ەمەننىڭ ءتۇبىن قازدى تۇرا كەلىپ.
شوشقاعا سول ۋاقىتتا ءسوز ايتادى
اعاشتىڭ باسىنداعى قۇزعىن كورىپ:
«تامىرىن قازىپ، ارشىپ تاستاعان سوڭ،
قالماي ما ەمەن قۋراپ، كەۋىپ، سىنىپ؟»
«قۋراسا، قۋرايدى دەپ، قينالمان كوپ،
قۋراماي تۇرعانمەنەن، نەمە ول سەپ؟
قۋراسىن، ماعان سالسا، كۇيىپ كەتسىن،
قايعىرمان ونىڭ ءۇشىن ۋايىم جەپ.
قۇدايىم جەمىسىنەن ايىرماسىن،
قىلاتىن مەنى سەمىز سولار عوي تەك!».
سول شاقتا كۇڭىرەنىپ سويلەدى
ەمەن شوشقاعا ايتىپ تۇرعان وسىلاي دەپ:
«ەي، شىركىن! جاقسىلىقتى بىلمەيتۇعىن!
بىلسەڭ سەن، نە بەتىڭ بار ءبۇي دەيتۇعىن؟!
جوعارى قاراي الساڭ، بىلەر ەدىڭ
شىققانىن جەمىس قايدان سەن جەيتۇعىن!»

* * *
دۇنيەدە ءتۇرلى-تۇرلى ادامدار بار،
جاقسى مەن اراسىندا جاماندار بار.
عىلىمدى پايدالانىپ وتىرسا دا،
سەزبەيتىن سول پايداسىن ناداندار بار.

---