ورمانعا بالتاسىمەن كەلدى مۇجىق،
ارالاپ اعاش تاڭداپ ءجۇردى كەزىپ.
«اپىرماي، امان قالساق جارار ەد»، - دەپ،
جانىنان كورگەن اعاش تۇردى بەزىپ.
مۇجىققا ءبىر جاس اعاش ايتادى ءسوز:
«قۇدايدان تىلەۋشى ەدىم كەلتىر دەپ كەز.
مىڭ دا ءبىر العىس ساعان بەرەر ەدىم،
وسى ۇلكەن اعاشتاردان قۇتقارساڭ تەز.
تىنىشىما بۇلار مەنى وسىرمەيدى،
تاسالاپ، كۇننىڭ كوزىن تۇسىرمەيدى.
وسىلار تۇرعاننان سوڭ، جەر تار بولىپ،
ەركىنشە تامىرلارىم كوسىلمەيدى.
مەندە جوق بۇلارعا ايتار امال ەندى،
دەپ تۇرمىن: «قۇتقارۋشىم جاڭا كەلدى!»
قورشالاپ، جان-جاعىمنان قاماپ الىپ،
اسلان جىبەرمەيدى سامال جەلدى.
بولعان سوڭ شامام كەلمەس، وشتەسپەدىم،
قيراتىپ، ءالىم جەتسە، كەسپەس پە ەدىم؟
جايقالىپ جاپىراعىم الدەقاشان،
كوركى بوپ وسى ارانىڭ وسپەس پە ەدىم؟!
بۇلايشا وتەر مە ەدى ءومىر تەككە،
زور پايدام تيمەس پە ەدى توڭىرەككە؟
كولەڭكەم كەڭ دالانىڭ كوبىن جاۋىپ،
تالاسىپ تۇرماس پا ەدى توبەم كوككە؟!»
اعاشتىڭ ءسوزىن مۇجىق قابىل الدى،
قيراتىپ، بارىنە دە ويران سالدى.
كەسىلىپ اعاش بىتكەن جان-جاعىندا،
سورايىپ ماناعى اعاش جالعىز قالدى.
قيراعان اعاشتارعا قاراپ تۇرىپ،
قۋاندى مۇقاتقانداي جاۋىن قىرىپ.
بىرەۋدىڭ باعى باستان كوشەرىندە،
قاس بولار جاقىنىمەن، قۇداي ۇرىپ.
ايرىلىپ جان-جاعىندا پاناسىنان،
قورقادى وتسە داعى قۇيىن ءجۇرىپ.
ۇرىنىپ جاز ىستىققا، قىس سۋىققا،
بىرەسە بۇرشاق سوعىپ، بولدى قۇرىپ!
ول قانشا پايدا تاپتى جالعىز تۇرىپ،
وزگەنىڭ الەك ەتىپ ءبارىن قىرىپ؟
اعاشتا قۋراپ تۇرعان ءال بولسىن با،
كەتىپ ەد داۋىل سوعىپ، قالدى سىنىپ.
سوندا وعان سىنىپ جاتقان
جىلان كەلدى: «وزىڭە بولە تىلەپ الدىڭ، - دەدى.
- قورعاۋشى جانىڭداعى اعاشتاردىڭ
كىناسىز بارىنە ىلاڭ سالدىڭ، - دەدى. -
پاناڭدى كۇننەن، جەلدەن قورعاپ تۇرعان
قىرعىزىپ، ءوزىڭ جالعىز قالدىڭ، - دەدى. -
اللانىڭ ارام پەيىل سۇيمەس ق ۇلى،
وتىڭا ءوزىڭ جاققان جاندىڭ»، - دەدى.
جىگىتتەر، جاقىنىڭمەن بولماڭدار قاس،
قاس بولعان جاقىنىمەن اقىردا وڭباس.
اعايىن ءبىرى - پانا، ءبىرى - قارۋ،
كىسىگە جەكە-ساياق باقىت قونباس.
كەي اقىماق الەك ەتەر جاقىندارىن،
اياماي جۇمساپ كۇش پەن اقىلدارىن.
جاۋ تۇگىل، يتتەن بويىن قورعاي الماي،
قاپتىرار اقىرىندا تاقىمدارىن.

---