جۇلدىزىنان جاڭىلماعان اقىن
تۋعان جەردىڭ قار، مۇزى،
ايازىڭمەن جۋىندىر.
تۋعان جەردىڭ بال قىزى،
بۇرىمىڭمەن بۋىندىر.
تۋعان جەردىڭ بۇلاعى،
تولقىنىڭمەن ات مەنى.
تۋعان جەردىڭ جىلانى،
شىرىلداتىپ شاق مەنى.
تۋعان جەردىڭ شەڭگەلى،
تىرنا اياماي بەتىمدى.
تۋعان جەردىڭ ەرمەنى،
اۋزىما قۇي ءوتىمدى.
تۋعان جەردىڭ دوڭىزى،
قان جوسا قىپ جارىپ كەت.
تۋعان جەردىڭ قوڭىزى،
دومالاتىپ الىپ كەت.
تۋعان جەردىڭ قاسقىرى،
كەمىر، اقىن سۇيەگىن.
تۋعان جەردىڭ تاس، قۇمى،
سەنى وسىلاي سۇيەمىن، —
دەيدى ارقالى اقىن جاركەن بودەش ۇلى. بۇل ولەڭ، ءسوز جوق، اقىلى كەم اۋسار، نەمەسە “ءتىپاي، كاپىر” دەگىزەتىن اۋمەسەر بولماسا، ەلىم دەپ ەمىرەنىپ، جەرىم دەپ تەبىرەنە الاتىن كىم-كىمنىڭ دە الپىس ەكى تامىرىن تارپاڭنىڭ قىل قۇيرىعىنان ەسكەن شىلبىرداي شيىرشىق اتتىرىپ، شىڭنان قۇلاعان تاۋ سۋىنداي بۇلقان-تالقان ەتكىزىپ جىبەرە الاتىن ولەڭ. بۇل ولەڭ — جانىڭنىڭ مۇلگىپ كەتكەن الىس ءبىر تۇكپىرىندە استاڭ-كەستەڭ داۋىل تۇرعىزىپ، ساناڭنىڭ قالعىپ كەتكەن قيان ءبىر قاتپارىندا الاي-دۇلەي بۇرقاق سوقتىرىپ، جۇرەگىڭنىڭ ەڭ ءبىر سەزىمتال، ەڭ ءبىر سەرگەك القابىندا الاپات سىلكىنىس تۋدىراتىن ولەڭ. مۇنداي ولەڭ، ادەتتە ىستىق ىقىلاس، ىنتىق كوڭىل، استا توك اڭسار سەزىممەن بىرگە، تۋعان جەرگە دەگەن ۇلى ماحابباتتان تۋادى. ۇلى ماحابباتتان! مەن وسى ولەڭنەن ماحامبەتتىڭ “اۋ، قىزعىش قۇس، قىزعىش قۇس، ەل قورىعان مەن ەدىم، مەن دە ايرىلدىم ەلىمنەن، كول قورىعان سەن ەدىڭ، سەن دە ايرىلدىڭ كولىڭنەن، اسپاندا ۇشقان قىزعىش قۇس، سەنى كولدەن ايىرعان، لاشىن قۇستىڭ تەپكىنى، مەنى ەلدەن ايىرعان، حان جاڭگىردىڭ ەكپىنى” دەپ قايتارا سوعىپ، قايىرىلا سويلەيتىن، عاسىرلار استىنان ەستىلەتىن “قىزعىش قۇسىنىڭ” قاناتىنىڭ سۋىلىن؛ ماعجاننىڭ “ساعىمى سايران قۇرادى، بورانى ۇلىپ تۇرادى، قىس — اق كەبىن، جاز — سارى. ورمانى جوق، شۋى جوق،تاۋى دا جوق، سۋى جوق، ماڭگى ولىك ساحاراسى. سارىارقا دەگەن جەرىم بار، نەگە ەكەنىن بىلمەيمىن — سول ارقامدى سۇيەمىن” دەپ تۋعان جەرى ءۇشىن ەت-جۇرەگى ەلجىرەپ، سۇيەگى ۇگىتىلىپ تۇرعان “سۇيەمىن” ولەڭىنىڭ وتتاي ىستىق لەبى مەن دەمىن، تولەگەن ايبەرگەنوۆتىڭ “ارۋانا جاۋدىڭ قولىنا تۇسسە بوتاسىن شايناپ ءولتىرىپ. قارالى موينىن قايتادان ارتقا بۇرماستاي حالگە كەلتىرىپ، جەرىنە تارتىپ وتىرادى ەكەن، مونشاقتاپ جاسى بوزداۋمەن، ومىراۋىن جاسقا تولتىرىپ” دەگەن ءارى قايسار، ءارى قاسىرەتتى جولدارىنداعى ەرەك ەكپىندى اعىستى سەزگەندەي بولاسىڭ. ويتكەنى بۇل ولەڭ — وقىعان سايىن وزەگىڭدە لاپىلداعان ءورت تۋدىرىپ، جان-جۇرەگىڭنىڭ استاڭ-كەستەڭىن شىعاراتىن جوعارىدا كەلتىرگەن داڭقتى ولەڭدەرمەن تاعدىرلاس، تامىرلاس ولەڭ. تۇك تە اسىرىپ ايتىپ وتىرعان جوقپىز. ءدال سولاي! تاعدىر تالايىمى تاڭقى، تۇسىنىگى تايىز بىرەۋلەر ميىعىنان مىرس ەتىپ جاركەننىڭ ولەڭىن ۇلى تۇلعالاردىڭ اتاقتى ولەڭدەرىمەن تاعدىرلاس، تامىرلاس دەۋى قالاي بولار ەكەن دەپ كۇمان-كۇدىكپەن قاراپ، شاك كەلتىرۋى ابدەن مۇمكىن. ونداي جاندارعا جاركەننىڭ ولەڭىن تاعى ءبىر وقىڭىز، قايتا-قايتا وقىڭىز دەر ەدىك. ونىڭ ۇستىنە جاركەن ءبىر ولەڭىندە “مەن اقىن ەمسپىن، تاعدىرىم — اقىن” دەيدى. ياعني، مۇنداي ولەڭدى جازۋ ءۇشىن جاركەننىڭ باسىنان وتكەن تاعدىر سەنىڭ دە باسىڭنان ءوتۋى كەرەك. ەڭ الدىمەن، بۇل ولەڭدى تاعدىر تۋىندىسى دەپ قاراعان ءجون. تار جول تايعاق كەشۋلى، تاۋقىمەتتى ول تاعدىرعا سالدەن كەيىن تاعى دا ءبىر ورالىپ سوعا جاتارمىز... سوندىقتان اقىننىڭ تۋعان جەرگە دەگەن ساعىنىشى مەن سۇيىسپەنشىلىگىگىن ءالى دە اشا تۇسەتىن بىرەر جىرلارىن ودان ءارى وقىپ كورەيىكشى.
تۋعان جەردەن كەتكەلى
ساعىنىشىم كوپ مەنىڭ.
ايعا قاراپ ۇلىعان
مەن ءبىر جالعىز كوكبورى.
ايعا قاراپ ۇلىسام —
اي سارعايىپ باتادى.
كۇنگە قاراپ ۇلىسام —
كۇن سارعايىپ باتادى.
تاڭعا قاراپ ۇلىسام —
تاڭ سارعايىپ اتادى.
تاۋعا قاراپ ۇلىسام —
تاس سارعايىپ قالادى.
سۋعا قاراپ ۇلىسام —
سۋ سارعايىپ اعادى.
سارعايتپايتىن زامان جوق،
ادام از دا، ارام كوپ،
ۇرلىعى كوپ زاماندا
ۇلىماسقا امال جوق.
جانى دا، جۇرەگى دە، جىرى دا، سىرى دا، مۇڭى دا — بۇكىل ىشكى دۇنيە، ءبولمىس-بىتىمى تۇگەلىمەن تۋعان جەرگە دەگەن ساعىنىشتان كۇزگى جاپىراقتاي بوپ سارعايىپ ، شەمەن بوپ قاتقان شەرىن اقتارىپ، كوبەسى سوگىلمەي كوك مۇز بوپ قاتىپ قالعان قاسىرەتىن ەرىتۋ ءۇشىن الىپ كەڭىستىككە شىعىپ قاسقىر بوپ ۇلىعان اقىن كوزىنە مىنا دۇنيەنىڭ ءبارى سارعايىپ كورىنەدى. اقىن ساعىنىشىنان اي دا سارعايىپ كەتكەن، كۇن دە سارعايىپ كەتكەن، تاۋ مەن تاس تا... سارعايىپ كەتكەن.
بەينە ءبىر اقىن بويىن كەرنەپ بارا جاتقان ساعىنىشتىڭ سارى جالقىنى اقتارىلا توگىلىپ ءبارىن دە سارعايتىپ جىبەرگەندەي. ساعىنىشتىڭ سول ءبىر سارى جالقىندى جالىنى بارشا دۇنيەنى شارپي جالاپ كۇيدىرىپ بارا جاتقانداي. ونسىز دا وسىلاي كۇيدىرىپ، ورتەپ بارا جاتقان ساعىنىشى قىسپاققا ءتۇسىپ، قىساستىق كورگەن كەزىندە، اينالاڭدى ۇرلىق پەن قورلىق، زورلىق پەن زومبىلىق تورلاپ العان ساتتە بۇرىنعىدان دا كۇشەيىپ، بۇرىنعىدان دا ارتىپ، اقىرىندا دەرتكە اينالىپ كەتەرى ءسوزسىز عوي. مۇندايدا ايتىلار ءسوز دە جەتپەي، اقىن بايعۇس قاسقىر بوپ ۇلىماي ءقايتسىن. ونداي ساتتە ول:
بىردە ءسوزىم — شىرىن بال،
بىردە ءسوزىم — قان جىلىم.
كوپ قارادىم قاباققا،
از قوسىلدىم ساناتقا.
ءبىر كوزىمنەن سور اعار،
ءبىر كوزىمنەن قان اقسا.
تۇلا بويىم سىز، قايعى،
سالقىن جۇرەك قىزبايدى.
ءبىر ءبۇيىرىم جىلىسا،
ءبىر ءبۇيىرىم مۇزدايدى.
بۇل جاپا شەككەن جاننىڭ شىرىلى عانا ەمەس، جات جۇرتتىڭ يەلىگىندەگى الىستا قالعان تۋعان جەرىن اڭساعان ءارى قاپالى، ءارى نالالى جۇرەكتىڭ ۇلۋى! بىلاي جۇرسەڭ شوڭگە، بىلاي جۇرسەڭ شوق باسىپ، بىردە وتقا كىرىپ، بىردە سۋعا ءتۇسىپ الاساپىران كۇي كەشكەن اقىن جانى سونشاما نەگە دەگبىرسىز؟! نەگە، ەڭ بولماسا، ءبىر مەزەت، ءبىر ءسات بايىز تاۋىپ دامىل ەتپەيدى. نەگە؟ سول كەزدە ساعان ول:
انا جاقتا انام بار،
مىنا جاقتا بالام بار.
مەن اناما الاڭداپ،
انام ماعان الاڭدار، —
دەپ وزەگىن ورتەپ، كەۋدەسىن كەرىپ بارا جاتقان كۇيىنىش-كۇيزەلىسىن اقتارىپ سالادى. اقىن تاعدىرى لاپىلداپ جانىپ جاتقان ەكى وتتىڭ ورتاسىندا قالعان.
ەندى مىنە ماقالامىزدىڭ باس جاعىندا ايتقان اقىننىڭ تاۋقىمەتتى تاعدىرىنان از-ماز حابار بەرمەك بولعان ۋادەمىزدىڭ ۇدەسىنەن شىعاتىن ءسات تە كەلگەن سياقتى.
جاركەن بودەش ۇلى ءوزىنىڭ ەڭ ىستىق، ەڭ ايالى، ەڭ قيماس تۋعان جەرىن تاستاپ 1969 جىلدىڭ ءساۋىر ايىندا جوڭعار الاتاۋىنىڭ “ارقار اسپاس قيىن اسۋىن” اسىپ، اتاجۇرتتى بەتكە الىپ ارعى بەتتەن بەرگى بەتكە قاشىپ شىققان عوي. ات قۇلاعى كورىنبەيتىن اق تۇتەك بورانعا تاپ بولعان ولاردىڭ كورگەن ازابى ادام ايتقىسىز. بىردە قالىڭ قارعا قامالىپ، بىردە اش بورىلەردىڭ تالاۋىنا تۇسە جازداپ، ابدەن ارىپ-اشىپ، يتسىلىكپەلەرى شىعىپ ءجۇرىپ، ايتەۋىر، شەكاراعا ىلىگەدى-اۋ. ءبىراق ولاردىڭ شەكارادان وتكەننەن سوڭ دا كورگەن قۇقايلارى از بولمايدى. جاركەننىڭ ءوزىن سويلەتىپ كورەيىكشى: “شەكارادان وتپەي جاتىپ-اق تەرگەۋشىم سول كەزدەگى سوۆەت وكىمەتىنىڭ باسشىنىڭ اتىنا قاراتىپ وسى ەلدەن باسپانا سۇراپ ءوتىنىش جازىپ بەرۋدى تالاپ ەتتى.مەن قۋانا-قۋانا ءوتىنىش جازدىم. قارا سوزبەن ەمەس، ولەڭ سوزبەن جازدىم، ەسىمدە قالعانى مىناۋ:
كەرى قايتارا كورمەڭىز!
كەرى قايتارا كورمەڭىز!
تىلەگىم وسى سىزدەي كوسەمگە
ولسەم ولەيىن وسى ەلدە.
ولەيىن تۇرمەڭدە،
ولەيىن كوشەڭدە.
ولەيىن اتاجۇرتىم — قازاقستاندا.
ولەيىن،
ولمەسەم وسى توپىراققا
ءدان بولىپ ونەيىن.
بۇل تىلەگىمدى قابىل ەتسەڭىز،
پاتشا اعزام،
نە ايتساڭىز دا كونەيىن!
نە ايتساڭىز دا كونەيىن!
ارادا ءۇش كۇن وتكەن سوڭ مۇرتى قياقتاي ءبىر قازاق وفيسەر قاسىما كەلىپ وتىرىپ الگى ولەڭدى جولما-جول ورىسشالادى. بۇل مەنىڭ بوتەن تىلگە تۇڭعىش اۋدارىلۋىم ەدى” دەيدى.
ولەيىن تۇرمەڭدە،
ولەيىن كوشەڭدە!
اتاجۇرت ءۇشىن ءوزىن قۇرباندىققا شالىپ، باسىن ازاپ پەن توزاققا سالۋعا بار نە دەگەن جانكەشتى جان ايقايى بۇل! اپىر-اي، اتاجۇرت دەگەنىڭىز “جىلانىنىڭ شىرىلداتىپ شاققانىنا” دا قۇمبىل بولىپ، ءتىپتى سودان راحات تابۋعا دا دايىن تۋعان جەردەن دە قاستەرلى، تۋعان جەردەن دە قاسيەتتى ەكەن عوي. ويتكەنى ول تاريحتىڭ قاتپار-قاتپارلارىنان تامىر تارتىپ سەنى قورەكتەندىرىپ، بويىڭا قۋات، ويىڭا سۋات بەرىپ تۇرعان اسىل دىڭگەگىڭ عوي. مۇنداي ءحالدى تەك ءوز باسىنان وتكىزگەن تاعدىرلى جان عانا سەزىنە السا كەرەك. بالكىم، ءبىز ايتا بەرەتىن ءپاتريوتيزىمىڭىز دە، ءبىز قايتالاي بەرەتىن ۇلتتىق رۋحىڭىز دا وسىنداي قۋاتتى سەزىمدەردەن باستاۋ العاندا عانا قايىرلى بولاتىن شىعار-اۋ.
اتاجۇرت ءۇشىن تۋعان جەردىڭ باۋىرى سايا، ساۋىرى سالقىن، ءبىر جاعى جاقپار-جاقپار جارتاستى بيىك، ءبىر جاعى ۇلى كەڭىستىكپەن ۇلاسىپ جاتقان قۇنارى اسىل تۋعان جەرىن دە، قۇشاعى ىستىق تۋعان ەلىن دە، الاقانىنا ساپ ايالاپ وسىرگەن اكەسى مەن شەشەسىن دە، ءىنى-قارانداستارىن دا قيىپ كەتكەن اقىن جانىندا كۇن سايىن، ءسات سايىن ءجۇرىپ جاتاتىن ارپالىس — جاۋىڭا دا تىلەمەيتىن الاپات ارپالىس بولسا كەرەك...
... مىنە، اقىن جيىرما ەكى جىلدان كەيىن بالالارىن ەرتىپ تۋعان جەردىڭ قاسيەتتى توپىراعىن باستى. اكە-شەشە باياعىدا و دۇنيەلىك بولعان. ءىنى-قارىنداستارىنىڭ دا ءبىرى بولسا ءبىرى جوق. ومىردەن وتكەن ەڭ جاقىن، ەڭ اسىل جاقىن-جۋىقتارىنا ءبىر ۋىس توپىراق سالا الماعان اقىننىڭ جان-جۇرەگىن وكىنىشتىڭ كۇيىگى ورتەپ، كوكىرەگىن كۇيزەلىستىڭ وتتى جاسىنى قاق ايىرىپ تۇر...
وكىنىشتەن وزەگى ءورت-جالىن بوپ تۇرسا دا، ايتەۋىر ءتاڭىر جارىلقاپ تۋعان جەرىنە ورالدى عوي. ءتاۋبا! شۇكىر! تۋعان جەردىڭ مايدا سامالى جەلپىپ، ىستىق كۇنى ايمالاپ، توپىراعى مايداي جاعىپ اقىننىڭ قامىققان شەرلى كوڭىلىن ەلجىرەتىپ، توڭ بولىپ تورىققان جانىن ەرىتىپ جىبەرگەندەي بولدى. از كۇندە-اق كوڭىل كوتەرىلدى، جان جادىرادى. ەڭ باستىسى ، تۋعان جەردىڭ ديدار كەلبەتىنە قاراپ ءوزىنىڭ الىستا قالعان بالالىق شاعىمەن قاۋىشتى. بالداي ءتاتتى بالالىق شاعىمەن قاۋىشقان جازعان اقىندا نە ەس قالسىن؟! بىردە قۇستاي ۇشىپ، بىردە قۇيىنداي جۇيتكىپ تارتتى دا جونەلدى!
قاراعان، بۇتانىڭ تۇبىنەن،
ۇيقىسى قانىپ تۇنىمەن
ويناپ شىققان قويانداي
ورعىپ-ورعىپ جۇگىرەم.
ورعىعان سايىن القىندىم.
القىنعان سايىن شارق ۇردىم.
سوڭىمنان قالماي جۇگىرگەن
تاسبۇلاق،
وزەن،
سامالدى
بولدىرتىپ ارتقا قالدىردىم.
ويدان قىرعا ورعىدىم.
قىردان نۋعا ورعىدىم.
نۋدان سۋعا ورعىدىم.
تابانعا قاتتى باتسا دا
ورعىدىم تاۋدان تاسقا دا...
قانشاما جىلداردان كەيىن تۋعان جەرىمەن تابىسىپ، ونىڭ مامىقتاي جۇمساق قۇشاعىنا كۇمپ بەرىپ، اۋاسىن قۇشىرلانا جۇتىپ، سۋىن مەيىرلەنە ىشكەن اقىن جانى ءبارى ءبىر الاڭ، ءبارى ءبىر مازاسىز. جانىنىڭ ءبىر جاعى اتاجۇرت، ءبىر جاعى تۋعان جەر. سودان دا ول “قۇدايىم شىرىلداتتىڭ اياماي-اق، ەكى وتتىڭ ورتاسىنا تاستادىڭ دا”، — دەپ ناليدى. بۇل اقىننىڭ ماڭگىلىك تاعدىرى. ويتكەنى ول ءتىپتى ەرتەرەكتە-اق “شەكارا جۇرەگىمدى ءبولدى ەكىگە، انامنىڭ قۇرساعىندا جاتقان شاقتا-اق” دەگەن بولاتىن. كۇردەلى تاعدىر! سودان با ەكەن، جاركەن اقىن كىلەڭ ەكى ايىرىلىپ، قاق ءبولىنىپ سويلەۋمەن كەلەدى.
تاۋعا شىقسام — ۇلارمىن، شولگە تۇسسەم — قۇلانمىن.
ۇلار قۇساپ تاۋ جايلاپ، قۇلان قۇساپ موينىمدى
تارعىل قۇمعا بۇرارمىن.
ەكى جارىلۋ، ەكى ءبولىنۋ. ءبىر تەرىسكەيگە، ءبىر تۇستىككە قاراپ، ءبىر شىعىسقا، ءبىر باتىسقا قاراپ ەكى داي كۇن كەشكەن اقىننىڭ ىشكى الەمى الاي-دۇلەي. ءتۇپ تامىرىن ىزدەپ كەلگەن اقىننىڭ كىندىك قانى تامعان تۋعان مەكەندى قيا قويۋى دا قيىن. سانا-سەزىمى، اقىل-ەسى، قاي كەزدە دە جول ايرىعىندا تۇرعانداي قاق ايىرىلادى دا تۇرادى. اقىن تۋعان جەرىنەن قاي ءبىر جەتىسكەننەن اۋدى دەيسىڭ؟! ول جەردىڭ تۇپتىڭ-تۇبىندە ايداھار قۇلقىندى الىپ ەلگە جۇتىلىپ كەتە مە دەگەن ءقاۋىپ وعان امالسىز اتا تەك، اتاجۇرتتى ىزدەتتى عوي.
تۋعان جەرىم جايىر تاۋ،
ەكى وركەشتى ايىر تاۋ.
ايىر تاۋدان سۇم تاعدىر
تىرىدەي مەنى ايىردى-اۋ،
تىرىدەي مەنى ايىردى-اۋ!، —
دەپ كۇيزەلە تۇرا، ول تۋعان جەردىڭ كۇنى ەرتەڭ-اق جات ەل، جات جۇرت بوپ كەتەرىن بۇكىل بولمىس-بىتىمىمەن، بۇكىل تامىر-تالشىعىمەن سەزىنە ءبىلدى.
اقىرىندا
جوڭعاريا ويپاتىنان — ءولى قۇم،
سارىارقاعا دەيىن جورتقان ءبورىمىن.
ءتورتقۇبىلالى تۇرعان تەمىر قۇرساۋدا
اناۋ شىعىس تۇركىستاندا تۋسام دا
اتا جۇرتقا جەتتى مەنىڭ ءومىرىم... —
دەپ ىشتەگى شەمەن بوپ قاتقان شەرىن العاۋسىز اقتارىپ وكسىگى مەن سولىعىن باسادى.
شىندىعىن ايتۋ كەرەك، ەلىم، جۇرتىم دەپ ءولىپ-وشىپ كەلگەن اقىندى اتاجۇرت ەمەشەگى ۇزىلە ەمىرەنىپ، قۇشاعىن قۇشىرلانا اشىپ قارسى الا قويعان جوق. تالاي-تالاي توپساسى بەرىك ەمەن ەسىكتەردى كۇزەتتىرىپ، تالاي-تالاي قاتال بوساعالارعا تەلمىرتىپ قويدى. قويىن باقتىرىپ، قوتانىن كۇزەتتىردى. ساندالتتى. سەرگەلدەڭگە سالدى. ول بارىنە ءتوزىپ باقتى. ويتكەنى اقىن ماقالامىزدىڭ باس جاعىندا ايتىپ وتكەندەي اتاجۇرتتىڭ “تۇرمەسىندە ولۋگە” دە، “كوشەسىندە ولۋگە” دە قۇمبىل بولاتىن. اڭساپ كەلگەن اعايىننان نە ەستىمەدى دەيسىڭ؟
جالعاندا جامان بار ما بولىنگەننەن،
بولىنگەن ەمەس ەكەن ولىمنەن كەم.
“جانسىز” — دەپ
“قوس جۇرەك”، — دەپ،
“اۋعان ەل”، — دەپ
ەستىگەن ءسوزىم از با كورىنگەننەن، —
دەپ قامىعىپ، تورىققان ساتتەرى از بولماپتى. ءبىراق ول بەيادەپ، بىلاپىت جانداردىڭ ونداي-ونداي وسپادار سوزدەرىنە نالىسا دا، جاسىعان جوق. قايتا شىڭدالىپ، شيرىعا ءتۇستى. شامىرقانسا دا شارت سىنعان جوق! قايرالىپ، قايراتتانىپ كەتتى.
ول بۇگىندە تۋعان جەردىڭ تاۋ-تاسىن، وزەن-كولىن، جايلاۋى مەن قۇمىن، ايازى مەن اپتابىن، قىسى مەن جازىن، كۇزى مەن كوكتەمىن، قۇسى مەن اڭىن، گ ۇلى مەن تامشىسىنا دەيىن قالدىرماي، جۇرەگىن قاقتاپ ساۋعانداي ەتىپ جىرلاۋدان ءبىر تانباي كەلەدى.
جاركەن بودەش ۇلى بۇگىنگى قازاق پوەزياسىنداعى ەڭ بەلسەندى، ەڭ بەلدى، شوقتىعى بيىك، ورىنى بەرىك ساۋساقپەن ساناپ الارلىقتاي ساناتتاعى اقىندارىمىزدىڭ ءبىرى.
مەن ماقالامدا جاركەننىڭ، ايتقىزباي-اق، وزدەرىڭىز بايقاپ وتىرعانداي، قىرىق قىرىنىڭ ءبىر قىرىنا عانا توقتالدىم. تاعدىرلى قىرىنا!
ول بىردە:
جەر كوگەردى،
مەن قاشان كوگەرەمىن،
كوگەرمەي ىشىمدە ءولدى كوپ ولەڭىم.
قاراقۇمنىڭ سەمىرتىپ سەكسەۋىلىن،
قارا نوسەر جاۋدىرسام دەگەن ەدىم.
سىڭسىعان نۋعا اينالىپ توڭىرەگىم،
گۇلدەردى توزاڭداتىپ كوبەلەگىم،
ارالارىم مۇرتىنا ماي جالاتىپ،
ماسالارىم مەرتىكسە قانعا باتىپ،
ويلاعانىم بولسا وسى نە دەر ەدىم؟!
اۋىرماي، سىرقاماي-اق ولەر ەدىم، —
دەپ ءبارىمىزدىڭ كوكەيىمىزدە جۇرگەن تىلەگىمىزدى العاۋسىز اقتارىپ-اق سالعان ەكەن. تىلەگى قابىل بولعاي!
جاركەننىڭ ءبىر ولەڭىندە “جۇلدىزىمنان جاڭىلعان جوقپىن” دەگەن جولدار بار. شىنىندا دا ول جۇلدىزىنان جاڭىلماعان اقىن!
You Might Also Like
-
شۇكىر، كەيىنگى كەزدەرى “قوعام ءبىر فورماسيادان ەكىنشى فورماسياعى وتەر تۇستا ادەبيەتىمىز نە ىستەرىن بىلمەي ابىرجىپ قالدى”، “وتپەلى كەزەڭ تۇسىندا ادەبيەت تۇيىققا تىرەلىپ، داعدارىسقا ...
