- 26 قاز. 2020 00:00
- 419
كوپ جاسا، قاراعىم!
جاكىش اياعىن ىقىلاسسىزداۋ باسىپ كەلەدى. وسىلاي قاراي جۇرسە، بەتىنەن وتى شىعادى. قۇلاعى قىپ-قىزىل بولىپ كەتەدى. اۋلاعا كىرە بەرىپ، موينىن سوزىپ قوراعا قارادى. رىسباي اتاي ءشوپ ءۇيىپ جاتىر ەكەن، جانىنا باردى.
— دەنىڭ ساۋ ما، بالام!
— شۇكىر، اتا، ايىرىڭىزدى بەرە تۇرىڭىزشى، مەن-اق لاقتىرىپ تاستايىن.
— كوپ جاسا، قارعام، ءوزىم دە ۇيەم عوي.
قارتتىڭ شەشەك سەكپىلدەگەن بەتىنەن تەر تامشىلاپ تۇر.
— اتا، بەرىڭىزشى، ءسىز دەمالا تۇرىڭىز.
— كوپ جاسا، قارعام! كۇشىڭ كەلەر مە ەكەن؟
— كەلەدى.
جاكىش ءيىسى مۇرىن جاراتىن جاپ-جاسىل سۋدىراعان پىشەندى ءىلىپ لاقتىرا بەردى. بويى بيىككە ەركىن جەتپەسە دە، ءشوپتى ەڭسەرىپ تاستادى. دەنەسى تەرلەپ قويا بەردى. موينىنا ءشوپتىڭ ۇگىندىسى تۇسكەنىنە دە قارامادى. اناداي جەردە دوڭگەلەك جۇگىرتىپ بايكەن ءوتىپ بارادى.
— كەل-ەي، اتايدىڭ شوبىنە قولعابىس ەتەيىك، — دەدى ايقايلاپ. اناۋ قولىن ءبىر سىلتەپ كەتە باردى. سوڭعى ايىر پىشەندى دە توبەگە شىعاردى.
— كوپ جاسا، قاراعىم، جىگىت ەكەنسىڭ، تۋ-ۋ، تەرىمدى قۇرعاتىپ، دەمالىپ قالعانىمدى قاراشى! — دەدى رىسباي اتاي بالانى باسىنان سيپاپ. جاكىش ارسالاڭداپ كۇلە بەردى.
— اتا، كومەك كەرەك بولسا شاقىرا قويىڭىز. قاشاندا باس تارتپايمىن. ءوزىمنىڭ كۇشىم جەتپەسە، مەكتەپتەگى بالالاردى الىپ كەلەم.
— كوپ جاسا، قاراعىم، ءبىرىمجانعا تارتقان ەكەنسىڭ، — دەدى قارت ريزا بولىپ.