كوزدىڭ جاسى
ءبىر كۇنى تەلەفون شىلدىر ەتە قالدى. كوتەرسەم، ءسابيت مۇقانوۆتىڭ ءوزى.
— قولىڭ بوس بولسا، كەلىپ كەتسەڭ قايتەدى؟ مەن جاڭا عانا پوەزدان ءتۇستىم.
جازۋشىنىڭ قىزىلجار جاعىنا كەتكەنىن بىلەتىنمىن. ەلدەن الدەبىر حابار اكەلدى مە دەگەن ويمەن جۇگىرىپ بارمايمىن با. ەسىكتى ءسابيتتىڭ ءوزى اشتى دا، كابينەتىنە باستادى. ماعان ورىندىقتى كورسەتىپ، ءوزى ديۆانعا جايعاستى دا، دومبىراسىن الىپ تىڭقىلداتىپ ءسال وتىردى. ءوڭى سىنىقتاۋ ما، قالاي؟ قايتسە دە كوڭىلدى ەمەس. ەل جاقتا جايسىز ءبىر وقيعا بولىپ قالمادى ما ەكەن دەپ، ءقاۋىپ بيلەگەن مەن:
— قالاي، امان-ساۋ بارىپ كەلدىڭىز بە؟ — دەپ سۇراۋىم مۇڭ ەكەن، ۇلكەن باسىمەن بوتاداي بوزداپ قويا بەرگەنى. مەن ساسىپ قالدىم. كوكىرەككە شەر بولىپ تۇنعان اششى قايعى وكسىك بولىپ سىرتقا شىعىپ جاتقان سەكىلدى. جاس بالاعا ۇقساپ كوپكە دەيىن سولىعىن باسا السىنشى.
— قورلانىپ كەلدىم، سافۋان، — دەدى ءسابيت ءبىر كەزدە كەمسەڭدەپ. — ءوز ەلىم، ءوز جەرىمدە بۇدان ارتىق قورلىق بولمايتىن شىعار؟!
— نەمەنە، ەل باسشىلارى ويلاعان جەردەن شىعا المادى ما؟ — دەپ دال باستادىم مەن نە سۇراۋدىڭ جولىن تاپپاي.
— جوق، قىزىلجار جاقسىلاپ قارسى الدى عوي. تايلى-تاياعى قالماي شىعارىپ تا سالدى. سوعان كوڭىلىم كوتەرىلىپ، ءبىر كەزدە كۋپەدەن شىعىپ، تەرەزەگە قاراپ دالىزدە تۇر ەدىم، رەستوران جاقتان كورىنگەن ەكى جاس جىگىت وتە الماي كەپتەلىپ قالعان بولىپ، تۋ سىرتىمنان سىعىپ، مەنى اينالدىرىپ وزدەرىنە قاراتتى دا: «ءا، قارىن جاقسى ەكەن، جاقسى، جاقسى»، — دەپ قارنىمدى سيپالاپ، قارقىلداي كۇلىپ ءارى ءجۇرىپ كەتتى. سولتۇستىك قازاقستاننىڭ قازىرگى جاستارى ءسابيت مۇقانوۆىن وسىلاي قۇرمەتتەدى.
جاسى ۇلعايعان ادام بولسا دا، جانى نازىك جازۋشىنىڭ مىنا جەردەگى كوڭىل كۇيىن ارتىعىمەن ءتۇسىنىپ، نە ايتارىمدى، قالاي جۇباتارىمدى بىلمەي دال بولدىم.
You Might Also Like
-
قار جاۋدى، كوپ جاۋدى. ونان سوڭ ىشقىنا ۇلىپ دولدانىپ، جەر-كوكتى استىن-ۇستىنە ساپىرىپ، جۇلىپ جەپ، جىن قاققانداي قۇتىرىنىپ، ەلىرىپ بوران سوقتى. قاردى جالاپ-جايپاپ سىپىرىپ، قۋىس-قۋىسقا ۇستى-ۇستىنە نىعا...
-
اراعا ۇزاق جىل سالىپ، اۋىلعا باردىم. امانداسا كەلگەن اعايىن-تۋعان، دوس-جارانداردىڭ اياعى سەيىلە بەرگەندە ءجىتى باسىپ قىرما ساقال ءبىر جىگىت كىرىپ كەلدى.
