InfoHub Logo

اسپان اينالىپ جەرگە تۇسكەندەي ىستىق. ەڭسەلى ءۇيدىڭ الدىنان بالالاردىڭ ايقاي-شۋى ەستىلەدى. وڭشەڭ ءبىر جالاڭاشتار. تەاتر ءۇيىنىڭ قيىر بەتىندەگى سۋى كوككە اتىلعان فونتانداردىڭ ماڭىندا قاراقۇرىم سۋعا شومىلىپ، ەندى ءبىر توبى ءۇي باسپالداقتارىنا كەۋدەسىن توسىپ قىزدىرىنىپ جاتىر. بالالاردىڭ ءبىرى قاراتورى، ءبىرى سارى، ءبىرى قىزىل سارى. ورىسى دا، قازاعى دا، قىرعىزى دا، تاتارى دا بار سياقتى. ءبىراق ولاردى تۇستەپ، تۇگەندەپ جاتقان ەشكىم كورىنبەيدى. قايتا ءسابي كۇلكىسى سىڭعىرلاپ، داۋىستارى انىق-انىق شىققان عاجاپ ءبىر كورىنىس.

گۇل اتىزىنىڭ بويىنان، ورىندىقتاردان ەكى-ۇش ەرەسەك ادامدى كورۋگە بولادى. ءبىرى گازەت وقىسا، ەندى ءبىرى اڭگىمەنىڭ قىزىعىنا ءتۇسىپ كەتكەن. تەك قانا ساقالى كەۋدەسىنە تۇسكەن قارت كىسى الگىندە عانا كەپ شەتكى ورىندىقتان ورىن تەپكەن. بۇل اۋىلدان كەلگەن ەسىركەگەن قاريا ەدى. ەپتەگەن دەنساۋلىعىنىڭ ءجونى بولماي، سوناۋ تاۋداعى «تۇركسىب» ساناتورييىندا دەمالىپ، بۇگىن-ەرتەڭ اۋىلعا قايتپاقشى. سۋرەتتەن بولماسا، ۇلى سۋرەتكەر، اتاقتى جازۋشىنىڭ ءمۇسىنىن كورە الماعان. بىردە دەمالىپ جاتقاندار بىرىگىپ تەاترعا كەپ، «ايمان-شولپان» سپەكتالىن كورگەن. جولباسشى قوياردا-قويماي ءجۇرىپ، «اداسىپ كەتەسىڭدەر» دەپ اۆتوبۋسقا وتىرعىزعان. سول جولى دا ەسكەرتكىشتى كورۋگە ىڭعايى كەلمەدى.                      ەندى، مىنە، كوز الدىندا ءزاۋلىم ەسكەرتكىش تۇر. زامانىمىزدىڭ عۇلاماسى سوناۋ الاتاۋ شىڭدارىنا قاراپ ويلانىپ قالعان. قۇددى ءتىرى سۋرەت دەرسىڭ. عاجاپ. قارت ءمۇيىز شاقشاسىن قاعىپ ەرىنگە ءبىر شىمشىپ ناسىباي سالدى. ءسال دەمالعان سوڭ ەسكەرتكىشكە جەتتى دە، ورمەلەي باسىپ، ءمۇسىننىڭ الدىنا بارىپ جايعاسا باستادى.

— ءاي، مىنا تەنتەكتەر قايتەدى-ەي، — دەدى كۇڭك ەتىپ ورنىنان تۇرعان ەسىركەگەن.

— كۇزەتشىسى قايدا بۇل ەسكەرتكىشتىڭ؟ — ەكى ورتا جيىرما قادامداي جەر. تاياعىنا سۇيەنگەن كۇيى جاقىنداپ كەلدى.

— ءاي، بالالار-اۋ، بۇلارىڭ نە؟ تىپ-تىنىش ءمۇسىننىڭ سەندەرگە قاي زالالى ءتيدى؟ — داۋسى قارلىعىپ شىقتى. بالالار ەستىمەدى مە، كىم ءبىلسىن، وز-وزىمەن اڭگىمەلەسىپ، قارتقا كوڭىل دە قويمادى.

— مىنالار قايتەدى، ەي؟! — دەپ كۇڭكىلدەگەن ەسىركەگەن ەكى اتتاپ ەسكەرتكىشتىڭ تۇبىنە جەتتى.

الىستان بىلىنبەيدى ەكەن. ەسكەرتكىش وتە بيىك، قارت باسىن كوتەرە قارادى.

— ءاي، تەنتەكتەر، بۇلارىڭ نە؟ شىرەنىپ وتىرىستارىن، تۇگە. سەندەر بۇل ادامنىڭ كىم ەكەنىن بىلەر مە ەكەنسىڭدەر؟ — دەدى قارت مىسقىلداي داۋىستاپ. سويتكەنشە ۇلى ادامنىڭ تىزەسىنە قونعان سىلىڭگىر قارا بالا ورنىنان اتىپ تۇردى.

— اسسالاۋماعالەيكۋم، اتا! — دەدى سالەم بەرىپ.

— زدراۆستۆۋيتە! — دەدى ەكىنشى ءبىر ۇرپەك باس سارى بالا.

— اليكىسالام، زدراستي. ال، ايتا قويىڭدار، — دەدى قارت بالالاردىڭ سالەمىنە ريزا بوپ، كۇلىمسىرەي قۋلانا قاراپ.

— بۇل — ءبىزدىڭ اتامىز، — دەدى سىلىڭگىر قارا ساڭق ەتىپ.

— دا، ەتو — ناش دەد، — دەدى ۇرپەكباس سارى.

— ءبىز اتامىزدىڭ اتىنداعى كوشەدەن كەلدىك، — دەدى ءۇشىنشى ءبىر بالا.

— ءاي، وسى سەندەر بۇل ادامنىڭ كىم ەكەنىن بىلمەيسىڭدەر-اۋ، وسى... — دەدى ەسىركەگەن قارت.

— نەگە بىلمەيمىز؟ بۇل كىسى — مۇحتار اتا. قازاقتىڭ ۇلى جازۋشىسى، — دەدى سىلىڭگىر قارا.

— دا، ون ۆەليكيي كازاح، — دەدى ۇرپەك سارى دا قالماي.

— ءيا، اتا، ءبىز مۇحتار اتانىڭ بالالارىمىز. ءقازىر، مىنە، الدىندا وتىرمىز. ەشكىمدى بۇل كىسىگە تيىستىرمەيمىز. قورىقپاڭىز، اتا، — دەدى ءۇشىنشى ءبىرى.

— دۇرىس، بالالار. جاستارىڭ ۇزاق بولسىن. ءيا، سەندەر شىنىندا دا مۇحتار اتالارىڭنىڭ بالاسىسىڭدار، — دەپ ەسىركەگەن قارت كۇبىرلەي بەردى.

---