InfoHub Logo

جەتى جاسار قاراش قارا كۇشىگىن جەتەكتەپ اۋىلدان شىقتى. كۇن بۇگىن جىلى. جىپسىك قار اياققا جابىسادى. اسىنىپ العان ويىنشىق مىلتىعى بار. ول ءوزىن اڭشى  سۇراعان اتايعا ۇقساتىپ، ىشتەي ءماز بولىپ كەلەدى. جالبىر ءجۇن قارا كۇشىك سالپىلداعان قۇلاقتارىن ەلەڭدەتىپ، ءىز كەسىپ جۇگىرگەندەي بولادى.

بۇلار ءبىرازدان سوڭ توعايعا كىردى. قارا كۇشىكتىڭ بۇدان ءارى بارعىسى كەلمەيتىن ءتارىزدى. جۇلقا تارتىپ، ۇيگە قاشپاق نيەتتە. ءبىراق قاراش ونى جىبەرمەيدى، اكەسىنىڭ داۋسىنا سالىپ، ۇرسىپ قويادى.

— ءوزىڭدى ساباپ السا، وبال ەمەس، — دەيدى.

سۇراعان اڭشىنىڭ قارا تازىسىنىڭ كۇشىگىنىڭ قۇيرىعىنىڭ ۇشى، ءتوسى دە اق، ۇرتى سالبىراڭقى، ەنەسىنەن اۋمايدى. ال قاراش بولسا سۇراعان اڭشىدان اۋمايدى. ءبىراق سۇراعاننىڭ قۇنداعى جارىلعان قارا مىلتىعىنداي ەمەس، مۇنىكى ءالى سۋ جاڭا، قاعاز وتالعىشتى سالىپ، باسىپ قالسا، تىرس ەتىپ اتىلادى.

قاراش ورمانعا كىرگەن سايىن توڭىرەك قاراۋىتا بەردى. باتىرىڭ ەندى ەلەڭدەپ، قورقايىن دەدى. ءبىراق اڭشىنىڭ قۇر قايتۋى ۇيات. ءجىپ سۇيرەتكەندەي جىڭىشكە يرەك-يرەك تىشقان ىزدەرى الدىن ءجيى كەسىپ وتەدى. ۇلكەنىرەك ءبىر اڭنىڭ ءىزىن كورىپ، تۇلكىنىڭ ءىزى بولار دەپ ويلادى.

— جولدىاياق، ال ىزدە! — دەدى ول كۇشىگىنە.

ءبىراق كۇشىگى ونىڭ نە ايتقانىن تۇسىنبەدى. قۇيرىعىن بۇلعاقتاتىپ ەركەلەدى. قاراش مىلتىعىن وڭتايلاپ ۇستاپ، مۇرنىن تارتقىلاپ قويدى. بەتى تەرشىپ، قىزارا تۇسكەن. مىنە، اڭنىڭ ءىرى ىزدەرى كەزدەستى. «وھو، مىناۋ قاسقىردىڭ ءىزى بولار»، — دەپ ويلادى قاراش. تىرناقتارى قارعا باتىپ كەتىپتى. قارا كۇشىك ءىزدى يىسكەلەپ، قىڭسىلاي ءتۇستى.

— وي، اقىماق، مىلتىق تۇرعاندا قاسقىردان قورقا ما ەكەن، اتىپ الامىز.

الگى ارادا بوگەلىپ ءبىراز تۇردى. بوزارىڭقى كوزدەرىمەن اينالاعا جالتاقتاپ قارايدى. ورمانعا ۇزاپ كىرىپ كەتكەنىن ەندى بايقادى. كوزى ءتۇپ تالدىڭ ار جاعىنان قالقايعان ەكى قۇلاققا ءتۇستى. قاراسا — قويان. ءيا، قوياننىڭ تاپ ءوزى. ارمەن قاراي جۇگىرىپ باردى دا، توقتاي قالدى. ءجۇنى قاردان اۋمايتىن سەركەدەي اق قويان.

— ايت! ايت! — دەپ كۇشىگىن جۇمساماق ەدى. ءبىراق تاماعى تىعىندالىپ، داۋىسى شىقپادى. قويان ەكى قۇلاعى تىكىرەيىپ، ءمىز باقپايدى.

قاراشتىڭ بويىن كەنەت ءبىر وجەتتىك بيلەپ، مىلتىعىن «وقتاپ»، قوياندى كوزدەدى. باستى شۇرىپپەنى. ورماننىڭ ءىشى گۇرس ەتە قالدى. اڭشى دا، قارا كۇشىك تە سەلك ەتتى. ۇلكەن قويان ورنىندا تىپىرلاپ جاتىر. نە بولىپ قالعانىن تۇسىنبەي، سىلەيىپ تۇر. ار جاقتان تىماق كيگەن بىرەۋ شىقتى. تىپىرلاپ جاتقان قوياندى جەردەن كوتەرىپ الىپ، باۋىزداي باستادى. بۇل سۇراعان اڭشى ەكەنىن قاراش ەندى تانىدى. قۋانعاننان:

— اتا! — دەپ ايعايلاپ جىبەردى. اڭشى ءجون سۇرادى.

— ءبىز قارا كۇشىك ەكەۋمىز اڭ اۋلاي شىقتىق، — دەدى قاراش.

— اڭ اۋلاي شىقساڭ، اقجولتاي بولدىڭ. ءما، مىنا قوياندى شەشەڭە اپار. تىرناقالدىڭ بولسىن! — دەدى سۇراعان.

— اتا، مۇنى اتىپ جىققان كىم، مەن بە؟ — دەپ سۇرادى قاراش.

— ارينە، سەن.

بالا سەنەرىن دە، سەنبەسىن دە بىلمەدى.

---