- 18 ماۋ. 2015 00:00
- 474
قۋ تۇلكى
جولبارىس ءبىر تۇلكىنى ۇستاپ الادى. تۇلكى قۇيرىعىن بۇلاڭداتىپ، تۇمسىعىن جوعارى كوتەرىپ:
— مەنى جەي المايسىڭ! مەن وسى ورمانعا قوجالىق ەتۋگە كەلگەنمىن، – دەيدى.
جولبارىس تۇلكىگە ولاي ءبىر، بىلاي ءبىر قاراپ، سەنبەي:
— مۇمكىن ەمەس، – دەيدى.
— سەنبەسەڭ، مەنىمەن بىرگە ورمانعا ءجۇر. ونداعى بارلىق اڭداردىڭ مەنەن قالاي قورقاتىنىن ءوز كوزىڭمەن كور، – دەيدى تۇلكى.
— جارايدى، كورسەك كورەيىك! – دەيدى جولبارىس.
تۇلكى جولبارىستىڭ الدىنا ءتۇسىپ، اياقتارىن پاڭدانا باسىپ ءجۇرىپ وتىرادى. جولبارىستى كورگەن اڭدار مەن قۇستار زارەسى ۇشىپ، تىم-تىراقاي قاشادى، ۇڭگىر مەن ىندەرىنە تىعىلادى، قۇستار ۇيالارىن تاستاي، اسپانعا ۇشادى. سوندا قۋ تۇلكى تۇمسىعىن ونان سايىن كوتەرە ءتۇسىپ:
— ال، ەندى كوزىڭ جەتكەن شىعار! مەنەن قورىقپايتىن جان بار ما ەكەن؟–دەيدى.
— ءيا، سەن شىنىندا دا ايبارلى ەكەنسىڭ، – دەپ جولبارىس جايىنا كەتىپتى.