InfoHub Logo

اللا ساقتاسىن دەپ سويلەيىك. ءتىس اۋىرعاندى دوس تۇگىلى دۇشپانىمنىڭ باسىنا تىلەمەس ەدىم. ءتىپتى “ءقازىر سەنىڭ جانىڭدى الامىن!” دەپ تۇرعان جانالعىشقا دا تىلەيتىن اۋرۋ ەمەس ەكەن.

“قاي جەرىڭ اۋىرسا — جانىڭ سول جەردە” دەپ قازاق بوسقا ايتادى. ءتىسىڭ مەن ءىشىڭ قاتار اۋىرسىنشى، سوندا بىلەر ەدىڭ جانىڭنىڭ قاي جەردە ەكەنىن. ءىشىڭ اۋىرسا، اجەتحاناعا باراسىڭ دا قۇتىلاسىڭ… ال ءتىسىڭ اۋىرسا، قايدا باراسىڭ؟

ءومىرى تىسىمە ەت تۇرىپ كورمەپ ەدى، ءبىر كەشتە اياق استىنان ازۋ ءتىسىم قاقساپ الا جونەلدى. ۇيدە جالعىزبىن، ايايتىن ايەل توركىندەپ كەتكەلى ءتورت كۇن بولعان. بۇگىن كەپ قالا ما دەپ، بولاشاققا “ۇمىتپەن” قارايمىن. باستاپقىدا سابىرلى ەدىم، قويار ەمەس، اكەتىپ بارادى. اتىپ تۇرىپ، ءۇيدى كەزىپ كەتتىم. سول جاققا قيسايعان باستى قوس قولداپ دەمەپ، ءبىر قالىپتى تەپەڭمەن زىرقىراپ ءجۇرمىن. بارماعان بۇرىش، كىرمەگەن تەسىك قالمادى. ايداپ وتىرىپ ۆانناعا كىرەم دە، اتىپ شىعىپ كۋحنياعا بارامىن، ستولدى ءۇش اينالىپ زالعا كىرەم. ونداعى قۋىس-قۋىستى تۇگەندەپ، جاتىن بولمەگە تارتام. ءتىس باسىلار ەمەس. اۋىرعانى ودان سايىن ۇدەپ بارا ما قايتەدى؟ اقىرىن ەڭكەيىپ ەدىم، ءبىراز باسىلعان سياقتى بولدى. ەندى ەڭكەيە ەنتەلەي ءجۇرىپ، ماناعى “مارشرۋتتى” 10 اينالىپ ءوتتىم، بولمايدى. سەكىرىپ ستولدىڭ ۇستىنە شىعىپ، شيفونەردىڭ ۇستىنە شىنتاقتاي جاتىپ ءبىراز تىنىستادىم. بولمايدى، باسىلمايدى. سەكىرىپ ءتۇسىپ شكافكا باسىمدى تىعىپ الدىم. ەندى جۇگىرىسكە ءۇن قوسىلدى. (ابىروي بولعاندا ۇيدە ۇلدار جوق، كانيكۋلعا اۋىلعا كەتكەن). ءۇن بولعاندا قانداي، ءۇن-زار، دەرسىڭ. ا،ا،ا،ا،ا. و،و،و،و. ۋ،ۋ،ۋ،ۋ،ۋ. اللا-اي، اللا-اي، م،م،م،م،م، ي،ي،ي،ي — مىنە مەنىڭ ءۇنزارىم. ەڭكەڭدەپ وتىرىپ حولوديلنيكتى اشىپ جىبەرىپ ءبىر ۋىس مۇزدى وپىرىپ اپ قارش-قارش شايناپ جىبەردىم، بولمايدى. ەندى ءبىرازدان سوڭ، وسى ەڭكەيگەن كۇيىمە دە زار بولىپ قالدىم، ەڭبەكتەۋگە اينالدىم. “اپىر-اۋ، بويىم جەر تارتىپ بارا ما” دەپ تە ويلادىم. ءىلۋلى تۇرعان اتامنىڭ تاشپيعىن الىپ باسىمنان ءۇش اينالدىردىم دا، موينىما ءىلىپ الدىم، موينىمنان سىپىرىپ جاعىما باستىم. ءتىس باسىلار ەمەس، اكەتىپ بارادى. تاشپيحتىڭ توقسان توعىز تاسىن ۋىستاپ دۇعا دا وقىدىم. ءتىپتى تاشپيحتى ۋىستاپ اۋزىما دا سالىپ الدىم. “اللا، بار بولساڭ قايداسىڭ؟” دەپ زار يلەيمىن.

باس جەردە، توڭقاڭداپ ءىز كەسكەن ءيىسشىل تازىداي ءسۇزىپ ءجۇرمىن، زارلاپ ءجۇرمىن. (كۇلمە، شىن ءسوزىم).

ءسۇزىپ كەلىپ، كىرە بەرىستەگى اياقكيىمدەر پولكاسىن تاپتىم. بۇل مەن تىنتپەگەن تىڭ مەكەن، جاڭا وبەكت. ءوز باتەڭكەمدى جازباي تانىدىم. سول-سول-اق ەكەن، ءتىسىمنىڭ اۋىرعانى ساپ تىيىلدى. وي، اللا-اي، ءتىپتى جازىلىپ كەتتى. ءبىراز جاتىپ ەندى باسىمدى كوتەرەيىن دەسەم، سىرقىراي جونەلدى. ماڭدايىمدى تاعى دا ەدەنگە تاق ەتكىزىپ ەم، باسىلا قالدى. و، عالامات، بۇل نە؟ ەدەننەن باسىمدى كوتەرمەي سپالنىيعا جىلجىسام، تاعى باستايدى قاقساپ.

نە دە بولسا مەنىڭ جانىمدى ساقتايتىن وسى بۇرىش، وسى نۇكتە بولدى. موينى تالىپ، جەلىگە مويىعان تەنتەك قۇلىنداي شەكەمنەن شانشىلا تۇرالاپ جاتىپ قالعىپ بارادى ەكەم، ەسىك قوڭىراۋى شار ەتە قالدى.

— ءوزىڭ اش! — دەپ ايقاي سالدىم.

شاقۇر-شۇقىر ەسىك اشىلىپ، ايەلىم كىرگەنىن ءبىلدىم، ءتۇرىن كورمەسەم دە، قانداي كۇيدە ەكەنىن سەزىپ جاتىرمىن.

— ءيا، بۇرىنعىڭ باسقاشا ەدى، مىناۋىڭدى نە دەيمىز؟ — دەدى سىزدانىپ.

— مۇنى ما، مۇنى توڭقايىپ جاتىپ ءتىس ەمدەۋدىڭ جاڭا ءتاسىلى دەيمىز، — دەدىم مەن دە قياستانىپ.

ول ەڭكەيىپ، اۋزىمدى يىسكەدى دە، بوتەن ءيىس بولماعان سوڭ:

— ءوي، نە بولدى ساعان، نە كورىندى، الدە تىشقان اڭدىپ جاتىرسىڭ با؟ — دەپ ول دا قيسىق سۇراق قويدى.

— تىڭدا! — دەدىم دە، حاننىڭ الدىندا ءتورتتاعانداي جانىما ساۋعا سۇراعان جازالىداي، بار ءمان-جايدى ايتىپ بەردىم.

— ەندى نە ىستەيمىز؟ (كۇلىپ تۇرعانىن سەزدىم).

— ەرتەڭ بارىپ جۇلدىرىپ تاستايمىن، ءقازىر ارقاما بىردەڭە جاپشى، — دەپ ەم، كەلىنشەگىم ىشەك-سىلەسى قاتىپ كۇلىپ الدى.

— ءاۋ، سەن وسى جەردە تۇنەمەكسىڭ بە؟

— ەندى قايتەم، تۇنەيمىن! — دەدىم.

ول سىلقىلداعان كۇيى ارعى بولمەدەن ەسكى جالباعاي تونىمدى اكەپ، توڭقايىپ جاتقان مەنىڭ ارقاما جابا سالدى.

— شاي ءىش، — دەپ تابالاي مازاقتاپ، كۋحنياعا كەتتى.

جىنىم قايناپ:

— ءاي، ەسەككە دە جابۋدى بۇلاي جاپپاس، قىمتاسايشى كىشكەنە، دەپ اقىرىپ جىبەردىم. (ول ءىشى ءتۇيىلىپ كۋحنيادان شىعا الماي قالدى).

نە كەرەك، كورەر تاڭدى ەسىكتىڭ كوزىندە اتىرىپ، تاڭ اتا باسىمدى قولىما الىپ زىمىراپ پوليكلينيكاعا تارتتىم. بوگەلەك قاققان جىلقىداي باستى شۇلعي زارلاعان كۇيى دارىگەردىڭ الدىنان ءبىر-اق شىقتىم. ۆراش جالعىز ەكەن.

— قايدا وتىرايىن؟

— مىندا. كرەسلوعا… ازۋ ما؟

— ازۋ.

— نەشەۋ؟

— بىلمەيمىن، سول جاقتىڭ ءبارىن جۇل! — دەدىم.

دارىگەر قاراپ جىبەرىپ:

— ۆوسموي، ۋداليت.

— كوندىك.

بىرت-بىرت ەتىپ ەكى ۋكول كەتتى.

— شەست مينۋت پودوجديتە...

التى ءمينوتى التى جىلعى جازالاۋشى كاتورگىداي ءوتتى-اۋ ايتەۋىر. ۋكول تارادى، اۋىز قالدى دالاداي بوپ، استىڭعى ەرىن مەن جاق بولەك تە، باس باسقا بىرەۋدىكى سەكىلدى. ىربيىپ وتىرمىن، كومەي قايدا، ءتىل قايدا، بەلگىسىز. قىسقىشى مەن تىستەۋىگىن قاتار اۋزىما جاقىنداتقاندا بايقادىم: دارىگەردىڭ قولى قوبىلاندىنىڭ قولىنداي ءداۋ ەكەن. مىنا قولدار ءتىس جۇلاتىن ەمەس، باس جۇلاتىن قولدار ما دەرسىڭ.

— ا، ا، ا، ا، ا ،ا.

— تيحو، تيحو…

جىلقىنىڭ ۇرى ءتىسىن ەگەگەندەي اۋىزعا كەرگىشتى قويىپ، كىرىسىپ كەتتى. اۋىز اۋىز ەمەس، دالا سياقتى، ىشىندە ەكى-ۇش جىگىت تاس قوپارىپ جاتقانداي. تىستەۋىگى ءتىسىمدى مىقتاپ قاپتى عوي دەيمىن، قازان باسىمدى موينىممەن قوسا ىرعاپ-ىرعاپ، سىقىرلاتا جۇلىپ العاندا، استىڭعى جاعىم دارىگەردىڭ قولىندا كەتكەندەي بولدى.

— ۆسە، ۆسە، — دەپ دارىگەر، ءبىر تۇكىرتىپ الدى دا، قازاننىڭ ءىشىن تازالاعانداي جۇلىنعان ءتىستىڭ ورنىن تازالاپ، بارماقتاي ماقتانى تىستەتتى دە:

— مىڭ تەڭگە! — دەدى.

باستان قۇلاق ساداقا، نەشە تەڭگە بولسا دا ايايىن دەپ تۇرعان مەن جوق. مىڭ تەڭگەمدى ۇسىندىم دا: مىڭ ۆاحمەت — مىڭ ۆوولعىر، — دەپ جونىمە كەتتىم.

---