InfoHub Logo

ءبىر قويشى قوي باعىپ جۇرسە، ءبىر تۇلكىنى ءبىر ايۋ قۋىپ كەلەدى ەكەن، ول ءبىر تامعا كەلىپ كىرەدى. ايۋ دا كىرەيىن دەگەندە، تامنىڭ تار تەسىگىنە كەۋدەسى سىيىپ، بوكسەسى سىيماي كەپتەلىپ قالادى. تۇلكى تامنىڭ ءبىر كىشكەنتاي تەسىگىنەن جالت ەتىپ شىعىپ، اينالىپ تەسىككە كەلەدى دە تەسىكتەن نە ءارى كەتپەي، نە قايتا شىعا الماي، ءىلىنىپ جاتقان ايۋدىڭ ارتىنان كەلىپ، مازاقتاپ، ايۋعا سارىپ كەتەدى. ونى قويشى كورىپ تۇرادى. ايۋ ارەڭ دەپ قايتا شىعىپ، جان-جاعىنا قارانىپ، قويشىعا كەلەدى.

— ە، سەن نە كوردىڭ؟ – دەيدى ايۋ قويشىعا. قويشى:

— مەن نە كورەيىن؟.. ءبىر ايۋعا ءبىر تۇلكى سارىپ كەتتى. سونى عانا كوردىم،–دەيدى.

ايۋ اشۋلانىپ:

— ەگەر دە وسىنى بىرەۋگە ايتساڭ، سەنى جەپ قويامىن! – دەيدى.

قويشى:

— ويباي، ەندەشە ايتپايمىن؟! – دەيدى.

— جارايدى. ايتەۋىر ايتساڭ، ولەسىڭ! – دەپ، ايۋ كەتىپ قالادى. كەشكە اۋىلعا كەلگەن سوڭ، قويشى مۇنى اۋىلداعىلارعا ايتادى. اۋىلداعى بالا-شاعا مۇنى ولەڭ قىلىپ ايتىپ، ويناپ جۇرەدى. مۇنى ايۋ ەستىپ، ىزا بولىپ، ەرتەڭىنە قوي جايىپ تۇرعان قويشىعا كەلىپ:

— ە،سەنىڭ «ءتىرى جانعا ايتپايمىن» دەگەنىڭ قايدا؟ ەندى سەنى جەيمىن! – دەيدى.

قويشى جىلاپ:

— ءۇش كۇنگە رۇقسات بەر، ءۇي ىشىممەن، اعايىن-تۋىسقاندارىممەن قوشتاسىپ كەلەيىن! – دەيدى.

— جارايدى. ءۇش كۇنگە رۇقسات بەردىم، – دەپ، ايۋ كەتىپ قالادى. قويشى دالادا جىلاپ وتىرسا، تۇلكى كەلەدى:

— ە، قويشىم، نەگە جىلاپ وتىرسىڭ؟ – دەيدى.

قويشى:

— ويباي، وسىلاي دا وسىلاي، ءبارى سەنىڭ كەسىرىڭ! ەندى ولەتىن بولدىم، – دەيدى.

تۇلكى:

— ويباي، ۇندەمە، ايۋدان قۇتىلۋدىڭ امالىن مەن تابايىن! نە بەرەسىڭ؟ – دەيدى.

قويشى قۋانىپ:

— ويباي، نە قالاساڭ، سونى بەرەيىن!–دەيدى.

تۇلكى:

— ماعان ءبىر بۇيرەگىڭدى بەر، – دەيدى.

— بەرەيىن، – دەيدى قويشى.

تۇلكى ايتادى:

— اۋىلىڭا بار دا ءبىر ۇلكەن قاپ اكەل! ايۋ كەلگەندە، اناۋ جەردە شاڭدى بۇرقىراتىپ مەن جۇرەيىن. ايۋ سۇرار: «اناۋ نە؟» – دەپ، سوندا سەن: «ول حاننىڭ بالاسى. قاتىنى ايۋدىڭ جۇرەگىنە جەرىك بولىپ، سونى ىزدەپ ءجۇر»، – دە ايۋ قورقىپ: «ويباي، ەندەشە مەنى جاسىر. قايدا تىعىلامىن؟»–دەر، سوندا سەن: «مىنا ۇلكەن قاپقا تىعىل»، – دەپ، قاپقا تىعىپ، قاپتىڭ اۋزىن مىقتاپ بايلا دا شوقپارمەن ۇرىپ ءولتىر!

ەكەۋى وسىعان ۋادەلەسەدى. تۇلكى كەتەدى. كەلەم دەگەن كۇنى ايۋ كەلەدى. ايۋ قويشىمەن سويلەسىپ:

— ەندى جەيمىن! – دەپ تۇرعاندا، الىستان بۇرقىلداعان شاڭدى كورەدى.

— قويشى، اناۋ نە؟ – دەپ سۇرايدى ايۋ.

قويشى:

— ول - حاننىڭ بالاسى. قاتىنى ايۋدىڭ جۇرەگىنە جەرىك بولىپ، سونى ىزدەپ ءجۇر! – دەيدى.

— ويباي، قويشى، مەنى جاسىرا گور! قايدا تىعىلام؟ – دەپ، ايۋ ساسادى:

قويشى:

— ەندەشە، مۇندا تىعىلا عوي! – دەپ، ايۋدى قاپقا تىعىپ، قاپتىڭ اۋزىن شىلبىرمەن مىقتاپ بۋادى دا شوقپارمەن ۇرىپ، ولتىرەدى.

ەندى تۇلكى كەلىپ، كۇلىپ:

— ە، ەندى بۇيرەگىڭدى بەر! – دەيدى قويشىعا.

قويشى قيپاقتاپ، جىلامسىراپ، بەلبەۋىن شەشەدى. بەلبەۋىن شەشكەندە، قويشىنىڭ ءىشى شۇرىلدايدى.

تۇلكى قۇلاعىن تىگە قويىپ:

— و نە، قىڭسىلاعان؟ – دەيدى. سول ارادا قويشى:

—تۇنەۋگۇنى ءبىر تازىنىڭ كۇشىگىن جۇتىپ ەدىم، سول ەندى ۇلكەن تازى بولىپ، ىشىمنەن شىعايىن دەپ، قىڭسىلاپ جاتىر، – دەيدى.

تۇلكى قورقىپ:

— ويباي، قويشى، ەندەشە دوس بولايىق! تازى شىعىپ كەتپەسىن، مەن قاشايىن! – دەپ، قاشا جونەلىپتى.

---