ۇرەي
جاركەمبايدىڭ ۇنامسىز ءبىر كەمشىلىگى بار: بىرەۋمەن سويلەسكەندە نەمەسە جازۋ جازعاندا، ۇدايى تاناۋىن شۇقىپ وتىرادى. وسى ءبىر سۇيكىمسىز ادەتتەن وزىنشە ءلاززات العانداي سىڭاي بىلدىرەدى. مىنا تۇرىنە قاراعاندا، ول ءوزىنىڭ بۇل كەمىستىگىن مۇلدە سەزىنبەسە كەرەك. ءتىپتى، ءمان دە بەرمەيدى عوي دەپ ويلايمىن. ويتكەنى ول مەنىڭ ەسكەرتپە سوزدەرىمنەن ەشقانداي قورتىندى شىعارعان جوق. ءبولىم باستىعى بولعاندىقتان، تەلەفون ۇنەمى سونىڭ الدىندا تۇرادى. اپپارات شىلدىر ەتسە، ايتەۋىر، سول كىسى جاۋاپ بەرىپ جاتادى. مىنە، تەلەفون تاعى دا شىلدىرلادى. اسىپ-ساسقان جاركەمباي:
— كازىر، كىدىرە تۇرىڭىز!—دەدى دە، الا قۇيىن بوپ، بولمەدەن زىتىپ شىعىپ كەتتى. بەس-ون مينۋتتان كەيىن ارسالاڭداپ قايتا ورالىپ، ستول ۇستىندە جاتقان تۇتقانى قولىنا الىپ، كىناراتتى ادامداي ءمۇلايىمسىپ جاۋاپ بەرە باستادى.
— اللو!.. ول كىسىنى تابا المادىم. يا، ءتورتىنشى ەتاجعا دا شىقتىم. بيللياردحانادا دەيسىز بە؟.. وندا جوق. مۇمكىن، اسحانادا بولار. بارىپ بىلەيىن بە؟.. كەرەگى جوق دەيسىز بە؟.. جارايدى، ساۋ بولىڭىز...
تەرلەپ-تەپشىگەن جاركەمباي بەتورامالىمەن ماڭدايىن ءسۇرتىپ، كرەسلوعا وتىرا كەتتى. كەيپىندە نازالانعاندىق نىشان بار.
مەن باستىعىمدى اياعانداي بولدىم.
— ءتۇۋ، قاتتى ابىگەرگە ءتۇستىڭىز عوي... و كىم ەكەن ءوزى؟
— مەن مادەنيەت مينيسترلىگىندەگى بۇقايەۆ پا دەپ ويلاپ قالسام، الگى ءبىرىنشى ەتاجداعى سۋ مۇرىن كوررەكتور بالا ەكەن. جاسىم بولسا قىرىقتان اسىپ بارادى. بويىمدا مىنەز تۇراقتىلىعى جوق. بالا-شاعانىڭ جۇمساۋىنا، ءوستىپ اپپاق ساقالىممەن شاپقىلايمىن دا جۇرەمىن. مەندەگى ءبىر جامان ادەت: تەلەفون سوققان ادامنىڭ ءبارىن دە وزىمشە دوكەي سانايمىن. تەلەفون شىلدىرلاسا سالماعىمدى مۇلدە جوعالتىپ الامىن!..
العاشقى كۇندەرى باستىعىمنىڭ بۇل مىنەزىن كىشىپەيىلدىلىك قوي دەپ سەزىنۋشى ەدىم. كەيىنىرەك اڭعاردىم، بۇل ادەت – جاعىمپازدىكتىڭ «ەسكى ساقيناسى» ەكەن. ول ۇنەمى ۇرەيلەنىپ جۇرەدى. الدەنەدەن ورىنسىز ساقتىق جاسايدى. الدەنەنى كوڭىلىنە سەكەم الىپ، جان دۇنيەسى كۇيزەلىسكە ۇشىرايدى. كوزى تولى قورقىنىش. «بەتىم ىسىنگەن جوق پا؟ باستىق مەنى سۇرادى ما؟ اۋزىمنان اقاڭنىڭ ءيىسى شىقپاي ما؟» — دەگەن كۇدىكتى سوزدەردى كۇندە ايتادى. بەت-اۋزى دىرىلدەپ، شىلىمىن تۇتاتۋعا دا قاۋقارى جوق، ءبىر بەيشارا.
جاركەمباي ەسىكتەن پاڭدانا كىرەدى دە، كابينەتتىڭ ورتاسىنا كەلگەندە يىعىن قۋشىڭ ەتكىزىپ، جالما-جان توبەسىنە قارايدى. ۇرەيلى پىشىنمەن شويتاڭ ەتىپ ەز ورىندىعىنا وتىرا كەتەدى. ليۋستراعا قاراپ ءبىراز ءسوز ايتىپ تاستايدى:
— وسى ءبىر نەمەنى اباجاداي قىپ نەگە ءىلىپ قويدى ەكەن؟ انە ءبىر ۇشكىر تەمىرى باتىرلاردىڭ نايزاسى سىقىلدى توبەڭە ءتونىپ تۇرادى، اشەيىن!.. قاپەلىمدە ءۇزىلىپ تۇسسە عوي، ەشكىمدى دە وڭدىرماس...
ول حات جازۋعا وڭتايلانىپ قوزعالىپ ەدى، ورىندىق سىقىر-سىقىر ەتە قالدى.
— ءاي، وسى ءبىر ورىندىقتان-اق كۇيدىم-اۋ! شورت سىنسا عوي، ءسوزسىز ومىرتقام ۇزىلەدى...بۇل ماسەلەنى كومەندانتقا ەسكەرتۋ كەرەك ەكەن.
— جارەكە، مەنىڭ مىنا اڭگىمەمدى تىڭداپ جىبەرسەڭىز.
— وقىشى، كانە!
مەن وقىپ وتىرمىن. باستىعىم كۇلىمسىرەپ، باسىن يزەپ، مەنىڭ تۋىندىمدى ماقۇلداپ، راقاتتانىپ وتىر.
جاركەمبايدىڭ كەنەت ءتۇسى بۇزىلىپ كەتتى.
— مىنا ءبىر سويلەمىن قايتا وقىشى.
مەن قايتا وقۋعا كىرىستىم.
— ويباي، اڭگىمەڭدى جىلىداي جاپ!..
— ە، نەگە؟
— مىناۋىڭدى باستىق وقىسا، كوزىڭدى جويادى.
— قالايشا؟
— ءبىزدىڭ باستىقتىڭ تاقيا كيەتىنىن بىلەسىڭ. جانە باسىنىڭ تاز ەكەنىن دە جاقسى بىلەسىڭ... سەنىڭ بۇل سۋرەتتەمەڭ باستىقتى اجۋالاپ تۇرعان سياقتى. ابايلا، بالا!..
ەسىكتەن ءبىر جاس جىگىت كىرىپ كەلدى. قىسىلىپ-قىمتىلىپ، داپتەرگە جازىلعان ولەڭدەرىن ۇسىندى. ناشار ەكەن، پىكىرىمدى ايتىپ، شىعارماسىن وزىنە قايتارىپ بەردىم. جاس تالاپكەر كەتىسىمەن باستىق ماعان ءشۇيىلدى:
— قاتتىراق كەتتىڭ، شىراعىم. جىلى سويلەسۋ كەرەك ەدى... «ولەڭدەگى ويىڭ جاقسى. ءسوز ساپتاۋىڭ ءتاۋىر. تۇبىندە سەنەن اقىن شىعادى!»—دەپ نەگە جورعالاتا جونەلمەيسىڭ؟.. وسىنداي سىپاتتامادان سوڭ، «كوركەمدىگى ناشار ەكەن»،— دەپ، ءسوزدى ءبىر-اق ءتۇيۋىڭ كەرەك ەدى. ول بالا ەرتەڭگى كۇنى ارىز جازا قالسا، شىراعىم-اۋ، الدىمەن سوققى ماعان تيەدى. و جاعىنان دا ساق بولۋ كەرەك، تورەم. سەن، قارساڭبايەۆ دەيتىن جاسى الپىستان اسقان «جاس» اقىندى بىلەسىڭ بە؟.. وي، اتاما!..
— جارەكە، مەن جاس ادامدى الداي المايمىن. جانە دە مەن ونى قيسىق جولعا سالعىم كەلمەيدى. ولار جاس، البىرت. ءبىزدىڭ بولماشى ءبىر سوزىمىزگە يلانىپ قالۋى مۇمكىن. دەر كەزىندە قاتەسىن كوزىنە ايتۋ ءجون عوي دەپ ويلايمىن. «تەڭىز اۋىرۋى سياقتى» «ادەبيەت اۋىرۋى» دا جامان اۋرۋ. ادامدى كەيدە اداستىرادى.
باستىعىمنىڭ ەكى بەتى دىرىلدەپ، قولدارى ەربەڭدەپ، تاماعى قىر-قىر ەتتى.
— ءىستىڭ ءادىلىن ايتساڭ، وزىڭە جاۋ كوبەيتىپ الاسىڭ. كىمدە كەمشىلىك جوق دەيسىڭ؟! وسىدان بەس-التى جىل بۇرىن ءبىر بەلدىلەۋ جازۋشىنىڭ رومانىن سىنايمىن دەپ، قانشاما وپىق جەدىم!.. ماعان جان باعۋ كەرەك، سەميا اسىراۋ كەرەك!.. ءومىر تولقىنىنا كەۋدەڭدى توسپا. ىققا قاراي ميتىڭدا، ىققا قاراي... «اربا سىنباسىن، وگىز ولمەسىن!»..
ءبىر كۇنى قىزمەتكە كەشىگىڭكىرەپ كەلسەم، بولمە ىشىندە ەرسىلى-قارسىلى جۇرگەن باستىعىمدى كوردىم. قانىن ىشىنە تارتىپ العان، ءوڭى قۇپ-قۋ. كەشىككەنىمە اشۋلانىپ تۇر ما، كىم ءبىلسىن؟
— جارەكە، تىنىشتىق پا؟
— سەن ەشقايدا كەتۋشى بولما. مەنىمەن بىرگە وسىندا بول!
— ونىڭ ۇرەيلى پىشىنىنەن قورقايىن دەدىم.
— جارەكە، ءتۇسىڭىز بۇزىلىپ تۇر عوي... اۋىرىپ قالدىڭىز با؟! نە ماسەلە؟..
ول جاۋاپ قاتپادى. تۇسكى تاماققا قوڭىراۋ قاعىلدى. مەن كەتۋگە ىڭعايلاندىم.
— اينالايىن، كەتپەشى!— دەپ جاركەمباي ەتەگىمە جارماستى.
— ە، نە بوپ قالدى؟ ءجونىڭىزدى ايتسايشى!
— ءقازىر وسىندا ءبىر باسكەسەر كەلەدى. قولىندا قۇلاشتاي پىشاعى بار كورىنەدى. مەنى سويماقشى... سەنىڭ بوكسپەن ازداپ حابارىڭ بار عوي، ەپتەپ ماعان كومەكتەسەرسىڭ...
— مەن سەنەر-سەنبەسىمدى بىلمەي، اڭىرىپ تۇرىپ قالدىم.
— ول كىم ءوزى؟
— ءبىر قىلمىسكەر. باياعىدا، ياعني وتىز جەتىنشى جىلدارى سوعان كۋا بوپ، قول قويىپ ەدىم. مىنە، سول ادام ون جىل وتىرىپ، بوستاندىققا شىعىپتى. جاڭا ماعان ءوزى تەلەفون سوقتى. «مەنى كۇت»، — دەيدى... «سويام»، — دەيدى... داۋسى قاتقىل، كۇج-كۇج ەتەدى...
ءبىز تىقىرشىپ كۇتىپ وتىرمىز. ۋاقىت ءوتىپ بارادى. ەشكىم جوق.
ءبىر مەزگىلدە كورشى مەكەمەدە قىزمەت ىستەيتىن قىلجاقباس ىىىالكەمباي دەيتىن سارى تاپال بويلى جىگىت كىرىپ كەلدى. قىزارا ءبورتىپ، شىلىمىن مەيىرلەنە سورىپ-سورىپ قويدى.
— جاقسى كەلدىڭ عوي، باۋىرىم!—دەپ، جاركەمباي وعان دا جابىسا كەتتى. ۇرەيلى پىشىنمەن ماسەلەنى تۇگەل باياندادى.
شالكەمباي مىرس-مىرس كۇلىپ، تەرىس اينالدى...
ءبىز تۇسىنە قويدىق. تەلەفون سوققان سول ەكەن. باستىعىمنىڭ بوپ-بوز جۇزىنە قان جۇگىرە باستادى...
جاركەمباي تىم كۇيگەلەك، تىم ۋايىمشىل: بىرەسە «بەلىم اۋىرادى»،— دەيدى. بىرەسە «اس قازانىم اۋىرادى»،— دەيدى. قالتاسى تولى دارى-دارمەك. تۇيمەدەي-تۇيمەدەي قوڭىر، سارعىش، اق ءتۇستى تابلەتكالاردى كۇنى بويى قىلعىتىپ جۇتىپ وتىرادى. كەيدە قاي جەرى اۋىرعانىن ءوزى دە بىلمەيدى. ءبىراق «اۋرۋمىن» دەپ كىرتيەدى دە وتىرادى. مەديسينالىق ءار ءتۇرلى كىتاپتاردى كوپ وقيدى. ءار ءتۇرلى كەسەلدىڭ قىسقاشا انىقتاماسىمەن تانىسا كەلىپ، «مەنىڭ اۋرۋىم مىنا بىرەۋىنە ۇقساس ەكەن»،— دەپ كۇدىكتەنەدى. جاتسا دا، تۇرسا دا ويلانىپ، ابدەن قاجىپ بىتەدى. تابەتى اسقا شاپپايدى. ۇيقىسى بۇزىلادى. بەلگىسىز ءبىر جۇمباق ۇرەي توبەسىنەن تونەدى دە تۇرادى.
ونىڭ كيىم كيىسى دە قىزىق: ىشىنەن جەڭسىز جىلى تون كيىپ الادى. جاعاسى ساتپاق سول تەرى توننىڭ ىشىنە اپ-ادەمى كوگىلدىر گالستۋگىنىڭ ۇشى سۇنگىپ كەتەدى. گالستۋككە باسىلعان كوك تەڭىز، جەلكەن، شاعالالاردىڭ سۋرەتى ءبىر تاماشا كورىنىس!.. كىشكەنتاي جىلى تونىن، ۇلكەن قارا پيماسىن ماي مەيرامىنا دەيىن كيەدى.
جاركەن دە ەپتەپ شاراپ ىشەدى. ىشكەنى قۇرىسىن-اۋ، جان-جاعىنا قاراپ ىشەدى. ءبىر توستاق سىرا ءىشىپ كەلسە «اۋزىمنان ءيسى شىعىپ تۇرعان جوق پا؟»— دەپ كۇدىكتەنەدى. باسىن قاقشيتىپ، شەنىڭە جولامايدى. سەزىپ قويار دەگەن ويمەن ارتى قۋىستانىپ، سونادايدان ويقاستاپ، اداممەن ءجوندى سويلەسپەيدى. داۋىلدى كۇندەرى «توبەمە اعاشتىڭ بۇتاعى سىنىپ تۇسەدى»،— دەپ، جان ساۋعالاپ كوشەنىڭ ورتاسىمەن جۇرەدى ول. ونىڭ ادرەسىنە: «ازامات، كوشە ءتارتىبىن ساقتاڭىز!—دەگەن ميليسيونەرلەردىڭ تالاي رەت ەسكەرتپە سوزدەرى ايتىلدى...
نە كەرەك، جارەكەڭنىڭ ءومىرى وسىلايشا كۇيبەڭدەپ ءوتىپ جاتتى.
جارەكەڭ بۇگىن دە بۇرقان-تالقان. اڭگىمەسىنىڭ سىڭايى مىناۋ:
— مەن ساعان ايتتىم عوي، «ابايلا، بالا»،— دەپ. ءبۇيتىپ قايسارلىق جاساي بەرمە، شىراعىم! ءار نارسەنىڭ شەگى بار. بىزگە جان باعۋ كەرەك!.. مانا جوعارعى ورىننان ءبىر كىسى ماعان تەلەفون سوقتى. «تالقانبايدىڭ ولەڭىن نەگە باساسىڭ؟»— دەپ، مەنىڭ جەر-جەبىرىمە جەتتى. ال تالقانبايدىڭ ولەڭىن جەر-كوككە سيعىزباي ماقتاعان سەن. جانە ماعان دايىنداپ بەرگەن دە سەن... و جىگىتتىڭ ءوزى «كوك شاي» ىشەتىن كورىنەدى. جەرگىلىكتى گازەتتەردىڭ باس ماقالاسىنا تالاي رەت سىنالىپ جازىلىپتى. كاسىپوداقتىق جارنانى دا تولەمەپتى..
— سىزگە تەلەفون سوققان ادامنىڭ فاميلياسى كىم ەكەن؟
— شاتاقوۆا ماستۋرا.
— ە، ول تالقانبايدىڭ ايىرلىسىپ كەتكەن ايەلى عوي.
— سەن ونى قايدان بىلەسىڭ؟..
— ويباي، جارەكە، تويىندا بىرگە بولمادىق پا؟
— ول نەگە كۇيەۋىن جاماندايدى؟
— اليمەنت تولەمەگەن سوڭ اشۋلانعان شىعار...
ول «ءۇھ» دەپ كرەسلوعا وتىرا كەتتى. مۇزداي سۋ ءىشىپ، جۇرەگىن باستى.
شىنىندا دا مىنەزى وتە قىزىق كىسى: باستىعىمەن شاحمات ويناي قالسا، وتىرىك ۇتىلادى. اينالاسىنداعى جۇرتقا سەنىمسىزدىكپەن قارايدى. بولماشى ءبىر نارسەگە كۇدىكتەنەدى، مازاسى كەتەدى. ءوزى مانساپقورلىققا، شەنگە، جاسىل كرەسلوعا قۇمار-اق. ءبىراق قورقاق. جينالىستاردا بەلسەندىلىك جاساپ، سويلەرىن سويلەپ الادى دا، سوڭىنان جاتا عاپ وكىنەدى. «بەلدىبايدى سىناڭقىراپ جىبەردىم-اۋ»، — دەگەن ويمەن ءتۇنى بويى كوز ىلمەيدى. ياعني قولدان قورقىنىش جاسايدى. باستىعىمەن كەزدەسە قالسا، قالتاڭ-قۇلتاڭ ەتىپ، جۇرىسىنەن جاڭىلادى. باستىعى ۇزاپ كەتكەنشە ءيىلىپ تۇرىپ الادى. قىزمەت ىستەيتىن مەكەمەگە جاقىنداي بەرگەندە، جارەكەڭ كىلت توقتايدى دا، وزىنشە ساقتىق جاساعان بولادى. — «ال، جىگىتتەر، بىرتىندەپ كىرەيىك. توبىمىزبەن كىرسەك، ءىشىپ ءجۇر ەكەن دەپ، ويلاپ قالۋى مۇمكىن، باستىقتاردىڭ»...
ءبىر رەت ول جالپى جينالىستا تالقانبايدى سويىپ سالدى.
— تالقانبايدىڭ قاي ۋاقىتتا شىعارما جازاتىنىنا تاڭىم بار؟.. قىزارا ءبورتىپ، ۇنەمى رەستوراندا وتىرادى. ۇدايى ماس بوپ نەمەسە قىزىپ جۇرەدى. اق اراق پەن سىرانى ارالاستىرىپ ىشەدى. جاقسى كورەتىن تاعامى — سوليانكا. ىشىمدىكتەن سوڭ بالىقتىڭ قارا ۋىلدىرىعىن پايدالانادى. گەراسيمنىڭ بۋفەتىنەن شىقپايدى...
پرەزيديۋمدا وتىرعان بىرەۋ:
— قاشان كوردىڭىز؟— دەپ، توسىننان كىرىسپە ءسوز تاستادى.
— كەشە.
— وندا و كىسىمەن ءسىز دە داستارقانداس ەكەنسىز عوي؟
— جو-جوق، اتاي كورمەڭىز.
— ەندەشە، نە جەپ، نە ىشكەنىن قايدان ءبىلدىڭىز؟..
— سىيلاعان سوڭ، قايتەيىن!
— كىم؟
— تالقانباي!
ول سولبىرايىپ مىنبەدەن ءتۇستى...
تەك قانا «جان باعىستى» كاسىپ ەتكەن بۇل ءتىرى جان «بىزدىكى» دەگەننەن گورى «مەنىكى» دەگەن ءسوزدى، كومەكەيى بۇلكىلدەپ ادەمى ايتادى. شولاق بەلسەندىلىك، جاعىمپازدىق-دايەكسىزدىكتىڭ ءبىر بەلگىسى. ادام باسىنداعى كىشىگىرىم وعاش مىنەز، قورقاقتىق — ۇلكەن قىلمىستىڭ العاشقى بۇرشىگى. قورقاق ادامنىڭ وپاسىز كەلەتىنى ايدان انىق. ول تۇراقسىز جان. وندا شىنايى دوستىق بولمايدى. تونگەن قاتەردەن ءوز ماحابباتىن دا قورعاي المايدى. وزىندىك سەنىمىن، ياعني ءوزىن جوعالتقان، باسىنان ۇرەي كەتپەگەن قاڭعالاق ادامنىڭ جانىنا ءومىردىڭ جىلى شۋاعى ءقايتىپ تۇسپەك؟! مۇندايلاردىڭ قولى ءىلۋلى تۇرعان التىنعا جەتپەسە، ءسوزسىز جاراقات جولداسىن تابانىنا سالىپ جوعارى كوتەرىلەر ەدى.
ءبىزدىڭ جاركەمباي ۇلكەن ءومىردىڭ ءتۇسىپ قالعان ءبىر كىشكەنتاي بۇرانداسى سىقىلدى. زىرلاپ تۇرعان تەتىگىنەن ايرىلعان تەمىر، جەرگە تۇسكەن سوڭ، ارينە ونى توت باسادى. قانداي ايانىشتى!
...كۇندەگى داعدىسى بويىنشا، جارەكەڭ مۇرنىن شۇقىپ وتىر. قاعاز بەتىنە تۇسكەن ءجۇن-جۇرقانى ۇرلەپ جىبەردى دە، جازۋعا قايتا كىرىستى.
تەلەفون شىلدىرلادى. باستىق قۇلاعىن توستى.
— اللو!.. يا... قويشى، شىراعىم. قىزمەتىمە كەدەرگى جاساما... جاسىم بولسا قىرىقتان اسىپ بارادى. ال، سەندەر جاپ-جاس باستارىڭمەن مەنى شابارمان قىلعىلارىڭ كەلەدى... نەمەنە؟.. سەن الگى سۋ مۇرىن كوررەكتور بالا ەمەسسىڭ بە؟.. بۇل قايدان؟.. مينيستەرستۆودان!.. ويباي، اقساقال، كەشىرە كورىڭىز!.. مەن الگى... ءلاپپاي! «ورنىڭنان الىپ تاستايمىن»،— دەيسىز بە؟.. اعاتاي، كەشىرە كورىڭىز... ءبىر بىلمەستىك ءوتتى... مەن الگى... ساداعاڭ كەتەيىن، اعاتاي... قۇلدىق!.. بەس-التى قارا دومالاعىم بار ەدى... قاتىنى تۇسكىر ناۋقاس... جان باعىس ماسەلەسى قالاي بولار ەكەن، ا؟.. مەن الگى... ءۇھ!..
باستىق تەلەفون تۇتقاسىن تاستاي سالدى. ەكى كوزى ادىرايىپ، سىلق ەتىپ ورىندىققا قونجيا كەتتى.
ەكى كۇن بولدى، جاركەمباي قىزمەتكە كەلمەي قويدى. مەن ۇيىنە تەلەفون سوقتىم. ايەلى كۇيەۋىنىڭ ناۋقاس ەكەنىن حابارلادى. كوڭىلىن سۇراماق بوپ، جۇمىس اياعىندا ءبىز ونىڭ ۇيىنە باردىق. تاپال بويلى، قىزىل شىرايلى كەلىنشەك بىزدەرگە ەسىك اشتى. جارەكەڭ تورگى بولمەدە ىڭقىلداپ كەرۋەتتە جاتىر. باسىن اق مارلىمەن قۇنداقتاپ تاستاعان. كوزدەرى كىرتيىپ، توبە شاشى ۇرپيگەن. بولمەنىڭ دە ءسانى كەتىڭكىرەگەن. كرامسكويدىڭ «بەيتانىس ايەلى»، ساۆراسوۆتىڭ «ۇزاقتار ۇشىپ كەلدى»، كەنبايەۆتىڭ «اساۋعا قۇرىق سالۋ» دەگەن ادەمى كارتينالارى قابىرعادا ءىلۋلى تۇراتىن-دى. ول سۋرەتتەر ءقازىر كورىنبەيدى. ءتىپتى، ءۇي قابىرعاسىنداعى ۇلكەن ساعاتتى دا الىپ قويىپتى... كىم ءبىلسىن، الدە پاتەرىن بىرەۋلەرمەن ايىرباستاماقشى ما؟ ءبىز قايران بولىپ وتىرمىز. ءسوزدى شالكەمباي باستادى:
— جارەكە، ءحالىڭىز قالاي؟ باسىڭىزعا نە بولدى؟
— الدىڭ كۇنى، جاڭا ماگازينگە ورناتىلعان تەمىر قۇتى ىشىندەگى تەلەفون-اۆتومات ارقىلى جۇبايىممەن سويلەسىپ تۇر ەدىم، توبەمە قولاقپانداي سۇڭگى ءتۇسىپ كەتكەنى... ەس-تۇسىمدى بىلمەيمىن، اۋرۋحانادان ءبىراق شىقتىم... دارىگەرلەر «ميىڭ قوزعالعان دەي مە!.. ۋھ!.. ءحالىم ناشار، جىگىتتەر!.. ءاي، ءمارجاپيا، قايداسىڭ؟.. شاي قايناتىپ جىبەر بالالارعا! ۋھ... ءسويتىپ، «ساقتىقتا قورلىق جوق»،— دەگەن عوي، قابىرعادا ءىلۋلى تۇرعان زاتتاردىڭ ءبارىن تۇگەل الدىرىپ تاستادىم. اكەم مارقۇمنىڭ پورترەتىن دە... ويباي!.. ۋھ، اح!.. ءمارجاپيا، ماناعى ءدارىنى اكەپ بەرشى...
You Might Also Like
-
اۋداندىق تۇتىنۋشىلار وداعىنىڭ قىزمەتكەرى كەربيكە جەڭگەي كەلساپتاي بىلەكتەرىن ەكى جاققا سوزىپ، ۇزاق ەسىنەدى. تەلەفوننىڭ قۇلاعىن عىر-عىر ەتكىزىپ بۇرادى دا، ترۋبكانى قۇلاعىنا توستى:
-
ادەبيەت ءپانىنىڭ ءمۇعالىمى ماتانوۆ ماقاشتىڭ ەپتەپ جازاتىن دا ونەرى بار-دى. جالاقىسىن تۇگەلدەي اكەپ بەرىپ، ال قالاماقىسىن جىمقىرىپ «سىرا سايرانعا» سالىپ ءجۇردى. ۇيگە ءجيى-جيى ماسايىپ، كەشەۋى...
