- 03 ءشىل. 2022 00:00
- 233
اق قايىڭ جىلاپ تۇر
بالا كەزىمدە مەكتەپتەن ۇيگە كەلە جاتىپ تىڭ تىڭدايتىنمىن. شىڭىلداعان ءتوس پەن بالعا ءۇنى قۇلاققا كەلسە، ەسىكتەن كىرە پورتفەلدى اتىپ ۇرىپ، اپىل-عۇپىل كيىنىپ، ۇستاحاناعا جۇگىرەمىن. كورشى تۇگەل اعاي تەمىر سوعىپ جاتادى. شاعىن ۇستاحانا ءىشى كاكىر-شۇكىرگە تولى، مۇندا نە جوق دەيسىز؟ ىزدەگەن شەگەڭدى، بولتىڭ مەن گايكىڭدى تاباسىڭ. اعاي ءاردايىم "كەل، كەل" دەپ، كۇلىپ قارسى الادى. مەن تەمىر-تەرسەكتەن گورى اعايدىڭ اڭگىمەسىنە قۇمارمىن.
— مەنىڭ اكەم سوعىستان ورالمادى، — دەيدى ول بىردە مۇڭايىپ، — مىنا قايىڭدى سوعىسقا كەتەردە ءوز قولىمەن وتىرعىزعان. سوناۋ ءبىر جىلدارى وسىندا قۇرىلىس سالۋ ءۇشىن كەلگەندەر: "جول تارتۋعا بوگەت جاسايدى" دەپ، اعاشتى قۇلاتقىسى كەلدى. ءبىراق شەشەم جىلاپ-ەڭىرەپ، الىپ قالدى. بەرى ءجۇر بىردەڭە كورسەتەيىن. اعاي جاپىراعى سىبدىر قاققان، تىپ-تىك بوپ وسكەن اق قايىڭنىڭ جانىنا كەلىپ، اعاشتىڭ تىزەدەن جوعارى جەرىندەگى قارا داقتى سيپاپ تۇرىپ:
— مىناۋ سونداعى بالتانىڭ ءىزى. ءبىر اۋمەسەر تراكتورشى ءاي-شاي جوق بالتالاپ جاتقاندا، شەشەم قولىنا جابىسىپ، شاپتىرماعان، — دەپ ماعان قارايدى.
مەن جۇپ-جۇقا قابىعى اق قاعازشا جەلبىرەگەن قايىڭنىڭ شويىرلانىپ بىتكەن جاراقاتتاي بىلەۋلەنگەن ءدىڭىن قولىممەن ايالاي سيپالايمىن...
ۇزاق جىلداردان كەيىن جولشىباي باياعى بالالىق شاعىم وتكەن اۋىلعا سوعۋدىڭ ءساتى ءتۇستى. اۋىل كوپ وزگەرگەن. وقتاۋداي كوشە، شاتىرلى اق ۇيلەر. مەن بىلەتىن كوپتەگەن ادامدار، تۇگەل اعاي دا باقيلىق بولىپتى. اعانىڭ شاڭىراعىن يەلەنگەن كەشەگى قارا دومالاقتار، بۇگىندە ازامات بوپ، شەكەسىنەن قارايدى.
ءوز ءۇيىمنىڭ ورنىندا وتكەندى ەسكە الىپ، ۇزاق تۇردىم. الدەنە ەسىمە تۇسكەندەي جالت قاراسام، ءالى بار ەكەن — باياعى اق قايىڭ. جاپىراعى جەلمەن ويناپ، الاقان سوققانداي سۋسىلدايدى. ەرىكسىز بۇرىلىپ، جانىنا باردىم. بۇرىنعىداي ەمەس، بۇتاقتارى سالبىراپ، تامىرلارى بىلەمدەنىپ كەتىپتى. كۇتىمسىزدىگى كورىنىپ تۇر. بالتانىڭ ءىزى ءبىتىپ، شودىرايعان كوزگە اينالعان، سيپاپ ەدىم، قولىما ءمولدىر تامشى ىلىكتى.
اق قايىڭ جىلاپ تۇر...