قايران، اياز بي
بەكتۇردى بالا كەزىنەن بىلەتىنمىن. اكە-شەشەسى تاعدىر تاۋقىمەتىن كوپ كورگەن، قاراپايىم، شارۋا جاندار ەدى. ءوزى دە جوقشىلىقتىڭ شەتىن كورىپ ءوسىپتى. "مەكتەپكە جاماۋ شالبارمەن، كوكەم تىگىپ بەرگەن شوقايمەن باراتىنمىن" دەيتىن بەكتۇر ءبىر اڭگىمەسىندە. ەڭ باستىسى ونىڭ ادامگەرشىلىگى بيىك، ادال ەدى. سول ءۇشىن ونى جاقىن تارتاتىنمىن.
ارادا جىلدار وتە بەكتۇر قىزمەتكە تۇردى، سىرتتاي جوعارى وقۋ ورنىن ءبىتىردى. قولى شىعىپ، تابىسى مول ورىندى ساعالادى. قوس-قوس ماشينا ءمىنىپ، ۇستى-ۇستىنە ءۇي الدى. اڭگىمە وندا ەمەس. ەندى بۇرىنعى ءيمانجۇزدى، سىزىلعان جىگىت، اۋىزدىعا دەس بەرمەي بوسەتىن بولدى، ايتاتىنى بايلىق پەن بيلىك، مانساپ پەن تامىر-تانىستىق سوزدەرى كەسەك-كەسەك، باسقانى تىڭدامايدى. كەزدەسە قالىپ، اڭگىمەلەسىپ ەدىم، تانىماي قالدىم. ادامنىڭ وزگەرۋى وڭاي ەكەن عوي.
وسىندايدا ماڭدايشاعا جامان تىماعى مەن جىرتىق شاپانىن ءىلىپ قويىپ، "اياز ءالىڭدى، قۇمىرسقا جولىڭدى ءبىل" دەپ، وتكەنىن ەسىنە الىپ، اسىپ-تاسۋدان قاشاتىن اياز بي ويعا ورالادى.
ال، بەكتۇردىڭ ەسىنە ەندى وتكەن كۇندەر تۇسەر مە ەكەن؟
ءاي، قايدام...
ءولى مەن ءتىرىنىڭ دوستىعى تۋرالى اڭىز
You Might Also Like
-
بالا كەزىمدە مەكتەپتەن ۇيگە كەلە جاتىپ تىڭ تىڭدايتىنمىن. شىڭىلداعان ءتوس پەن بالعا ءۇنى قۇلاققا كەلسە، ەسىكتەن كىرە پورتفەلدى اتىپ ۇرىپ، اپىل-عۇپىل كيىنىپ، ۇستاحاناعا جۇگىرەمىن. كورشى تۇگەل اعاي تەم...
