ءبىزدىڭ اۋىلدىڭ امازونكالارى
تەڭىز تاماعىنا ءتونىپ وتىرعان ءۇش ءۇي ەدى. يەلەرى — توقتاسقان ءۇش ايەل. بالا بىتكەن قالاعا قاشىپ قۇتىلعان. مالى تۇسكىر دالاعا قاشىپ... مال دەگەندە بار-جوعى ون سيىر مەن ۋاق جاندىق. ءتۇس اۋا ەسىك كوزىنە ساماۋرىن كوتەرىپ، الاقانداي اق ورامالىن توبەسىنەن تاستامايتىن ايمان شىقتى. ارتىنشا جالاق ەرنىن ءبىر جالاپ الىپ ءسوز باستايتىن قارعاش، سوڭىنان قىلي كوزى ىلعي قيعاش تارتىپ تۇراتىن ءبيبى كورىندى.
— الگى اۋسىل تيگىرلەر ءالى جوق پا؟ — دەدى ايمان داۋسىن قۇبىلتىپ.
— شاياق كەلگىر! — دەدى قىسقا قايىرىپ قارعاش. — بۇزاۋعا دا قايىرىلۋدى قويدى.
— قاسقىر تارتقىر! — دەپ ونى ءبيبى قوستادى. — وسىلار-اق كۇنىمىزدەن بۇرىن قارتايتتى.
جالىن جۇتقان پەشتەي كولەڭكەنىڭ ءوزى قۇيرىق باستىرار ەمەس. قىرتيعان قىرات پەن كەڭ جازىقتا ءۇزىلىپ، كەرى جالعانىپ ساعىم ءجۇر. قورادان جىڭىشكە داۋىس سالىپ بۇزاۋ موڭىرەدى. ءۇي توبەسىنە مىنا اپتاپ ميىن قايناتىپ تاستاعان قارا قارعا قوندى. كوڭىلسىزدەۋ قارق ەتە تۇسكەن.
— اق شاقىر، پەنسيامىز كەلەر، — دەپ ايمان ونىسىن جاقسىلىققا جورىدى.
قارعاش قولىنا بالتا الىپ، اعاش ۋاقتادى. ءبيبى كەروسين اكەپ، شىرپى تۇتاتتى. كىشكەنە تۇربادان ءتۇتىن اعىپ، ەرتەڭنەن بەرى جەر تىستەپ جۇرمەي قويعان ۋاقىتتى جىلجىتتى.
— قالعىپ كەتكەن ەكەم. ءتۇس كوردىم، — دەدى ءبيبى اۋزىن باققان قوس قۇربىسىنا قاراپ. — باياعى قىز كەزىمىز ەكەن...
— سودان باسقانى كورمەي-اق قويدىڭ-اۋ.
— ساعىنىش شىعار... ول كەزدە قانداي ەدىك، شىركىن؟!
ءيا، قانداي ەدى؟ ۇشەۋى دە تولعان ايداي تولىقسىپ تۇرعان قىز ەدى. مەكتەپ بىتىرەر جىلى كومسومول-جاستار بريگاداسى قۇرىلىپ، ۇران كوتەرىلگەن. ۋاكىل قاپتادى. ادەمى ءسوز اۋەلەدى:
— ەلىمىزدىڭ جاس قايراتى — سەندەرسىڭدەر. رەسەيلىكتەر بايكال — امۋر ماگيسترالىن سالۋعا اتتاندى. ءبىز سەندەردى ايازعا ءۇسىپ قالماسىن دەپ اياپ، اۋىلعا قالدىرعالى وتىرمىز. ەر بالالار ەكى جىل سيىر باعادى. قىزدار ءسۇت بۇلاعىن اعىزادى. ابىروي-اتاق تا، وردەن-مەدال دا سەندەردىكى. ال سوسىن جوعارى وقۋ ورنىنا تۇسەمىز دەسەڭدەر، كەز كەلگەنىنىڭ وزدەرىڭە ەسىگى اشىق. قۇراق ۇشىپ قارسى الادى. ءتىپتى ءوزىمىز جەتەكتەپ الىپ بارامىز. پارتيانىڭ تاپسىرماسى سونداي!
مىنا سوزگە ەلپىلدەپ تۇرعان قاي جەتكىنشەك شىداس بەرسىن؟ ءبارى باس شۇلعىعان. اتا كاسىپ، قولىمىزعا قۇرىق الامىز دەسكەن.
ءانشى بولام دەيتىن ايمان:
— ۋادە بەرەسىزدەر عوي؟.. — دەگەن ۇيالا ءتىل قاتىپ.
— نەگە، قالقام؟
— وقۋعا اپارۋعا.
— بەرەمىز.
بولاشاق ۇستازدىقتى ارمان ەتكەن قارعاش:
— تۇسىرەسىزدەر عوي؟.. — دەگەن بەتىنە قىزىل تەۋىپ.
— تۇسىرەمىز.
— جارايدى، ساۋىنشى بولايىن. سوسىن تىگىنشىلىك وقۋعا كىرەم، — دەدى ءبيبى.
— كىرەسىڭ. ارمان — الدا، سەندەر جولداسىڭدار. تايسالماي تۋرا تارتىڭدار!
باقتاشى بولعان بالالاردى بىرتىندەپ اسكەر قاتارىنا الىپ كەتتى. جىرتا قارىس ەمشەك تارتىپ بارماعىنان بال اعىزعان قىزدار...
— كەشەدەن بەرى جوق. قاراۋىل قاماپ تاستاعان شىعار، — دەدى ايمان. — ون سيىر بار شابىندىقتى وتاپ كەتەدى دەپ ءجۇر عوي، جازعان.
— وسى شولاقتان-اق كوردىك كورەسىنى.
— شايعا قانىپ اپ ىزدەپ شىعايىق. وسىدان قاماعانى راس بولسا، ءاي، بالەم!..
ۋادە بەرگەن ۋاكىلدىڭ ءبىرى ءوسىپ، ءبىرى ءوشىپ كەتكەن. سيىردىڭ ەمشەگىن سيپاپ قالعان بۇلار نە ىستەسىن؟ الدىمەن ايمان بايعا قاشتى. قاشتى دەگەن اتى عانا. كورشى وتىرعان تراكتوريستىڭ ۇيىنە قورا اينالىپ كەلىپ كىرە قويعان.
قارعاش قىز ۆودوۆوز ايدايتىن جىگىتتىڭ كابيناسىندا كەتتى. ال ءبيبى اۋىلعا بەيتانىس ەركەك بەتتەسە بولدى: «ويباي، مەنى الىپ قاشايىن دەپ جۇرگەن سياقتى...» — دەپ ارمانداۋمەن كارى قىز اتانعان...
— بار پالە ءاليدىڭ قاتىنىندا، — دەدى ايمان جوق سيىرلاردىڭ سوڭىنان جولعا شىقسىمەن ەكى قۇربىسىنا. — جاتسا توسەككە سىيمايتىن بوكسەسىن كوتەرە الماي ءجۇرىپ. سورلى...
— ءۋاسيلا بار عوي... بايى قاراۋىل بولعالى كوزىنىڭ ەتى ءوسىپتى. وتكەن جولعى تويدا جىبەك كويلەكتى كيىپ اپ... مەنى كوردىڭ بە دەگەندەي كولبەڭدەپ الدىمنان ولاي ءبىر ءوتىپ، بىلاي ءبىر ءوتىپ... قانىمدى بار عوي قايناتتى!
— جۇرتتىڭ كوزىنشە «وسى سەندەردىڭ قانشا سيىرلارىڭ بار؟» دەپ شۇقشيعانىن ايتساڭشى!
— قىزعانادى دا.
— شولاق بايىن با؟
— سيىردى دا!
— سول تويدا ءاليدى سەن دە قاتىردىڭ. «جالعىز قولمەن جاساعان باتاڭ قايسىمىزعا جەتەر ەكەن؟» دەپ. قىبىم مۇنداي قانباس.
— ەندى قايتەيىن...
جاس كەزدە بويعا بىتكەن ۇشپا-قونبالىق ەسەيگەندە دە قالمايتىن كورىنەدى. كۇزگە سالىم قوناق شاقىرىپ ءالي سەمىز سەركەسىن سويعان. اياعىن بايلاپ، پىشاعىن قايراققا جانىپ-جانىپ تاماقتان ءبىر تارتىپ جىبەرگەندە سول قولىنىڭ باس بارماعى اڭداۋسىز الگىنىڭ اۋزىنا ءىلىنىپتى. ازۋ تىسكە ءتۇسىپتى. مالعا دا جان كەرەك. تىپىرلاپ جاتىپ شايناپ تاستاپتى.
سەركە مەن ءاليدىڭ باقىرعان داۋسى قاتار شىقتى. «قاپەلىمدە قايسىسى قايسىسىن سويىپ جاتقانىن بىلمەي قالدىق»، — دەپ كورشى-كولەم ءالى كۇنگە كۇلىسەدى دەيدى. قاعىنا تيگەن دە، باس بارماقتىڭ اۋرۋى اسقىنىپ، اقىرى قارىنان كەستىرىپ تىنعان. ەل-جۇرتقا ءالي-شولاق اتانعان.
— كەشەگى كەڭشار قانداي ەدى؟! — دەدى وتكەن كۇننىڭ ساعىنىشى مەڭدەگەن قارعاش جالاق ەرنىن ءبىر جالاپ قويىپ. — مىڭعىرعان مال، كەڭ جايلاۋ، ارقا-جارقا جۇرت...
— جەردى جەكەشەلەندىرگەندى كىم كورگەن؟ ساتىپ الدىم دەيدى. وسى جەردىڭ الگى قوجاسىن ايتام. ساۋداعا تۇسپەگەن بىردەڭەمىز قالدى ما ءوزى؟ ءبىزدى دە سىرتىمىزدان بىرەۋلەر پۇلداپ جىبەرگەن جوق پا ءوزى؟
مىنا ءسوز ايماننىڭ زىعىردانىن قايناتتى.
— ساتىپ العىشىن! مالدى سوندا قارا تاقىرعا جايامىز با؟ جايىلىمنىڭ ءبارى سولاردىكى. جال-جايانىڭ ءبارى سولاردىكى. ەتىن جەپ، سۇيەگىن بىزگە لاقتىرىپ... وسىدان الگى قاراۋىل سيىرلاردى قاماپ تاستاسىن، ات ۇستىنەن جۇلىپ الىپ اتاۋكەرەسىن ىشكىزەيىن!
ايتسا ايتقانداي، ەكى قىر اسقاندا انىق كوردى، اعاشتان جاسالعان اشىق قورادا سيىرلارى قامالىپتى. ات ۇستىندە اق تەلپەگى مىجىرايىپ قاراۋىل تۇر. جۇلىنىپ كەلە جاتقان ءۇش ايەلدى كورگەندە اتى تىپىرشىپ، ءوزىنىڭ شولاق قولى شولتاڭداپ كەتتى. ءبىر سويقاننىڭ بولارىن انىق سەزدى... جەر قوجاسى كەشە كەلسە، وسى ون سيىر كوك بالاۋسانى كەشىپ ءجۇر دەيدى. ءوزى ۇيىنە تۇسكى شايعا كەتكەن. مىزعىپ الام دەپ كەشىگىپ جەتتى. كەلە ەستىمەگەن بالاعاتى جوق. زىكىرىن سالىپ ءجۇرىپ سيىرلاردى اعاش قوراعا توعىتقان. قاقپاسىنا تەمىر شىنجىردى ەكى وراپ قۇلىپ سالدىرعان. ءبىر بۋما قاعازدى قولىنا ۇستاتقان... اتىن ساۋىرعا ءبىر سالىپ جىلىستاپ جوعالايىن دەسە ەركەكتىك نامىسى تۇسكىر جىبەرمەي، قاشپايىن دەسە بوزبالا كەزىنەن بىلەتىن مىنا كوكسوققان ءۇش ايەلدەن قايمىعىپ قارالاي ساستى.
— مىناۋ وڭىرىنە ءسابيدىڭ الاقانىنداي تاعى دا وردەن قاداپ العان با؟ ءتىپتى جىلتىراپ تۇر عوي، — دەپ ايمان قولىن ماڭدايىنا توسەدى. — ءبيبى، باياعى وسىنىڭ اسكەردەن كەلەتىن جىلى ەسىڭدە مە؟
نەگە ەسىندە بولماسىن، بەلىنە بەس جۇلدىزدى دوعاسى بار بەلبەۋ تاعىنىپ قۋرايداي بوپ ورالعان. بەشپەتىنىڭ ەكى ءوڭىرى تۇتاسىپ جالت-جۇلت ەتەدى. قاراعان ادامنىڭ كوزى تۇنادى. وزىنە ايتقىزساڭ سولدات بوپ جۇرگەندە كورسەتكەن ەرلىگى ەرەسەن ەكەن.
— قاقاعان قىستا ءسىبىر ورماندارى ورتەندى، — دەيدى ساۋىنشى قىزداردى تاڭ-تاماشا قالدىرىپ. — جالعىز ءوزىم ارپالىستىم. كۇندىز-تۇنى. جانىعىپ ءجۇرىپ ءسوندىردىم.
— اللا-اي! — دەيدى قىزدار مۇنى اياپ.
— ءبىر جاقسىسى، ءبىر اي بويى تويىپ شاشلىق جەدىم. ورمان ىشىندەگى قاباندار ۇيىر-ۇيىرىمەن ءورت كەزىندە وز-وزىنەن ءۇيتىلىپ قالىپتى. تەڭكيىپ جاتىر.
— باسقا سولداتتار شە؟
— ولار بۇل كەزدە شەكارا كۇزەتىپ تۇردى. مىنا وردەندى سول جولى گەنەرال ءوز قولىمەن اكەپ قاداعان، — دەيدى ۇلكەندەۋ ءبىرىن سۇق ساۋساعىمەن نۇسقاپ. — ال مىنانى... شەكارا بۇزعان شەتەلدىك بانديتتەردى ۇستاعانىم ءۇشىن مارشال كەپ تاپسىرعان.
— باسقا سولداتتار شە؟
— ولار بۇل كەزدە ورتەنگەن اعاشتاردى جيناپ ءجۇردى. ال مىنانى...
تاڭعا دەيىن تاۋسىلماس جىر. كوبىن بىلايعى جۇرت ەستىمەسىن دەپ ءبيبىنىڭ قۇلاعىنا سىبىرلاپ قانا ايتادى.
ەلىن قورعاعان مۇنداي ەرگە قاي قىزدىڭ كوڭىلى قۇلاماسىن؟ سودان انە-مىنە دەپ جۇرگەندە... كورشى اۋىلداعى ءۋاسيلانى قولتىقتاپ كەپ كەتتى.
شىمىلدىعى جەلبىرەپ وتىرعان ءۋاسيلاسى تۇسكىر اليگە ايتپاي اۋدانعا بارىپتى. وتان ءۇشىن جانىن دا، ءتانىن دە اياماعان ەرىنە قىزمەت سۇراپتى. پاتەر دەمەتىپتى. قوسىمشا اقى داۋلاپتى. سول كەزدە باتىرىنىڭ سىرى اشىلىپتى. باقسا، ءاليدىڭ اسكەرگە بارعانى راس. ءبىراق ات باعىپتى. بارى-جوعى سول. وردەن دەپ وڭىرىنە ءتىزىپ العانى دۇڭگىرشەكتەردە ساتىلاتىن زناچوكتار ەكەن.
— قورا باسىنا قويعان قاراقشى قۇساپ تۇرىسىن قاراشى، — دەدى ءبيبى ءجۇزى الەم-تاپىرىق بوپ. — شىعار سيىردى!
— شىقپايدى، — دەدى قاراۋىل كوزىن الىپ قاشىپ.
— قاراي گور مۇنى!
— ول نەنىڭ اقىسى؟
— جەردىڭ قوجاسى كەپ اكت جاسادى. سيىر باسىنا سەگىز مىڭنان. سەكسەن مىڭ تەڭگە تولەڭدەر.
— سەكسەن مىڭ؟!
مۇنى ايتقاندا ايماننىڭ قولىنان تاياعى ءتۇسىپ كەتتى.
— مىنە، قاعازى. سوسىن پاجالىستا...
قاراۋىل قالتاسىنان بۇرقىراتىپ قاعاز سۋىرعانىمەن بۇلارعا بەرۋگە باتپاي، اعاش قورانى اينالىپ كەتتى.
— وردەنىڭ قۇتتى بولسىن! — دەدى سوزدەن توسىلعان قارعاش قاراپ تۇرماي.
— بۇل — مەدال!
— ورمانداعى ءورت ءۇشىن الدىڭ با؟
— جوق. تاۋەلسىزدىكتىڭ 20 جىلدىعىنا بەردى.
— نە ءۇشىن؟ ءۇش ايەلدى زار قاقتىرعانىڭ ءۇشىن بە؟
— داۆاي، قىسقا سويلەۋ كەرەك.
— ە، سويلەسەيىك، قاشقاقتاماي كەلسەڭشى، — دەپ ايمان اياق استى جايدارىلانىپ قاراۋىلعا تايادى. — مەدالىڭنىڭ كورىمدىگىن بەرەيىك.
ءسويتتى دە شاپ بەرىپ اتتىڭ تىزگىنىنەن ۇستادى. ويبايىنا قاراماي قاراۋىلدىڭ شولاق قولىن شولتاڭداتىپ ەر ۇستىنەن سىپىرىپ ءتۇسىردى. — اكەل ارقاندى! — دەدى سوسىن القىنىپ. — بايلا اياعىن!
— ايعىرلىعى استى. ءپىشىپ تاستايىق!
— ءما، كىلت! تەك جىبەرىڭدەر! ءما، كىلت! — دەپ ءۇش ايەلدىڭ ۇمار-جۇمار استىنان ءاليدىڭ جان داۋسى ەستىلدى.
— پىشاق قايدا؟
— اكەل بەرى!
شالقاسىنان جاتسا دا شاپالاپ تەپكىلەگەن. جالعىز قولمەن جاعالاسقان. جەڭ جىرتىلعان، جاعا جۇلىنعان. ايتەۋىر، ءاۋپىرىمنىڭ كۇشىمەن سىتىلىپ شىققان. اتى ۇركىپ اۋلاققا كەتىپتى. كوزى قارايعان مىنا ءۇش ايەلدىڭ قولىنا قايتىپ تۇسسە وڭباسىن ءبىلدى. ءبىلدى دە ىرگەدەگى قالىڭ قامىسقا قاراي تۇرا كەپ قاشقان. ءبيبى مەن قارعاش سۇرەڭ ساپ سوڭىنا ءتۇستى.
— قۋ، ءبيبى! ۇستا، قارعاش! — دەپ اتتانعا ايقاي قوسقان ايمان اناداي جەردە جاتقان بالتا كىلتتى قولىنا الدى. — جىبەرمە! قايتارمالا! مەن مالدى جولعا سالا بەرەيىن.
— قۇتىلسام ەكەن! ەركەككە كەتكەن ءوشىن مەنەن الىپ... ءبارىڭ سوندايسىڭ! — دەپ ءالي باجىلداعان قالپى وكشەسى جەرگە تيمەي بارا جاتتى. — وسىدان قۇتىلسام ەكەن!
— قالىڭ قامىسقا ءسىڭىپ جوق بوپ كەتتى. الدىمىزدان ىرىلداپ ءبىر قاسقىر قاشتى، — دەپ ەكى ايەل ارتىنشا ەنتىگىپ ورالدى. — بايعۇس مۇنشاما قورقاق بولار ما؟
قاراۋىل سودان بەرى جوق. ەل بوپ ىزدەدى. قالىڭ قامىستى جالعىز تالداپ ءتىنتتى. تاپتىرمادى. ءبىر حابارىن بەرگەن جانعا ءسۇيىنشى دە ۇسىندى. جىن كوتەرگەندەي. جەر جۇتقانداي. بار قارعىسىن بايىن قۋعان ءۇش ايەلگە باعىشتاپ باققان ءۋاسيلا اقىرى شىداپ وتىرا الماي بۇلاردىڭ ۇيىنە بەتتەگەن.
تەڭىز تاماعىنا ءتونىپ وتىرعان ءۇش ءۇيدىڭ يەسى بۇل كەزدە كولەڭكەدە شاي ءىشىپ، شىپ-شىپ تەرلەپ وتىرعان. تەر شىققان سوڭ ءسوز شىقپاي ما؟
كەشە كەشكىلىك بۇلاردىڭ ازىن-اۋلاق ۋاق جاندىعىنا قاسقىر شاپقان. كۇن ەندى بايي باستاعان اق پەن قىزىلدىڭ اراسى ەدى. قوراعا بەتتەگەن قوي دۇركىرەپ كەپ قاشتى. قولدارىنا ايىر-كۇرەك اپ بۇلار دا تۇرا ۇمتىلعان. ايتاق سالعان. قۇيرىعى ءبىر تۇتام سۇر قاسقىر ءتىپتى قايمىعار ەمەس. ۇرىككەن قويدىڭ سوڭىندا قالعان كەنجە تۋعان قوزىنى موينىنان تىستەدى دە ارقاسىنا سالىپ الدى. سوسىن بوربايلاپ كەلە جاتقان بۇلارعا جالتاق-جالتاق قاراپ كەتە باردى. قىڭار ءتۇرى جوق.
— سول اياعى مولاق ەكەن. قاقپانعا شاپتىرعان دا، — دەدى ايمان كولدەي ورامالمەن تەرىن ءبىر ءسۇرتىپ تاستاپ.
— قامىس ىشىندە كەزىگىپ ىرىلداعان قاسقىر سياقتى، — دەدى قارعاش.
— كوزى تانىس. ايتەۋىر بىرەۋدىكىنەن اۋمايدى، — دەدى ءبيبى ەكىۇشتىلاۋ ەتىپ. — وڭمەنىمنەن ءوتىپ كەتتى...
— ءاليدى سونشا قۋعاندارىڭ نە؟ — دەدى ايمان ءبىر ءسات وز-وزىنەن قابارىپ.
— ءوزىڭ عوي، ۇستا، ۇستا دەپ...
— ىلعي دا ءبىزدى ايداپ سالاسىڭ.
— سۋعا ءتۇسىپ كەتتى مە؟ باتپاققا باتىپ ءولدى مە جازعان؟
— تۇسىمنەن شىقپاي قويدى، — دەدى سوسىن ءبيبى تەرەڭ كۇرسىنىپ. — باياعى قىز كەزىمىز ەكەن...
اڭگىمە قايتا قىزعان شاقتا العا وندىرشەك سوزا قالعان ايمان:
— مىنا جالعىز جاياۋ كىم؟ ءۋاسيلا عوي، — دەسىن.
— نە دەيد؟!
— قوي، ويباي! — دەپ ورنىنان اتىپ تۇرعاندا ءبيبى جانىنداعى ساماۋرىندى اۋدارىپ كەتە جازدادى. — بۇل نەعىپ ءجۇر؟
ەتەگىن شاپالاپ تەۋىپ جەتكەن بەتتە:
— ءيا، ءۇش قۇزعىن وتىرسىڭدار ما؟ — دەپ كوك كوز، قىزىل مۇرىن، سارى ايەل ەكى ءبۇيىرىن تايانىپ تالتايىپ تۇرا قالعان.
— وتىرماي قايدا ۇشامىز؟
— كوشىرىپ جىبەرەيىن دەپ پە ەڭ؟
— ودان دا كەلگەن شارۋاڭدى ايت!
— بايىمدى ءولتىرىپ، تىعىپ تاستاعانسىڭدار. سەندەردەن ءبارى شىعادى. ءاليدىڭ قاراۋىل بوپ اتقا مىنگەنىن كورە الماي ىشتەرىڭ قىج-قىج قايناعان!
— ولتىرگەنى نەسى؟ — دەگەن ايماننىڭ الاقانداي اق ورامالى توبەسىندە ويناپ كەتتى.
— نەسىن قىزعانامىز؟ — دەدى قارعاش جالاق ەرنىڭ ءبىر جالاپ الىپ.
— قىزىعىن ءوزىڭ كورگەن جوقسىڭ با؟ — دەپ ءبيبى قىلي كوزىن ادەتىنشە قيعاش سالدى.
— تاپ تا تاپ! وڭشەڭ باي قۇتايماعان بەيباق! سەندەر كىمنىڭ ءقادىرىن بىلەيىن دەپ ەدىڭدەر؟!
— ءتىلىڭدى تارتا سويلە، — دەپ ايمان ەندى انىق قايراتىنا ءمىندى. — اليمەن ەكى كۇننىڭ بىرىندە كۇل شاشىپ توبەلەسەتىن سەن ەمەس پە ەڭ. مەنىڭ بايىم ولسە — اجالىنان ءولدى. ءمىنىپ زورىقتىردى دەيسىڭ بە؟ سەن قاتىندى ما؟ وسىدان قولىمداعى نەمەرەم وقۋىن ءبىتىرىپ كەلسىن. كوزىڭدى كوكشيتەرمىن.
— ال ءبىتىرسىن! سوندا پويىز ايدايتىن نەمەرەڭ ماعان بيلەت كەستىرمەي قويا ما؟ مەن قايدا بارىپ جاتىرمىن؟
— ءوزىڭ قىزعانشاقسىڭ. ىشىڭە شىناشاق اينالمايدى، — دەدى كۇيەۋى جاس ايەل الىپ كەتكەن قارعاش باسقا ءسوز تابا الماي. — قىزىل سيىرىم كۇيلەگەندە بۇقاڭدى بەرمەي قويعانسىڭ. «ءما، بۇقا، ءما، ساعان!» دەپ قولىڭدى شىعارىپ دالانى باسىڭا كوتەردىڭ. وتىرىك دەشى؟
— سەندەردىكى كۇيلەمەي جۇرمەس...
قارعاش وتىرعان جەرىنەن اتىپ تۇرىپ ءۋاسيلاعا ۇمتىلعان، ايمان مەن ءبيبى ەتەگىنە جارماسىپ، قاپەلىمدە جىبەرەر بولمادى...
قاراۋىل سودان بەرى جوق. ەل بوپ ىزدەدى. قالىڭ قامىستى جالعىز تالداپ ءتىنتتى. تاپتىرمادى. ءبىر حابارىن بەرگەن جانعا ءسۇيىنشى دە ۇسىندى. جىن كوتەرگەندەي. جەر جۇتقانداي. تەك سول اياعى مولاق سۇر قاسقىر عانا ءۋاسيلا جاتقان تەرەزەنىڭ الدىنا كەپ تاڭعا دەيىن «ۋ-ۋ-ۋ...» دەپ ۇلىپ شىعادى دەيدى.
You Might Also Like
-
اۋىلدى جەردە جاڭالىق جاتا ما؟!. ەرتەڭىنە-اق مۇڭلىقتىڭ كەلىنشەك اكەلگەنى ىنتا اۋىلىنا تەگىس تارادى.
-
بەلىنە دەيىن توگىلگەن قويۋ قارا شاشىن جايىپ جىبەرىپ، تەڭىز جاعاسىندا تۇر ەكەن دەيدى. ورەكپىپ كەپ قۇرلىققا سوعاتىن تولقىندى تۋدىرعان جەل ايەلدىڭ شاشىن جەلبىرەتەدى. جەلمەن ويناعان تولقىن ءبىر كوتەرىلىپ...
