InfoHub Logo

وزىمە دە وبال جوق. شاينەكتى سەكسەۋىلدىڭ شوعىنا قويىپ نەم بار ەدى. بۇل ۇيدە شاڭ شۇڭ ۇرىستىڭ باستالارى انىق. ونى ءىشىم سەزەدى. اپام قىرمان باسىندا. سوعىستىڭ جان الىپ، جان بەرىس شاعى عوي. اعايىم اسەت مالاتاسقا مىنەدى. بويى مەنەن ءسال قالقىڭقى، اپ-ارىق. جاسى ون ۇشتە. ەكى جاس ۇلكەن. اپامنىڭ ءامىرى بويىنشا ونىڭ ەسىمىن اتاۋعا قاقىمىز جوق. «اعا» دەيمىز.

— ەركەك اتانعانىننان اينالدىم. وسى ءۇيدىڭ باسى-كوزى وسى. ءتۇتىن تۇتەتەر جالعىزى، — دەپ اپام اسەتتىڭ مەرەيىن كوتەرىپ وتىرعانى.

— ءبىز شە؟ — دەيمىن اپاممەن قارسىلاسىپ. ءبىزى — ناسيحا، ءاسيا جانە مەن.

— ءتايت ارى. ەركەكتىڭ اتى ەركەك. كەشەگى جاۋ جاعادان الىپ، ەلدى شاپقاندا قولىنا قارۋ الىپ، قارسى تۇرعان دا وسىلار. انە، مايدانعا دا سولار كەتتى، — دەيدى اپام مەنى تيىپ تاستاپ. اپامنىڭ كورشىدەگى وسپان دەگەن بالانى جولىن كەسپەي وتكىزىپ جىبەرىپ، سونان كەيىن قوزعالاتىنى سوندىقتان شىعار. ءۇش قىزدىڭ — مىنا ءبىزدىڭ قارسىلىعىمىز اپام ءۇشىن تۇككە تۇرمايدى. ءبىردى ايتىپ، بىرگە كەتە بەرىپپىن عوي. اپام تۇسكى شايعا ۇيگە ورالاردا، شاۋگىمدى بوجىلداتا قايناتىپ، شاينەككە شاي شىعاراتىن ادەتىم. كورشىنىڭ ۇيىنەن اكەلگەن سەكسەۋلدىڭ شوعىنىڭ قىرسىعى. شارشاپ كەلگەن اپامنىڭ قايماق قاتقان كۇرەڭ شايدى جايعاسىپ وتىرىپ سىلتەيتىنى بار. داستارحان جايىپ، وشاق باسىنا قايتا ورالدىم. شاينەكتىڭ قاقپاعىن اشىپ جىبەرسەم. و، سۇمدىق! شاينەكتىڭ ءىشى بوس. مۇنىسى نەسى؟ تۇبىندە قويۋ بوپ باتتاسقان ساما عانا. شاينەكتى كوتەرە بەردىم. ماسقارا. ۇستارامەن كەسكەندەي ءتۇبى اينالىپ ءتۇسسىن دە قالسىن. زارەم ۇشتى. اپامنىڭ:

— ارۋاعىننان اينالايىن، ەنەمنىڭ كوزى عوي. بۇل شاينەكتى اتام انتون-شەركەستەن اكەپ بەرگەن. سىيلى ادامدار كەلگەندە عانا ۇستالاتىن، — دەپ وتىراتىنى ەسىمە ءتۇستى. نە ىستەرىمدى بىلمەي ساستىم.

ۋاقىتقا بەرىك اپام دا كەپ جەتتى. جاساۋلى داستارحاننىڭ جانىنا كەپ، بەلبەۋىن شەشىپ جايعاسىپ وتىرا كەتتى.

— ءاۋ ءۇرپيىسىپ وتىرعاندارىڭ نە؟ — دەدى ول بۇرىش-بۇرىشتا جايعاسقان بىزگە قاراپ. — جايشىلىق پا؟ بىزدە ءۇن جوق. اپام ساسايىن دەدى.

— شاي اكەلمەيسىڭدەر مە؟ شارشاپ تا، شولدەپ تە كەتتىم. ورنىمىزدان قوزعالا قويمادىق. اپامنىڭ قويۋ قاباعى تۇسكيىپ، ءجۇزى سۇرعىلت تارتتى.

— كوزدەرىڭ ءىسىپ تۇر عوي. جىلاعانسىندار ما؟ — دەدى ول. باسىمدى شايقادىم.

— مايداننان حات كەلدى مە؟ — جوق.

— تۋح، — دەدى اپام ەندى جايدارىلانىپ. — قاتتى قورقىتتىندار عوي، تۇگە. بىردەمەنى بۇلدىرگەنسىندەر-اۋ، ءا. اپام جىلى جىميدى. اپامنىڭ مىنەزى بىردە بۇلت، بىردە اشىق اسپان.

— ءاۋ، نەگە ۇندەمەيسىڭدەر، تۇگە، — دەدى اپام. ەندى ءبىر ءسات زورلانا كۇلىپ.

— ەل ءىشى تىنىش، بەيساۋات حابار جوق. ءۇي ورنىندا، تاماق توق، كيىم ءبۇتىن. قۇدايعا ەندى نە جازىپ ەك. قاندى سوعىستى بۇكىل ەل بوپ باستان وتكەرىپ وتىرمىز. جەڭىپ جاتىرمىز.

— ال، aپa ۇرىسپايسىز با؟ — دەدىم.

— ە، نەگە؟ — قاتىن اشۋلانسا قازان قايناتار، — دەدى اپام.

— ۋادە عوي.

— ەي، مىناۋ نە دەپ وتىر-ەي. مەن قاشان ايتقانىمنان تايىپ ەدىم، — دەدى اپام. باتىلىم جەتەر ەمەس.

— سىدىقبەك مۇعالىمدەرىڭ ەكىلىكتى قونجيتقان-اۋ، — دەدى اپام كوزىن سىعىرايتىن.

— جوق، بۇگىن ءاسيا دا، ءناسيحا دا بەس الدى.

— جارادىندار، جىگىتتەر، — دەدى اپام كوڭىلدەنىپ.

— ءاي، قىزدار الگى اعايلارىڭ وگىزدەن جىعىلىپ (اسەتتى مەڭزەپ وتىرعانى)...

— قۇداي ساقتاسىن.

— ءاۋ، ادام ولتىرسەندەر دە ايتساڭدارشى، تەگى.

— Aنا شاينەكتىڭ ءتۇبى اينالىپ ءتۇسىپ قالدى، — دەدىم باسىمدى بايگىگە تىگىپ. ەندىگى ءساتتى كۇتىپ، تىم-تىرىس قالدىق.

— ءوزىمىز دە تاڭبىز، — دەدى ءناسيحا.

— ءشاي شىعارايىن دەسەم، ىشىندە سۋ جوق، — دەدى ءاسيا. اپام كەكجيە قارادى. ەندى ءبىر ساتتە كوزىنەن اشۋ وتى جارق ەتىپ، سويقان باستالار دەپ كۇتتىك.

— تۋح، سونشاما زارەمدى ۇشىراتىنداي نە جازىپ ەم، سەندەرگە. بۇل دۇنيەدە ماڭگىلىككە قالاتىنداي نە بار. ادام دا ولەدى، كول دە قۇرعايدى، تاۋ دا مۇجىلەدى. ەنەمنەن قالعان كوز ەدى. ۋاقىت كەلدى. سىندى. سولاي ەمەس پە، قىزدار، — دەدى اپام سامبىرلاي سويلەپ. ءبىراق اپام شاينەكتى كۇرەسىنگە لاقتىرىپ جىبەرگەن جوق. ەكىدى مەن اقشامنىڭ ورتاسىندا كورشىدەگى بايجايلاۋ ۇستانىڭ ۇيىنە بارىپ مىس سىم تەمىرمەن قۇرساۋلاتىپ الىپ كەلدى:

— اسەتتىڭ ايەلىنە بەرەمىن، — دەيدى كادىمگىدەي كۇرسىنىپ. سونان سوڭ ابدىرا ساندىقتىڭ اۋزىن اشا باستادى.

---