سوڭعى جاڭارتۋ

(وزگەرتىلگەن ۋاقىتى 13 ساعات بۇرىن)
ىبەكەڭ

— ۋاي، بەرى كەلشى!

ارسا-ارساسى شىققان الاسا شارباق ارتىنان ەڭكىش دەنەلى، ءتورتباق شال تالتاڭداي شىقتى دا، قولىن كولەگەيلەي قاراپ تۇرا قالدى. سوگىلە باستاعان دىمقىل قاردى ومبىلاپ، سولاي قاراي بەتتەدىم.

شال قىزارعان سۋلى كوزىمەن باس-اياعىمدى باجايلاي شولىپ ءوتتى دە، وپىرايعان ءتىسسىز ۇرتىن مالجاڭداتا:

— ءوي، الگى تەكەساقال قۇرداستىڭ بالاسى ەمەسسىڭ بە؟ — دەدى.

— اسسالاۋماعاليكۋم...

— الىك... سوندا قايسىسىڭ؟ الگى قاسپاق تاناۋ شۇناعى وقىپ ءجۇر دەپ ەدى.

— سول بولامىن، اتا.

— ەندەشە اتاڭنىڭ قاق باسىن... باسقا بولسا ءبىر ءجون، ال پيماڭدى جاماپ بەرەتىن ىبىشتى ۇمىتقانىڭ نە؟

— تانىدىم عوي، اتا. بۇرىلىپ كەلگەنىم دە سول ەمەس پە؟

— ءيا، تانىدىڭ،— دەپ، تاتتىگە وكپەلەگەن بالاداي بۇرتاڭداي سويلەپ، سىرىعان ماقتا شالبارىنىڭ ىزعان باۋىن باپتاپ بايلاي باستادى.— سالەم بەرە مە دەگەن ۇمىتپەن ءالى تۇرمىن كوز تالدىرىپ. تالتاڭ، تالتاڭ... وسى كۇنگىنىڭ بالاسى سول. كىندىك كەسكەن ۇياسىنان اتتاپ شىقسا، مۇرىندارىن كوتەرىپ كەلەتىن ادەتى... جوق-اۋ، مىقىر قادىردىڭ ۇلىنىڭ قورلىعىن ايتام دا. انەبىر اسكەردەن ورىس ايەل الىپ قايتامىن دەپ حات جازاتىنى — ايتىپ وتىرعانىم. دەمالىسقا كەلىپتى. ۇمىتپاسام، وتكەن جەتىنىڭ جۇماسى شىعار، ات سۋارىپ كەلە جاتىر ەم، قارسى جولىققانى. قولتىعىندا اسەمنىڭ زاۆقۇلىپ قارا قىزى. «كاپىر بولىپ كەتپەسە سالەم بەرەر»،— دەگەن سوقىر ۇمىتپەن توقتاي قالعانىم. قايدا، شەكەسىنەن قاراپ شىرت تۇكىرەدى. بولماعاندا مويىن بۇرسا ەتتى. ءبىزدىڭ ۇيدەگى باقىلداق تەكە سۇزەردە تۇياعىن سىرتىلداتا ءمۇيىزىن توسىپ، ءبىر اينالىپ شىعاتىن-دى. سوعان ۇقساپ جاڭاعى جامان ەدىرەڭدەپ سارت-سۇرت باسىپ وتە شىقتى. شەشەسىنەن ءۇش قايتارا تۋىپ كەلسە دە، اق تاياقپەن قاق ماڭدايدان سالىپ وتپەك ەم، امال نە، ۇزاپ كەتتى. كۇيىپ كەتكەنىم عوي، تۇگە، ەنەسىنەن بەرى قاراي سىپىرتا سابادىم بالەمنىڭ. سوراسى اعىپ، مەكتەپ پەن بريگادىنىڭ اراسىندا مىقىر اكەسىنىڭ ساپتاما ەتىگىن سۇيرەتىپ ءجۇرۋشى ەدى، سالپاقتاپ. قارعا مالتىعىپ كەلە جاتقاندا ارتىما الىپ، ۇيدەن تالاي رەت تالقانعا تويعىزىپ جىبەرىپ ەدىم كورمەيمىسىڭ ءانى، شاي مەن كاشىنى قوسىپ وتىراتىن سالپى ەتەك شەشەسىنىڭ اۋزىنان سول كۇيى تۇسە سالعانداي ءبارىن ۇمىتىپتى.

ىبەكەڭ كۇيبەڭدەپ تونىنىڭ تۇيمەلەرىن سالدى.

— جارىقتىق، نامازدى ناۋرىز قاۋىرت باستالدى. جادىراعان جاز قىر استىنان قۇبىلا جىلت ەتكەلى تۇر-اۋ. ولمەگەن قۇلعا كەلەدى ءالى.

كۇبىرلەي كۇنگە قارادى. ەڭكەيىپ باسىن شايقادى.

— ەنتەلەي باسىپ، ەڭسەرىپ بارا جاتقان كۇندەر-اي دەسەڭشى.

ۇزاق كۇرسىندى. كوكتەم شۋاعى قىرسىق شالدىڭ كوڭىلىنە قاتقان توڭدى جىبىتكەن ءتارىزدى.

— ءاي، مەنىڭ مىنا وتتاۋىم نە؟ كارىلىك ءيتتىڭ باسقا شىققانى وسى. ۇيدەگى شەشەڭ قازانىن قىزدىرىپ جاتقان، ءدام تاتىپ كەت.

— راقمەت، اتا، اسىعىس ەدىم.

— ءتايت، ءارى! راقمەتىڭ وزىڭە! و نەسى ەي، اتاڭ قازاقتا بولماعان ىرىمدى باستاپ. ايرانىمدى توگىپ، شەلەگىمدى توڭكەرمەسسىڭ. توڭكەرسەڭ دە مەيلىڭ. تالاعىم تارس كەتپەس ودان. ويماياۋ، تىرتيا قالۋىن!

بارقىلداي سويلەپ، الدىما ءتۇستى. ەرىكسىز ارتىنان ەردىم قايرىلىپ قارامادى، ەرەتىنىمدى ونسىز دا بىلەدى. ىبەكەڭ دەگەنىڭىز ەجەلدەن شايقى شال عوي. ەتەكتىڭ اشىلىپ-جابىلعانىن بىلە بەرمەيتىن قارا بورباي كەزىمىز. ىبەكەڭ كەشكە جۇمىستان قايتقاسىن كەتپەنىن لاقتىرىپ تاستاپ، پىسمىللاسىن ايتىپ، ۇي-ۇيگە باس سۇعىپ شىعاتىن. قىلپىلداعان ۇستاراسىن قالدىرماي الا جۇرەدى. ىزدەيتىنى ءبىز سياقتى قارادومالاقتار. شاشتىڭ ەلىدەن اسقانىن بايقاسا بولدى، تەمىردەي تاقىمىنىڭ اراسىنا قىسىپ، لاقشا باقىرتىپ سىپىرادى دا تاستايدى.

ول كەزدە اكە مايداندا ءجۇر. كوزى باردا قاق توردە قونجيا وتىرىپ، قارق-قارق كۇلىپ، شاي سوراپتايتىن اتقامىنەر دوسى تۇندە قىرساۋ ەسىكتى قيراتارداي دۇرسىلدەتىپ، زارەمىزدى ۇشىراتىن ادەت تاپقان. شەشە بايعۇس جىپ-جىلى جۇمساق باۋىرىنا ءبىزدى قىسىپ جاتىپ قىستىعا جىلاۋشى ەدى... سول شىركىندى كۇندەردىڭ كۇنىندە بۇكىل ەل الدىندا كوكالا قويداي سارتىلداتىپ سويىپ العان دا وسى ىبەكەڭ بولاتىن.

كۇڭك-كۇڭك سويلەپ كەلەدى. اياعىنا كيگەنى قولدان باستىرعان جىڭىشكە قونىش، جالپاق جايىن باسى قايقيعان پيما. ماگازيننەن ساتىلاتىنىن ولتىرسە سۇقپايدى. جىلدا قوزى بەرىپ، پەتكا تامىرىنا باستىرتىپ الادى. ونىسىنىڭ تابانىن كيىز قۇرىعانداي «زيل» - ءدىڭ پوكرىشكاسىنان كەسىپ الىپ جاماپتى. ەكى اياعىنىڭ اراسى بالا جۇگىرىپ وتكەندەي تالتاق.

سويلەپ كەلەدى. ماناعىداي ەمەس، جايماشۋاق، جۇمسارىپتى.

— كوك ساقال قايسا قايدا؟ (ءبىزدىڭ شالدى ايتادى) جاتقان شىعار كەمپىرىنىڭ قاسىنان شىعا الماي. اسقازانى ءدام العىزبايدى دەپ ەدى، كوڭىلىن سۇراپ كىرىپ-شىعا المادىم دا. ءۇي كۇيبەڭى، دۇنيە تىرلىگى ءجىپسىز بايلايدى. كىمگە سەنىپ، كىمگە تاپسىرعاندايسىڭ؟ شارۋاعا قىرى جوق بۇل زامان بالاسىنىڭ. وڭكەي وقۋ-توقۋ قۋىپ شاپقىلاعان پىسىق ءپاتشاعارلار. سوندا قويدى كىم باعىپ، كۇرەكتى قاي شال ۇستايدى ەكەن؟ ايتپاقشى، قۇرداس نە كۇيدە؟ سۇيەنىپ بولسا دا سىرتقا شىعىپ ءجۇر مە؟

— شۇكىر ازىرگە. بەتى بەرى قارادى.

— قۇداي اماندىعىن بەرسىن، ايتەۋىر. ورتالارىڭداعى قالقيعان جالعىز شالدى كۇتسەڭدەرشى. ءبارىڭنىڭ باسىڭدى بىرىكتىرىپ، ءبىرىڭدى ەكى، ەكىڭدى ءۇش ەتىپ وتىرعان سول كوكساۋدىڭ بەدەلى، ۇقساڭدار. اۋرۋى دا بىر-بىرىنە جالعاسىپ، سوزىلىپ كەتتى. انەبىر جاڭادان كەلگەن سەلتيمە شاش دوعدىر قىز بالنەسكە الدى دەپ ەستىگەن ەم...

— وپەراسيا جاساعان، جامان بولمادى. ءقازىر استى جاقسى ىشەدى.

— اينالايىنداردىڭ سىلتەگەن پىشاعى دا ەم-اۋ. كەۋدەسىندەگى وقتى العاندا دا ءولىپ-تىرىلىپ ەدى. مىنا اۋرۋى دا جىعىلعانعا جۇدىرىق بولدى. جازىلعانىنا شۇكىرشىلىك ەتەمىز دە. ە، ول ەكەۋمىز نە كورمەدىك. — شال قامىققانداي باسىن شايقاپ، تومەن قارادى. — الگى وقۋىڭ قانداي ەدى، بالام؟

— جۋرناليست، اتا.

— و نەسى سوندا؟

— گازەت-جۋرنالعا ماقالا جازادى.

— ودان دا قاعاز كەمىرەمىن دەپ تاق توبەسىنەن تۋرا ءتۇسىرىپ ايتساڭشى. قوي جاعىنا اۋىسقانىڭ پايدالى ەدى. فەرمە شەتىندە جۇرگەندەردىڭ بۇعاعى بۇلتيمايتىندارى، ءاي، بىرەن-ساران-اۋ. جۋان سارىنىڭ ءىنىسىن بىلەسىڭ بە! سونىسى زاۋاتەحنيكتىڭ وقۋىن بىتىرگەن. دەمالىسقا كەلىپ جۇرگەندە قامىستاي قاتىپ، ينە جۇتقان يتتەي ءىلميىپ قالعان نەمە ەدى، ەندى قۇدايىنا دا پىسقىرىپ قاراسىن. سىي دا، سىرا دا سونىڭ سوڭىندا. كىم قاتىن الىپ، بالا سۇيسە، سول ءۇيدىڭ تورىندە قارنىن قۇشاقتاي ءشانيىپ جاتقانى. قونياق-مويناق دەيتىن الامويىن بوتەلكەلەردىڭ اۋزىنا دا جۋان سارىنىڭ ءىنىسى يە...

— اتا، سولاردىڭ ءىسىن تەكسەرە كوميسسيا كەلىپتى.

شال سەلك ەتتى.

— استاپىراللا، ءسوزىڭ جامان عوي، سوققان! كىمنەن ەستىدىڭ؟ — دەدى دە، ءسال ويلانىپ، جاۋاپ كۇتپەي قايتا سويلەپ كەتتى. — تىم مايلانىپ كەتكەننىڭ نەسى جاقسى. تىنىش جۇرگەننىڭ دە اشتان ءولىپ، كوشتەن قالعانى جوق. كويلەك كوك، تاماق توق. دۇنيە دەسە كوزدەرى قىزارىپ شىعا كەلەتىن قازاقشىلىق تا سونىڭ ءبارى. ايتپەسە سونشاما وبىرلاناتىنداي نە اكەتىپ بارادى؟.. دەگەنمەن اعالارىڭدى كۇتىڭدەر. جازىلسا دا ءورشىپ كەتۋى عاجاپ پا. ناعاشىلارىڭنىڭ تورى بيەسىن بيىل جازعا نەگە بايلامايسىڭدار؟ ول جارىقتىقتىڭ تورسىق شالابى دا ەم ەمەس پە. ءوزى ءبىرسانالني پەنسياعا ىلىكتى مە؟!

— اۋدانداعىلار و باستا الاي-بۇلاي دەپ ەدى، اڭىرى الاتىن بولدى، ىبەكە.

— سولاي دە... مەن بىلسەم، ونى ىستەگەن جاقىپتىڭ رايسەبەز سازارماسى. ءيتتىڭ ءوزى دەگەندە وزەگى تۇسەدى. اناۋ قاراتالداعى كولحوز شارۋاسىنا قول ءۇشىن تيگىزبەگەن كۇيەك ساقال ناعاشىسىنىڭ اي سايىن الپىس سومدى قاقشىپ جاتقانىن توڭىرەك تەگىس بىلەدى... تۇرمىس تولىڭ، ءومىر جارقىن، ءىشسىن، كيسىن، ونى نەسىنە قىزعانايىن. كارى ساۋلىقتىڭ عۇمىرىنداي جاس قالعاندا بوتەننىڭ ىرىسىنا كوز قىزارتۋ يتىمە كەرەك پە؟ الدىنداعى از كۇندىك اياق استاي ءمانسابىن ايداپ سالعان مالىنا سانايتىندارعا ىزا بولعان دا مەنىكى.

ۇندەگەمىن جوق. قارسى ءسوز ايتسام، شالدىڭ شالقاسىنان تۇسەتىنى تاعى انىق. ءىىىالدارىڭ سىنبايدى، سىنسا ەمەندەي شارت تۇسەدى.

ءتالتۇس. جونى اشىلىپ، قاراقۇلاقتانىپ قالعان كۇرەسىن ۇستىندە وتتاي سۇلۋ كۇرەڭ اتەش وڭەشىن كەرە وجەت-وجەت شاقىرادى. كەنەت الدىن كەسە قايقاڭداي ءوتىپ بارا جاتقان سەمىز قارا تاۋىقتىڭ سوڭىنان قاراپ تۇردى دا، ءبىر ۋاقىتتا ءاي-شاي جوق تاپىراقتاپ موينىن سوزا قۋىپ بەردى.

الدەن سوڭ شارباق ارتىنان ادىمىن ءىرى-ىرى تاستاپ ورداڭداي شىقتى دا، كەرىلىپ تۇرا قاپ ماساتتانا ايقاي سالدى. سوڭىنان قاناتتارىن جۇرە جيناي قارا تاۋىق تا شىقتى. ماناعىداي ەمەس، توبە ءجۇنى ءۇرپيىپ، قانقىزىل اسەم ايدارى ءبىر جاعىنا قيسايىپتى...

باعانا باسىندا مۇلگىپ وتىرعان دالبا-دۇلبا كارى قارعا اۋىق-اۋىق قارقىلدايدى دا، كوزىن قايتا جۇمادى. تەگى، جەمى مول جاز ايلارىنىڭ جاقىنداپ قالعانىن راقاتتانا ويلاپ وتىرسا كەرەك. جول ۇستىندەگى بۋى بۇرقىراعان ات قيىنا ەكى-ۇش تورعاي تالاسا شيقىلداسادى. كورشى باقشاداعى قۇدىقتان قىزىل شىرايلى كەلىنشەك تاڭى اعارىپ، سۋ تارتىپ جاتىر.

— مىنا جۇلىمىردىڭ الىسىپ جۇرگەنىن قاراشى. قاپ، اياعىنداعى ەتىكتەن نە قالدى ەكەن! قىستاي وسى كاكەي ويناپ، كيىم شاق كەلتىرمەدى. ەندى مىناۋ تاعى...

كوشەدە بەس-التى بالا قاقپىش ويناپ ءجۇر. ارالارىنداعى تاڭقى تاناۋ سارى ەشكىمگە دەس بەرەر ەمەس. ەسكى مالاقايىنىڭ قۇلاقتارى جالپىلداي انادان ءبىر، مىنادان ءبىر شىعادى. وجەت-اق. ۇزىن تۇرا قارانى ەلەۋسىزدە شالىپ قۇلاتىپ، اقجەم بولعان اعاش دوپتى الا جونەلدى. قارسى كەلگەن قازانباس قارانىڭ اياقتارىنىڭ اراسىنان دوپتى وتكىزىپ جىبەرىپ، ەكى جاعىن سيىردىڭ قاتقان تەزەگىمەن بەلگىلەپ قويعان قاقپاعا شىرەنە سوقتى.

— ورال، ۋا ورال، بەرى كەل! ءوي، يت، ۇعا ما، جوق پا ءوزى؟

بىزگە كىنالى تۇردە جاپاقتاپ، تاناۋىن شۇقي جاقىنداعان ونى:

— سيىر اناۋ سۋارىلماعان. تىم بولماسا ءشوبى جوق الدىندا. استى دا شىعارىلماپتى. وسى سەنىڭ نە ويلاعانىڭ بار، ءا؟— دەپ، تاياعىمەن ىبەكەڭ تارتىپ جىبەردى. بالا قورتاڭداي مىرسىلداپ، شارباقتان توقىعان قوراعا كىرىپ كەتتى.

— قولىمداعى تۇڭعىش نەمەرەم عوي. قىز قياسىنا، ۇل تۇعىرىنا دەگەندەي كەتتى ءبارى بەت-بەتىنە ىدىراپ. كەيدە ءوستىپ ەلىرىپ كەتەتىنى بار. ايتپەسە شارۋاعا تياناقتى. الاي-بۇلاي بولىپ كەتسەك، كىم باسىمىزعا قۇران وقىتىپ، كۇرەك توپىراق تاستار. قالاداعى قايىرسىز شي اياق، شوشاق باستار ما؟

سيىر قورادان سۇيرەتپە تولى جاپالارى بار ورال شىقتى.

— اينالايىننىڭ اقىلى بار، انە. كور دە تۇر، ءالى قوڭىر بۇقا شىقتى ساتىپ، پەلەسەپەد اپەرەم. — مەيىرلەنە باسىنان سيپاپ ەدى، ورالدىڭ قاباعى جازىلدى. تاناۋى دەلديىپ، سۇيرەتپەنى ورشەلەنە تارتىپ قورادان شىقتى.

ىبەكەڭ قاقىرىنىپ قالدى.

— بالام، ۇيگە كىرەيىك!

الاسا اۋىز ۇيدەن ءوتىپ، شال ءتور ءۇيدىڭ ەسىگىن اشتى.

— كەمپىر، باسىڭدى كوتەر! ۇلىڭ كەلدى.

ءتور الدىندا بەشپەتىن باسىنا كولدەنەڭ سالىپ دامىلداپ جاتقان اق كەمپىر سەلك ەتتى. قولى قالتىلداپ، جەر تايانا تۇرەگەلدى دە، ادىم اتتاۋعا ءالى كەلمەگەندەي شوكە ءتۇسىپ وتىرا كەتتى. يەگى كەمسەڭدەي قولىن سوزدى.

— ۇلىم با؟ جارىعىم با؟ — ەسى شىعا سىبىرلاپ، كارى كوزدەرىندە قۋانىش وتى جىلتىلدايدى.

— ۇلىڭ، كىندىك ۇلىڭ، قايسانىڭ وقۋداعى نەمەرەسى.

— ا-ا-ا، قايسانىڭ ۇرپاعى ما ەدى؟ — كەزەرگەن ەرنىمەن ماڭدايىمنان ءسۇيدى. — امان-ەسەنبىسىڭ، قاراعىم؟ ۇيدەگى جامان شەشەڭنىڭ دەنى ساۋ ما؟ — كەمپىردىڭ نۇرسىز كوزىندەگى جاسپەن جارقىراعان ءۇمىت وتى سونە بەرگەن ەكەن.

— ءجا، جەتەر، شەشەسى. بالا قارا شاڭىراققا ساناپ كەلىپ وتىر.

ىبەكەڭنىڭ داۋسى كومەسكى شىقتى.

شال تورگە جايعاسىپتى. تاقىر باسىن ەتەكتەي اڭ شىتپەن ءسۇرتىپ وتىر.

— انشەيىن اسقاتىمنىڭ قۇربىلارىن كورگەندە كوڭىل قۇرعىر بوساپ كەتەدى دە. — كەمپىر جاۋلىعىمەن كوز ۇشىن سۇرتە تەرىس اينالىپ شىعىپ كەتتى.

اسقات شالدىڭ كەنجە ۇلى ەدى. بىلتىرلار ينستيتۋتتى ءبىتىرىپ كەلىپ، سوۆحوزدا باس ينجەنەر بولىپ ىستەگەن. بيىل قىستا ءشوپ پرەستەيتىن ماشينانى جوندەپ جۇرگەندە ابايسىزدا تىسىنە ءتۇسىپ كەتىپتى...

ازدان سوڭ بۋى بۇرقىراپ ەت كەلدى. قارا قۇماننان قول شايدىق.

ىبەكەڭ كۇرەكتەي الاقانىمەن بەتىن سيپادى. داستارقان جينالدى. اۋىز ۇيدەن ءوتىپ، سىرتقى ەسىكتىڭ قايىس تۇتقاسىن تابا الماي ءبىراز اۋرەلەندىك. توزعان ەسىكتىڭ ويبايىن سالدىرا سىرتقا شىقتىق اقىرى.

— سوۆحوز جاڭا سالىنعان پاتەر بەرىپ ەدى، المادىم. شەتتەن كەلگەن بالا-شاعاسى كوپ ءبىر جىگىتكە بەردىك. بالالار وسى ۇيدە باۋىرىن كوتەردى. ەسكى تىماعىمدى كيىپ، بوقشاسىن ارقالاعان اسقاتىمدى جەتەكتەپ، انا تابالدىرىقتان اتتاعانىم سانامدا ءالى سايراپ تۇر. استىنا مۇز قويىپ سىرعانايتىن انەۋ تومپەشىگى دە كوزگە ىستىق. كوڭىل دەگەن قيىن ەكەن، قاراعىم، قيا المادىم. ەسكى قورعاندى كورەمىسىڭ؟ — شال باقشا شەتىندەگى ارا شۇرىق-شۇرىق تەسىك ۇيا سالعان الاسا دۋالدى كورسەتتى. — ۇمىتپاسام، ءوتىپ كەتكەن ايدىڭ اياعى بولۋ كەرەك، جاقىپتىڭ جىندى ۇلى تراكتىرىن دىرىلداتىپ قوپارا باستادى. اشاسىن ارقالاعان بىرەۋ باس، كوز جوق ولشەپ ءجۇر. ەكەۋىن دە تاياقتاپ قۋىپ شىقتىم. اسقاتىم العاش رەت وسىعان شىعىپ اتقا ءمىندى... ەل عوي، ايتىپتى، الگى جامان ۇيگە كەلىپ، ايىبىن مويىندادى. تەنتەكتەۋ بولسا دا اقىلى بار ەكەن اينالايىننىڭ.

شال تومەن قاراپ سويلەپ تۇر. قولاعاشتاي قىزىل مۇرنىن ۋىستاي قىسىپ، ءسىڭبىرىنىپ الادى دا، اششى الدەنە اۋزىنا ءتۇسىپ كەتكەندەي تىجىرىنىپ قالادى.

— جۇرەگىم قىسا بەرەدى. كەيىنگى كەزدە وستەتىندى شىعاردى. كەيبىر كۇنى قارت بۋراداي شوكە ءتۇسىرىپ كەتەتىنىن قايتەرسىڭ.

ىبەكەڭ القىنىپ قالدى. كەۋدەسى سىر-سىر ەتىپ، بەلى بۇگىلىپ بارادى. سۇيەمەلدەپ ەسىك الدىنداعى قارى ەري باستاعان ورىندىققا اپارىپ وتىرعىزدىم.

— ەرەكشە ىستىق ەدى باسقاسىنان قۇلىنىم. ەرتە ءوشتى، جاس كەتتى. قالاداعى ۇلدارىم شۇپىرلەگەن نەمەرەلەرىمدى ەرتىپ جىلدا كەلەدى. اسقاتىمنىڭ ورنى تولىپ قالعانىن سوندا كورسەڭ. كەمپىر ەكەۋمىز ءبىر جاسارىپ، مارە-سارە بوپ قالامىز. قوي، اڭگىمەنى دوعارايىق. سوزا بەرسەم، كارىنىڭ ومىرگە وكپەسى تاۋسىلماس. وقى، شىراعىم. بىزدىكى ءسوز سىرعاسى رەتىندە ايتقان. كەلەشەكتىڭ قىزىعى سوندا دەسەدى. ءجۇر عوي، انە، ساكەننىڭ ۇلى ماي-ماي بولىپ... كانەكولىڭدە كەلىپ ءجۇر. قارتتارعا، بىزگە ەشتەڭەنىڭ كەرەگى جوق. ومىردەن ساقتاۋلى سىباعامىز بەن ەنشىمىزدى الىپ بولعامىز. ەلەپ-ەسكەرىپ، كەزدەسكەندە دۇرىس سالەمدەرىڭدى قيساڭدار بولعانى. ال، قاراعىم، جورتقاندا جولىڭ بولسىن!

كۇنگە كۇيگەن ءاجىمدى موينىن سوزىپ، ماڭدايىمنان يىسكەدى. جۇرە بەردىم.

— ءاي، بالام، بەرى كەلشى.

قايتا باردىم قاسىنا.

— كەلشى، جانىم! — بۇل جولى، قاتقىل، قۇرعاق ەرىندەرىمەن بەتىمنەن ءسۇيدى دە، ماعان سۇيەنىپ تۇرىپ قالدى.

— اسقاتىم قايتقالى بەلىم كەتىپ قالدى عوي، كەتىپ قالدى. قۇلازىعان ەلسىز، ەسسىز دالادا قالعاندايمىز. الدانىشىم ماناعى سارجالاق. سىرت كوزگە ايدىنىمدى سىرتقا سالىپ جۇرگەن بولامىن. كەۋدىرەپ قالعان قۇر كەۋدەنى كوتەرگەن دالباسا دا. ول دا قۋ نامىستىڭ تۇرتكىلەۋى. ءارى كەمپىردى ايايمىن. انە-مىنە دەپ جۇرگەندە كوڭىلىن بوساتىپ قايتەمىن. وسىلاي وڭاشادا عانا كوڭىل شەرىن بوساتىپ الامىن... جارايدى، بارا قوي، شىراعىم. اكەڭە سالەم ايت. قارتتىق قۇرداس ەكى يىقتان باسقان سەكىلدى. جاۋرىن توسەككە تيگەن سايىن ءولىم دە ەسىكتى قاعىپ كەتەدى. ءومىرىمىزدىڭ جالعاسى سەندەر دەپ بىلەمىز. مەن، سەنىڭ اتاڭ، مىقىر قادىر باستان كەشكەن قىرعىن سوعىستىڭ بەتىن ارمەن قىلىپ، تەك سەندەر cay، باقىتتى بولىڭدار لايىم. بىزگە قالعانى دا، قولىمىزدان كەلەتىنى دە وسى تىلەك قانا.

جارقىلى جوعالعان جەنتەك قاردى ومبىلاي ۇزاق بارامىن. نەگە ەكەنى بەيمالىم، كەيىن قاراعىم كەلمەيدى. شىدامادىم، شارباقتى اينالا بەرىپ ەرىكسىز، ارتىما بۇرىلدىم.

الپامساداي دەنە تاياققا ەكى قولىمەن جارماسا سالماعىن سالىپ سۇيەنىپ تۇر ەكەن. انە، كۇيبىجىكتەي قالتاسىنان اڭ ورامال الىپ، كوزىنە اپاردى.

مەن تاقتاق جولعا ءتۇسىپ ءجۇرىپ كەتتىم. بۇل جولى سوڭىما بۇرىلىپ قاراعامىن جوق.


You Might Also Like

جاڭالىقتار

جارناما