جاڭاجىلدىق سيۋرپريز
نەمەسە ەڭ كۇشتى اياز اتا
تۇسكى تاماقتى ىشۋگە ۇيگە ۇلكەن بالام راۋان ەكەۋمىز ءبىر مەزگىلدە كەلگەن ەكەنبىز، ادەتتەگىشە ءتورتىنشى قاباتقا كوتەرىلىپ، سىرتقى ەسىكتى قاقتىق. ەسىكتى اشقان جاڭا تۇسكەن كەلىنىم بىزگە قاراپ مۇدىرمەستەن: «ۇيگە اياز اتا كەلدى عوي، ءشاربانۋدى قۇتتىقتاۋعا كەلىپتى»، — دەدى. رەڭىندە ريزا كوڭىل، جىلى جىميۋ بار. كوڭىلگە ەش كۇدىك العان جوقپىز. كەرىسىنشە، يا، ساۋ بولعىر-اي دەگەندەي، جاقسىلىعىمەن، شاراپاتىمەن كەلگەن كىسىگە ءىشىمىز جىلىپ قالدى. سىرتقى ەسىكتى اشقانداعى قارسى بولمەدەگى جەر ۇستەل جانىندا وتىرعان كىشكەنتاي قىزىم ءشاربانۋ قاسىنداعى «اياز اتاسى» جانە ءبىر عاجابى، تور ىشىندەگى توتىقۇسى ۇشەۋى بىزگە ايتارلىقتاي اسەر ەتتى. سول كىشكەنتاي قىزىمنىڭ ويلاماعان جەردەن ءتىسى قاتتى اۋىرىپ، جاعى تومپايىپ ءىسىپ، ءدال سول كۇنى بولاتىن «الىپپەمەن» قوشتاسۋعا دا بارا الماي ەرتەڭگىلىك قاتتى قىنجىلعانىن، جىلاعانىن كورگەن مەن، اينالايىن اياز اتام-اي، مىڭ جاساي گور، بارىنەن دە سىرقات بالانىڭ مەرەيىن وسىرگەنىن-اي بۇگىنگى، دەگەندەي ىشكى تولعانىسىم بويىمدى كەرنەپ كەتتى. ارعى بولمەگە وتە بەرەردە بەتىنە وتە جاراسىمدى، تۋرا سول اياز اتانىڭ بەينەسىندەگى ماسكا كيگەن ايەل ادامنىڭ (قىز بالانىڭ) سىرتقى كيىم كيىسىنە كوز قيىعىمدى تاستاي وتكەنمىن. تىم جاقسى سارعىش ءتۇستى دۋبلەنكاسى، قاپ-قارا شاشى بار... باسقا ەشتەڭەسىن بايقامادىم. ىشكى ويىم ايتتى سوندا: «مىناۋ جاس ءمۇعالىم قىزداردىڭ ءبىرى بولعانى-اۋ. الدە، الدىن-الا قۇتتىقتاۋعا كەلىپ، ءشاربانعا سىيلىق اكەلىپ وتىرعان اعايدىڭ قىزى ايگۇل مە ەكەن؟» مىنە، جۇمباق. شەشۋى وتە قيىن. ول جۇمباقتىڭ كۇرمەۋىن الگى ماسكانى شەشپەي تۇرىپ شەشۋ — مۇمكىن ەمەستىڭ مۇمكىن ەمەسى.
سويتكەنشە، سىرتقى كۇرتەمدى ىلگەنىمشە، بۇل جولى دا كەلىننىڭ جۇمساق شىققان داۋىس ەستىلدى.
— باپا، اياز اتا ءسىزدى سويلەسۋگە شاقىرىپ جاتىر، — دەدى ول.
كوستيۋم-ماستيۋمدەردى اۋىستىرۋعا دا مۇرشام بولماي قىلدى. الگى بولمەگە قاراي كەرى ورالىپ، «ساۋ-سالاماتسىز با، اياز اتا، اسسالاۋماعالەيكۋم، حوش كەلدىڭىز، راحمەت سىزگە ەرتەلەتىپ كەلگەنىڭىزگە، مىڭ جاساڭىز»، — دەگەندەي ۇزىن-شۇباق سوزدەرمەن دەس بەرمەي، دەمدەي، جەتەلەي، تەربەتە بەرگەنمىن. سول كەزدە سىزگە وتىرىك، ماعان شىن، الگى بويجەتكەن ءجاي ىرعالىپ ورنىنان تۇردى دا، تۋرا ماعان قاراي بەتتەدى. تىپتەن جاقىن كەلىپ تە قالدى-اۋ. شەگىنەمىن بە قايتەم ءتىپتى؟ وتە ءبىر تۇسىنبەستىك، ىڭعايسىزداۋ جاعدايدامىن. ال ول بولسا ايىلىن جيار ەمەس، الدىنداعى كىسىدەن ىعار ەمەس. مىنەكي، ماعان تۇپ-تۋرا، بەتپە-بەت جاقىن كەلىپ قالدى!.. ءاي، ساسپاعان جۇرەك، قورىقپاعان كوڭىل، قايتپاس قايسار مىنەز، تاۋىڭنان دا، جاۋىڭنان دا تايسالماس باتىرىم-اي!.. بۇ نە بولعانىڭ ۇرگەلەكتەنىپ، ۇركىپ، ماناعى ارعى جاقتان قۇيىلعان ءسوزدىڭ سەلى دە سارقىلعانداي ما، تىم ابىرجىپ كەتتىڭ-اۋ...
سول كەزدە، سول كەزدە...
ول مەنى قاتتى قىسىپ قۇشاقتاپ الدى دا، ماسكاسىن بەتىنەن جۇلىپ الدى!
كىم دەيسىز عوي، ءيا كىم دەيسىز؟
ءسوز جوق، شىدامىڭىز جەتپەي تاڭعالىپ وتىرسىز.
ول مەنىڭ ءوزىم سىندى، كوزىم سىندى اسىل ادام!
ول مەنىڭ الماتىدا جوعارى وقۋ ورنىندا وقيتىن ۇلكەن قىزىم راۋشان ەكەن!
جەلتوقساننىڭ 20-نا بيلەت الدىم، 23-دە بارام دەپ، ال شىن مانىڭدە بيلەتىن 18-نە الىپ، 21ء-ى كۇنى سيۋرپريز جاساپ ەكى كۇن ەرتە كەلىپ تۇرعان قىزىمىزدىڭ ءبىزدى الداعانىنا تۇك تە قىسىلعان جوقپىز. كەرىسىنشە، ساعىنعاندا ەكى جىلداي كورىنەتىن ەكى كۇننىڭ بۇرىن بولعانىنا قاتتى قۋاندىق.
بارىنەن بۇرىن مەن ونىڭ وسىنشا ۇستامدىلىعىنا، ءۇش كۇن بويى پويىزدا كەلە جاتقانىندا دا سىر بەرمەگەنىنە ءتانتى بولدىم.
ال ءوزىمدى شامالىنى اڭعارا بىلەتىن كىسى سانايتىن مەنى ءوز قىزىمنىڭ جاڭاجىلدىق «سيۋرپريز» دەپ وڭدىرماي الداعانى ەشقاشان ەسىمنەن كەتە قويماس. ءاي، قاتىردى-اۋ!
قىز بالا تىلەكشى دەيدى عوي، قايدا جۇرسەڭ دە امان-ساۋ بول، بالام! وركەنىڭ ءوسسىن! سەن ەندى مەن ءۇشىن ەڭ كۇشتى اياز اتاسىڭ!
ءيا، جاڭا جىل، مەرەكەلەر قارساڭىندا ورايىن تاپسا، الداۋدىڭ دا اسقان ءتاۋىرى، پايدالىسى، وتىرىكتىڭ دە وزەكتى، ومىرشەڭى بولادى ەكەن-اۋ.
ومىردە نە بولمايدى، ءبارى دە بولادى ەكەن عوي.
You Might Also Like
-
تۇرشاباي توسەكتەن كوزىنىڭ الدى كۇلتەلەنىپ، بەتى ىسىڭكىرەپ تۇردى. بايقاسا، جان سۇيەرى ءشاربان دا سولاي ەكەن. جاق ەتى سۋالىپ، ءوڭى قۋقىل تارتقان.
-
ءيا، ءيا، ءالقيسسا، دەپ ايتام با، و زامان دا، بۇ زامان، مۇنداي سۇمدىقتى كىم كورگەن. ادام بالاسى ءوزىنىڭ باسىنا تۇسپەگەسىن كەيبىردە جۇرتتىڭ ايتقانىنا سەنە قويۋشى ما ەدى ءتايىرى. ال يلانا قويعانىڭنىڭ ءوزىند...
