- 13 ماۋ. 2015 00:00
- 317
جاقسىلىققا جاماندىق
كەز كەلگەندى مۇيىزدەي بەرەتىن سۇزەگەن بۇقا بايقاۋسىزدا قۇدىققا ءتۇسىپ كەتىپتى. قۇدىقتىڭ ءىشىن بار پەرمەنىمەن سۇزگىلەپ، توپىراعىن اينالعانىن، ءوزىنىڭ بەكەردەن-بەكەر ولەرىن بۇقا ءبىلىپتى. بىرەۋ بولماسا، بىرەۋ قۇدىقتان مەنى شىعارىپ الار دەپ، بار پارمەنىنشە وكىرىپتى. مۇنىڭ باقىتىنا قاراي جاقىن ارادا ءبىر قويشى قوي جايىپ ءجۇر ەكەن. مۇنىڭ داۋسىن ەستىپ، قويلار مەن قويشى جۇگىرىپ كەلەدى.
— شىراقتارىم، قاراقتارىم، شىعارىپ الساڭدارشى، – دەپ، بۇلارعا ادەپپەن، يبالىقپەن جالىنىپ، بۇقا سويلەي باستايدى. — مەنى جازاسىز، كىناسىز ولتىرمەڭدەرشى، عۇمىرىمدا جانعا جاماندىق ويلاپ، قاس قىلماۋشى ەدىم. مەنىڭ مىنەزىمنىڭ جاقسىلىعى زەڭگى باباعا ءمالىم، دوستارىم، قاراقتارىم، مەنى شىعارىپ الىڭدارشى! ولگەنىمشە سول جاقسىلىقتارىڭدى ۇمىتپاسپىن، – دەيدى، بۇقا جالىنىپ-جالبارىنىپ.
— قويلار،بۇقانى قۇدىقتان شىعارىپ الىپ، جاقسىلىعىن كورەيىك! – دەيدى قويشى.
— بيشارانى شىعارساق، شىعارىپ الايىق، – دەيدى قويلار دا.
ءسويتىپ، ءمۇيىزدى مىرزانى قۇدىقتان شىعارىپ الادى.
— دەمىمدى الىپ، ەسىمدى جيعان سوڭ، سىزدەرگە ءتاڭىر جارىلقاسىن ايتىپ، سىي كورسەتەمىن، – دەيدى بۇقا ەنتىگىپ. ءبىراق اجالدان قۇتىلىپ، ەسىن جيىپ العان سوڭ، ايدايىن دەپ كەلگەن قويشىعا:
— سەنى ولتىرەيىن، – دەپ وكىرىپ تاپ بەرىپتى.