كەلىن
...قاراڭعى كوشەمەن بەلi يiناعاشتاي يiلە تۇسكەن قاريا قوس قولداپ ۇستاعان تاياعىنا سۇيەنە، قالت-قۇلت ەتiپ، ارەڭ ءجۇرiپ كەلەدi ەكەن دەيدi. ول جاقىنداعان سايىن جاڭىل ونى شىرامىتا ءتۇسiپ، اقىرى ءوز ەنەسi ەكەنiن تانىدى.
— اپا، سiز بۇل جاقتا نەعىپ ءجۇرسiز؟ — دەپ ۇمتىلا بەرگەنi سول ەدi، ەنەسiنiڭ قولىنداعى تاياعى سىنىپ كەتiپ، ەتپەتتەي قۇلاپ ءتۇستi.
— اپا-اا-اا!
جاڭىل ءوز داۋىسىنان ءوزi شوشىپ وياندى. ءۇستi-باسى قارا تەرگە مالشىنىپتى. تۇلا-بويى دەل-سال. جايلاپ جامىلعىسىن ىسىرىپ قويدى دا، جان-جاعىنا باعدارلاي كوز تاستادى. قىبىر ەتكەن جان جوق، تەك، جانىندا قاننەن قاپەرسiز، تاناۋى پىسىلداپ ءتورت جاسار ۇلى ۇيىقتاپ جاتىر.
ەپپەن تۇرىپ، تەرەزەنi اشتى. كۇزدiڭ سالقىن لەبi ءجۇزiن ايمالاپ، قالجىراعان دەنەسiنە ءال بەرگەندەي بولدى.
اي سۇتتەي جارىق. دالا ماۋجىراعان ءتاتتi ۇيقىدا. ءار تۇستا كوشە شامدارى جارقىراپ تۇر. كوك اسپاندى قارا قوشقىل بۇلتتار قاپتاپ، جاڭاعى ايدى بۇدان قىزعانعانداي بۇركەمەلەپ جاۋىپ تاستادى. كەنەت، سامساعان جۇلدىزداردىڭ اراسىنان بiرەۋi تومەن قاراي جىلجي بەرiپ، كوزدەن عايىپ بولدى.
— ءيا، ۋاقىتى جەتسە جۇلدىز دا اعىپ تۇسەدi عوي، — دەدi كۇرسiنiپ.
ورنىنا كەلiپ، بالاسىنىڭ كورپەسiن قىمتاپ جاپتى دا، انالىق مەيiرiممەن ءوزiنە تارتىپ، ماڭدايىنان يiسكەدi.
ول كوزiن جۇمىپ ءارi اۋناقشىدى، بەرi اۋناقشىدى. ۇيقىسى كەلەر ەمەس. قايداعى بiر اساۋ سەزiم ارباپ، ونە بويىن بيلەپ بارادى... كورپەسiن ۋماجداعان بويى، اق ءتوسiنە قىسا قۇشاقتاپ جاتىپ، داۋىسىن شىعارماي جىلاپ تا الدى.
بۇل جاڭىلدىڭ اسىل جارى التىنبەكتەن ايىرىلعالى ءۇشiنشi كۇزi. جالعىزدىقتىڭ ازابىنان جالىققان ساتتەردە وسىلاي كوزiنiڭ جاسىن توگiپ-توگiپ السا، ارقاسىنان اۋىر جۇك تۇسكەندەي جەڭiلدەپ قالاتىن. قازiر دە كەمسەڭدەپ جاتىپ، كۇيەۋiمەن وتكiزگەن ءتاتۋ-تاتتi كۇندەرiن ويلاي باستادى...
ەكەۋi مەدينستيتۋتتا بiرگە وقىدى... العاشقى جىلدارى دوستىق ءومiر وتكiزگەن ولار سىناپتاي سىرعىعان ۋاقىتپەن قوسا، بiرiن-بiرi ۇناتىپ، “بولاشاققا دا قول ۇستاسىپ بiرگە اتتانايىق” دەپ ۋاعدالاسقان ەدi.
التىنبەك سۇڭعاق بويلى، قىر مۇرىندى، قوي كوزدi، ءۇستiنە شاڭ جۇقتىرماي تازا كيiنiپ جۇرەتiن، سالماقتى دا سابىرلى جiگiت بولاتىن. ءتۇيiلiپ جازىلعان قالىڭ قاباعى مەن ويلى كوزقاراسى ءوزiنە سونداي جاراسىپ تۇرۋشى ەدi.
وقۋلارىن بiتiرگەن جىلى ۇيلەنiپ، وتاۋ تiكتi. قالانىڭ شەت جاعىنداعى اياداي ءۇش بولمەلi ۇيدە التىنبەكتiڭ قارتايعان اناسى مەن iنiسi ەركiنبەك تورتەۋi تۇرىپ جاتتى. دينا شەشەي ادامگەرشiلiگi مول، كوڭiلi دارياداي شالقىعان كەڭپەيiل جان ەدi. ءوزiنiڭ ۇزاق جىلعى ءومiرiنەن جيناقتاعان مول ءتاجiريبەسiن جاڭىلعا ءتۇسiندiرiپ، كەلەشەك تiرشiلiك جايلى ۇعىندىرىپ وتىراتىن.
تۇڭعىشتارى مۇراتبەك دۇنيەگە كەلگەندە ەنەسiنiڭ قۋانىشى قوينىنا سىيماي: “ەندi ولسەم، ارمانىم جوق” دەپ نەمەرەسiن باۋىرىنا سالىپ العان ەدi.
ءۇيدi جيىستىرىپ تىنىم تاپپايتىن بۇعان: “قاراعىم، ءوزiڭ جۇمىستان شارشاپ-شالدىعىپ كەلەسiڭ، كۇيبەڭدەي بەرمەي، بiر ۋاق دەم الساڭشى. ءۇيدiڭ شارۋاسى تاۋسىلۋشى ما ەدi!..”، — دەپ ىلعي بايەك بولىپ جۇرگەنi.
ال، ەركiنبەك بولسا تەڭەرتەڭ ەرتەمەن كەتiپ، ءتۇننiڭ بiر ۋاعىندا كەلەدi. ەشكiممەن شەشiلiپ سويلەسپەيدi. قاشان كورسەڭ دە بiر نارسەدەن كوڭiلi قالعان ادامداي تومسىرايىپ جۇرگەنi. كەي كۇندەرi اۋزىنان اراق يسi مۇڭكiپ، قىزارا ءبورتiپ كەلەتiن. وندايدا اعاسى مەن iنiسiنiڭ اراسىندا كيكiلجiڭ تۋادى. اراعا كوبiنەسە جاڭىل ءتۇسiپ، كۇيەۋiنە باسۋ ايتاتىن. ال، التىنبەك بولسا:
— جانىم-اۋ، مەن وعان جاماندىق ويلايدى دەيسiڭ بە؟ تەك ادام بولىپ تۋعاننان كەيiن “ادام” بولسا ەكەن دەيمiن دە! — دەپ ناليتىن.
جاڭىل ءوزiن باقىتتى سانايتىن. بiراق، ول قۋانىشى ۇزاققا بارمادى. كۇيەۋi ءوز iسiنە ۇلكەن جاۋاپكەرشiلiكپەن قارايتىن ازامات ەدi. جەدەل-جاردەم ماشيناسىمەن ادام ءومiرiن ساقتاپ قالۋعا اسىعىپ بارا جاتقاندا جول اپاتىنا ۇشىراپ، كوز جۇمدى.
بۇل قازا جاس سۇلۋدىڭ سۇتتەي ۇيىعان تiرشiلiگiنە جازىلماستاي جارا سالدى. جاڭىل قالىڭ قايعى قۇشاعىندا اڭىراپ قالا بەردi.
— “شىنىمەن تاستاپ كەتكەنiڭ بە؟..” — دەپ ەڭiرەگەندە ەتەگi جاسقا تولاتىن. از ۋاقىتتىڭ iشiندە كوزدەرi ءشۇڭiرەيiپ، جاق ەتتەرi سولىپ، سۇزەكتەن تۇرعان ادامداي قۇر سۇلدەرi قالدى.
ەنەسiنiڭ دە قايعىدان بەلi بۇگiلiپ، قايراتتى قارا شاشى بۋرىل تارتا باستادى. قانشا قايعىرىپ، جىلاپ-سىقتاعانمەن ۇلىنىڭ قايتىپ كەلمەسiن بiلەتiن دينا شەشەي جاڭىلعا: “بولعان iسكە بولاتتاي بەرiك بول!” — دەگەن، قاراعىم. قايتەمiز، جازعاننىڭ جازمىشىنا قىلار شارا بار ما؟! «ولگەننiڭ ارتىنان ولمەك جوق»، كونەمiز دە... ەركiنبەگiم امان بولسا، اشتان ءولiپ، كوشتەن قالماسپىز”، — دەپ جۇباتۋ ايتاتىن.
كوپ ۇزاماي ەركiنبەك تە ۇيلەندi. قالىڭدىعى ورتا بويلى، سۇلۋ دەنەلi، پارشاگۇل ەسiمدi قاراتورى قىز ەدi.
ۋاقىت زىمىراپ ءوتiپ جاتتى... بiر كۇنi جاڭىل باسىنىڭ ساقيناسى ۇستاپ، قاتتى اۋىرىپ قالدى. كوزi قاراۋىتىپ، شەكە تامىرلارى سولقىلداپ، ابدەن مازاسى كەتتi. ەكiء-ۇش قابات كورپە جامىلسا دا دەنەسi سۋىق تارتىپ قالتىراي بەردi. دينا شەشەي ءدارiحانادان ءدارi-دارمەك اكەلiپ بەردi دە، بۇكشەڭدەپ ءجۇرiپ كەشكi اس قامىنا كiرiستi.
كەيiنگi كەزدەرi ىڭقىل-سىڭقىلى كوبەيiپ، شوگiپ بارا جاتقان ەنەسiنە جانى اشىعان جاڭىل كۇندەگi ادەتiنشە قولىن توبەسiنە قويىپ، شالجيىپ جاتقان ابىسىنىنا:
— پارشاگۇل، اپاڭا كومەكتەسiپ جiبەرسەڭشi، — دەدi.
— شىن جانىڭ اشىسا، جاتىپ الىپ بiرەۋگە بۇيرىق بەرگەنشە، ءوزiڭ نەگە كومەكتەسپەيسiڭ؟ — دەدi باسىن كوتەرiپ العان پارشاگۇل كوزiمەن اتىپ. بۇلاي بولار دەپ ويلاماعان جاڭىل توسىلىپ قالدى دا:
— كوك جەلكەمنەن تارتىپ، باسىم كوتەرتپەي جاتقانى. ايتپەسە، ءوزiم-اق... — دەپ ەپپەن كوتەرiلiپ اس ءۇي جاققا بەتتەدi. Iشتەي ءوزiنە-وزi ريزا بولعان پارشاگۇل:
— تاپ بۇگiن ولەتiن ءتۇرiڭ كورiنبەيدi، — دەپ كۇبiرلەدi دە، قايتادان تۇزەلiپ جاتتى. وسىدان كەيiن-اق ەكەۋiنiڭ اراسىنا سىنا ءتۇستi.
بiردە مۇراتبەك ويناپ ءجۇرiپ، ۇستەلدi قاعىپ كەتتi دە، ءۇستiندە تۇرعان كەسەلەردi سىندىرىپ الدى. ونى بايقاپ قالعان پارشاگۇل:
— ءوي، ويىنىڭ وسىلعىر، ويىنىڭ وسىلسىن! ىدىستىڭ ءبارiن وسى-اق قيراتىپ بiتiرەتiن بولدى. قاراشى-ەي، ءوزiن، قىرشىنىڭنان قيىلعىر، — دەپ قارعاپ-سiلەپ، جاقتاۋدا تۇرعان سىپىرتقىنى الا سالا مۇراتبەكتiڭ جون ارقاسىنان سالىپ كەپ جiبەردi. ءتور جاقتا iس تiگiپ وتىرعان جاڭىل كەمسەڭدەپ كەلiپ باۋىرىنا تىعىلعان بالاسىنىڭ باسىنان سيپاپ وتىرىپ:
— بالا ەمەس پە، ادەيi قاقتى دەيسiڭ بە؟ بايقاماي قالدى عوي، قۇلىنىم، — دەدi قوڭىر داۋسىمەن جايلاپ قانا.
— كوپ سويلەمەي اۋزىڭدى جاۋىپ وتىر. بۇل بالا ەمەس — پالە. ءوزiڭنiڭ ءۇيiڭ بولماعان سوڭ، سەنiڭ نەڭ كەتەدi. ماعان دەسە ءبارiن شاعىپ تاستاسا دا... ءتۇسiنسەم بۇيىرماسىن، بۇل ۇيدە ءالi كۇنگە دەيiن نە كۇتiپ وتىرعانىڭدى... الدە، ەسكi زاماننىڭ اتا سالتىنا سالىپ، قايىن iنiڭە توقالدىققا تيiپ الايىن دەپ ءجۇرمiسiڭ، — دەدi پارشاگۇل زىمياندىقپەن سىلق-سىلق كۇلiپ. مىنا ءسوز جۇرەگiنە وقتاي قادالعان جاڭىل بۇدان ءارi بۇل جەردە تۇرىپ وپا تاپپاسىن سەزدi دە، تۋعان اۋىلىنا كەتiپ تىندى...
جاڭىل دوڭبەكشiپ جاتىپ، كورەر تاڭدى كوزiمەن اتىردى. “كەيiنگi كەزدەرi اپام ءتۇسiمە جيi كiرiپ ءجۇر. بiزدi ويلاپ ساعىنىپ ءجۇر مە، الدە، اۋىرىپ قالدى ما ەكەن! قارت ادام عوي، قۋانىپ قالسىن، اماندىعىن بiلiپ، ءوز كوزiممەن كورiپ قايتايىن”، — دەگەن ويمەن ەرەتەرەك تۇرىپ، جولعا شىقتى.
ءتۇنi بويى اۋىر ويلاردان ابدەن قالجىراعان ول اۆتوبۋسقا مiنiسiمەن تالىقسىپ بارىپ كوزi iلiنiپ كەتتi.
قالاعا كiرە بەرiستەگi اشىق الاڭعا ورنالاسقان زيراتقا جاقىنداي بەرە اۆتوبۋستان ءتۇسiپ قالدى دا، كۇيەۋiنiڭ قابiرiنە كەلدi. قۇلىپتاستاعى سۋرەتكە قاراپ كوزiنە جاس الدى. تاپ بiر تiرi كەزiندەگiدەي بۇعان كۇلiمسiرەي قاراپ تۇر.
...التىنبەك... جاڭىل ونى ءجان-تانiمەن بەرiلە سۇيەتiن. ول كەشiكسە، كوڭiلi الابۇرتىپ، قاشان كەلگەنشە تاعات تاپپايتىن. مiنەزiنiڭ اقجارقىندىعىنان بولار، التىنبەك كەلگەندە ءۇيدiڭ iشi كۇمiس كۇلكiگە تولىپ كەتۋشi ەدi.
كەيدە جاڭىل جۇمىستان شارشاپ-شالدىعىپ، تۇنەرە اشۋلانىپ قايتقاندا التىنبەك الدىنان شىعىپ: “جانىم-اۋ، بۇگiن “اۋا رايى” بۇزىلىپ تۇر عوي. سۋىق ءتۇسiپ، قار جاۋماسا يگi ەدi”، — دەپ اقسيا كۇلەتiن. ءنازiك بەلiنەن قۇشاقتاپ، تاماعىنان يiسكەپ، قۇشىرلانا ءسۇيiءپ-سۇيiپ الۋشى ەدi. جاڭىل ونىڭ وسى تاۋىپ ايتقان قالجىڭى مەن بالاداي پاك قىلىعىنا ءسۇيسiنiپ، تامىلجىعان جاز كۇنiندەي لەزدە جادىراپ شىعا كەلەتiن. التىنبەك ودان ءارi: “ءومiر اعىنى قاتتى ارىندى وزەن. جۇزە بiلمەسەڭ ول سەنi اعىزىپ اكەتەدi. سوندىقتان، مالتۋدى ۇيرەنiپ، اعىسقا قارسى جۇزە الاتىنداي كۇش-قايراتىڭ بولۋى كەرەك. سوندا عانا باقىتقا جەتەسiڭ. ال، باقىت دەگەنiمiز — سىيلاستىقپەن ءتاتۋ-تاتتi عۇمىر كەشۋ”، — دەيتiن جىميا ءتۇسiپ.
...ءيا، سول — وسى كوزقاراس.
كەنەت، زيراتتىڭ ارعى جاعىنا ماشينا كەلiپ توقتادى دا، ادامدار ءۇستiنەن ءمايiت سالىنعان تابىتتى ءتۇسiرiپ جاتتى...
— ءيا، — دەدi ونى كورگەن جاڭىل اۋىر كۇرسiنiپ. “ادام — ادامعا، جان — دەنەگە قوناق”، — دەگەن وسى دا. جارىق دۇنيەگە بiرەۋ كەلەدi، بiرەۋ كەتەدi. ءسويتiپ، تiرشiلiك جالعاسا بەرەدi. بiز باقىتتىمىز، التىنبەك، ارتىمىزدا ءومiرiمiزدi جالعايتىن ۇرپاعىمىز — مۇراتبەگiمiز بار. ءوزiڭ ولسەڭ دە، رۋحىڭ تiرi”.
ول وسىلاي جانسىز بەينەمەن ءۇنسiز سىرلاسىپ ۇزاق تۇردى.
اسپاندى قويۋ قارا بۇلتتار تورلاعان. قوڭىر كۇزدiڭ سۋماڭداعان سۋىق جەلi سۇر جىلانداي ىسىلداپ، ىشقىنا ىسقىرىپ تۇر. جارتىلاي جالاڭاش جاس قايىڭدار گۋiلدەگەن جەلدiڭ ەكپiنiمەن بiر جاعىنا قاراي مايىسىپ، يiلە تۇسكەن. بiر كەزدە قالىقتاپ جۇرگەن سانسىز جاپىراقتاردىڭ بiرەۋi قالباڭ قاعىپ جاڭىلدىڭ پالتوسىنىڭ جاعاسىنا قوندى. الاقانىنا سالىپ، بايىپپەن كوز جۇگiرتتi. جاپىراقتا ءۇش ءتۇرلi رەڭ بايقالادى. ءۇشi كۇرەڭدەنiپ، ورتاسى سارعىش تارتىپتى. ال، ءتۇپ جاعى ءالi جاپ-جاسىل. جاڭىل ونى لاقتىرىپ تاستاۋعا قيماي، قول سومكەسiنەن بلوكنوتىن الىپ، ورتاسىنا ەپپەن سالىپ قويدى.
ازدان سوڭ الدەنە ەسiنە تۇسكەندەي، ورنىنان قوزعالىپ: “رازى بول، جانىم! قۋ تiزەمدi قۇشاقتاپ وتسەم دە، سەنiڭ ارۋاعىڭنىڭ الدىندا ادال بولۋعا انت-سۋ iشەمiن!”، — دەدi دە، ەنەسiنiڭ ءۇيiنە بەت الدى.
جاڭىل اۋىزعى بولمەگە كiرە بەرە سوستيىپ تۇرىپ قالدى. قابىرعالارىنىڭ كەيبiر تۇستارى قۇلاپ، سiلبi مەن ورمەكشiنiڭ تورلارى شىرماعان. مۇڭكiگەن كۇلiمسi يiس ادامنىڭ قولقاسىن قابادى. بۇرىش جاقتاعى ۇستەلدiڭ ءۇستiندە تەمەكiنiڭ تۇقىلدارى مەن قاتقان ناننىڭ قالدىقتارى شاشىلىپ جاتىر.
ول كوز الدىنداعى كەلەڭسiز كورiنiستەرگە تاڭىرقاپ تۇرعان كەزدە تورگi بولمەنiڭ ەسiگi اشىلىپ، ەركiنبەكتiڭ سورايعان بويى كورiندi. كوزدەرiن الاق-جۇلاق ەتكiزiپ، اياق-قولى قالشىلداعان قالپى، بۇنى كورە سالا ەسiكتi قايتا جاۋىپ الدى. جاڭىلدىڭ قورقىنىشتان جۇرەگi ءدۇرسiلدەي سوعىپ، ۇيدەن قالاي اتىپ شىققانىن ءوزi دە بiلمەي قالدى.
كۇن نۇرىن شاشا تاس توبەگە كوتەرiلگەن. جەل دە باسەڭسiپ، اينالا تىلسىم تىنىشتىققا بولەنگەن. كورشi ءۇيدiڭ الدىڭعى جاعىنداعى ورىندىقتا ەنەسiمەن جاقسى ارالاسىپ جۇرەتiن، ءوزi دە قولىنان تالاي مارتە ءدام تاتقان قارا كەمپiر نەمەرەسiن ويناتىپ وتىر ەكەن. جاڭىل جاقىنداپ كەلiپ:
— سالەمەتسiز بە، اجەي؟ — دەدi اپتىعىن باسا الماي.
— امانسىڭ با، شىراعىم؟ قۇدايعا شۇكiر، بالا-شاعانىڭ ارقاسىندا قىبىرلاپ ءجۇرiپ جاتىرمىز عوي، ايتەۋiر...
امان-ساۋلىق بiلiسكەننەن كەيiن جاڭىل:
— اجە ەركiنبەككە نە بولعان؟ — دەدi كەلگەن جاعىنا جالتاقتاي قاراپ.
— ءوزiڭ كەتكەننەن كەيiن بايعۇس بالا اراققا مۇلدەم سالىنىپ كەتتi. تiپتi، كەيiنگi كەزدەرi ءۇيiندە جاتىپ iشتi. سودان پسيحوزدىق دەي مە، ايتەۋiر، ءوزiءن-وزi ۇستاي المايتىن ەلiرمە اۋرۋىنا شالدىققان. ال، ايەلiنiڭ توركiنiنە كەتiپ قالعانىنا دا بiراز ۋاقىت بولدى. سول جاقتا تاعى بiرەۋگە تيiپ الىپتى دەيدi عوي، قارابەت، ءجۇزقارا.
— ال، اپام شە، اپام قايدا؟
— اكەسi ولگەندi دە ەستiرتەدi، قىزىم. دينا بەيشارانى مىنا جەتەسiزدەر قارتتار ءۇيiنە... — دەدi ءسوزiنiڭ اياعىن جۇتىپ قويعان انا جانارىنا تىعىلعان جاستى قول ورامالىمەن ءسۇرتiپ جاتىپ.
ونىڭ جان دۇنيەسi داۋىلدى كۇنگi تەڭiزدەي تولقىپ كەلەدi. “قايران اسىل اپاشىم، سورلاعان ەكەنسiز عوي. ۇرپاعىڭنىڭ قىزىعىن كورiپ، ءوز وشاعىڭنىڭ ءتۇتiنiن تۇتەتۋگە قۇشتار انا ەمەس پە ەدiڭ. تاسجۇرەك ۇلىڭ تiرiدەي جەرگە كومiپتi عوي. “قولدا باردا التىننىڭ قادiرi جوق” دەگەن وسى دا”.
جاڭىل قارتتار ءۇيiنە كەلگەندە كۇن ۇياسىنا باتىپ، ىمىرت ءۇيiرiلە باستاعان. ەڭسەنi باسقان اۋىر وي قۇشاعىندا iشكە ەندi. ەنەسi تەرەزە الدىنداعى توسەكتە باسىن تومەن سالىپ، iش كويلەگiن جاماپ وتىر ەكەن.
ءوزiنە قاراي كەلە جاتقان اياق تىقىرىن سەزگەن دينا شەشەي باسىن كوتەرiپ الدى دا، كوزi شاراسىنان شىعا اڭ-تاڭ كۇيدە اڭىردى دا قالدى. سىلبىر كوتەرiلiپ تانىماي تۇرعان ادامداي بۇعان تەسiلە قارادى.
— اپا، مەن عوي، تانىماي قالدىڭىز با؟.. جاڭىلمىن عوي... — دەدi داۋىسى دiرiلدەپ.
— قاراعىم... جاڭىل... شىنىمەن... شىنىمەن... سەن... — دەدi اجەي تاماعى بۇلك-بۇلك ەتە جۇتىنىپ، يەگi كەمسەڭدەپ، جانارى جاساۋراي بەردi. جۇرەگi ءلۇپiلدەپ، قالتىراعان تارامىس قولدارىن سوزا كەلiنiنە تاقاپ كەلiپ، بەتiنەن ءسۇيدi. سول ساتتە اجەيدiڭ كوز الدىنا ۇلكەن ۇلىنىڭ بەينەسi ەلەستەپ كەتتi دە، كوڭiل-كۇيi سەڭدەي بۇزىلىپ، كەڭكiلدەپ جىلاپ جiبەردi...
* * *
بiرنەشە كۇننەن كەيiن قىزعىلت ءتۇستi اۆتوبۋستىڭ iشiندە جۇدەپ، قۋاڭ تارتقان ءجۇزiنە قان جۇگiرiپ، جادىراعان ەنەسi مەن مەيiرiمدi كەلiنi الدەنەلەردi ەسكە الىپ، جاراسىمدىلىقپەن ءشۇيiركەلەسiپ بارا جاتتى...
وسى كەزدە قاراشانىڭ العاشقى قارى جاپالاقتاي جاۋىپ، جەر — انا اق كورپەسiن جامىلدى. كۇن — ەنە دە ەلجiرەپ: “و، قاسيەتتi ادام بالاسى، قۋانىشتارىڭا ورتاقپىز!” دەگەندەي، شۋاعىن توگە كۇلiمسiرەپ تۇرعان ەدi...
You Might Also Like
-
جايلاۋداعى جايلى تىنىشتىققا كوك جۇزىنەن كوز تىككەن كۇمىس كۇن كۇلىم قاعىپ، جەر بەتىنە شۋاعىن مولىنان شاشىپ تۇر. كوكتەممەن ىلەسە كەلگەن سارىالا قازدار قاڭقىلداپ ۇشىپ بارادى.
-
قايراتتىڭ تۋعان اۋىلىنا ورالعانىنا بۇگiن ءۇشiنشi كۇن. ەكi جىلداي ۋاقىت جۇزدەسپەگەن اعايىن-تۋىستارىن كورiپ، تاي-قۇلىنداي تەبiسiپ تەل وسكەن جورا-جولداستارىمەن قايتا قاۋىشىپ، مارە-سارە كۇي كەشiپ، ساعىن...
