- 04 قار. 2020 00:00
- 328
كۇناھار
ەكەۋى دە ءۇنسىز قالدى. كەمپىر الدىنداعى جارتىلاي ورتالانعان تاباققا، ال قاراما-قارسى ورىندىقتاعى تۇتىككەن، سارى شاش ايەل كەسەسىنە قارادى.
— سولاي دە، ەندى نە ىستەمەكسىڭ؟
— بىلمەيمىن. سىزدەن باسقا باراتىن جەرىم، كومەك كۇتەر ادامىم جوق. كەمپىر باسىن كوتەرىپ ونىڭ ار جاعىنداعى نۇكتەگە قادالعان.
ايەل قانشاما ويلى، ءتىپتى ەگەر مۇمكىن بولسا، قايعىلى كەيىپكە ەنبەك بولىپ ەرنىن جىمقىرسا دا، كوزىنىڭ ءبىر ساتكە دە تىنشىمايتىن قاراشىقتارى كوڭىلدى جىلتىلدايدى.
— سەن اقىماق ايەلسىڭ. اقىماقتىعىڭ قۇدايدىڭ الدىنا بارعاندا سەنى اقتاپ شىعادى دا، توزاققا مەن تۇسەمىن.
— ەندى قايتەمىن. قۇداي ءوزى المايدى، تۇرمەگە دە تۇسپەيدى. ابدەن اككى قۋ. ولتىرەتىن بولدى. كورگەن كۇنىمدى يتكە دە بەرمەسىن. نە ىستەيمىن ەندى...
كوزدەرىندە ەسسىز ۇشقىن پايدا بولدى.
— جارايدى. اقشاڭ تۇگەل مە؟
— ءيا، مىنە، مىنە. كەمپىر ورنىنان تۇرىپ، ىدىس-اياق تولعان شكاف تارتپاسىنان بۇكتەلگەن قاعاز الىپ شىقتى.
— ءما، كۇناھارسورلى. ىستىق تاماققا قوسىپ بەر. ءبىر اپتادان سوڭ جانازاسىن شىعاراسىڭ. جىمىڭدى بىلدىرمە.
— ارينە، ارينە، —دەدى ايەل وراۋدى سومكەسىنە سالىپ جاتىپ.
— راقمەت، اجەتاي، راقمەت.
— جارايدى، بار.
ەستىلەر-ەستىلمەس داۋىسپەن الدەنەلەردى كۇبىرلەگەن كەمپىر ونىڭ ارتىنان ەسىكتى جاۋىپ الدى دا اس ۇيگە قايتا بەتتەگەن. ستولدىڭ ۇستىندە جاتقان اقشانى الىپ، سودان كەيىن بارىپ شامدى ءسوندىردى.