بەسiمدە وقۋ بiلسiن دەپ،
اتا-انام بەردi ساباققا.
جەتi جاستا جەتiم بوپ،
تۇسكەندەي بولدىم اباققا.

ارداقتى، كەنجە، جەتiم دەپ،
الپەشتەدi مەنi كوپ.
ناداندىققا بولدى سەپ،
قاقپاي ەشكiم قاباققا.

قوسىلماي وزگە بالاعا،
ويناۋشى ەم جالعىز دالادا.
ادامزات كونبەي قالا ما
تاعدىردا تارتقان تاباققا.

كۇن-تۇن دەمەي وينادىم،
ويىنعا تiپتi تويمادىم.
بارعان سايىن بويلادىم،
بۇرىلماي ۇيقى، تاماققا.

تويماسا دا ويىنعا،
تاعىلىق بار بويىمدا.
ەرەكشiلiك ويىمدا،
قاراماي قىلعان مازاققا.

ون جاسىما كiرگەن سوڭ،
دومبىرا، گارمون بiلگەن سوڭ،
مىلتىق اتىپ جۇرگەن سوڭ،
اڭشى بوپ ءتۇستiم ازاپقا.

وزگەشە بولماق سۇيگەنiم‚
وسىعان باستى يگەنiم.
كيiمدi بوتەن كيگەنiم،
ۇقساتپاي ورىس، قازاققا.

ساعات پەن ارگان جۇرگەنiن
تاڭىرقاپ اشىپ كورگەمiن.
ونىڭ دا سىرىن بiلگەمiن،
ۇزاتپاي بiراز زاماتقا.

تەلەگرام جايىن بiلۋگە‚
ونى دا سىناي جۇرۋگە،
بiر ۇيدەن تارتتىم بiر ۇيگە،
شەكتi كەرiپ قاداققا.

تەلەگرام ولاي ەمەس قوي،
ۇقساتار ما ەكەم دەگەم عوي.
قۇلاقپەن ەستiپ، جەتپەك وي،
تىم جاس ەدiم ول ۋاقتا.

شەبەرلiككە دە بەت قويدىم،
سۋرەت جاساپ، ءتۇر ويدىم.
ۇقساماق ەمەس بۇل ويدىڭ
ءتۇبi ولاق ءنامارتقا.

ون بەسiمە كەلگەندە،
قارشىعا، بۇركiت كورگەندە،
قۇس سالىپ ءجۇردiم سەرۋەندە،
ەركiندەپ شىعىپ ازاتقا.

ويىم بار ولەڭ ايتقانداي،
عىلىمعا تامان قايتقانداي،
جىبىرلاتىپ تارتقانداي،
قارماق سالىپ شاباققا.

جيىرمادان وتكەندە،
ازعانا عىلىم وقىدىم.
العىزىپ كiتاپ شەتتەن دە،
كوڭiلگە بiراز توقىدىم.

بiلمەگەندi سۇرادىم،
جيىستىردىم‚ قۇرادىم،
وقىعان سايىن ۇنادىم،
جولىنا ءتۇستiم وسىنىڭ.

بiلiمگە سالىپ تiلەكتi،
سىبانىپ ەدiم بiلەكتi،
اعارتۋعا جۇرەكتi،
ارشىماق بولىپ قوقىمىن.

ولەڭ مەن ءسوزدi شەبەرلەپ،
ايتقانىم ماقۇل كەلەر دەپ،
ىندىن قويىپ ەنتەلەپ،
جارايدى دەپ وسىنىم.

ونداعى ولەڭ-جىرلارىم،
ۇنادىم جاستار تىڭدارىن.
ەسكەرمەي ەلدiڭ مۇڭدارىن،
قاسي المادىم قوتىرىن.

«ونەرلi‚ شەبەر‚ تiل-جاقتى،
الادى، – دەپ – بۇل باقتى» –
ەرiكسiز ماعان ەل جاپتى
بولىستىقتىڭ تاقىمىن.

بولىستىق سالدى جامان وي:
«عىلىمدى ءازiر قۋما، قوي،
ۇلىقتىق دەگەن ۇلكەن توي»، –
دەپ وسىعان لوقىدىم.

اشىلماس كەسەل بولدى بۇل،
Iزدەگەن عىلىم قالدى تۇل.
ازات باسىم بولدى قۇل،
ەرiكسiز جەمتiك شوقىدىم.

ۇلىق پەن ەلگە جاعىندىم،
ءارتۇرلi اتاق تاعىندىم.
ار كەتiپ، ايلا جامىلدىم،
بەينە الدامشى سوپىمىن.

قاراcام ماقتاۋ اينادان –
الەمنەن وزعان مەن بiر جان:
ەل قۇتقارعان توپاننان
توبىقتىنىڭ نۇحىمىن.

جيىرما جىل وتكەنشە،
وتكiزدiم ءسۇيتiپ ءومiرiن.
قىرىققا جاسىم جەتكەنشە،
وسىنىڭ جاقتىم كومiرiن.

بالالىق، جاستىق ارالاس،
كورسەقىزار‚ ميسىز باس.
ماقتانقۇمار مەن بiر ماس،
عىلىمنىڭ سەزبەي كوپ نۇرىن.

بiلiمسiز ەلدە تۋام دەپ،
جەتiم قاپ ويىن قۋام دەپ،
بولىس بوپ اردى جۋام دەپ،
تاڭداعام جوق ەشبiرiن.

تۋعان ەلiم – نادان ەل،
جەتiمدiك قازا قايتپايدى ول.
كوپ تالقىسى – اققان سەل،
بۇزۋعا بولماس تاعدىرىن.

بار شىعار مەندەي تالاي جان،
نە عىلىمدى، نە نادان.
اشا المايدى ەش ادام،
تاعدىردىڭ قيىن بۇل سىرىن.

جيىرما مەن قىرىق اراسى –
جاس ءومiردiڭ ساراسى،
بوس وتكەنiن قاراشى
جۇرەككە توگiپ قاندى iرiڭ.

بار كەرەكتi ەكi ون جاس
جەلiكپەن وتسە بولىپ ماس،
بولسا دا جۇرەك مۇزداي تاس،
زارلاماي قايتسiن مۇڭ-جىرىن.

ءومiرiمدi وقىپ سىنارسىڭ،
مiن تاۋىپ تا تىنارسىڭ.
مiن الۋدى ۇنارسىڭ،
اق جۇرەكپەن ال كiرiن!

مiنiمدi اياپ قالدىرما،
كۇيدiرمە بiراق تاعدىرعا.
ساۋ جەرiمدi شالدىرما،
كiرمەسiن كۇندەۋ كوپiرiڭ.

كەكەۋ مەن كەكتi سايلاما،
ىزاعا كوڭiل بايلاما،
دالەلسiز تۇسپە ايلاعا،
اۋىرتپاي كەس اقىرىن.

جايىمدى وقى، قارىنداس،
مەن سورلىعا كەل، مۇڭداس.
نە كوردi ەكەن عارىپ باس،
وتكiزگەندە جەتپiس جاس.

تۋعان ەلiم – نادان جۇرت،
جۋاندىق-تاعى – بiر قىلقۇرت.
جەتiم، ەركە، بولىپ قىرت
مانساپقا مiنگەن مەن بiر ماس.

وسى ايتىلعان ءتورت كەسەل،
جاسىمدا بولدى كوزگە شەل.
قىرىققا كەلiپ استىم بەل،
دەدi بiر وي: «كوزiڭدi اش!»

اراب، پارسى وقىماي،
ورىسشانى توقىماي،
بۇتاسىز بiتكەن شوقىداي،
عىلىمنان ەدiم جالاڭاش.

ءتۇرiكشە عانا بiلۋشi ەم‚
سونىمدى قارۋ قىلۋشى ەم.
پەريەۆود وقىپ ءجۇرۋشi ەم‚
ورىسشا، اراب ارالاس.

اداسىپ دiنشiل ازعانىن‚
ءپانشiلدەر عىلىم قازعانىن‚
فيلوسوف ويشىل جازعانىن
سىناۋعا ەندi بۇردىم باس.

جوعارعى ءتورت كەسەلدەر
ءوزiڭنەن بولدى دەسەڭدەر،
دالەلiن ايت، شەشەندەر‚
ارىڭىزعا بولماي قاس.

قىرىقتان سوڭعى ءسوزiمدi
سىناپ، تانى ءوزiمدi.
ءتۇزۋ قۇرىپ تەزiڭدi‚
جۇرەگiڭدi قىلماي تاس.

جاس قىرىققا كiرگەن سوڭ
بiر وي ءتۇستi جاڭادان.
قىلىعىن سىناپ بiلگەن سوڭ.
دەدiم: «قازاق نەتكەن جان؟»

ونەرi جوق، عىلىم جوق‚
پارتيا قۋعان كوپ نادان.
ادام ۋلاپ، جەگەن بوق،
Iشi – ايۋان‚ سىرتى – ادام.

كوڭiلiم قايتتى جۋاندىق‚
باي-باعلان، قارادان.
وسىنداي ەلدە تۋعاندىق
اعىزدى iرiڭ جارادان.

جۋاننان تۋعان iرiمiن‚
كوپ ناداننىڭ بiرiمiن.
جارادان اققان iرiڭiن
جۇتىپپىن مەن دە شارادان.

جازدىم «قازاق ايناسىن»،
مiنەز تۇزەۋ ايلاسىن.
ەل كورسiن دەپ پايداسىن،
باستىرىپ‚ ەلگە تاراعان.

قازاققا قالاي قارادىم‚
قاندايلىق مiنiن سانادىم‚
قانشا جىرتىق جامادىم‚
بiلەدi وقىپ قاراعان.

تاعى دا تالاي ءسوز جازدىم‚
ەلiم ءتالiم السىن دەپ.
قازاقتىڭ مiنiن كوپ قازدىم‚
«ادام ەمەس‚ اڭسىڭ» دەپ.

ءسوزiمە قۇلاق قويمادى‚
پارتياعا تويمادى.
كiم ءوز ەلiن ويلادى
«ناداندىقتا قالسىن» دەپ؟

قىرىقتان اسا بەرگەندە،
اقىلىم قىلدى شەرمەندە:
«ءدىنىم قالاي، جانىم نە،
جوعالام با ولگەندە؟

الەمدى كىم جاراتقان،
وسىنشا تۇرلەپ، تاراتقان؟
كورىنگەن سانسىز پلانەت،
بىرىنەن-بىرىن بولگەن بە؟

اقىرەت دەگەن نەمەنە،
شىققان جان قايتا كەلە مە،
كىرە مە وسى دەنەگە،
دالەلى قايسى سەنگەندە؟»

وسى ويمەن مەكە بارعامىن،
ءار ءتۇرلى كىتاپ العامىن.
اقىلعا سىيماس جالعانىن،
المادىم سىناي كەلگەندە.

نوقتاسىز ويمەن تەكسەردىم،
بوياۋلى دىننەن سەسكەندىم.
ءدىن شاتاعىن كوپ كوردىم،
قاتەسىن سىناپ تەرگەندە.

ىزدەدىم، تاپتىم انىعىن،
تاستادىم ەسكى، تانىعىن.
حاقيقات نۇردىڭ جارىعىن
جارىلدى جۇرەك كورگەندە.

اقىلمەن نانباي يمان جوق،
ويلاۋدان اقىل تىيعان جوق.
تالاي ءدىندى تەكسەردىم،
ەشبىرى ميعا سىيعان جوق.

تامام ءدىننىڭ ءتۇبى ءبىر،
بويانعان، بۇزعان سالىپ ءتۇر.
ءدىنشىلدىڭ كوبى اداس ءجۇر،
ءبىر ورىنعا جيعان جوق.

الپىستان جاسىم اسقانشا،
جەتپىسكە اياق باسقانشا،
زارلادىم، جازدىم، ۇقتىردىم،
قۇلاققا ەشكىم قۇيعان جوق.

فيلوسوف، ويشىل، دانىشپان،
تەرەڭ ويلاپ الىستان:
«قۇداي بار ما، جان بار ما؟» —
دەپ اقىلمەن جارىسقان.

اقىرەت، قۇداي، جان سىرىن،
تەكسەرە كەلىپ ءار ءبىرىن،
شەشە الماي انىق تاعدىرىن،
ءار ءتۇرلى ايتىپ قارىسقان.

ونى دا سىنعا سالعامىن،
كەرەكتىسىن العامىن.
قالدىرىپ قاتە، جالعانىن،
شاتاق ويلاپ شابىسقان.

«جان سىرى» دەپ جازىلعان،
«پسيحولوگيا» دەگەن ءپان.
ورايسىز ويلاپ اداسقان،
وعان دا ەدىم تانىسقان.

ءتاپسىرشى، ءدىنشىل، سوپىنىڭ
كىتابىن دا وقىدىم.
تازارتىپ تالاي قوقىمىن،
تۇزەتتىم ءدىندى شالىستان.

وتىز جىلداي جيعانىم،
ساۋ اقىل مەنىڭ يمانىم،
الامىن سوعان سىيعانىن،
مەيلىڭ كۇل، مەيلىڭ نامىستان.

سىر ايتايىن مەن سىزگە،
ءار ءتۇرلى جاي بار باسىمدا.
ەلىمنەن كەتتىم ەلسىزگە،
ەلۋدەن اسقان جاسىمدا.

قورا سالعان جەرىمە،
كىرگەندەي بولىپ كورىمە،
وكپەلەدىم ەلىمە،
«وتىرمان، – دەپ، – قاسىڭدا».

«اڭشىلىق ەسكى سالتىم»، – دەپ،
«كورەرمىن اقىر ارتىن»، – دەپ،
«پارتيا قۋدىڭ حالقىم، – دەپ، –
كارىڭىز بەن جاسىڭ دا».

قاۋىمنان قاشتىم قاعىلىپ،
وڭاشا ءومىر ساعىنىپ،
جاسىمدا بىتكەن تاعىلىق،
وسى ەكەن عوي اسىلدا.

ويعا وڭاشا جەر كەرەك،
ويىڭدى ۇعار ەل كەرەك،
پارتيا قۋعان ەلبەلەك
ەل وزىڭە ماسىل دا.

تۇزەلەر دەپ قازاعىم،
نيكولاي قۇلاپ، ولگەن سوڭ،
تاعى دا تارتتىم ازابىن،
الپىسقا جاسىم كەلگەن سوڭ.

قۇلدىقتان قازاق بوسادى،
بىلمەيمىن، قايدان توسادى.
كۇن شىققانعا ۇسادى،
بوستاندىق ساۋلە بەرگەن سوڭ.

وقىعان جاستىڭ ەتەگىن،
قابىل الدىم جەتەگىن،
بوسقا جاتىپ نەتەمىن،
بوستاندىق تۋىن كورگەن سوڭ.

«ورىس قوي ەندى اتامىز،
جاقسىلىق سونان تاتامىز،
قالايشا قاراپ جاتامىز»،—
دەپ قۋانىپ جەلگەن سوڭ.

بالشەبەك پەن مەنشەبەك
پارتيا قىلدى ءار بولەك،
ايتىپ-ايتپاي نە كەرەك،
ورىستى ەكى بولگەن سوڭ.

اكەمىز ورىس دەسەك تە،
كەلمەدى بۇل ءىس ەسەپكە.
قايتادان جاتتىم توسەككە،
سەنىمدى ءۇمىت سونگەن سوڭ،

سەمەيدى اقتار مەڭگەرىپ،
قازاققا سوتتىق جول بەرىپ،
سىرتىمنان سايلاپ ءجون كورىپ،
شاقىرىپ حابار بەرگەن سوڭ.

اقتار كەتىپ قالعانىن،
سەمەيدى قىزىل العانىن،
جولشىباي ەستىپ بارعامىن،
ادىلەت ىزدەپ تونگەن سوڭ.

مەن ۇلتشىل ەمەسپىن،
«جاقىنىم – مىناۋ» دەمەسپىن،
اشىلسىن انىق كومەسكىم،
ايتايىن كەزى كەلگەن سوڭ.

رۋسسيا بولسا اناسى،
قازاق—جاپ-جاس بالاسى،
جەتىلسىن، كەلسە شاماسى،
ارقالاۋعا كونگەن سوڭ.

تىڭداسىن مۇنى ورىستار،
ستارشىن، سوت پەن بولىستار.
ىلعي ساۋلىق نە بولار،
ەر جەتپەگەن تولدەن سوڭ.

بۇل نادان ەل دەسەك تە،
ۇقساتپالىق ەسەككە.
كەلمەسە، ءسىرا، ەسەپكە،
سيفرى بولماي نولدەن سوڭ.

ماقساتقا قايتا بارايىن،
كورگەنىمدى ايتىپ قارايىن:
قىزىل كەتىپ، ازدان سوڭ
اق الدى سەمەي ماڭايىن.

وعان تاعى قۇل بولدىق،
ساتىلعان مال مەن پۇل بولدىق،
اركىمگە تيگەن تۇل بولدىق،
شىندىقتى قايدان تابايىن.

باسىما كەلگەن ءار جۇمىس،
تولقىندا ءجۇرىپ كورگەن ءتۇس،
بۇ توپتا كەز كەلگەن ءىس
ويىمدى دەدى قامايىن.

ايتۋعا ونى ساسپايىن،
جارانى تىرناپ اشپايىن،
كومەسكى كۇيدە تاستايىن،
كورسەتپەي تازدىڭ سامايىن.

پارتيا — سورى كوپ ەلدىڭ،
ايتا الماي سونى بوگەلدىم،
سوتتىقتى تاستاپ جونەلدىم،
دەدىم دە: «ەتەك جابايىن».

بىرەۋگە كەسسەڭ اباقتى،
اق سوتى ونى الماپتى،
بىزدە كادىر قالماپتى،
بايقاسام اقتىڭ رابايىن.

جازداي جاتتىم ۇيىمدە،
كەلمەدى راحات، كۇيىم دە،
جۇرەگىم قايعى تۇيىندە،
ونىمدى كىمگە شاعايىن.

كۇزدىكۇن تاعى شاقىردى،
«سەمەيگە كەل»، – دەپ اقىردى،
«كەشەم، – دەپ، – قاشقان قاپىڭدى»،
بارماسام دەپ تۇر قابايىن.

بارسام – ءاليحان ومبىدا،
مۇقامەتجان تۇر ورنىنا.
سۇر جاۋىن قازاق سورلىعا،
دەپ تۇر ەكەن جاۋايىن.

سەمەيگە ءسويتىپ بارعانبىز،
جۇرەكتى قانعا مالعانبىز،
ۇيالماي سوت بوپ وتىردىق،
قۇر اتاققا نانعانبىز.

بۇرىنعى ورىس تەرگەگەن،
ءبىزدىڭ سوتقا بەرمەگەن،
قازاقى جۇمىس كوپ ەكەن،
قىزىلدان سۇراپ العانبىز.

اق سوتى سۇراپ سول ءىستى،
تەز قايتار دەپ جۇمىستى،
تارىلتقان ەكەن تىنىستى،
تىرىسىپ بەرمەي قالعانبىز.

ەكىنشى بۇيرىق كەلگەندە،
«ەرىكسىز الام» دەگەندە،
قۇمار بولدىم ولگەنگە،
قورلىقتى كورمەي ارمانسىز.

تاعى دا مۇنىڭ ۇستىنە،
ءبىر اۋىر ءىس ءتۇستى دە،
وردامىز ۋ ءىشتى دە،
پارتيا شىقتى جالعانسىز.

بولدى دەسەڭ كىم ءۇشىن –
بەلگىبايدىڭ قىزى ءۇشىن،
ءمۇعالىمنىڭ ءجۇزى ءۇشىن،
كوبىڭىز ەستىپ قانعانسىز.

الاشوردا ءبىر بولەك،
قاۋىمنىڭ ويى وزگەرەك،
از نارسەنى قىلىپ كەك،
تازا اقىلدان تانعانسىز.

«ءىش اۋرۋى ءتيدى»، – دەپ،
«جۇرەگىم جانىپ كۇيدى»، – دەپ،
«ساعىندىم تاعى ءۇيدى»، – دەپ،
ايتقانىما نانعانسىز.

مىسالداپ دەرتىمدى ايتقامىن،
ءۇمىت ءۇزىپ قايتقامىن،
ۇيىمە تۋرا تارتقامىن،
ونىمدى بىلمەي قالعانسىز.

سول كەتكەننەن كەتىپ ەم،
اۋىلعا كەلىپ جەتىپ ەم،
از عانا كۇن كىدىرمەي،
ەلسىزگە قاراي ءوتىپ ەم.

ۇمىتپەن الداپ سۇيرەتىپ،
سۇيەگىمدى كۇيرەتىپ،
تاعىلىققا ۇيرەتىپ،
تاعدىر-اۋ، ساعان نەتىپ ەم؟

ءار تاستى ءبىر ءسۇزدىردىڭ،
مۇز دارياعا ءجۇزدىردىڭ،
نۇردان ءۇمىت ءۇزدىردىڭ،
قاجىماسقا-اق بەكىپ ەم.

ايلانىستىڭ الاڭى،
كەيدە التىن، كەيدە جەز،
قىزىل الدى قالانى،
وقىعاندار، مۇنى سەز.

قىزىلدان قىلىپ زور ءقاۋىپ،
قازاققا شىن جول تاۋىپ،
قارۋسىز، قامسىز ەل شاۋىپ،
اقتار قاشىپ وتكەن كەز.

قىزىلدان شىققان كوپ اسكەر،
وننان، بەستەن توپ اسكەر،
«اقتان قالعان قارۋ بەر»، –
دەپ قازاققا جەتكەن كەز.

كەيبىرەۋلەر جالدانىپ،
قورقىتىپ اقشا، مالدى الىپ،
ارىز ايتساڭ، شامدانىپ،
اركىمگە زيان ەتكەن كەز.

ادىلەت جولىن اشپاعان،
اياقتى ءتۇزۋ باسپاعان،
اياماي اتىپ تاستاعان،
ول بىلىقپا نەتكەن كەز؟

سىرت بەرگەندە – ول شاۋىپ،
بەت قاراسا – بۇل شاۋىپ،
ءولىم ويدا – زور ءقاۋىپ،
قازاقتان ۇرەي كەتكەن كەز.

اقتى جەڭىپ سورلى قىپ،
قالاعا قىزىل ورنىعىپ،
ادىلەت اتتى جول شىعىپ،
ايتىلعان بوران ءوتتى تەز.

قازاقتان ۇلىق سايلاندى،
اياڭداپ، شارۋا جايلاندى،
تۇزەلۋگە ايلاندى،
بولسا دا شابان بويكۇيەز.

اقجۇرەك اتىن تاعىنعان،
اۋزىمەن زاڭعا باعىنعان،
قوي تەرىسىن جامىلعان،
ارىلمادى ارام بەز.

قازاقتان قالماي پارتيا،
كوبەيدى سۇم مەن سۇرقيا،
كەلگەن جاستار ەل تيا،
قابىل الىپ وسەك ءسوز.

مىنەكي، مەنىڭ ءومىرىم،
كورەيىن دەسەڭ كومىرىن،
قىزۋدا سوقپاي تەمىرىن،
عىلىمسىز وتكەن مەن ءبىر ەز.

مازاقتاسىن، نە كۇلسىن،
سىرىمدى قازاق نە ءبىلسىن،
شىن ادىلەت جەمىسىن
كورە المايدى ءبىزدىڭ كوز.

قىرىقتان سوڭعى قىرىمدى،
سىناماق بولساڭ ءتۇرiمدi،
كورەيiن دەسەڭ نۇرىمدى،
جي-داعى وقى جىرىمدى.

وي قۇلاعىن اشىپ ال،
جاقتىرماساڭ، دالەل سال،
ۇقپاعانسىپ ايتپا جال،
ويىن دەمە مۇنىمدى.

كۇن سايىن، ياكي ايىندا،
جاتتاپ وقىپ پايىمدا،
جان مەن ءتاڭiرi جايىندا
دالەلiم كوپ تىنىمدى.

وتىز جىلدى وتكiزدiم،
جەتپiسكە جاستى جەتكiزدiم،
بار قۋاتتى كەتكiزدiم،
قاسىقپەن ارشىپ جىلىمدى.

وي قۇلاعىن اشپاساڭ،
ناداندىقتان قاشپاساڭ،
جەتەلەسەم، باسپاساڭ،
بiلەم بە ءولi، تiرiڭدi.

اۋليە، بiلگiش ايتتى دەپ،
جازىلعان تالاي قاتە كوپ.
ۋلاما ونداي ۋدى جەپ،
شاتاققا ساتپا شىنىمدى.

قازاقتان مەندەي ۇل تۋسا،
وسىنداي ءتۇزۋ جول قۋسا،
حاقيقات iزدەپ بەل بۋسا،
ول دا بiر جاقسى ىرىم-دى.

نادان شال قايدان بiلدi دەپ،
ەزۋiڭە كۇلكi كەپ،
ماقتانشاق دەپ وكپەلەپ،
سەزە الماسسىڭ سىرىمدى.

قاتىنىم كارi، بالام جاس،
قاسىمدا تۇرما، ءبارiڭ قاش،
بالالار ەمەس زامانداس،
بولادى قايتiپ ول مۇڭداس.

كەمپiردiڭ جوق قۋاتى،
نە عىلىمنان سۋاتى،
تiرi دەگەن قۇر اتى،
كارi شالدى كۇتە الماس.

مولدالار اياپ پاقىر دەپ،
بۇزىلىپ بارا جاتىر دەپ،
ات قويىپتى «كاپiر» دەپ،
وزدەرi سوقىر مۇنىم راس.

كوپ ەلiم مەنi كۇندەيدi،
«تاعادى بiزگە مiن»، – دەيدi،
ءوز قىلىعىن بiلمەيدi،
وڭالمايتىن وڭكەي ناس.

سىرتىمنان قاراپ سىن بەرiپ،
«باي»، «جۋان» دەسە، شىن كورiپ،
سىرلاسا الماي جيرەنiپ،
قاشادى تاعى جاڭا جاس.

«الجىدى»، – دەپ ەل دە ايتتى،
«دiن بۇزدى»، – دەپ مولدا ايتتى،
«ەسكiشiل»، – دەپ ول دا ايتتى،
جالعىز قالدىم جالاڭاش.

ءبارiڭ كەتتiڭ، مەن قالدىم،
نەڭدi جۇتتىم، نەڭدi الدىم،
باسىڭا پالە نە سالدىم،
جولداسىم – قاعاز، قارىنداش.

قىس بولسا، بۇركiت باپتادىم،
ماسىل بوپ ۇيدە جاتپادىم،
ەلۋ بەس جىل تاپتادىم،
مەزi بولدى تاۋ مەن تاس.

مەن تەرiس پە، ولار ما،
ايىرۋعا بولار ما،
ورىن iزدەپ قونارعا،
تەرەڭ ويمەن بولام ماس.

ويلاي كەلسەم مەن تەرiس،
ولاردىكi – داعدىلى iس،
اششى تiلمەن ۋ توگiس،
ءبارiن قىلعان ماعان قاس.

نايزانى تۋرا سالامىن،
اياماي مiنiن الامىن،
ەندi قايدا بارامىن،
تاپ ورىندى، عارiپ باس.

كوپ بەينەتتەن قۇتىلتقان،
بار قايعىنى مۇتىلتقان،
سۇيەگiمەن جۇتىلتقان،
تىنىشتى كورiم، اۋزىڭدى اش.

«جەتىم بالا يەسىز،
ءوزى كەسەر كىندىگىن»،—
تۇرىك ايتقان، بىلەسىز،
بەلگىلى ماقال ول بۇگىن.

مەنىڭ ءومىرىم – وتسىز ءۇي،
ەلسىزدە قالعان بولماس كۇي،
سىناۋعا قىلدىم ءسىزدى بي،
ءوزىم اشىپ تۇندىگىن.

ءومىرىم سۋىق بارىڭە،
شىداماسسىڭ زارىنە،
جازباعان ءجون، ارينە،
سورلى شالدىڭ كىمدىگىن.

يەسىن بىلمە، ءىسىن ءبىل،
سىرتىن ۇقپا، ءىشىن ءبىل،
تاعدىردىڭ سىرىن ءتالىم قىل،
ويلاپ تەرىس، جوندىگىن.

بولدىم دۇنيە تويىندا،
كوپ عىلىم جوق بويىمدا،
شىن ماقتان جوق ويىمدا،
كەش ءسوزىمنىڭ كەمدىگىن،

ويلا، مەن ءبىر ازاتپىن،
بار بەينەتتەن قۇتىلعان،
ءتىپتى، قىزىق مازاقپىن،
جەتپىس جىل ويناپ ۇتىلعان.

ساقتامايمىن جانعا كەك،
نە دەسە دە سىرتىمنان.
«مىندەگەن اۋزىڭ مىناۋ»، – دەپ،
قان اعىزسا مۇرتىمنان.

دۇسپانىم جوق، دوسىم جوق،
قايعىدان دا شوشۋ جوق،
راحات ىزدەپ توسۋ جوق،
ءبىر جىندىمىن قۇتىرعان.

جارالى جانىم شىقسىن دەپ،
قارا جەر مەنى جۇتسىن دەپ،
ولگەن سوڭ ەلىم مۇتسىن دەپ،
اتىمدى قويدىم – «مۇتىلعان».

---