(ا. س. پۋشكيننەن)
قۇپ بىلەمىن، سىزگە جاقپاس
ەسكى جارا بىلتەلەۋ.
اق جۇرەگىڭ ەندى ۇناتپاس،
مەزگىلى جوق قاي مەدەۋ؟

ىقتيارسىز مۇڭدى سەزىم
كەتتى ىرشىپ جولىڭا.
مازاعىڭا بەردىم ءوزىم،
ءوز باسىمدى قولىڭا.

ءولى بويعا جان جۇگىردى،
قايراتىم قۇرىش بولدى، نان.
مۇز جۇرەگىم ماي سىقىلدى
ەرىپ، وت بوپ كۇيدى جان.

قور قىلۋعا قۇدىرەتتەن،
جۇرەگىمە ءتۇستى ءورت.
تايدى اياعىم ەسكى سەرتتەن،
ءتۇستى ەمسىز قاتتى دەرت.

ماسقارالاپ مەنى تاعدىر
قىلدى مازاق، نە شارا؟
مەنىڭ ءۇشىن سەن جاۋاپ بەر،
مەندە ءسوز جوق، بيشارا.

ميحرابىم1 سەن، باس ۇرامىن،
ءتىل جەتە الماس عۇزىرىمە2
جەتپەدىم، نە جاسىرامىن،
گاۋھارىمنىڭ قادىرىنە.

سەن – اعاشتا پىسكەن الما،
ءازىر ەدىڭ، المادىم.
قۇپ كىرىپتار قىلدى اللا،
الدە مەنى قارعادىڭ؟

ون سەگىز مىڭ بۇل عالامنىڭ
بار تىنىسى كۇندە تۇر.
مەن سىقىلدى سورلى ادامنىڭ
ىقتيارى سەندە ءتۇر.

سەن بەتىڭدى ءارى بۇرساڭ،
شىقتى كوزىم، بولدى كور.
جاندى الارسىڭ رازى بولساڭ،
ءبىزدىڭ ورىن – قارا جەر.

ءتاڭىرى دوبى – بۇل ءعارىپ باس،
كەتتى امالسىز قورلاما!
قايتا قاقتى، قايلا بولماس،
كەلدى، ءتۇستى ورداڭا.

اقىلى بار، ىقتيارلى،
پەندە تەپپەس ءوز جارىن.
ەرىك يەدە، پەندە زارلى،
نە بىلەر نە بولارىن؟

سورلى اداممىن جەر جۇزىندە،
ءبىر قۋانىش كورمەدىم.
نە قىلاسىڭ، ەرىك وزىڭدە،
قايعىسى اسقان شەرلى ەدىم.

مەنىڭ ءومىرىم تايانىپ تۇر،
ۇزىلۋگە ءام جانىم.
اق ءجۇزىڭدى ءبىر كورىپ قۇر،
ولسە بولماس ارمانىم.

كۇنى ەرتەڭ ءبىر كورىنسەڭ
سورلى اسىقتىڭ كوزىنە.
ءتاڭىرى ءۇشىن شاپقاتىڭمەن
نان ءعارىپتىڭ سوزىنە!

نە بولايىن، تەز بولايىن،
اق ءجۇزىڭدى كورەيىن.
بار ما ءومىرىم، قارمالايىن
جوق بولسا مەن ولەيىن.

قورعالاپ قۇر وتپە ءومىر بوس،
تاعدىرىڭا قارسى بار.
ءبىر وزىڭنەن باسقا ءبىر دوس
تاپپاساڭ ءول، جۇرمە زار.


1 ميحراب (ارابشا) —مەشىتتىڭ تورىندەگى مولدا تۇراتىن قۇبىلاعا قاراعان ورىن. بۇل ارادا قاسيەتتى ورىن ماعىناسىندا.
2 ءعازىر، ءعۇزىر (ارابشا) – ءبىر ءىستى ىستەۋگە مۇمكىندىك بەرمەگەن سەبەپ ماعىناسىندا.

---