قامشىنىڭ ءىزى
— جەتپەي جەلكەڭ قيىلعىر! تۋ سىرتىمىزدان شىققان اششى ايقايعا اپام ەكەۋمىز دە جالت قارادىق.
— جان-جاعىن جۇتقان جالماۋىز...
شاڭداۋ جولدىڭ ۇستىمەن بىزگە قاراي الدەكىم الاقۇيىن بوپ ۇشىپ كەلەدى. سوڭىندا اۋىزدىعىمەن الىسقان اق كوبىك اتتىڭ ۇستىندە قولىندا دىراۋ قامشىنى كوتەرە ۇستاعان كەبەجەدەي بىرەۋ.
— بالام-ay، اناۋ كىم؟ — دەدى ساسقان اپام، قاپەلىمدە جان ۇشىرا داۋىستاپ.
— نەنى ءبۇلدىردى ەكەن؟ بۇل ءسات اتتى وڭمەندەي جەتتى دە، قامشى سىلتەدى.
— مم... مم... جان تىتىركەنەر بالاڭ ۇن. ات جالت بەرىپ ەدى، ۇستىندەگى وزبىر ارەكەتتىڭ يەسى ۇشىپ كەتۋگە ءسال-اق قالدى. ارتىنشا بوقتىق ارالاسقان وكتەم ايقاي شىقتى.
— قانىڭدى ىشەم، ءيتتىڭ بالاسى. ءۇي، ارام قاتقىر!.. جاراۋ جىلقى تىزگىنمەن الىسقان ءدۇر دەنەلىگە باعىنباي، اسپانعا اتىلىپ، الاقانداي جەردى شىر كوبەلەك اينالدى. وسى ءساتتى پايدالانعان قاشقىن ءبىزدى قاراسىنىپ بەرى سالدى.
— مم، ەف، ەف.
— اپا-اۋ، مىناۋ باكەيدىڭ مىلقاۋ بالاسى جاپاتاي عوي. اناۋ وجار باسقارما، — دەدىم. بۇل ەكى ورتادا جاپاتاي اققان كۇيى كەپ اپامنىڭ كەڭ كويلەگىنىڭ ىشىنە سۇڭگىپ كەتتى.
— ءۇيباي-اۋ، بايعۇس-اي. مۇنىڭ نە؟ — دەدى اپام مارە-سارە بوپ. — بەيشارا-اي، ابدەن قينالعان ەكەن-اۋ. جەتىمنىڭ كۇنى قۇرىسىن-اي.
وجار باسقارما قانىن ىشىنە تارتىپ، سۇپ-سۇر بوپ ەنتەلەي جەتتى.
— ءيتتىڭ بالاسىن جىبەرىڭىز، قانىن ىشەمىن دەدىم عوي، قانىن اعىزامىن. اپامدا ءۇن جوق. وجارعا بەدىرەيە قاراپ ءتۇسى سۋىپ سالا بەردى.
— بالادا شاتاعىڭ بولماسىن، — دەدى وسى ءسات ءبۇرق ەتكەن اپام.
— نە دەيدى؟
— سويدەيمىن.
— ولتىرسەم دە ءوز قانىم. كولدەنەڭ كوك اتتىنىڭ قاجەتى از.
— قانشىلىن مۇنىڭ. ساداعا كەت. ءاليمانىڭ ارۋاعىن سيلاساڭ ەتتى، — دەدى اپام ءجۇزى قۋقىل تارتىپ.
— ەنەسى تەپكەن قۇلىننىڭ ەتى اۋىرمايدى. جامان بولسىن دەگەن مەن جوق، — دەدى ەندى وجار بىتىمگە شاقىرىپ.
— جىبەرىڭىز.
باسقارمانىڭ جۇزىنە ۇرلانا كوز تاستاسام، قوس بەتى شيقانداي، كوزىنىڭ ەتى قىزارىپ، جىلتىر شەكەسىنەن شىپ-شىپ تەر اعىپ تۇر ەكەن. دوڭ مۇرنىنىڭ استىنداعى قارا مۇرتىنىڭ تۇگى تىكىرەيىپ، قوس ەزۋىنەن تۇكىرىگى شاشىراپ، اۋىق-اۋىق جالاق ادامداي ەرنىن جالاي بەرەدى. اپامنىڭ سۇستى ءجۇزى كوگەرەڭ تارتىپتى. يمەك تاياعىن قىمقىرا ۇستاعان قولدارى ءدىر-دىر ەتەدى. وجار قاپەلىمدە اتىن وڭمەڭدەتسە قاق باستان قايقايتۋعا تايىنبايتىن سياقتى. تابيعاتى اۋىر ادام ءبىر قوزعالسا، تاۋ قوپارىپ، تاس دومالاتارى انىق.
— ات باۋىرىنا الىپ سابايتىنداي بۇل پاقىردىڭ جازىعى نە؟ ادام ولتىرمەپ پە، — دەدى اپام وجارعا سىزدانا قاراپ.
— ءبۇلدىردى، — دەدى كوزىنەن اشۋ وتى جىلت ەتكەن وجار.
— ءارۋاقتىڭ جازىعى نە؟ تارت ءتىلىڭدى. وجاردىڭ تالاعى تارس ەتتى.
— ءاۋ،شەشە. ءوز اقىلىمدى دا ساتاتىن جەر تابا الماي ءجۇرمىن.
— قۇنسىز اقىلدىڭ الۋشىسى دا تابىلماس.
— تفۋ. سەن كەمپىر دە تىرىلەيىن دەگەن ەكەنسىڭ. جاقسىلىقپەن جىبەر انا دوڭىزدى. اپام وجاردى وقتى كوزىمەن جەپ قويارداي تەسىلدى.
— ءا، ەندى سەن دە تابالادىڭ با؟ شالدى قۇداي ءوزى جىبەرىپ ءوزى الدى. اقتايىمدى پاشەس ءولتىردى. بەكايداردىڭ ءتىرى جۇرگەنىن كوپ كورىپ تۇرسىڭ با؟ ءبىراق سەن ءيتتىڭ ايتقانىڭ كەلمەيدى. ول سوعىستان ءتىرى ورالادى. تۇرا تۇر، سول كەزدە مەن تىرىلەمىن. سول ۋاقىت، اتتەڭ تەزىرەك كەلسە ەكەن. اپام جاسىن توگىپ-توگىپ جىبەردى.
— اتتەڭ، انامىن عوي. ايتپەسە، قارعىسىمدى ءبىر باسىڭا ۇيىپ-توگىپ جىبەرەر ەم...
وجار ودان ارعى تىلگە كەلمەدى. اتىن كەرى بۇرىپ اپ، اۋىلعا قاراي سالدى.
— تۇرا تۇر، جەتىمەك. جونىڭنان تاسپا تىلەمىن. كۇلشىنبايدىڭ شاڭىراعىنا ءسىڭىپ كەتسەڭ كورەرمىن، — دەپ كىجىنە ايقايلاپ بارا جاتتى.
— ءاي، دوڭىز، ايتپادى دەمە، جاپاتاي ەندى تابالدىرىعىندى اتتامايدى، — دەدى اپام ارتىنان داۋىستاپ.
— بالامنىڭ ورنىنا بالا، اناسىنىڭ ورنىنا انا بولامىن. قۇداي الدىندا، ۋادە...
ات تۇياعىنىڭ ءدۇرسىلى سايابىرلاي جاپاتاي اپامنىڭ ەتەگىنىڭ استىنان سوپاڭ ەتىپ شىعا كەلدى. دومالاق ءجۇزدى، كوزى جالت-جۇلت ەتكەن قاراشىعى ۇلكەن جاپاتاي اپاما ۇيالا قارادى دا، ارتىنشا سونادايدا قارا ءۇزىپ بارا جاتقان وجارعا جۇدىرعىن ءتۇيىپ الدە نە دەپ بىلدىرلاپ جونەلدى.
— م... م... اپا... پا...
— بەيشارا بالا-اي. جۇرەگىنە كەك ورناپ، ابدەن زاپىس بولعانى-اۋ. پاۋ، ۇلكەندەر-اي. بالالاردا نەسى بار؟ ونسىزدا وڭ-سولىن اڭعارماعان بايعۇستار، تاعدىرعا نە جازىپ قويىپتى، — دەدى اپام جاپاتايدىڭ باسىنان سيپاپ. قام كوڭىل، ايالى الاقانعا ءزارۋ جاپاتاي وكسىپ-وكسىپ قويا بەرسىن.
— اپا، — دەدى ول. — ە... ە... ە... ە... قوس قولى ەربەڭدەپ، اۋزى قومپانداپ، اپامنىڭ قۇشاعىنا قۇلاي كەتتى.
— الدا سىعىر قىلعان قۇداي-اي... ەس كورگەنى-اۋ، مىنا جامان كەمپىردى. ۋح، دۇنيە-اي...
قۇددى اسپان استىن، جەر ءۇستىن مۇڭ باسىپ كەتكەندەي. ءون-بويىم ءدىر-دىر ەتىپ تەرىس اينالدىم. جانارىما جاس كەپتەلىپ،تاماعىما اششى وكسىك تىعىلدى. وسىدان ءسال بۇرىن جاپاتايدى ۇيگە كىرگىزىپ الساق، مۇنداي سويقان مۇمكىن بولماس تا ەدى. جاپاتايدىڭ شەشەسى اپانىڭ نەمەرە ءسىڭلىسى. وجارمەن دە سۇيەك تۋىس، اكەلەرى اتا ارالاس. ءتىلى شىقپاي، كەمتار اتانعان. جاپاتايدىڭ اكەسى مايدانعا كەتىپ، سوڭىنان قارا قاعاز كەلگەن. بوكەيدىڭ كوزىن اشىپ كورگەن جالعىزى.
— ەح، دۇنيە-اي، بوكەڭ مومىن ەدى. اعايىن-تۋىسقا باردى بەرگەندى جاقسى كورەدى. ەسبيكە دە قاراعىم ەدى-اۋ. اۋرۋ مەڭدەپ، ونىڭ ۇستىنە كۇيەۋى مەن جالعىز قارعاسىنىڭ قايعىسىنان قۇسا بوپ كوز جۇمدى، — دەپ اپام بىردە جاپاتايمەن وجاردىڭ اراسىنداعى كيكىلجىڭ بارىن ەلدەن ەستىپ كەپ، كوزىنە جاس العان.
— ەركەك دەگەن باسى بار. سول تاربيەلەسىن دەپ ەم...
— جاپاتايدىڭ تۋىس ەكەنى انىق. نەگە الىپ كەلمەيمىز، — ءسوزىن كيىپ كەتتىم.
— ءاي، بالام-اي. قانى ءبىر تۋىس. ءجۇز شايىسىپ قالعان شىعار. ونىڭ ۇستىنە ەلدىڭ ءسوزىن قايتەسىڭ. ەركەك تۇرعاندا، ايەل ارالاسىپ دەمەي مە، — دەگەن.
بۇگىن اپام بار دۇنيەگە قانىقتى. ەندى اسپان اينالىپ جەرگە تۇسسە دە شەشىمىنەن قايتپايتىنى قاھ.
سويتكەنشە كوزىنەن جاسى سورعالاپ قاسىرەت شەككەن جاپاتاي شىڭعىرىپ جىبەرىپ، جەرگە وتىرا كەتتى. اپامنىڭ قۇشاعى اشىلىپ سالا بەرگەن. سۇمدىقتى قارا! قىرىق قۇراۋ اق باتەس كويلەگىنىڭ سىرتىنا قان شىعىپ بىلەۋلەنىپ تۇر. شاماسى اپامنىڭ قولى ءتيىپ كەتسە كەرەك.
— و، سودىر بەيشارا! قۇيتتاي بالانى وسىنشاما سابايتىڭداي، قاباعىنا قان قاتقان سورلى. ءۇيبۇي-ۋۋ... ءتىلىپ ءتۇسىپتى-اۋ. شەش، كويلەگىڭدى. جاپاتاي تۇسىنبەي اپاما قارادى دا الدە نە دەپ قولىن سەرمەي ىمداي جونەلدى. بۇل تىرلىككە اپام شىدامادى بىلەم، ارى-بەرى بۇلقىنعانىنا قاراماي، جاپاتايدىڭ ۇستىندەگى كويلەگىن شەشىپ الدى. دىراۋ قامشى تيگەن جەرى شۇبەرەككە جا- بىسىپ، جەلىمدەنىپ قالعانداي. جاپاتاي باۋىزداعان لاقتاي ب ا ق ەتتى.
— يي... قارعام-اي. قابىرعاسى ىرسيىپ، سۇيەگى قالىپتى-اۋ. تۇر ورنىڭنان. بولەتاي، قولىنان جەتەكتە، — دەدى اپام.
اۋىلدىڭ شەتىندەگى قورجىن ۇيگە جەتكەنشە كوز استىمەن بىرەسە ماعان، بىرەسە اپاما ۇرلانا قاراۋمەن بولدى. جالاڭاش تۇرىنەن قايمىعاتىن ءتۇرى جوق. تەك ءالسىن-السىن قاباعىن ءتۇيىپ اۋىرسىنىپ قويادى.
اپامنىڭ ەم-دومى جاپاتايعا جاققان سياقتى. ارىق باسىنان جۇلىپ اكەلگەن الدە ءبىر شوپتەردى قانجىلىم تۇزدى سۋعا سالىپ، بىلەۋ-بىلەۋ ارقاسىنا جاپسىرىپ، سوناۋ كۇنى سويعان ەشكىنىڭ تەرىسىنىڭ ءبىر پۇشپاعىن كەسىپ الىپ، ۇستىنەن باستىرىپ بايلاپ تاستادى. سونان سوڭ مەن جاتاتىن كاننىڭ ءبىر بۇرىشىنا توسەك سالىپ، وسىندا جاتاسىڭ دەپ ىمدادى. جاپاتايدىڭ سول ساتتەگى ءتۇرىن كورسەڭ. الدىمەن سۇق ساۋساعىمەن كەۋدەسىن نۇسقاپ:
— مەن بە؟ — دەدى ىمداپ.
اپام باسىن يزەدى. جاپاتاي باسىنداعى كونەتوز تاقياسىن جۇلىپ اسپانعا لاقتىرىپ جىبەردى دە، الدە نە دەپ قۋانا داۋىستادى. ءسويتتى دە قوس تىزەرلەپ اپامنىڭ الدىنا جەتتى.
— الگى تىك قالپاقتى، گالەپي شالبار كيگەن وجار بۇل ۇيگە كەلمەي مە؟ و عاجاپ! مۇنداي ساتتە ادام مىلقاۋدىڭ دا نە دەپ تۇرعانىن ءىشى سەزەدى ەكەن-اۋ.
— ول ەندى كەلمەيدى. بۇل ۇيگە باس سۇقسا، توبەسىنە شاي قايناتىپ، ايداپ شىعامىن، — دەدى اپام كادىمگىدەي قاتۋلانىپ.
— وجار ءبىر اۋىلدى بيلەگەن باسقارما. ونىڭ ۇستىنە قارا كۇشتىڭ يەسى. ەركەك ەمەس پە؟ — دەدى جاپاتاي كۇدىگىن ءبىلدىرىپ. جاپاتاي مەن اپام قۇددى بۇرىنعىدان بىر-بىرىمىزبەن مىلقاۋشا سويلەسىپ جۇرگەندەي. اپام قۇشىرلانىپ-قۇشىرلانىپ، جۇدىرىقتارىن بىر-بىرىنە سوعىپ قويادى.
— وي، مەن ول سۇمىرايدان كوپ تاياق جەدىم عوي. قىمس ەتسە قامشىسىن الا جۇگىرەدى. ەتىگىمەن بۇيىرىمەن، باسىمنان سان تەپتى عوي. اناۋ كەلىنشەگى دە اراشا تۇسپەيدى.
بۇرىنعى ايەلى جاقسى ەدى. مەن ءۇشىن ول بەيشارا تاياق تا جەدى.
— شىدامادى عوي، بايقۇس.
— اپا... ە... اپ... جاپاتاي اپ-ساتتە وزىنە تيىسەلى الا سيىردى وجاردىڭ تارتىپ العانىن، قاراكوز اتتى مايدانعا جىبەرگەنىن، شەشەسىنىڭ ابدىرا ساندىعىن كورشىدەگى باعيلا كەمپىرگە ءوز قولىمەن بەرگەنىن، ونىڭ ەكى بالاسىنىڭ اسكەرگە كەتىپ، ولاردان قارا قاعاز كەلگەنىن، جانى اشيتىنىن تام-تۇمداپ جەتكىزدى دە، ءبىر ءسات قاباعى ءتۇيىلىپ كان ۇستىنە وتىرا كەتتى.
— شەشەسى ويىنا ءتۇسىپ كەتتى-اۋ، بايعۇستىڭ، — دەدى اپام كۇڭك ەتىپ.
— جاپاتاي، نە بولدى ؟ — دەيمىن.
— جاي، — دەدى جاپاتاي ىمداپ.
سوناۋ ءبىر دۇربەلەڭنەن كەيىن وجار ءبىزدىڭ ۇيگە باس سۇققاڭدى قويدى. جاپاتاي ماز-مەيرام. قولىم دا جەڭىلدەنىل قالعان سياقتى. مىلقاۋشا سويلەسكەندە الدىما جان سالمايمىن. قاراۋىلعا بارىپ جۋساندى بىرگە شابامىز. قالا بەرە بالىق اۋلاۋعا بارامىز. وقۋ باستالۋعا ءالى ءبىراز ۋاقىت بار. اپام كۇنى-تۇنى قىرماندا. «سوعىس بىتۋگە جاقىن. جاۋدىڭ ك ۇلى كوككە ۇشۋعا تاياۋ دەگەن قاۋەسەت، جەر باسقان ءتىرى پەندەنىڭ جۇرەگىنە قۋانىش ۇيالاتىپ، ەڭسەسىن كوتەرىپ تاستاعانداي.
— اكەم كەلگەن سوڭ، ءوز ۇيىمە كەتەمىن. كەشە بارىپ قايتتىم. تەنتەك بالالار تەرەزەنىڭ كىرپىشىن ءتۇسىرىپ تاستاپتى. اتتەڭ كوزىمە كورىنسە توبەسىنە شاي قايناتار ەم، — دەدى ول ءبىر كۇنى.
— وجاردىڭ دا سازايىن تارتقىزامىن... جاپاتايدىڭ قويۋ قاباقتارى ءتۇيىلىپ، ءجۇزى قىزاراڭ تارتىپ، اۋزى قومپاڭداپ، ءتۇسى سۋىپ شىعا كەلدى.
— ءاي، بولەتاي. ەكەۋمىز وجاردىكىنە بارامىز.
— قاشان؟ — دەپپىن اڭتارىلا قاراپ.
— بۇگىن تۇندە، — دەدى ول ماعان كۇلىمسىرەي قاراپ.
— ءيا، كەش باتقان سوڭ... جاپاتاي قولىمەن دوڭگەلەك كۇن جاساپ، الدىمەن قيىردى نۇسقاپ، ارتىنان قۇبىلاعا تىرەدى.
— وڭدا نە ىستەيمىز؟ وجاردان قورىقپايسىڭ با؟ — دەيمىن جۇلىپ العاڭداي. ول سۇق ساۋساعىن شوشايتىپ:
— ول ءبىزدى كورمەيدى. پالەگە جولاپ نەمىز بار، — دەدى جاپاتاي كەڭكىلدەي كۇلىپ.
— نە ءۇشىن بارامىز؟ — دەيمىن جاپاتايدى جۇلقىلاپ.
— بارعان سوڭ كورەسىڭ. تەك اپام ءبىلىپ قويماسىن. رەنجيدى عوي، — دەدى جاپاتاي اسىقپاي ءتۇسىندىرىپ.
— مەن ونى ءبارىبىر الامىن. — نەنى؟
— ايتپايمىن.
— ال وجار ۇستاپ السا، جونىمىزدان تاسپا تىلەدى عوي، — دەيمىن قورقىنىشىمدى جاسىرا الماي.
— ءتىلىپ بولعان شىعار. ەڭدى كەزەك بىزدىكى، — دەيدى جاپاتاي جايباراقات.
— ءقايتىپ؟ كادىمگىدەي.
ارى-بەرى ساندالىپ ءجۇرمىن. الگىندە تابىننىڭ الدىنان شىعىپ، الا سيىردى بايلاپ، كەشكى استى ىشتىك.
— ال، جولعا دايىندال. مەن ءقازىر كەلەمىن، — دەپ جاپاتاي سىرتقا شىعىپ كەتتى. «مىناۋ ءبىر قاتەرلى ساپار بولدى-اۋ دەيمىن. ەرتەڭ مالاتاسقا باراتىن كەزەگىم. باسقارما ۇستاپ السا شە؟ بالەنىڭ باستالعانى. اپامنىڭ باسىنا قارا بۇلت ورنايدى. ءبىراق... ءبىراق جاپاتاي ءبارىن ويلاستىرىن قويعان شىعار. قورىققانعا قوس كورىنەدى».
— كەتتىك، — دەيدى جاپاتاي كۇلىمسىرەپ. قولىندا قابى بار.
— مۇنىڭ نە؟ — دەيمىن.
— مايلىاياقتىڭ تاماعى عوي. وجاردىڭ ءيتى. وزىنە ۇقساعان قاباعان. جاپاتايدىڭ كوزى جالت-جۇلت ەتىپ، عاجاپ ءبىر كەلبەتكە ەنگەن. نەدەن بولسا دا، تايىنار ءتۇرى جوق.
ءتۇن. كوزگە تۇرتكىسىز قاراڭعى. ءار جەردە ءبىر لاپىلداعان جەروشاق وتى. اندا-ساندا ماڭق-ماڭق ەتىپ ۇرگەن توبەتتەردىڭ ءۇنى. ۇيرەككول جاقتان باقالاردىڭ ۇزىن اقاۋلى داڭعازاسى ەستىلەدى. قۇبىلادان قيىرعا قاراي تارتىلعان جىبەكتەي شۋاتىلعان قۇس جولى. جامىراعان جۇلدىز. قارا كوك اسپان. الدا جاپاتاي، ارتتا مەن. كوكيىرىمنىڭ تەرەڭ سايىنان ءوتىپ، ارعى بەتتەگى جارقاباقتى سىنالاي كەتكەن سوقپاق جولعا تۇسكەندە، جاپاتاي قالت توقتادى.
— مەن ءقازىر كەلەمىن. وسى ارادان قوزعالما، — دەدى ول ىمداپ.
— ماقۇل.
سۋ قاراڭعىعا سۇڭگىپ كەتكەن جاپاتاي سالدەن سوڭ قايتا ورالدى. قولىن ارى-بەرى ەربەڭدەتىپ ەسى شىعا ىمداپ الەك.
— وجار ۇيدە ەكەن. مايلىاياقپەن دە سالەمدەسىپ قايتتىم. ۇمىتپاپتى. ىرىلداعان جوق، توسىمە اسىلىپ، ەركەلەپ ەسى شىقتى...
— ءيا، سونان سوڭ؟
— تەرەزەدەن قارادىم. وجار سۇلۋ كەلىنشەگىنىڭ جانىندا شاي ءىشىپ وتىر.
— سولاي دەلىك.
— ال، مەن قيمىلدادىم. الدا-جالدا ءقاۋىپ تونسە سايعا ءتۇس تە، جالعىز اياق كوپىردىڭ جانىنان كۇت.
— جاپاتاي، سەن ءوزىڭ نە ىستەيىن دەپ ءجۇرسىڭ؟ — دەيمىن جان ۇشىرا.
— مەن كەتتىم، — دەدى ول جاۋاپ ورنىنا.
— جولىڭ بولسىن.
قاراقۋىستىڭ جىلى جەلى كەڭ اڭعاردى كەۋلەپ تۇنگى دالانى ءبىر سيپاپ ءوتتى. سىلدىر-سىلدىر اققان كوكيىرىمنىڭ سارقىراماسى. قاپتاپ جۇرگەن كوپ قاسقىردىڭ ءبىرى مەنى باس سالسا عوي. ماسقارا! تۇتە-تۇتەمدى شىعارادى. كەيىنگى كەزدە، يتقۇس دەيىنشى، قۇرعىردى، اۋىلدى باسىنىپ الدى. بيعايشا كەمپىردىڭ بۇزاۋىن تاپاداي تال تۇستە جەدى. ايعانىمنىڭ اتا قازىن الىپ كەتتى. ساۋاپ بولدى، وزىنە. تىستەۋىكتىڭ تىستەۋىگى ەدى. انادايدان ۇشىپ كەپ، باسىما قونىپ، قاناتىمەن سابالاپ، تۇمسىعىمەن شوقىپ ويبايلاتقان.
سويتكەنشە جوعارىدان كەسەك دومالاپ ءتۇستى. جەردەن باسىمدى جۇلىپ الدىم. الدە كىم قارانداپ جاقىنداپ كەلەدى. زىتىپ جونەلۋگە ەندى بۇرىلا بەرگەنىم سول ەدى، جاپاتاي دا جوتكىرىنىپ قالدى. پىس-پىس ەتەدى. ارقاسىنا الدەنەنى ارقالاپ الىپتى.
— ءىزدى اداستىرۋ ءۇشىن، قىدىرمولدانىڭ تالىنا قاراي جۇرەمىز، — دەدى جاپاتاي سول تۇستى نۇسقاپ. ول ءامىرشى، مەن ورىڭداۋشى.
— وجار ناعىز وڭباعان. مەنىڭ اكەمە تۋىس. سويتە تۇرا مەنىمەن ورتتەي ءوش، — دەدى تال ىشىنە كىرىپ ءسال ايالداعان ءسات.
ۇيگە كىرىپ، ەسىكتى ىشىنەن بايلاپ، تەرەزەنى كولەگەيلەپ، جەتىلىك شامدى جاققان سوڭ، جاپاتاي قاپتىڭ ىشىنەن ولجاسىن الىپ شىقتى. كۇمىس ەرتوقىم، وقالى جۇگەن. جاناتايدىڭ قۋانىشىندا شەك جوق. جانارىنان جاس تامشىسى جىلتىرايدى.
— اقىرى قولىم جەتتى مە؟ — دەيدى كەۋدەسىن سوققىلاپ.
— بۇل قاراكوزدىڭ ەرتوقىمى مەن جۇگەنى. وجار تارتىپ العان. اكەم سوعىستان كەلگەندە نە دەيمىن.
— و سۇمدىق! جاپاتاي ءبىر ءسات ەڭىرەپ قويا بەردى.
— قويساڭشى، — دەيمىن جالىنىپ. قۋانعانى ما، قايعىرعانى ما بەلگىسىز.
— وسىلار ءۇشىن ەكى كۇننىڭ بىرىندە تاياق جەدىم عوي، مەن سورلى.
— ەشتەڭە ەتپەيدى، جاپاتاي. سەن ەرلەدىڭ. ەرتوقىمدى دا، جۇگەندى دە قولىڭا ءتۇسىردىڭ عوي، — دەيمىن ىمداپ ءتۇسىندىرىپ.
— يە، — دەيدى ول. ەندى اكەم دە مايداننان امان-ەسەن ورالاتىن شىعار.
— ورالادى، — دەيمىن جۇباتىپ.
سودان بەرى تالاي جىلدار ءوتىپتى. جاپاتايدىڭ اكەسى دە ورتەنگەن قالىڭ قامىستىڭ ىشىندە امان-قالعان ءبىرلى جارىمداي پەرىشتەسى قاعىپ ەلگە ورالعان. ارقاسىندا دىراۋ قامشىنىڭ ءىزى قالعان ءوز تۇستاستارىمىزدى كورىپ «ۋح» دەپ كۇرسىنىپ قالامىن. جاپاتاي ءوز مىندەتىن ورىنداعانىنا، اكەسى ۇلىنىڭ تىرلىگىنە قۋانعان شىعار.
You Might Also Like
-
— بازاربەك! قىرىلداق داۋىس تەرەزە كوزىنەن ساڭق ەتە ءتۇستى دە، اينەكتىڭ ار جاعىنان الدە كىمنىڭ قايىستان ورىلگەن توبىلعى ساپ قامشىسىنىڭ شاشاعى كورىندى. كاننىڭ ۇستىڭدە زاعيلا اپام ەكەۋمىز ەرتەڭگى...
-
باياعىدا ەلگە سىيلى، بىلىكتى قارت ۇستاز عۇمىر كەشىپتى. ەرەكشە ءىلتيپاتقا بولەنگەن تالىمگەرگە بار ايماقتىڭ تۇرعىندارى كەلىپ، اقىل سۇراپ، كەڭەستەرىن تىڭداپ، رۋحاني ءلاززات الىپ قايتادى ەكەن. ءبىر كۇنى قا...
