قارتايىپ، ارىستاننىڭ ءالى كەتتى،
ايبىڭدى جۇرت قورقاتىن ءسانى كەتتى.
بەتىنە جان كەلمەيتىن ۋاقىتتار
ارتىنا ءبىر قاراماي، ءبارى كەتتى.
اياقتا دارمەن قالدى جۇرەرلىك-اق،
تىم قارتتىق جاس ەمەس قوي كورەرلىك-اق.
ءتىس ءتۇسىپ، تىرناق مۇقاپ، قايرات كەتىپ،
جايى بار تىنىش جاتىپ ولەرلىك-اق.
تىنىشىنا قويمادى ونى وزگە اڭدار،
باتا الماي، «سەنى مە؟» دەپ جۇرگەن جاندار.
اناۋ دا، مىناۋ دا ءوشىن الىپ جاتىر
قاشاننان ارىستاندا كەگى بارلار.
ات تەپتى، قاسقىر قاپتى ەتىن ءۇزىپ،
بىرەسە جارالادى وگىز ءسۇزىپ.
قينادى اركىم كەلىپ بىلگەنىنشە،
ارىستان ءۇن شىعارماي جاتتى ءتوزىپ.
ىڭىرانىپ جاتىر ەدى ولەيىن دەپ،
قاسىنا ەسەك كەلدى كورەيىن دەپ.
ارتىقشا جانعا باتار جەرىن تاڭداپ،
و دا تۇر ارىستاندى تەبەيىن دەپ.
«يا، راببىم، - سول ۋاقىتتا دەدى ارىستان،
مەن تۇگىل، ۇركۋشى ەدى ات قامىستان.
بۇل وگىز، مىناۋ قاسقىر تيمەك تۇگىل،
زارەسى ۇشۋشى ەدى، كورسە الىستان.
داريعا، ول زاماننىڭ ءبارى ءوتتى،
كارىلىك دەگەن بالە كەلىپ جەتتى.
ءتىس ءتۇسىپ، تىرناق مۇقاپ، ءال كەتكەن سوڭ،
سورىما ءبارى مۇنىڭ ەر بوپ كەتتى.
«توبەم» دەپ كەلىپ تۇرعان مىناۋ
ەسەك، اياقتا جاتۋشى ەدى بولىپ توسەك.
كەشەگى داۋرەن باستا تۇرعان شاقتا،
مۇنى كىم ەتۋشى ەدى جان دەپ ەسەپ.
كوپ شىعار، جوق دەمەيمىن، كىنام مەنىڭ،
ريزامىن ب ا ق، بالەڭە بىردەي سەنىڭ.
تۇياعىن سول جاماننىڭ تيگىزبەي ال،
قورلىقتان مۇنان كورگەن، جەڭىل ءولىم!»
اتالعان بىردەي ەمەس وسى اڭدار،
ىشىندە جاقسى، جامان، وسالى بار.
ارىستان، جىلقى، وگىز، ەسەككە ۇقساس،
ويلاساق، تابىلماي ما نەشە ادامدار؟
ەرلەر بار زامانىندا داۋرەن سۇرگەن،
دۇشپانىن ەرەگىسكەن جالعىز بۇرگەن.
قارتايعان ارىستانداي ءالى كەتىپ،
قارۋى بۇل ۋاقىتتا ازىپ جۇرگەن.
ب ا ق قونسا، سىيلار الاش اعايىن دا،
كەلە الماس جامان باتىپ ماڭايىڭا.
باسىڭنان باقىت قۇسى ۇشقان كۇنى
ءقۇل-قۇتان باسىنادى مالايىڭ دا.

---