ءبىر شىمشىق تورعا ءتۇستى سورى قايناپ،
باردى ما، كىم بىلەدى، اجال ايداپ.
بالەنى قازا مەنەن قايدا دەمە،
ءعارىپ بوپ، وتىر سورلى كوزى جايناپ.
جانىنا جاس كوگەرشىن ۇشىپ كەلدى:
«نە قارا باستى تورعا ءتۇسىپ؟ - دەدى. -
تال تۇستە توردى كورمەي، سوقىر ما ەدىڭ،
ەسالاڭ، اقىلىڭ جوق، كۇشىك، - دەدى. -
تۇسەر مە ەسى دۇرىس كۇندىز تورعا،
اقىلىڭ جوقتىعىنان قالدىڭ سورعا.
مىسالى، مەنى الداپ ەش ۋاقىتتا،
تور تۇگىل، تۇسىرە الماس ونان زورعا.
كىم كۇلمەس بوستىعىڭا سەن جاماننىڭ،
الدىرعان ايلاسىنا ءبىر ناداننىڭ.
مەن ساعان قول بەرەيىن تۇسپەسىمە،
امالى ساعان عانا مول ادامنىڭ».
دەسە دە: «اقىل سەرىك قونعان باققا»،
ەم بولماس باستا باعىڭ تايار شاقتا.
پىسىقسىپ كوگەرشىنىم وتىرعاندا،
قالىپتى ءوزى ءتۇسىپ قىل تۇزاققا.
- اقىلىڭ قايدا كەتتى، دانىشپانىم،
سەرت ەتىپ تۇسپەسكە قول الىسقانىڭ؟
بىرەۋگە كۇلسەڭ - كەلەر ءوز باسىڭا،
تابالاپ مۇنان بىلاي كۇلمە، جانىم!
بىرەۋدى بىلمەس ادام تابالايدى،
ب ا ق كوشسە، اقىلىڭا قارامايدى.
ىسىڭنەن ءبىر ىستەگەن جازىم تاپساڭ،
بولدى دەپ بىلمەگەننەن شامالايدى.
«جازمىشتان وزمىش بولماس» دەگەن ءسوزدى
بەكەر دەپ پىكىر ەتۋ جارامايدى.
«اللانىڭ ادام باسى - دوبى» دەگەن،
قۋسا دا قالاي قاراي دومالايدى.

---