(ا. س. پۋشكيننەن)
امال جوق – ءقايتتىم بىلدىرمەي،
ياپىرماۋ، ءقايتىپ ايتامىن؟
قويمادى دەرتىڭ كۇيدىرمەي،
نە سالساڭ دا تارتامىن.

تالايسىز، باقسىز مەن سورلى،
ەرىكسىز اتتاپ ۇياتتان،
قورلىققا كوندىم بۇل قۇرلى،
بايقالار ءحالىم بۇل حاتتان.

الىمشە مەن دە ۇيالىپ،
بىلدىرمەن دەدىم ولسەم دە.
شىدار ەم كۇيىپ، مەن جانىپ،
ايىندا بىرەر كورسەم دە.

بولمادى كورىپ قالۋعا،
ەسىتىپ ءبىراز ءسوزىڭدى.
شىدار ەم ءبىر اي جاتۋعا،
ۇزاق ءتۇن جۇمباي كوزىمدى.

قىزىقتان قاشىپ بۇل جەرگە
كوڭىلىڭىز سۋىپ كەلىپسىز.
ءمانىسىن سۇراپ بىرەرگە،
تىلدەسە المايمىن ەرىكسىز.

كەلمەسەڭ ەگەر سەن بىزگە،
ساۋ بولماس پا ەم، البەتتە؟
بولماسام اشىنا مەن سىزگە،
تۇسپەس ەم مۇنداي بەينەتكە.

اساۋ جۇرەك قايناماي،
جۋاسىر ما ەدى كەزىندە؟
ەلدەن ءبىر جاقسى سايلاماي،
بارماس پا ەم ەرگە ءوزىم دە؟

وزگەگە ەشبىر دۇنيەدەن
ەركىمەن تيمەس بۇل جۇرەك.
ازەلدە تاعدىر يەدەن،
قوجام – سەنسىڭ، نە كەرەك.

تىرشىلىگىم – قۇرباندىق،
شىداماي سەنى كورگەنشە.
تاڭىرىمنەن كەلگەن بۇل جارلىق،
يەم – سەنسىڭ ولگەنشە.

اۋەلدە كىردىڭ تۇسىمە،
ورتاقتاسىپ ومىرىمە.
تولعاۋ سالىپ ىشىمە،
سول كۇندە-اق جاقتىڭ كوڭىلىمە.

قۇدايدان بولعاي دەپ ەمى،
قۇدايىنى مول بەردىم.
كورگەن جەردە-اق مەن سەنى،
"وسى ەكەن عوي – سول" دەدىم.

جاتقان سايىن ۇيقىعا،
دۇعا وقۋشى ەم، شوشىنىپ.
ۇناتىپ مەنى قۇلقىڭا،
ءجۇرۋشى ەدىڭ قوسىلىپ.

تۇسىمدە مەنى جۇبانتىپ،
جىلى سوزبەن سويلەسىپ.
كەتۋشى ەدىڭ قۋانتىپ،
قالۋشى ەدى كوڭىل ءوسىپ.

شىنىڭدى ايت، كىمسىڭ تەربەتكەن،
يەمبىسىڭ ساقتاۋشى؟
الدە ازعىرىپ اۋرە ەتكەن،
جاۋمىسىڭ تەۋىپ تاپتاۋشى؟

شەش كوڭىلىمنىڭ جۇمباعىن،
الدە ءبارى – الدانىس.
جاس جۇرەك جايىپ ساۋساعىن،
تالپىنعان شىعار ايعا الىس.

نە بولسا دا ءوزىمدى
تاپسىردىم سىزگە نالىنىپ.
تولتىرىپ جاسقا كوزىمدى،
ەسىركە دەيمىن جالىنىپ.

بۇل جەردە ەشكىم سىرىمدى
بىلمەيدى، ايتىپ نە ەتەيىن؟
جاقتىرماي بۇزساڭ نۇرىمدى،
بىلدىرمەي كۇيىپ وتەيىن.

كۇتەمىن سىزدەن قايتا حات،
قۋاندىرىپ دەرتىم جاز.
ول بولماسا، شىنىندى ايت،
كىنا وزىمدە، وزىمە از.

ءوز حاتىما ءوز كوزىم
ۇيالىپ، قورقىپ باعا الماس.
كەپىلىم – سەنىڭ ءبىر ءوزىڭ،
بوتەن جان نەسىپ تابا الماس.

---