اق جىلان
باياعى وتكەن زاماندا ءوز ەلىن ادىلدىكپەن بيلەپ، حالىقتىڭ قۇرمەتىنە بولەنگەن ءبىر پاتشا بولىپتى. پاتشالىقتا ونىڭ نازارىنان تىس ەشتەڭە بولمايدى، حالىق تا وعان كەز كەلگەن ماڭىزدى ىستەر جايىندا حابارلاپ، اقىل سۇراپ كەلەدى ەكەن. حالىق پاتشانى سول ءۇشىن جاقسى كورەدى.
ءبىراق بۇل پاتشانىڭ وزگەلەرگە جۇمباق ءبىر ادەتى بولىپتى: تۇسكى اس سايىن، ادەتتە اس ءىشىلىپ، ۇستەلدىڭ ءۇستىن تازالاپ جيناعان سوڭ ءوزىنىڭ ەڭ سەنىمدى قىزمەتشىسى الدەقانداي ءبىر تاماقتى اكەلىپ بەرەدى ەكەن. سىرتتان جەتكىزىلەتىن بۇل تاماق سالىنعان ىدىستىڭ بەتى جابىق بولعاندىقتان، قىزمەتشىنىڭ ءوزى وندا قانداي اس بارىن بىلمەيدى ەكەن. سەبەبى، پاتشا بولمەدە ءبىر ءوزى عانا قالعانشا، بۇل تاماقتى جەمەك تۇگىلى، ىدىستىڭ بەتىن دە اشپايدى ەكەن.
پاتشانىڭ وسىلايشا وڭاشالانىپ تاماقتانۋى جالعاسا بەرىپتى. اقىرى مۇنىڭ نەندەي اس ەكەنىن بىلمەككە قۇمارتىپ، ابدەن شىدامى تاۋسىلعان قىزمەتشى ءبىر كۇنى پاتشاعا جەتكىزىلگەن ىدىستى كوتەرگەن بويى ءوز بولمەسىنە الىپ بارادى.
ەسىكتى مىقتاپ جاپقان ول ىدىستىڭ قاقپاعىن اشىپ جىبەرگەندە، ىشىندە جاتقان اق جىلاندى كورەدى. ءدامىن تاتىپ كورمەك بولىپ شىدامى تاۋسىلعان قىزمەتشى، ءوزىن ءوزى تەجەي المادى: جىلان ەتىنەن ءبىر كەسەگىن ءبولىپ الدى دا، ازۋعا باسىپ جىبەردى. جىلان ەتى وتە ءدامدى ەكەن.
قىزمەتشى استى شايناپ جۇتا بەرگەن كەزدە-اق ءۇيدىڭ تەرەزەسى الدىندا الدەبىر شيقىلداعان كوپ داۋىس قۇلاعىنا كەلگەندەي بولدى.
ول تەرەزەگە بارىپ قۇلاق سالسا، شىقىلىقتاپ وتىرعان تورعايلار ەكەن. بۇل ولاردىڭ شيقىلىن ءتۇسىنىپ تۇر: ولار كۇنى بويى ورماندى كەزىپ ۇشقان كەزدە نە كورىپ-بىلگەندەرى تۋرالى ءبىر بىرىنە ايتىپ، ءوزارا قىزۋ اڭگىمەلەسىپ وتىر ەكەن.
مىنە، وسى ساتتە قىزمەتشى ءوزىنىڭ اق جىلان ەتىنەن ءدام تاتقاننان كەيىن جان-جانۋارلاردىڭ ءتىلىن بىلەتىن قاسيەتكە، ەرەكشە قابىلەتكە يە بولعانىن بىردەن ءتۇسىندى.
وسىلايشا، قىزمەتشى ساراي ماڭىنداعى جان جانۋاردىڭ سىرىن تىڭداپ ءجۇرىپ جاتقاندا، كۇندەردىڭ ءبىر كۇنى پاتشايىمنىڭ ەڭ قىمبات جۇزىگى جوعالادى. پاتشا مەن پاتشايىم: «مۇنى كىم ۇرلاۋى مۇمكىن؟» — دەپ باس قاتىردى. اقىرى بارلىق بولمەگە ەمىن-ەركىن كىرىپ-شىعا بەرەتىن ەڭ سەنىمدى قىزمەتشىسىنەن كۇدىكتەنەدى. «سودان باسقا ەشكىم ۇرلاعان جوق»، — دەگەن ويعا بەكىپ سەزىكتەنەدى.
پاتشا قىزمەتشىسىن شاقىرىپ الىپ: «جۇزىكتى سەن ۇرلاپ الدىڭ! تاۋىپ بەر!»، — دەپ ۇرسىپ بالاعاتتاپ، ايقايلاي باستايدى. اقىرى: «ەگەر دە ءوزىڭ الماعان بولساڭ، وسى ۇرلىقتى جاساعان ادامدى ەرتەڭ تاڭەرتەڭگە دەيىن تاۋىپ بەرەسىڭ. ەگەر، تابا الماساڭ ءوزىڭدى كىنالى دەپ تانىپ جازاعا تارتىپ باسىڭدى الامىن!»، — دەپ كەسىم ايتادى. بايعۇس قىزمەتشى ءوزىنىڭ بۇعان ەش كىناسى جوعىن ايتىپ قانشا جالىنسا دا، پاتشا شەشىمىن وزگەرتپەيدى.
ەرتەڭگى كۇنى جازاعا تارتىلاتىنىن ويلاپ ۇرەيى ۇشا قورىققان قىزمەتشى قامالدىڭ اۋلاسىنا شىعادى. بۇل كۇرمەۋلى قيىندىقتان قالاي قۇتىلارىن بىلمەي، باسى قاتىپ وتىرادى. وسى كەزدە بۇعان تاياۋ، اعىندى سۋدىڭ جاعاسىندا ءبىر توپ ۇيرەك قاۋىرسىندارىن جالپاق تۇمسىقتارىمەن تاراپ قويىپ، ءوزارا اڭگىمەنى قىزدىرىپ وتىر ەكەن. قىزمەتشى قالت تىنا قالىپ، ولاردىڭ اڭگىمەسىنە قۇلاق تۇرەدى.
ولار بىر-بىرىنە بۇگىن قايدا بولعاندارىن، قانداي جەم جەگەندەرىن ايتىسىپ وتىرعاندا بىرەۋىنىڭ: «مەنىڭ بوتەگەمە اۋىر زات باتىپ وتىرعانى»، — دەگەنىن قۇلاعى شالادى. «ول نە زات؟» — دەپ سۇراعان ۇيالاستارىنا: «مەن بارىلداپ تاماق ىزدەپ ءجۇرىپ، جەم ەكەن دەپ اڭداماي، پاتشايىمنىڭ تەرەزەسىنىڭ جاقتاۋىندا جاتقان ساقينانى جۇتىپ قويعان ەدىم»، — دەيدى الگى ۇيرەك.
مۇنى ەستىپ قۋانىپ كەتكەن قىزمەتشى الگى ۇيرەكتى موينىنان شاپ بەرىپ ۇستاپ الادى دا، اسۇيگە اكەلەدى دە باس اسپازعا: «مىنا ۇيرەكتى سوي!»، — دەيدى. «سويتەيىن — دەيدى اسپاز، ۇيرەكتى قولىنا الىپ جاتىپ، — بۇل ۇيرەكتى جەمدەپ-باققانىمىزعا دا ءبىراز ۋاقىت بولدى. بۇل سەمىردى، سويعانىمىز دۇرىس». اسپاز ۇيرەكتىڭ باسىن شاۋىپ، سويىپ، ىشەك-قارنىن تازالاپ جاتقان كەزدە، پاتشايىمنىڭ جۇزىگى بوتەگەسىنەن تابىلادى.
وسىدان سوڭ قىزمەتشىگە ءوزىنىڭ كىنالى ەمەس ەكەندىگىن دالەلدەۋى قيىن بولعان جوق. پاتشا قىزمەتشىسىنە ءوزىنىڭ جاساعان ادىلەتسىزدىگىنىڭ تىگىسىن جاتقىزعىسى كەلىپ، ودان قانداي ماراپات قالايتىنىن سۇراۋمەن قاتار، پاتشا سارايىنداعى ءوزى قالاعان ەڭ قۇرمەتتى لاۋازىمدى بەرۋگە ۋادە ەتتى. قىزمەتشى مۇنىڭ بارىنەن دە باس تارتىپ، ءوزىنىڭ الەمدى شارلاپ كورگىسى كەلەتىنىن، وسىعان قاجەتتى ءبىر مىقتى ات بەرۋىن وتىنەدى.
قالاعان ءوتىنىشى ورىندالا سالىسىمەن، قىزمەتشى بىردەن جولعا جينالىپ، مىناۋ جارىق دۇنيەنى، شەكسىز الەمدى ەركىن كەزىپ ساياحاتتاۋعا اتتاندى.
وسىلاي جەر كەزىپ، ەل كورىپ سايرانداپ كەلە جاتقاندا، ءبىر كۇنى الدەبىر كولتوعاننىڭ جانىنا ءوتىپ بارا جاتادى. كولتوعان شەتىندەگى قامىستى شۇقاناققا قامالىپ، قايرانداپ جاتقان ءۇش بالىقتى كورەدى. «بالىقتا ءتىل جوق، سويلەمەيدى»، — دەمەسەڭىز، قىزمەتشى ولاردىڭ: «وسىلايشا قايرانداپ قينالىپ ولەمىز بە!» — دەگەن وكىنىشتى تىلدەسۋلەرىن سەزىپ كەلە جاتقان-دى.
جاس جىگىتتىڭ جۇرەگى مەيىرىمگە تولى ەدى: ول اتىنان ءتۇسىپ، ءۇش بالىقتى قامىستى قايراڭنان شىعارىپ، سۋعا جىبەردى. ءۇش بالىق بولسا كوڭىلدەنە شورشىپ، سۋدان باستارىن شىعارىپ الىپ قىزمەتشىگە بىلاي دەيدى: «بۇل قايىرىمدىلىعىڭدى ءبىز ەشقاشان ۇمىتپايمىز. جانە بۇل جاقسىلىعىڭدى قايتسەك تە وتەيمىز!»
قىزمەتشى اتىنا ءمىنىپ الىپ، العا قاراي جۇرە بەرەدى. ءسويتىپ ءبىراز جۇرگەن كەزدە اياعىنىڭ استىنان، قۇمنىڭ ىشىنەن ءبىر داۋىستار ەستىلگەندەي بولادى. جىگىت تىڭداپ تۇرسا، قۇمىرسقالار پاتشاسىنىڭ قينالا سويلەگەن ءسوزىن ەستيدى: «مىناۋ ادامدار مەن ەبەدەيسىز جەكسۇرىن جانۋارلاردان ءبىر قۇتىلماي-اق قويدىق قوي! مىناۋ اقىماق جىلقىنىڭ زىلدەي تۇياقتارىمەن قۇمىرسقالارىمدى اياۋسىز تاپتاپ كەلە جاتقانى اي!» قىزمەتشى مۇنى ەستىگەن سوڭ، قۇمىرسقادان كەشىرىم ءوتىنىپ، بىردەن بىردەن جانىنداعى وزگە سۇرلەۋ جولعا قاراي بۇرىلدى. وسى كەزدە قۇمىرسقا پاتشاسى: «راقمەت، ادام بالاسى! ءبىز بۇل ىزگىلىگىڭدى ەشقاشان ۇمىتپايمىز جانە بۇعان قارىزدار بولىپ قالماسپىز!» — دەپ ايقاي سالادى.
سوقپاق جول جەتەلەگەن قالپى ءبىر نۋ ورمانعا اكەلەدى. ورمان ىشىندە ول اعاش باسىنداعى ءبىر كارى قارعالار جۇبىن كورەدى. ولار ۇيادان ءوز بالاپاندارىن لاقتىرىپ جاتىر ەكەن: «كەتىڭدەر، بۇل جەردەن، وڭباعاندار! سەندەردى اسىرايمىز دەپ ابدەن تيتىقتاپ شارشادىق. وسى كۇنگە دەيىن وسىپ-جەتىلدىڭدەر. ەندى تاماقتى ءوز بەتتەرىڭمەن تاۋىپ جەڭدەر!» — دەپ ۇرسادى ولار، بالاپاندارىنا. شالعىنعا شوكە تۇسكەن بايعۇس بالاپاندار ۇشا الماي، قاناتتارىن قاعىپ تىپىرلايدى، سويتەدى دە بىلاي دەپ شۋلاپ جىلايدى: «قانداي قورعانسىز بيشارالار ەدىك! ءبىز ءالى ۇشا المايمىز عوي! تاماقتى ءقايتىپ تاۋىپ جەمەكپىز؟ ەندى بىزگە وسى جەردە اشتان ولگەننەن باسقا نە شارا بار؟». مۇنى ەستىگەن مەيىرىمدى جىگىت اتىنان تۇسەدى. اتىن قىلىشىمەن باۋىزداپ جىبەرىپ، سويادى. جىلقى ەتىمەن قارعانىڭ بالاپاندارىن تاماقتاندىرادى. تىرباڭداپ جەتكەن بالاپاندار تاماقتانىپ، بويلارىنا قۋات جيناعان سوڭ سامعاپ ۇشىپ كەتەدى. الىسقا ۇشارىندا ولار: «بۇل جاقسىلىعىڭدى ەشقاشان ۇمىتپايمىز. ساعان قارىزدار بولىپ قالماسپىز، ادام بالاسى!» — دەپ قارقىلداي شۋىلداسادى.
مەيىرىمدى جىگىت جاياۋلاپ اياڭداي، العا قاراي جۇرە بەرەدى. جۇرە-جۇرە، اقىرى ءبىر ۇلكەن قالاعا كەلىپ جەتەدى.
بۇل قالانىڭ كوشەسىندە كوپ جۇرت ايقاي-شۋعا باسىپ، توپىرلاسىپ تۇر ەكەن. توپتاسقان ادامدار بۇرىنعىدان دا كوبەيىپ، ءوزارا گۋىلدەسىپ جاتىر. پاتشانىڭ ادامدارى الدەبىر بۇيرىق تۋرالى جار سالۋدا. كوشەنى ارالاپ كەلە جاتقان ءبىر سالت اتتى ايەل زاتىن كورەدى.
جەرگىلىكتى تۇرعىنداردىڭ سوزىنەن بۇل ايەل زاتىنىڭ وسى ەلدىڭ حانشايىمى ەكەنىن بىلەدى. حانشايىم وزىمەن تۇرمىس قۇرۋعا لايىقتى ەر ازاماتتى تاڭداۋ ءۇشىن وسىلاي كوشەنى ارالاپ شىعادى ەكەن. الايدا، كەز كەلگەننىڭ باسىنا قونا بەرمەيتىن بۇل باقىتقا يە بولۋ دەگەننىڭ ءوزى — ازىرگە ولىمگە تىكەلەي باس تىگۋمەن بىردەي ەكەن. قانشاما دامەلى جىگىتتەر حانشايىمنىڭ قويعان شارتىن ورىنداماق بولىپ، ونىڭ سوڭىنان ەرگەنىمەن، ءومىرى قىرشىنىنان قيىلعانىن ايتىسادى.
بۇل كوشە ارالاۋدىڭ ءمانىسىن ەستي تۇرا، جاس جىگىت وزىنە تاياپ كەلگەن حانشايىمدى كورگەندە، ونىڭ كوركىنە ەسسىز عاشىق بولعانى سونداي، الداعى قاۋىپ-قاتەردىڭ ءبارىن دە ۇمىتىپ، ءوزىنىڭ حانشايىمدى جار ەتۋ نيەتى بارىن ايتىپ، سىناققا قاتىسۋ ءۇشىن ءوتىنىش بىلدىرەدى.
ەل پاتشاسى باستاعان توپ قىزمەتشى جىگىتتى تۋلاعان تەڭىزدىڭ جاعاسىنا ەرتىپ بارادى دا، ونىڭ كوزىنشە التىن ساقينانى تولقىنعا لاقتىرىپ جىبەرەدى. وسىداي كەيىن پاتشا جىگىتكە تەڭىزدىڭ تۇبىنە لاقتىرعان ساقينانى تاۋىپ اكەلىپ بەرۋدى تاپسىرۋمەن قاتار: «ەگەر سەن جۇزىكتى ىزدەمەك بولىپ سۇڭگىپ، جۇزىكتى تاپپاي شىعاتىن بولساڭ، قاشان تولقىنعا تۇنشىعىپ ولگەنشە سۋعا لاقتىرۋمەن بولامىز»، — دەگەن شارتىن ايتادى.
كوركەم جىگىتتىڭ بوسقا ولەتىنىن ءبىلىپ ىشتەي اياپ تۇرسا دا، امال قايسى، تاڭداپ العان ءوزى، تەڭىز جاعالاۋىندا تۇرعان جۇرت ىسكە كىرىسۋگە بۇيىرىپ، الىستاپ كەتە بارادى. جىگىت جاعالاۋدا قينالا ويعا باتىپ، داعدارىپ تۇرعاندا، تەڭىز تۇبىنەن ءۇش بالىقتىڭ سۋ بەتىنە شىعىپ كەلە جاتقانىن كورەدى. قاراسا، بۇل باياعى ءوزى قۇتقارىپ جىبەرگەن ءۇش بالىقتىڭ ءدال ءوزى ەكەن. ولاردىڭ ورتانشىسى اۋزىنا الدەبىر ۇلۋ قابىرشاعىن تىستەپ العان ەكەن. ءجۇزىپ جەتكەن قالپى قابىرشاقتى جىگىتتىڭ الدىنا اكەلىپ تاستايدى. جىگىت قابىرشاقتىڭ ءىشىن اشىپ قالعاندا، الگى سۋعا لاقىتىلعان ساقينا جاتىر ەكەن.
قۋانىشى قوينىنا سىيماعان جىگىت جۇگىرگەن قالپى پاتشا سارايىنا بارىپ، جۇزىكتى حانشايىمعا تاپسىرادى. «ۋادە ەتكەن سىيىن جاسايدى»، — دەپ وتىرعاندا تاكاپپار حانشايىم جىگىتتىڭ شىققان تەگى جاعىنان وزىنە تەڭ ەمەس ەكەنىن ءبىلىپ، مەنسىنبەگەن سىڭاي تانىتادى. سويتەدى دە جىگىتتى تاعى ءبىر سىناققا جۇمسايتىن بولىپ شەشەدى. ءسويتىپ ەندىگى ورىندايتىن سىناقتى ورىنداۋعا شاقىرادى.
حانشايىم باقشاعا باستاپ اكەلەدى دە، ون قاپ تولى تارىنى جەرگە توككىزەدى. «ەرتەڭ تاڭەرتەڭ كۇن شىققانعا دەيىن، — دەيدى حانشايىم، — وسىندا توگىلگەن ءداننىڭ ءبىر ءتۇيىرىن قالدىرماي جينايسىڭ. ءبىر ءتۇيىر ءدان جەردەن تابىلاتىن بولسا، شارتتى ورىنداماعان بولىپ سانالاسىڭ!
جىگىت باقشا ىشىندەگى اعاشتاردىڭ ساياسىنا وتىرىپ الىپ: «بۇل اۋىر سىناقتى قالاي ورىندار ەكەنمىن»، — دەپ ويلاپ، قامىعىپ وتىرادى. اقىرى ەش امالىن تابا الماي، نە دە بولسا، ەرتەڭگى كۇن جان الاتىن جەندەتتەر كەلگەنشە وسىندا بولايىن دەپ تاڭ اتۋىن كۇتىپ، باقشادا وتىرا بەرىپتى.
ءتۇننىڭ تۇندىگى ءتۇرىلىپ، تاڭ بوزارىپ اتىپ، كۇن ساۋلەسىنىڭ العاشقى شاپاعى باقشانىڭ ىشىنە قۇيىلعان كەزدە جىگىت قاراسا، ءوز كوزىنە ءوزى سەنبەيدى: ءدال الدىندا دانگە تولى ون قاپ تۇر ەكەن. جەرگە قاراسا، ءبىر ءتۇيىر دە ءدان قالماعان، تاپ-تازا. مۇنى كورىپ جىگىت قاتتى قۋانادى. سويتسە، جىگىتتىڭ قىسىلعانىن ءبىلىپ قۇمىرسقالار پاتشاسى تۇندە ءوزىنىڭ مىڭداعان جاۋىنگەرىمەن باقشاعا جەتىپتى. قايىرىمدى جاندىكتەر ءتۇنى بويى تىنباي ەڭبەكتەنىپ، ءداندى تۇگەلدەي جيناپ بىتكەن ءساتى وسى ەكەن.
حانشايىمنىڭ ءوزى تاڭەرتەڭ باقشاعا كەلىپ، جاس جىگىتتىڭ كەشە بەرگەن قيىن تاپسىرمانى قالاي ورىنداپ ۇلگەرگەنىنە تاڭ-تاماشا بولادى. ول تاعى دا ءوزىنىڭ تاكاپپارلىعىنا باسىپ، جانە ءبىر تاپسىرما بەرمەك بولىپ شەشەدى. سويتەدى دە، حانشايىم بىلاي دەيدى: «وزىڭە بەرىلگەن ەكى تاپسىرمانى دا ويداعىداي ورىندادىڭ. ءبىراق ءومىر اعاشى بۇتاعىنىڭ الماسىن ءۇزىپ اكەلىپ بەرگەنگە دەيىن، ەشقاشان مەنىڭ جارىم بولا المايسىڭ. سوڭعى شارتىم — وسى».
جاس جىگىت حانشايىم ايتقان ءومىر اعاشى قايدا وسەتىنىن بۇرىن سوڭدى ەستىپ بىلمەسە دە، حانشايىمنىڭ بۇيرىقتى شارتىن ەستي سالا، اتتاعان قادامى قايدا اپارادى، سول باسى اۋعان جاققا قاراي جۇرە بەرىپتى.بەلگىسىز باعىتقا كەتىپ بارا جاتقان جىگىتتىڭ ءومىر اعاشىن تاۋىپ الارىنا ەشقانداي سەنىمى جوق ەدى.
جىگىت وسىلايشا، جاياۋلاتىپ جۇرگەن بويى ءۇش بىردەي پاتشالىقتىڭ جەرىن كەسىپ وتەدى. ءبىر كۇنى كەشكە تامان الدىنان كورىنگەن نۋ ورمانعا جەتىپ، بيىك اعاشتىڭ تۇبىنە توقتايدى. وسىندا جاتىپ دەمالىپ الماق بولادى. كەنەت الدەبىر قۇستاردىڭ قاناتىنان شىققان سۋىلدى، اعاش بۇتاعىنىڭ سىتىرىن، جاپىراقتىڭ سىبدىرىن ەستيدى. سويتكەنشە بولماي، الدىنا توپىلداپ التىن المالار تۇسە باستايدى.
وسى كەزدە ءدال الدىنا ۇشىپ جەتكەن ءۇش قارعانى كورەدى. ولار بىلاي دەيدى: «ءبىز — باياعىدا اشتان ولگەلى جاتقاندا ءوزىڭ استىڭداعى اتىڭدى سويىپ بەرىپ، تاماقتاندىرعان ءۇش قارعا بولامىز. ءوزىڭنىڭ ارقاڭدا اشتىقتان امان قالىپ، ءوسىپ جەتىلدىك. سەنىڭ ءومىر اعاشىن ىزدەپ شىققانىڭدى ەستىپ كومەككە ۇمتىلدىق. ءسويتىپ تەڭىزدىڭ ارعى جاعالاۋىنداعى، جەر شەتىندەگى ءومىر اعاشىنا ۇشىپ جەتىپ، وزىڭە سول اعاشتىڭ الماسىن اكەلىپ وتىرمىز».
مەيىرىمدى جىگىت مۇنى ەستىگەندە قاتتى قۋاندى. التىن المالاردى الا سالىپ سۇلۋ حانشايىمعا جەتۋگە اسىعادى. حانشايىمعا كەلىپ، التىن المالارىن ۇسىنادى. حانشايىمنىڭ ەندى ايتار سىلتاۋى، سىتىلار بۇلتاعى قالماعان ەدى.
الىستان اكەلگەن ءومىر اعاشىنىڭ الماسىن جەگەن كەزدە، تاكاپپار حانشايىمنىڭ جۇرەگى جاس جىگىتكە دەگەن ماحاببات سەزىمىنە، مەيىرىمىگە تولىپتى.
ءسويتىپ ولار مىزعىماس ماحابباتقا، شەكسىز ىزگىلىككە بولەنىپ، ابدەن قارتايعانشا بىرگە جاساپ، باقىتتى ءومىر ءسۇرىپتى. «اق جىلان» وسىلايشا اياقتالدى، سوڭىنا دەيىن وقىعان — جان ماقتاۋلى!
ورىس تىلىنەن اۋدارعان اسىلبەك بايتان ۇلى
You Might Also Like
-
باياعى وتكەن زاماندا پوليار تەڭىزى تۇبىندە كيش دەگەن ادام ءومىر سۇرەدى. ول ۇزاق جىلدار امانشىلىقتا كۇن كەشىپ، اۋىلىنىڭ ءبىرىنشى ادامى بولادى، قايتىس بولعاندا ونى قۇرمەتپەن جەرلەيدى، ونىڭ ەسىمى ادامدارد...
